เธอผอมไปมาก
บีบไขมันส่วนเกินรอบเอว เมื่อก่อนเคยมีล้นหลาม แบนราบลงไปเป็กอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งก้นกับต้นขาราวกับถูกเฉือนฉับทิ้งไป ผอมจนกางเกงแทบรั้งเอาไม่อยู่แล้ว
คงเป็เพราะแต่ละวันเธอวิ่งพล่านไปทั่วูเา ส่วนขาได้ออกกำลังกายเต็มที่ ประกอบกับกินไม่อิ่มนอนไม่หลับ จึงผ่ายผอมอย่างเห็นได้ชัด
ผลการลดความอ้วนดีกว่าตอนอดอาหารแต่ไม่ออกกำลังกายเยอะเลย
เซวียเสี่ยวหรั่นยิ้มร่าจนตาหยี
ั้แ่ขึ้นมัธยมต้น น้ำหนักก็เกินห้าสิบกิโลมาโดยตลอด หลังขึ้นมัธยมปลาย วันๆ วนเวียนอยู่แต่หอพัก โรงอาหาร วิชาพละมักถูกยกเลิกบ่อยครั้ง ความถี่ของการออกกำลังกายก็น้อยลงอย่างเห็นได้ชัด ประกอบกับร่างกายกำลังเจริญเติบโต ก็ต้องกินอาหารมากขึ้น นับวันรูปร่างก็ยิ่งเ้าเนื้อ
น้ำหนักมากสุดเกือบหกสิบห้ากิโล ขอบกางเกงมีแต่คับขึ้นทุกวัน เคยหลวมโพรกอย่างตอนนี้เสียที่ไหน
เซวียเสี่ยวหรั่นก้มหน้ารั้งขอบกางเกงหลวมๆ ของตัวเอง พลางกดคางให้กลายเป็สองชั้น หัวเราะราวกับคนอ้วนร้อยกิโล
แค่มีรองเท้าสวมก็ตื่นเต้นขนาดนี้เลยหรือ? เสียงของนางฟังดูตื่นเต้นมาก เหลียนเซวียนรู้สึกอับจนวาจา
เซวียเสี่ยวหรั่นเดินลิ่วไปที่ปากถ้ำ แขนขาที่ปวดเมื่อยมาหลายวันราวกับหายเป็ปลิดทิ้ง
"เหมือนฝนจะซาลงบ้างแล้ว"
เธอยืนสำรวจอยู่ด้านนอก ลมตีเข้ามาหนาวจนตัวสั่น หันหลังกลับวิ่งตัวปลิวไปรับความอบอุ่นข้างกองไฟ
"เจี๊ยกๆ" อาเหลยกินซี่โครงเสร็จก็เรียกร้องความสนใจอีกรอบ
"อาเหลย เ้าเพิ่งกินหมดไปเองนะ จะกินเยอะขนาดนั้นไม่ได้ ถ้าเปลี่ยนเป็ลิงอ้วน ระวังจะร้องไห้ขี้มูกโป่ง เข้าใจหรือไม่" เซวียเสี่ยวหรั่นสอนมัน
อาเหลยย่อมไม่เข้าใจ แต่เธอคุยกับมัน ดูเหมือนว่ามันจะมีความสุขมาก
เซวียเสี่ยวหรั่นลูบหัวของมัน นี่ก็เป็สหายตัวน้อยอีกตัวที่้าคนอยู่เป็เพื่อน
"เอ้า เ้ากินต้นคาวมัจฉาเถอะ อันนี้น่ะกินตามสบายเลย"
อาเหลยชอบมันมาก เด็ดขึ้นมาต้นหนึ่งก็ส่งเข้าปากกินจ๊วบจ๊าบ
ลิงตัวนี้ชอบกลิ่นรสของต้นคาวมัจฉาจริงๆ ั์ตาของเหลียนเซวียนขยับเล็กน้อย แบบนี้ก็ดี มีลิงน้อยอยู่ แม่นางผู้นี้คงไม่บีบบังคับให้เขากินจื่อจี้ [1] อีกแล้วกระมัง
"เฮ่อ ฝนซาหน่อยแล้ว ข้าจะเอาหนังเลียงผาไปล้างทำความสะอาดที่ริมแม่น้ำ เซวียเสี่ยวหรั่นกำลังร้อนใจ นั่งไม่ติดแล้วจริงๆ ใช้ตะกร้าใส่หนังเลียงผาที่วางพาดไว้บนชั้น แล้วดึงฮู้ดของเสื้อกันแดดขึ้นมาสวม
ฝนซาแล้ว? เหลียนเซวียนฟังเสียงฝนจากด้านนอก เห็นชัดว่าไม่ต่างกับก่อนหน้านี้มาก แม่นางอย่าใจร้อนขนาดนี้ได้หรือไม่?
