พอถึงชั้นบน หยิบโทรศัพท์มือถือจากเตียงกู้หลานอันเริ่มส่งข้อความถึงเจาเยี่ย เขายังคงจดจำหมายเลขผู้รับได้เหมือนเดิมแต่กลับมีปัญหาเื่เนื้อหา เป็เื่ยากที่จะส่งข้อความถึงเจาเยี่ยเขาบรรจงแล้วบรรจงอีก แต่ก็ทำได้แค่เขียนแล้วลบ ลบแล้วเขียน ข้อความสั้นๆแต่ถูกเขียนซ้ำแล้วซ้ำเล่านับครั้งไม่ถ้วนก่อนจะสรุปได้
“เจาเยี่ย รีบตอบกลับให้ฉันเร็วๆ นะ” เบอร์ของเจาเยี่ยถูกบันทึกไว้ลำดับก่อนหน้าอาเยี่ยกู้หลานอันกดเข้าไปที่ข้อความอีกครั้งและบ่นพึมพำ
เจาเยี่ยรู้สึกอารมณ์ไม่ดี แม้จะได้พักผ่อนมาหลายวันติดต่อกันและถึงแม้เขาจะสั่งไว้แล้วว่าใน่นี้นอกจากช่วยหลินเซวียนตัดสินการแข่งขันจะไม่ทำอะไรอย่างอื่นอีกแต่สคริปต์ที่ส่งมาที่บ้านก็กองสูงเท่าูเา เมื่อสักครู่ที่เพิ่งไปหาหลินเซวียนในมือก็มีติดกลับมาอีกหนึ่งเล่ม
เขาถอนหายใจ นั่งอยู่บนโซฟากำลังจะเปิดอ่านว่ามีบทที่ถูกใจหรือไม่ก็ได้ยินเสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นมา เดาว่าคงเป็หลินเซวียนพอเปิดดูกลับเป็เบอร์แปลก เนื้อหาข้างในคือ: เจาเยี่ย ฉันคือกู้หลานอันพรุ่งนี้เป็เกิดครบรอบ 18 ปีของฉันฉันอยากจะฉลองกับนาย นายมาได้ไหม? ถึงแม้จะมาแค่แป๊บเดียวก็ได้บ้านฉันอยู่ที่ X อำเภอ X ถนนฟู่น่าเปี๋ยย่วนฉันจะรอนาย ไม่ว่าจะดึกแค่ไหน ฉันก็จะรอ
หลังจากกวาดตาดูเนื้อหาคร่าวๆ เจาเยี่ยก็ลบข้อความทิ้งคนรวยสมัยนี้ไม่ว่าจะมีงานอะไรก็ชอบเชิญคนดังไปถือว่าตัวเองมีเงินเยอะจะทำอะไรก็ได้ ปฏิบัติกับคนอื่นไม่เหมือนคนช่างน่าเสียดายจริงๆ ที่มีแม่แสนอ่อนโยนขนาดนั้นแต่ลูกชายกลับเป็คนน่าสะอิดสะเอียนขนาดนี้
อีกฟากหนึ่งในเวลาเดียวกันกู้หลานอันที่กำลังดูซีรีส์ของเจาเยี่ยทางโทรศัพท์มือถือที่บ้านจามออกมาเสียงดัง
“เลขาฯ จาง” มือเท้าคางมองกองเอกสารตรงหน้าอย่างเบื่อหน่ายหลินเซวียนหาวหวอดใหญ่พลางมองเลขาฯ จางที่กำลังพิมพ์งานอยู่แล้วถาม “ล่าสุดผมมีตารางงานอะไรรึเปล่า?”
“อืม มีค่ะ” เลขาฯจางหยุดมือและยืนขึ้นหยิบตารางงานที่อยู่ข้างคอมพิวเตอร์แล้วเดินไปยื่นให้หลินเซวียนที่โต๊ะ
“แน่นเต็มขนาดนี้ แล้วผมจะออกไปเที่ยวกับเจาเยี่ยได้ยังไงเนี่ย?”หลินเซวียนมองตารางเวลาที่ติดกันแน่นแล้วขมวดคิ้วถาม “ไม่มีตารางงานเลี้ยงสังสรรค์อะไรแบบนั้นเลยเหรอ?”
“มีค่ะ เพิ่งจัดเมื่อสักครู่” เลขาฯจางพูด พลางหยิบโทรศัพท์กลางของหลินเซวียนออกจากกระเป๋าเลือกข้อความและเปิดมัน แล้วหันกลับไปวางบนโต๊ะให้เขาดู “เย็นวันพรุ่งนี้ประมาณ2 ทุ่มประธานของเหิงอันกรุ๊ปเรียนเชิญคุณให้ไปร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดลูกชายของเขา กู้หลานอันค่ะเมื่อคำนึงถึงความขัดแย้งกับเหิงอันกรุ๊ปก่อนหน้านี้และสถานะของเหิงอันกรุ๊ปแล้ว ฉันช่วยถอดตารางงานคืนพรุ่งนี้ของคุณและตอบรับคำเชิญให้แล้วค่ะ”
“กู้ฝูเซิ่งเมื่อก่อนไม่แม้แต่จะเปิดเผยตัวตนของกู้หลานอันด้วยซ้ำทำไมจู่ๆ ถึงคิดจะจัดงานฉลองวันเกิดให้ลูกชายของเขา? แถมยังเชิญฉันอีกด้วย?หรือว่าเขาคิดอยากจะเตือนฉัน [1]” หลินเซวียนมองข้อความนั้นหมุนโทรศัพท์มือถือ พลางใช้ความคิด หลังจากนั้นก็โยนโทรศัพท์ทิ้ง พูดอย่างไม่แยแส“ช่างเขาจะคิดยังไง ในเมื่อเชิญฉัน ฉันก็จะไปพอดีเลยจะได้ใช้เป็ข้ออ้างในการพาเจาเยี่ยออกไปผ่อนคลายด้วย” พูดจบก็หยิบโทรศัพท์ส่วนตัวออกมา โทรศัพท์หาเจาเยี่ยอย่างมีความสุข
“เฮ้~ มีเื่อะไรรึเปล่า?”เสียงเย็นๆ แสนไพเราะของเจาเยี่ยลอดผ่านสายโทรศัพท์มาหลินเซวียนได้ยินแล้วหัวใจแทบละลาย ถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “เจาเยี่ยทำอะไรอยู่?”
“อ่านสคริปต์ มีอะไรรึเปล่า?” รู้ว่าเขากำลังทำงานอยู่เจาเยี่ยไม่ได้คิดจะคุยเล่น เลยถามให้ตรงประเด็น
อธิบายเสริมจากนักเขียน
[1] ที่จริงหลินเซวียนคิดมากไปเอง เมื่อก่อนที่กู้ฝูเซิ่งไม่เปิดเผยตัวตนของกู้หลานอันเป็เพราะเื่ความปลอดภัย ไม่จัดงานฉลองวันเกิดให้เพราะว่ากู้หลานอันไม่ยอมจัด แต่ครั้งนี้ยอม ที่เชิญเขาด้วยก็เพราะว่ากู้ฝูเซิ่งคิดว่าไหนๆ ตัวตนของกู้หลานอันก็ถูกเปิดเผยแล้ว เมื่อได้ยินข้อเสนอการจัดงานวันเกิดให้ ลูกชายก็ไม่ได้คัดค้านอะไร กู้ฝูเซิ่งดีใจมากก็เลยเชิญคนรู้จักทั้งหมดก็แค่นั้นเอง
