เมื่อมาถึงห้อง1201 ฉินเฟิงยกมือขวาขึ้น และการ์ดทั้งหกคนก็หยุดอย่างรวดเร็ว ผู้จัดการหลิวเช็ดเหงื่อบนหน้าผากราวกับรู้ความตั้งใจของฉินเฟิง เขาจึงกดกริ่งที่ประตู
กิ๊งก่องๆๆ
เสียงกริ่งดังขึ้นหลายครั้งแต่ไม่มีเสียงใดๆ ออกมาจากในห้อง ฉินเฟิงเลิกคิ้วและรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เมื่อเขากำลังสั่งการ์ดทั้งหกคนเตรียมทำลายประตูก็มีเสียงดังออกมาในทันที “ใครวะ! น่ารำคาญจริง! แกจะกดกริ่งไปถึงเมื่อไร? ห้องนี้ไม่้าเซอร์วิสอะไรทั้งนั้นโว้ย! ไปได้แล้วไป๊!”
ผู้จัดการหลิวเห็นฉินเฟิงเลิกคิ้วขึ้นจึงได้แต่แอบด่าไอ้เด็กในห้องที่มันไม่มีอะไรดี แต่เขายังคงรอยยิ้มไว้บนใบหน้าและพูดอย่างสุภาพ“ผมคือผู้จัดการหลิวของสโมสรหวงเจียครับ กรุณาเปิดประตูด้วยครับ เราจะได้ตรวจสอบความเรียบร้อยประจำวัน”
แต่ใครก็ตามที่มาสโมสรหวงเจียแห่งนี้จะรู้ว่ามันไม่มีตรวจสงตรวจสอบอะไรหรอก เพราะอำนาจและพื้นเพของฉินหวง ไม่ว่าเ้าหน้าที่ตำรวจหรือพวกอันธพาลก็ไม่กล้าหาเื่
แกร็ก
เสียงในห้องเงียบไปชั่วขณะหนึ่งก่อนที่ประตูห้อง1201 จะเปิดออกมา เป็ชายหนุ่มในชุดฟอมอลสูท หม่าเต๋อหู่ นั่นเอง
เขาจ้องไปที่ผู้จัดการหลิวการ์ด และฉินเฟิง แล้วความสงสัยกับความกังวลก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า แต่เขาก็รีบทำตัวเป็ปกติ
“ฮ่าๆนายน้อยฉินไม่ใช่เหรอเนี่ย เป็เกียรติจริงๆ ที่คุณมาตรวจความเรียบร้อยด้วยตัวเอง เชิญครับรีบเข้ามาเร็ว!”
ฉินเฟิงไม่ได้สนใจกับกิริยาของหม่าเต๋อหู่เขาเดินเข้าไปและนั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่น เขาวางเท้าบนโต๊ะชาและมองดูรอบๆ
ชายร่างกำยำที่เขาเห็นอยู่ในรถซานตาน่ายืนคุมอยู่หน้าประตูห้องนอน พวกเขามองฉินเฟิงอย่างไม่พอใจ
“นายน้อยฉินครับที่นี่ไม่มีอะไรให้ตรวจสอบหรอก นี่คือพื้นที่ของพ่อคุณ และผมก็คงไม่กล้าก่อปัญหาที่นี่วันนี้ผมเหนื่อยนิดหน่อย ถ้านายน้อยฉินไม่มีอะไรแล้ว ผมจะกลับไปพักที่ห้องนอน” หม่าเต๋อหู่กล่าวด้วยรอยยิ้มแฝงความหมายไว้ชัดเจน
เขาอยากจะไล่พวกมันออกไปให้หมด
“ฮ่าๆงั้นนายน้อยหม่าไปนอนเถอะ ผู้จัดการหลิว เริ่มตรวจสอบได้เลย นายน้อยหม่าจะอยู่ที่นี่ทั้งคืนดังนั้นต้องทำให้มั่นใจว่าห้องนี้ต้องปลอดภัย ฉันอยากให้นายตรวจทุกซอกทุกมุมของที่นี่เพื่อแน่ใจว่าทุกอย่างไม่เป็ไร”
ฉินเฟิงหันไปมองหม่าเต๋อหู่และก็เริ่มก้มหน้าลงเล่นโทรศัพท์
สีหน้าของหม่าเต๋อหู่เปลี่ยนไปทันทีั์ตาแฝงไปด้วยความอำมหิตแล้วก็หายไป
“นายน้อยฉินนี่หมายความว่ายังไง?”
