ครั้นหนิงมู่ฉือได้ยินก็ดิ้นรนขัดขืนด้วยความโกรธเกรี้ยว จ้องเขม็งไปยังไซพานอัน “ข้าคือเทพแม่ครัวที่ฮ่องเต้พระราชทานฉายาให้ด้วยพระองค์เอง ท่านกล้าทำเช่นนี้กับข้าหรือ”
ไซพานอันเห็นหนิงมู่ฉือมีท่าทีไม่พอใจ ในใจรู้สึกหวาดกลัวเหลือคณา หากบิดารู้ว่าเขาทำเื่เหลวไหลเช่นนี้ เคราต้องร่วงหมดใบหน้าแน่
ไซพานอันตรงเข้าไปหาหนิงมู่ฉือด้วยรอยยิ้ม “เทพแม่ครัวหนิง เหตุใดถึงต้องโมโหถึงเพียงนี้ ท่านยอมอยู่ที่นี่แต่โดยดีเถิด หากท่านยอมอยู่ที่นี่แต่โดยดี เสื้อผ้าหรูหราราคาแพงหรืออยากทานอาหารใด ข้าหามาให้ท่านได้ทั้งนั้น! ขอเพียงแค่แม่นางหนิงยอมอยู่ที่จวนข้า! ทำอาหารให้ข้า!”
กล่าวจบยกมือขึ้นลูบคางที่มีเคราแพะ เดินออกจากห้องพร้อมกับปิดประตู จากนั้นเดินตรงไปยังห้องครัว ใช้ช้อนตักขาหมูเย็นใส่ถ้วยใบใหญ่ สูดดมกลิ่นหอมของมันคราหนึ่ง แล้วถึงค่อยถือถ้วยใส่ขาหมูเย็นเดินไปหาบิดาที่ห้องด้วยความยินดีปรีดา
เสนาบดีกรมพิธีการกำลังดื่มสุราอยู่กับอนุทั้งหลายอย่างมีความสุข ดูท่าแล้วการที่ไซพานอันมีนิสัยชอบสาวสวยจะได้มาจากผู้เป็บิดา เห็นบุตรชายเดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เสนาบดีกรมพิธีการผลักบรรดาอนุออกไป แล้วส่งยิ้มให้แก่ไซพานอันที่กำลังเดินตรงมา
เสนาบดีกรมพิธีการได้กลิ่นขาหมูเย็นลอยมาแต่ไกล ความอยากอาหารถูกกระตุ้นขึ้นมา เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาบุตรชาย อดไม่ได้ที่จะลอบกลืนน้ำลาย “อันเอ๋อร์ ถ้วยที่เ้าถือมาข้างในคือขาหมูเย็นใช่หรือไม่”
ไซพานอันได้ยินคำถามนี้จากผู้เป็บิดา ยิ้มด้วยสีหน้าแปลกใจ “เอ๋ ท่านพ่อรู้ได้อย่างไร แสดงว่าท่านอยากทานขาหมูเย็นมานานแล้วใช่หรือไม่ขอรับ”
ไซพานอันวางถ้วยขาหมูเย็นไว้ตรงหน้าบิดา มองบิดาก้มหน้าก้มตาทานไม่หยุด ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้ม
เสนาบดีกรมพิธีการตักขาหมูเย็นเข้าปากคำใหญ่ เคี้ยวไปพลางส่งเสียงอืออาอย่างชอบใจไปพลาง “เ้าไปเอาขาหมูเย็นถ้วยนี้มาจากที่ใด อันเอ๋อร์ของพ่อโตเป็ผู้ใหญ่แล้ว รู้ว่าพ่อชอบรสชาติแบบนี้”
ไซพานอันยิ้มกว้างเมื่อได้ฟังคำชมจากผู้เป็บิดา “ท่านพ่อ ลูกรับประกันได้เลยว่าต่อจากนี้ท่านจะได้ทานอาหารอร่อยเช่นนี้ทุกมื้อ เพียงแต่ท่านจะเห็นแก่ที่ลูกกตัญญูต่อท่าน รับปากลูกเื่หนึ่งได้หรือไม่ขอรับ”
เสนาบดีกรมพิธีการได้ยินบุตรชายกล่าวว่าต่อไปจะได้ทานอาหารอร่อยเช่นนี้ทุกมื้อ ดีใจจนเครากระดิก เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เ้าอยากได้สิ่งใดเล่า พ่อจะเห็นแก่ที่เ้ากตัญญู รับปากเ้า”
ไซพานอันส่งยิ้มมีเลศนัยให้บิดา “ท่านพ่อ ลูกแต่งนางโลมอันดับหนึ่งแห่งหอจุ้ยหงเป็อนุได้หรือไม่ขอรับ”
เสนาบดีกรมพิธีการได้ฟังดังนั้น สีหน้าเปลี่ยนไปทันควัน วางถ้วยขาหมูเย็นลงแล้วเอ่ยกับไซพานอันด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เหลวไหล! เ้าก็รู้ว่าฉู่เมิ่งเอ๋อร์คือคนของซื่อจื่อ เ้ายังจะหาเื่ใส่ตัวอีก พวกเรามิอาจล่วงเกินซื่อจื่อได้ หากเ้าอยากได้สตรี พ่อจะหาที่ดีกว่าฉู่เมิ่งเอ๋อร์ให้เ้า!”