เซวียเสี่ยวหรั่นคร้านจะสนใจ ถึงอย่างไรเสื้อตัวนี้ก็กันแดดกันฝนได้ดี ซื้อมาไซส์ XL ดังนั้นตัวก็เลยค่อนข้างใหญ่ เธอนั่งคุกเข่าริมแม่น้ำ ตัวไม่เปียกฝนเท่าไรนัก
แต่วันนี้อากาศหนาว ไม่ช้ามือที่ขยี้หนังเลียงผาถูกความเย็นกัดจนแดงก่ำ
รอจนกระทั่งยกตะกร้ากลับไปถึงถ้ำ ร่างกายของเธอก็หนาวจนสั่นไปทั้งตัว
"อะ... อากาศเฮงซวย เปลี่ยนเร็วเกินไปแล้ว" เซวียเสี่ยวหรั่นวิ่งไปหน้าเตาหินแล้วหย่อนก้นลงนั่ง ยื่นมือแดงก่ำไปอังข้างกองไฟ
เหลียนเซวียนเติมฟืนสองท่อนในเตาหิน แม่นางผู้นี้หนาวจนฟันกระทบกันแล้ว
"นะ... นี่ต้องเป็เขตพื้นที่ทางใต้เป็แน่ อากาศถึงเลวร้ายทั้งชื้น ทั้งหนาว ทั้งอึมครึมแบบนี้"
เซวียเสี่ยวหรั่นคุ้นเคยกับอากาศหนาว และชื้นแฉะเป็อย่างดี เธอเป็หญิงสาวที่เติบโตมาทางใต้จะไม่เข้าใจสภาพอากาศหนาวเย็นแบบนี้ได้อย่างไร
ความหนาวเย็นของทางใต้เหมือนการโจมตีด้วยพลังเวท ความเยียบเย็นที่เข้าทีละน้อยทำให้ไม่ระวังเื่การรักษาความอบอุ่น กว่าจะรู้ตัวมือเท้าก็เย็นเฉียบเป็น้ำแข็งแล้ว
มือต้องความเย็นจนบวมแดงราวกับหัวไชเท้าแดง เรียกได้ว่าน่าหดหู่และสลดใจ
เซวียเสี่ยวหรั่นคาดเดาได้แต่แรกว่ามือและเท้าของตนเองจะต้องลงเอยด้วยการบวมเป็กีบเท้าหมู
ฤดูหนาวเมื่อปีกลาย เธอห่อตัวเองจนกลายเป็ลูกบอล นิ้วมือกับนิ้วเท้าอย่างน้อยนิ้วสองนิ้วก็ยังถูกความหนาวเย็นกัดจนบวม ด้วยเงื่อนไขในตอนนี้ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง เซวียเสี่ยวหรั่นอยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา
เซวียเสี่ยวหรั่นสีหน้าห่อเหี่ยว เริ่มนวดนิ้วมือของตัวเอง
เืลมต้องไหลเวียนคล่องถึงจะไม่ปวดบวมง่าย
เหลียนเซวียนไม่เข้าใจการกระทำของเธอ
"เหลียนเซวียน ข้าขยี้หนังเลียงผาอยู่นาน แล้วใช้สันมีดเลาะเศษเนื้อและไขมัน้าออกจนหมดเกลี้ยง วิธีรมควันหลังจากนี้ต้องทำอย่างไร" เซวียเสี่ยวหรั่นผิงไฟอยู่ครู่หนึ่ง ร่างกายอบอุ่นขึ้นแล้ว ก็เริ่มหันมาเอาใจใส่ปัญหาหนังเลียงผา
เหลียนเซวียนเขียนวิธีการบนแผ่นหิน
เซวียเสี่ยวหรั่นหาท่อนไม้ใหญ่หนาสี่ท่อนมาทันที ก่อนย้ายก้อนหินเข้ามาจำนวนไม่น้อย ใช้ตั้งท่อนไม้ค้ำที่มุมทั้งสี่ของเตาไฟ แล้วขึงหนังเลียงผาบนมุมทั้งสี่แล้วเอาเชือกมัดปล่อยให้ควันด้านล่างรมหนังเลียงผา
"อืม อาจจะไม่มั่นคงเท่าไร เหลียนเซวียน ระวังหน่อยนะ อย่าไปโดนเข้าล่ะ" เธอดึงหนังเลียงผาให้เรียบร้อย ด้วยท่าทางผ่อนคลาย "อาเหลย เ้าก็อย่าซุกซนไปขยับกิ่งไม้ล่ะ เข้าใจไหม"
