เช้าวันถัดมา หลังจากค่ำคืนที่...เต็มไปด้วยความระทึกใจ ระหว่าง ลุค และ รูริ
ในบ้านที่เรียบง่ายหลังเดิม ลุคตื่นสายกว่าปกติ ก็แน่ล่ะเมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอน
เขาตื่นมาเจอ รูริที่กำลังทำอาหารเช้าเหมือนทุกวัน เดินไปเดินมาในครัวเงียบๆ ราวกับว่าทุกอย่างยังคงเป็เหมือนเดิม
วันนี้ รูริ เองก็คงจะตื่นสายเหมือนกัน เพราะปกติป่านี้อาหารเช้าคงจะทำเสร็จไปนานแล้ว
แต่ก็นอกจากเื่ตื่นสายแล้ว วันนี้ก็มี บางอย่างที่...เปลี่ยนไป
เงียบเกินไป
บรรยากาศระหว่างเขากับรูริ มันดูเงียบเกินไป
แต่พอคิดถึงเื่เมื่อคืน เขาก็เข้าใจได้ ก็นะสาวขี้อายแบบ รูริ เมื่อเธอสงบใจได้แล้ว ในตอนนี้เธอคงจะอายน่าดูเลย
“…อืม”
ลุค ถอนหายใจเบาๆ ไม่พูดอะไร และไปที่โต๊ะอาหารช้าๆ
ทางด้าน รูริ เธอเองก็ไม่ได้หลับสนิทเลยสักนิดเมื่อคืนเช่นกัน
เพราะ…เื่นั้น ทำเอาเธอตื่นแทบทั้งคืน
เธอพยายามจะไม่คิดถึงมัน แต่มันก็วนกลับมาเรื่อยๆ ไม่มีวันหยุด
พอมาคิดๆ ดูแล้วบางอย่างเธอก็ทำเกินไปหน่อย
เธอไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ เธอแค่เผลอหลุดปากไปเพราะอารมณ์แปรปรวน
มันก็แค่เื่บังเอิญ...
เื่ที่เธอก็ไม่แน่ใจนักว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง แล้วทำไมถึง...ไปไกลได้ขนาดนั้น
แต่ไม่ว่าจะเป็อะไรก็ตาม...
ตอนนี้เธอก็ไม่กล้าสู้หน้า ลุคแล้ว
ถึงเธอจะรู้ว่าทั้งหมดเป็ความผิดของ ลุค ก็เถอะ แต่เธอก็อายนี่นา อายแบบสุดๆ ไปเลยล่ะ
แม้ว่าลุคจะ ให้ความร่วมมือโดยการทำตัวเป็ปกติก็ตาม
แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนทุกอย่างไม่เหมือนเดิม
บรรยากาศระหว่างพวกเขา...เปลี่ยนไปนิดหนึ่ง
ก็แค่...นิดหนึ่ง
แต่นิดนั้น มันก็พอจะทำให้เธออยากมุดดินหนีทั้งวันได้เลย
ลุค เองก็เช่นกัน เอาก็เป็กังวลเหมือนกัน ถึงเขาจะไม่ได้อายมากเท่า รูริ แต่เขาก็มีความสำนึกผิดผิดเข้ามาแทนที่ เมื่อคืนดูเหมือนเขาจะทำเื่ที่ไม่ดีกับ รูริ มากไปหน่อยจริงๆ
ในตอนนี้ทั้งคู่จึงทำได้เพียงเงียบไว้
อย่างน้อยจนกว่าจะมีใครพร้อมจะพูดถึงมัน
หรือจนกว่าทุกอย่างจะคลี่คลายไปเอง
บรรยากาศในโต๊ะอาหารเป็ไปอย่างเงียบสงบ แบบผิดปกติ
หลังทานข้าวเสร็จลุคก็ซ่อมประตูห้องให้รูริ คราวนี้เขาซ่อมมันเป็อย่างดี เพื่อไม่ให้มันพังอีก
วันนั้นทั้งวัน ลุค กับ รูริ แทบไม่ได้พูดคุยกันเลย
มันเป็วันที่เงียบสงบแบบแปลกๆ
กลับกัน
ในตอนกลางคืน ลุค กับ รูริ ต่างก็แยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเอง
แต่แทนที่ทั้งคู่จะนอนพักอย่างเงียบสงบ
ทั้งสองคนต่างก็ทำอะไรบางอย่างในห้องของตนเองที่ทุกคนรู้กันดี อย่างเร่าร้อนตลอดทั้งคืน...........