ไซพานอันก้มหน้าด้วยความเศร้าเสียใจ ทันใดนั้นก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้จึงยิ้มพร้อมกับเอ่ย “เช่นนั้นท่านพ่อ ตอนนี้ข้างกายลูกมีสตรีนางหนึ่งที่มีทั้งรูปโฉมและความรู้เพียบพร้อม ให้นางมาเป็ฮูหยินเอกของลูกได้หรือไม่”
เสนาบดีกรมพิธีการมีไซพานอันเป็บุตรชายเพียงคนเดียว จึงทั้งรักทั้งตามใจยิ่ง ได้ยินบุตรชายอยากแต่งงานสร้างครอบครัว ในใจปลื้มปริ่มเหลือจะกล่าว พยักหน้าตอบตกลงบุตรชายออกไป “เ้าอยากแต่งงานเป็ฝั่งเป็ฝาถือเป็เื่ดี สตรีนางนั้นอยู่ที่นี่ด้วยหรือไม่”
ไซพานอันพยักหน้า ทำท่าผายมือเชิญบิดา เสนาบดีกรมพิธีการเดินตามไซพานอันไปยังห้องที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา เมื่อผลักประตูเปิดเข้าไปก็เจอกับภาพที่หนิงมู่ฉือกำลังร้องไห้จนน้ำตานองหน้า
ไซพานอันกล่าวอย่างลำพองใจ “ท่านพ่อ เห็นหรือไม่ นางเพียบพร้อมทั้งรูปโฉมและความรู้!”
เสนาบดีกรมพิธีการเห็นหนิงมู่ฉือกำลังร้องไห้ หน้าพลันเปลี่ยนสี ถลึงตาโตใส่บุตรชาย กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจยิ่ง “เหลวไหล! เ้าก็รู้ว่าสตรีผู้นี้คือเทพแม่ครัวที่ฮ่องเต้พระราชทานฉายาให้ด้วยพระองค์เอง! แต่เ้ากลับลักพาตัวนางมาที่นี่ เ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือ!”
ไซพานอันมองบิดาอย่างน้อยใจ “แต่ว่าท่านพ่อ นางเป็สตรีที่เพียบพร้อมจริงๆ นะขอรับ อย่างไรท่านก็เป็ถึงเสนาบดีกรมพิธีการ ทั้งลูกยังเป็บุตรชายคนเดียวของท่าน แต่งนางเป็ฮูหยินเอกถือว่าให้เกียรตินางมากแล้ว!”
ครั้นหนิงมู่ฉือได้ยินคำว่าฮูหยินเอก นางะโด่าไซพานอันออกมา “แต่งฮูหยินเอก? ท่านถามข้าหรือยังว่าตกลงหรือไม่! ข้าคือคนของท่านอ๋องนะ!”
