ไป๋หย่วนฮ่าวมองไปยังต้วนชิงิเขาอยากให้ว่าที่คู่หมั้นหมายพาไป ทว่าต้วนชิงิกลับหันหลังจากไปไม่หันกลับมามองหรือพูดอะไรสักคำ
ไป๋หย่วนฮ่าวจนปัญญาได้แต่พยักหน้าดึงมือกลับมาก่อนจะถอยหลังครึ่งก้าว โค้งตัวลงเล็กน้อย
“ลำบากคุณหนูรองแล้ว”
ไป๋หย่วนฮ่าวเรียกต้วนอวี้หรานว่าคุณหนูรองแทนที่จะเป็ ‘น้องสาว’ เพื่อที่จะได้รักษาระยะห่างทั้งยังพูดให้ต้วนชิงิได้ยินว่าเขามีเส้นแบ่งกับต้วนอวี้หรานชัดเจน
ต้วนอวี้หรานมองว่าไป๋หย่วนฮ่าวเป็ของนางไฉนเลยจะเข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ในนั้นได้
เมื่อต้วนอวี้หรานได้ยินเขาตอบรับจึงสะบัดผ้าเช็ดหน้าเดินนำไปอย่างมีความสุขส่งสายตาให้บ่าวรับใช้ของไป๋หย่วนฮ่าวไปที่อื่นไป๋หย่วนฮ่าวเดินตามหลังต้วนอวี้หรานอย่างตั้งใจเพื่อรอสนทนากับต้วนชิงิ
เมื่อเห็นไป๋หย่วนฮ่าวขยับเข้ามาใกล้ต้วนชิงิจึงเดินห่างออกไปอย่างรวดเร็วในระหว่างที่เงยหน้าขึ้นนางก็เห็นแววตาผิดหวังของอีกฝ่าย นางไม่อธิบายอะไรทั้งสิ้นพูดขึ้นเรียบๆ
“คุณชายไป๋เชิญตามน้องอวี้หรานไป!”
ไป๋หย่วนฮ่าวเรียกต้วนอวี้หรานว่า ‘คุณหนูรองต้วน’ ส่วนต้วนชิงิก็เรียกไป๋หย่วนฮ่าวว่า‘คุณชายไป๋’ ความห่างเหินของคำเรียกชื่อไม่ต้องพูดก็สามารถเข้าใจได้เด็กหนุ่มถอนหายใจ ทำได้เพียงบอกลาต้วนชิงิจากนั้นเดินตามต้วนอวี้หรานไปอย่างจำใจ
แสงตะวันที่สาดส่องกระทบลงเป็เงาที่ทอดยาวของทั้งสองเดินจากไปอย่างรวดเร็วต้วนชิงิถึงได้ถอนหายใจเบาๆ ออกมา
ระหว่างทางต้วนอวี้หรานดีใจที่สุดส่วนไป๋หย่วนฮ่าวกลับไม่พูดไม่จา เมื่อเห็นสองคนนั้นเดินไปได้ไกลแล้วต้วนชิงิจึงคลายมือที่กุมไว้ในเสื้อออก ภายใต้แสงตะวันฝ่ามือขาวถูกบีบจนห้อเืชัดเจน
ต้วนชิงิถอนหายใจยาวนางคิดว่านางจะไม่สนใจอีกทั้งยังลืมเขาไปได้แล้ว แต่เมื่อเห็นไป๋หย่วนฮ่าวอีกครั้งความเกลียดชังกลับโผล่ขึ้นมาอย่างท่วมท้น
ต้วนชิงิอยากจะพุ่งเข้าไปถามไป๋หย่วนฮ่าวว่าเมื่อชาติที่แล้วต้วนอวี้หรานทำร้ายนางรวมทั้งบุตรชายและบุตรสาวจนตาย เขารับรู้หรือไม่?