ฉินเฟิงตบขาตัวเองและยืนขึ้นเขาไม่อยากจะเปลืองน้ำลายกับนายน้อยหม่า เพราะเขาแค่อยากจะให้ภารกิจมันเสร็จไวๆ และจะได้รับรางวัลเสียที
“นายน้อยหม่าสโมสรหวงเจียของเรานั้นเป็สถานที่ขาวสะอาด ผมจะไม่ยอมให้อาชญากรรมใดๆ เกิดขึ้นที่นี่เป็อันขาดเช่น ลักพาตัวหรือข่มขืน เพราะมันเป็สิ่งที่ผม นายน้อยฉิน เกลียดมากที่สุด”
“นายน้อยหม่าคุณเข้าใจที่ผมกำลังจะสื่อหรือเปล่า?” ฉินเฟิงกล่าวและมองไปที่ั์ตาของหม่าเต๋อหู่
เวร! แต่เดิมสโมสรหวงเจียก็เป็สถานที่ไว้สำหรับประชุมงานกันอยู่แล้วแต่เพราะไอ้งานอดิเรกเ้าชู้ไก่แจ้ของแก ที่ชอบพาผู้หญิงมาเกี้ยวด้วยทุกครั้งนั่นแหละถึงทำให้มันกลายเป็สถานเริงรมย์!
สีหน้าของหม่าเต๋อหู่มืดคล้ำลงและแอบด่าในใจเขาตระหนกและพยายามคิดว่าทำไมฉินเฟิงถึงตัดสินใจเป็ศัตรูกับเขา
เป็ไปได้หรือไม่ว่าฉินเฟิงรู้ความลับของเขาแล้วอย่างนั้นเหรอ?
หม่าเต๋อหู่ส่ายหน้าเขาไม่เชื่อว่าเื่นี้จะโดนเปิดเผย บางทีอาจจะเป็แค่เื่บังเอิญ เขาจึงทำเสียงให้ดูเข้มแข็งและมองกลับไปหาฉินเฟิง“นายน้อยฉิน คุณอยากจะมีเอี่ยวกับเื่นี้งั้นเหรอ?”
“นายน้อยหม่าคุณคงไม่ได้ขู่ผมใช่มั้ย?” ฉินเฟิงมองไปที่หม่าเต๋อหู่อย่างสงบพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นายน้อยผู้นี้ต้องอยากเอี่ยวด้วยอยู่แล้ว”
หม่าเต๋อหู่ด่าในใจอีกครั้งเขา้าร่างกายของหยุนเซียวมานานแล้ว และในที่สุดก็ได้เธอมา แต่เมื่อเขากำลังจะเริ่มเขาก็ถูกฉินเฟิงขัดจังหวะ
ทั้งคู่จ้องกันและกันสายตาที่เ็าเหมือนคลื่นพุ่งเข้าปะทะกันในอากาศ ชายร่างกำยำทั้งสามคนเดินเข้ามาที่ข้างหลังของหม่าเต๋อหู่พวกเขามองไปที่ฉินเฟิงและคนอื่นๆ อย่างเืเย็น
ห้องนี้เหมือนเต็มไปด้วยดินปืนที่พร้อมจะะเิทุกเมื่อ
“ฮ่าๆนายน้อยฉิน จู่ๆ ผมก็นึกได้ว่ามีเื่สำคัญที่ต้องทำ ผมคงต้องขอตัวก่อน ส่วนคุณ ก็เชิญดื่มด่ำอยู่ที่นี่ตามสบายก็แล้วกัน”
หลังจากทั้งคู่ทำให้บรรยากาศอึดอัดมาครึ่งนาทีจู่ๆ หม่าเต๋อหู่ก็ยิ้มออกมา เขามองไปที่ชายร่างกำยำทั้งสามคนข้างหลัง ก่อนที่จะเดินออกจากห้อง1201
เขาไม่สามารถทำอะไรผิดพลาดใน่เวลาวิกฤติอย่างนี้และฉินเฟิงก็ไม่มีทีท่าว่าจะถอยแต่อย่างใด
“ฮ่าๆอุตส่าห์คิดว่าจะได้ลุยสักหน่อย ดันออกไปทั้งอย่างนั้นเนี่ยนะ น่าเบื่อจริงๆ”
ฉิยเฟิงกล่าวพลางส่ายศีรษะและมองดูหม่าเต๋อหู่กับคนอื่นๆออกไป เขาแอบดีใจและรีบไปยังห้องนอน และฉากที่ได้พบก็เกือบจะทำให้เขาตาถลนออกมา
“อื้อฮือนี่มัน Bondageชัดๆ!”
หยุนเซียวใส่ถุงน่องสีดำและโดนมัดด้วยเชือกสีแดงตอนนี้เธอพยายามดิ้นอยู่บนเตียง ทำให้ดูยั่วยวนชวนหลงใหล
ฉิงเฟิงนึกถึงฉากนี้มานานและไม่คิดว่ามันจะเป็จริงฉินเฟิงจึงไม่สามารถทนได้อีกต่อไปและพุ่งเข้าใส่เธอ
“ฉินเฟิง!นายนี่เอง!”