เสนาบดีกรมพิธีการได้ฟังข้อเสนอของบุตรชายก็เห็นว่าเข้าที เขาถอนหายใจออกมาพลางเดินไปหาหนิงมู่ฉือเพื่อปรึกษาหารือ “แม่นางหนิง เ้าเห็นว่าแบบนี้เป็อย่างไร เมื่อเ้าแต่งงานกับอันเอ๋อร์เป็ฮูหยินเอก เ้าจะเป็ฮูหยินเพียงคนเดียวของจวนนี้ แบบนี้ดีกว่าต้องทำงานอยู่ในตำหนักอ๋องอีกไม่ใช่หรือ”
หนิงมู่ฉือเบนสายตาไปยังไซพานอัน พลันส่ายหน้ารัวๆ ติดต่อกันพร้อมกับคิดในใจ “ไม่! อย่างไรข้าก็ไม่ยอม” เพียงนางเห็นหน้าไซพานอัน นางก็อยากจะอาเจียนแล้ว
ทว่าขบคิดไปมา หากนางปฏิเสธไปเยี่ยงนี้ คงไม่มีทางได้ออกจากที่นี่เป็แน่ จู่ๆ ในสมองนางพลันปรากฏแผนขึ้นมาแผนหนึ่ง “ก็ได้ แก้มัดให้ข้าก่อน แล้วข้าจะลองพิจารณาดู”
ไซพานอันคาดไม่ถึงว่าหนิงมู่ฉือจะตอบตกลงเร็วถึงเพียงนี้ เขายิ้มด้วยความดีใจ “เช่นนั้นท่านลองคิดให้ดี คิดได้เมื่อใดก็บอกข้า”
หนิงมู่ฉือพยักหน้า ส่งสายตาประมาณว่า ให้ไซพานอันรีบออกไปจากครรลองสายตานางได้แล้ว
หลังจากไซพานอันออกจากห้องไปด้วยอาการยินดีปรีดา พร้อมทั้งปิดประตูห้องให้ด้วย ภายในห้อง หนิงมู่ฉือลูบข้อมือที่ถูกเชือกมัดจนแดงเถือก บิดี้เีไล่ความเมื่อยขบ ทว่าริมฝีปากกลับยกเป็รอยยิ้ม “บอกเองนะว่าจะให้ข้าอยู่ที่นี่อย่างสุขสบาย ที่นี่มีทั้งเสื้อผ้าหรูหราและอาหารเลิศรส เช่นนั้นข้าก็จะพักอยู่ที่นี่สักสองวันแล้วค่อยออกไปก็แล้วกัน เพียงแต่ว่าป่านนี้ท่านอ๋องจะเป็ห่วงข้ามากแน่”
ในสมองนางปรากฏภาพจ้าวซีเหอขึ้นมาครู่หนึ่ง นางเป็ห่วงเขา ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะฟื้นขึ้นมาแล้วหรือยัง แต่เพียงไม่นานก็ส่ายศีรษะเพื่อสลัดความคิดนี้ทิ้งไป “จะไปคิดถึงเขาทำไมกัน ป่านนี้ไม่รู้ว่าฝันหวานไปถึงไหนต่อไหนแล้ว!”
นอกหน้าต่าง ฟ้าค่อยๆ เปลี่ยนเป็สีน้ำหมึก สีหน้านางแปรเปลี่ยนเป็ทุกข์ใจ หนิงมู่ฉือไม่รู้เลยว่า ในตอนนี้มีใครบางคนกำลังออกตามหานางอย่างร้อนใจจนแทบบ้า
หลังจากจ้าวซีเหอฟื้นขึ้นมา เื่แรกที่ทำคือตามหาหนิงมู่ฉือ หากคนรับใช้ในตำหนักบอกว่า หนิงมู่ฉือออกไปพักผ่อนจิตใจข้างนอกตำหนักสามสี่วัน ในใจเขากรุ่นโกรธเป็อย่างมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น
เขาเดินวนไปวนมาภายในตำหนักหลายรอบ ทว่าไม่เจอร่องรอยหรือเบาะแสของหนิงมู่ฉือแต่อย่างใด อาทิตย์อัสดง พระจันทร์เข้ามาแทนที่ เขานึกเป็ห่วงนางยิ่งนัก จึงวิ่งไปหาบิดาที่ห้อง
“ท่านพ่อ ท่านเห็นหนิงมู่ฉือหรือไม่” จ้าวซีเหอถามด้วยสีหน้าเป็กังวล