เื่ในอดีตชาติได้ผ่านไปแล้วและชาตินี้เพิ่งจะเริ่มต้นใหม่ ไป๋หย่วนฮ่าวในตอนนี้คงยังไม่รู้ประสาแต่นางก็กลับมาเกิดใหม่แล้ว คำถามบางอย่างคงไม่สามารถหาคำตอบได้อีกแล้ว
ต้วนชิงิเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มีลมเย็นพัดมายกยิ้มอย่างเ็า ไป๋หย่วนฮ่าว ต้วนอวี้หราน วางใจได้ในชาตินี้ข้าจะให้พวกเ้าได้สมหวัง
วันนี้ต้วนชิงิออกจากจ้วนไปั้แ่เช้าได้พบต้วนอวี้หรานที่ทาแป้งหนาจนใบหน้าซีดขาวอยู่ตรงทางเดินในสวนด้านหลัง
ไป๋หย่วนฮ่าวยืนอยู่ข้างกายของต้วนอวี้หรานเดิมทีเขาไม่อยากออกจากห้องแต่ทนการรบเร้าของต้วนอวี้หรานไม่ไหวจึงต้องตอบรับออกมาที่สวนด้านหลังเป็เพื่อนนางเมื่อเห็นต้วนชิงิ สายตาของไป๋หย่วนฮ่าวก็จับจ้องไปที่นาง
วันนี้ต้วนชิงิสวมเสื้อแขนสั้นสีฟ้าอ่อนด้านล่างเป็กระโปรงจีบสีน้ำเงินเข้ม ชุดคลุมเป็ผ้าคลุมโปร่งสีขาวบนศีรษะเกล้าผมขึ้น ทำให้บนตัวนางดูเหมือนสาวน้อยน่ารักอ่อนวัยเหมือนผีเสื้อที่บินไปตามลม เหมือนน้ำแข็งหิมะที่ขาวใส
ต้วนชิงิแต่งตัวแบบนี้พูดได้ว่าเป็ที่ชอบใจของไป๋หย่วนฮ่าว
เห็นเพียงแววตาของเขาที่ส่องแสงออกมาด้วยความดีใจเดินไปข้างหน้าสองก้าวเหมือนจะพูดบางอย่างแต่ต้วนอวี้หรานที่ยืนอยู่ด้านหลังกลับเดินตัดหน้า จ้องมองไปทางต้วนชิงิ
“พี่สาวจะไปไหนหรือ? ได้บอกท่านแม่หรือยัง?” ต้วนชิงิมองกลับไปที่ต้วนอวี้หราน หัวเราะออกมาเบาๆ อย่างรักษากิริยา
“ข้าเป็บุตรสาวภรรยาเอก หากไม่ได้ทำอะไรผิด ย่อมเข้าออกจวนได้ตามอิสระ...”
‘บุตรสาวภรรยาเอก’ คำนี้นางเอ่ยอย่างตั้งใจเมื่อต้วนอวี้หรานได้ยินตาก็แดงขึ้นมา ต้วนชิงิหัวเราะอยู่ในใจแสร้งทำเป็มองต้วนอวี้หรานช้าๆ เผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่แฝงความหมาย
“ทำไมกัน เ้าก็อยากจะออกไปข้างนอกด้วยหรือ... เช่นนั้นก็ไปถามท่านพ่อดู...”
ต้วนชิงิอุตส่าห์ไม่พูดถึงจวนติ้งกั๋วกงแต่พอนางพูดขึ้นต้วนอวี้หรานก็โกรธเป็ฟืนเป็ไฟขึ้นมา เมื่องานเลี้ยงที่จวนติ้งกั๋วกงต้วนอวี้หรานต้องเดินเข้าประตูเล็กเข้าไปนั่งด้านในด้วยความงงงวยอยู่นานนางนั่งในส่วนเสริมของงานเลี้ยงเมื่อต้วนอวี้หรานเห็นคนอื่นที่หน้าตาไม่สะสวยเท่านางได้รับการชื่นชมยอมรับจึงเศร้าใจเหตุใดต้วนชิงิต้องหยิบเื่นี้ขึ้นมาพูดอีก
ข้าเกลียดนางที่สุด!