ฉินเฟิงกอดเธอและเอาผ้าขาวที่ยัดอยู่ในปากของเธอออกและเมื่อเขากำลังจะจูบเธอนั้นเอง แขนของเขาก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บ
“อ๊ากกก...นี่ครูเป็หมาเรอะ!!!”
หยุนเซียวกัดแขนของฉินเฟิงเต็มแรงฉินเฟิงสบถออกมาแล้วะโออกจากเตียงด้วยความเ็ป ตามด้วยดูรอยกัดบนแขน
“ฉินเฟิงเดรัจฉานไร้ยางอาย! กล้าลักพาตัวฉันมาข่มขืน ฉันจะเรียกตำรวจมาจับนาย!”
“จะเรียกตำรวจมาจับผม?”
ฉินเฟิงเอามือชี้มาที่ตัวเองอย่างตะลึงนายน้อยผู้นี้อุตส่าห์มาที่นี่เพื่อช่วยเธอด้วยความเมตตา ไม่เพียงแค่เธอจะไม่หลั่งน้ำตาแห่งความปลาบปลื้มออกมาแต่ยังมากัดแขนกันอีก แถมกัดแบบฝังเขี้ยวลงไปด้วย
อย่างไรก็ตามฉินเฟิงรู้ทันทีว่าหยุนเซียวเข้าใจผิด เธอต้องคิดว่าเขาเป็คนสั่งให้พวกนั้นลักพาตัวเธอมาเพื่อให้เขาข่มขืนเธอนั่นเอง
แม้ฉินเฟิงจะชอบเล่นกับผู้หญิงแต่เขาเกลียดการทำอะไรก็ตามที่ฝ่ายหญิงไม่เต็มใจ
“ทำคุณบูชาโทษแท้ๆผมี้เีจะสนใจครูแล้ว!”
เมื่อมองไปยังครูแสนสวยที่เกือบจะสูญเสียเหตุผลทั้งหมดไปในตอนนี้ความโกรธของฉินเฟิงก็ลดลง แต่เขาก็ไม่สามารถอธิบายความจริงได้ เขาบอกผู้จัดการหลิวให้แก้มัดเธอและจัดการทุกอย่างด้วย
“หืม? ฉันก็ทำภารกิจเสร็จแล้วนี่ ทำไมระบบยังไม่ประกาศอีก?”
ฉินเฟิงขมวดคิ้วขณะที่นั่งบนโซฟาหลังจากผ่านไปสักพักก็ยังไม่มีการตอบรับใดๆ จากระบบ เขามองไปที่ภารกิจ และยืนยันว่ามีแค่ช่วยหยุนเซียวเท่านั้นและเขาก็ช่วยเธอแล้ว แต่ทำไมยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก?
หรือว่า...ตัวเองจะเป็บ้าจริงๆ?
หลังจากเล่นโทรศัพท์บนโซฟาสักพักหนึ่งจู่ๆ ฉินเฟิงก็นึกถึงบางอย่าง หรือว่าหม่าเต๋อหู่ยังไม่ยอมแพ้และกำลังคิดลักพาตัวหยุนเซียวไปอีกรอบหลังจากที่เธอออกจากสโมสรหวงเจีย?
ต้องเป็แบบนั้นแน่ๆ
หลังจากที่กำลังคิดแบบนั้นฉินเฟิงก็รีบออกจากสโมสรและขึ้นลัมโบร์กินีแบทโมบิลสีดำ ในเวลานั้นเอง เขาก็เห็นชายร่างกำยำทั้งสามของหม่าเต๋อหู่กำลังฉุดหยุนเซียวขึ้นรถตู้
ช่างเป็ผู้หญิงที่โชคร้ายเสียจริง
ฉินเฟิงส่ายศีรษะพร้อมกับมีสายตาเ็าหม่าเห๋อตู่นี่ช่างกล้าทำอะไรอย่างนี้ลับหลังเขา ฉินเฟิงจึงรู้สึกโกรธขึ้นมา
ก่อนหน้านี้เขาก็เกือบจะฆ่าล้างตระกูลมาก่อนเพราะเื่ผู้หญิงการที่ทำเื่ประเภทนี้มันเหมือนกับเป็การยั่วยุเขาจนถึงขีดสุด
เขาขับตามหลังรถตู้มาที่ชานเมืองเว่ยเฉิงและในที่สุดพวกมันก็จอดรถอยู่ใกล้ๆ กับโรงงานร้าง