อาเหลยอยู่ไม่ไกลจากกองไฟ มันดูกระฉับกระเฉงขึ้นแล้ว แม้ว่าจะขาหัก แต่ก็ไม่สงบเสงี่ยมนัก บางครั้งก็ถึงขนาดลองเดินดู แต่เพราะรู้สึกเจ็บขาข้างที่หัก เลยต้องจำใจล้มเลิกความพยายาม
เซวียเสี่ยวหรั่นไม่วางใจ กำชับอีกหนึ่งรอบ
หนังเลียงผาผืนนี้เป็หนังเพียงผืนเดียวที่อบอุ่นที่สุดของพวกเขา หากตกลงไปในกองไฟเธอคงโมโหจนร้องไห้แน่ๆ
แต่ไม่รู้ว่าต้องรมควันหนังนานเท่าไร เซวียเสี่ยวหรั่นคิดจะวิ่งไปที่เนินดินแดงแห่งนั้น ชุดดินกลับมาทำหม้อดินเผาใบใหญ่
"เหลียนเซวียน ข้าจะไปขุดดินกลับมา ท่านช่วยดูไฟกับอาเหลยหน่อยนะ" เธอกำชับประโยคหนึ่ง ก่อนหิ้วตะกร้าวิ่งออกไป
แม่นาง เ้ารอฝนหยุดก่อน ค่อยออกไปได้หรือไม่ เหลียนเซวียนนึกอยากเกลี้ยกล่อมยิ่งนัก แต่แม่นางผู้นั้นก็วิ่งหายไปแล้ว
เซวียเสี่ยวหรั่นวิ่งพรวดพราดออกไปโดยไม่รู้สึกหนาว จนกระทั่งถึงเนินดิน ใบหน้าเปียกน้ำฝนก็หนาวจนสั่นระริก
"เอาเถอะ ต้องทำงานถึงจะไม่หนาว"
คราวนี้เธอคร้านจะมองว่างูเหลือมตัวนั้นป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้หรือไม่ หน้าฝนที่หนาวขนาดนี้ มีแต่คนฉลาดน้อยอย่างเธอเท่านั้นแหละที่ไม่รู้จักหลบฝนกกตัวให้อบอุ่นอยู่ในที่พัก อีกอย่างงูก็คงจำศีลฤดูหนาวแล้ว
เซวียเสี่ยวหรั่นขุดดินเหนียวชื้นแฉะ
"แบบนี้สิดี นวดดินเสร็จปุ๊บก็ใช้ได้เลย ประหยัดน้ำไปได้เยอะ"
เธอพึมพำเยาะหยันตัวเอง
ตอนขนดินเหนียวเปียกแฉะกลับไปถึงถ้ำ ก็แสร้งทำไม่เห็นท่าทางที่พยายามห้ามปรามของเหลียนเซวียน แล้ววิ่งกลับไปที่เนินดินอีกรอบ จนกระทั่งได้ปริมาณที่มากพอถึงหยุด
"เอาล่ะ น่าจะพอแล้ว"
พอเห็นดินเหนียวกองใหญ่ เซวียเสี่ยวหรั่นก็ยิ้มหน้าบานอย่างพึงพอใจ
เหลียนเซวียนถอนใจเงียบๆ แม่นางผู้นี้เป็คนดื้อรั้นคนหนึ่งทีเดียว
เซวียเสี่ยวหรั่น
เซวียเสี่ยวหรั่นตากรองเท้าเปียกชื้นที่เต็มไปด้วยดินโคลนข้างเตาหิน "จิ๊ เพิ่งจะซักสะอาดแท้ๆ กลายเป็โคลนหมดแล้ว"
ขากางเกงก็เปียกชื้น แต่เธอคร้านจะสนใจ ได้แต่ยื่นเท้าเข้าไปใกล้กองไฟ
"รอรมควันหนังเสร็จเรียบร้อย ค่อยปั้นหม้อใบใหญ่ต่อ ข้าจะสานรองเท้าฟางก่อน"
เซวียเสี่ยวหรั่นแค่นเสียงอย่างไม่พอใจ ความรู้สึกของการเปลือยเท้าทรมานจริงๆ เธอต้องทำรองเท้าฟางออกมาก่อน จะได้มีไว้เปลี่ยนสำรอง
เธอหยิบหญ้าไส้ตะเกียงขึ้นมาสาน
มีประสบการณ์มาแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งที่สองมือไม้คงไม่เงอะงะเหมือนครั้งก่อนแล้ว
...
[1] จื่อจี้ คืออีกชื่อหนึ่งของต้นคาวมัจฉา หรือพลูคาว