ต้วนอวี้หรานแอบมองไปที่ไป๋หย่วนฮ่าวดูว่าเขาจะฟังเข้าใจหรือไม่แต่สายตาของไป๋หย่วนฮ่าวกลับมองไปที่ต้วนชิงิตลอด ทำให้นางโกรธจนลมแทบออกหูต้วนชิงิมีอะไรดี ทั้งหน้าตา การแต่งตัว และอำนาจล้วนสู้นางไม่ได้สักอย่างแต่ไป๋หย่วนฮ่าวเอาแต่มองนาง มีตาแต่หามีแววไม่เสียจริง
ต้วนอวี้หรานที่กำลังโกรธได้ยินเพียงเสียงไป๋หย่วนฮ่าวพูดขึ้น
“คุณหนูใหญ่ ไม่ทราบว่าจะไปที่ไหนหรือ...หย่วนฮ่าวมาเมืองหลวงครั้งแรกอยากจะออกไปเดินเล่นข้างนอกไม่ทราบว่าคุณหนูใหญ่จะสะดวกพาไปด้วยได้หรือไม่”
เขามองต้วนชิงิอย่างกระตือรือร้นสีหน้านั้นแฝงไปด้วยความปรารถนาที่ออกมาจากใจ เมื่อใครได้เห็นก็ยากจะปฏิเสธ
ไป๋หย่วนฮ่าวมีความรู้สึกปฏิพัทธ์ต่อต้วนชิงิแน่นอนว่าความคิดเขาต้องมองผลประโยชน์มากกว่าความรักใคร่
เมื่อครู่เขามองนางมาตลอดนางไม่ได้แสดงอาการเย้ยหยันเ็าใดๆ ตอบ เขาจึงรู้ว่าต้วนชิงิเกลียดต้วนอวี้หรานเป็ที่สุด
ทว่าต้วนชิงิไม่ชวนทะเลาะหรือด่าว่านางเพียงพูดนิ่งๆ ไม่กี่ประโยคก็สามารถทำให้ต้วนอวี้หรานโกรธขึ้นมาได้นี่แสดงให้เห็นว่าเด็กสาวคนนี้มีความคิดล้ำลึก!
เมื่อดูรูปโฉมและนิสัยใจคอของต้วนชิงินางเป็ตัวเลือกที่ดีที่สุด ลูกอนุที่อยู่ตรงหน้าจะเทียบได้อย่างไรตอนนี้ไป๋หย่วนฮ่าวเริ่มมีใจขึ้นมา
ต้องรู้ว่าตอนนี้อำนาจของตระกูลไป๋อ่อนแอมากเขาจึง้าหาภรรยาเอกที่มีฐานะเข้ามาช่วยตอนนี้ต้วนชิงิเป็ตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุดการมาในครั้งนี้เขามาเพื่อขอต้วนชิงิเป็ภรรยาเอกเขา้าอาศัยชื่อเสียงบารมีของจวนแม่ทัพต้วนรวมถึงอำนาจของอัครมหาเสนาบดีติงมาทำให้ตระกูลไป๋กลับมามีชื่ออีกครั้ง
ต้วนชิงิยังไม่ได้ปฏิเสธเงาของต้วนอวี้หรานก็ปรากฏตรงหน้าขวางทางทั้งสองพลางเอ่ยเสียงดัง
“พี่ไป๋!้าไปที่ไหนหรือ ประเดี๋ยวข้าไปบอกท่านแม่ก่อนแล้วค่อยพาพี่ไป๋ไป...”
ต้วนอวี้หรานพูดไปก็มองต้วนชิงิอย่างยั่วยุจริงจัง
ต้วนชิงิได้ฟังก็ยกริมฝีปากเล็กน้อยพูดขึ้นนิ่งๆ
“เช่นนั้นน้องสาวก็พาคุณชายไป๋ไปเที่ยวก็แล้วกัน พี่สาวยังมีธุระ ขอตัวก่อน”
สีหน้าของต้วนอวี้หรานเต็มไปด้วยความยินดีราวกับเป็ผู้ชนะในสนามรบนางดึงแขนเสื้อของไป๋หย่วนฮ่าว
“พี่ชายไป๋อยากจะไปเที่ยวที่ไหน หรืออยากกินอะไรในเมืองหลวงข้ารู้หมดทุกอย่าง”
ท่าทางของไป๋หย่วนฮ่าวไม่น่ามองเขาสะบัดมือของต้วนอวี้หรานออกด้วยความโมโห “ชายหญิงมีความแตกต่างกันขอให้คุณหนูรองระมัดระวังด้วย ข้าเหนื่อยแล้ว ขอตัวกลับไปพักก่อน”
เมื่อพูดจบก็ดึงแขนเสื้อกลับวิ่งไปตามทางที่ต้วนชิงิเดินจากไปเหตุที่ต้วนชิงิไม่สนใจเขาก็เพราะคนเขลาอย่างต้วนอวี้หรานเช่นนั้นเขาจึงต้องหาโอกาสอธิบายให้นางเข้าใจ
ไป๋หย่วนฮ่าวรีบจากไปทิ้งต้วนอวี้หรานที่ยังคงใกับสิ่งที่เกิดขึ้นนางใจนถอยหลังไปหลายก้าว ใบหน้าซีดขาวด้วยความเสียใจ ทำไมพี่ไป๋จึงโกรธนางเล่าเป็เพราะอะไรกัน?
