ท้องฟ้ายามราตรีมืดมิด ด้วยมีเมฆบดบัง
ระหว่างทาง มีเสียงสัตว์ร้ายคำรามอยู่เนืองๆ นกล่าเหยื่อดุร้ายกางปีกพุ่งทะยาน ท่ามกลางความมืดมิด เงาดำสายหนึ่งพุ่งผ่านอย่างรวดเร็ว
ฉู่เฟิงเงยหน้า เขารู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของสัตว์พวกนี้ เขาเชื่อว่าในบรรดาพวกมัน บางตัวอาจกลายพันธุ์ไปแล้ว เพียงแต่ยังจำศีลอยู่
ในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ? ไม่มีใครตอบได้ ทว่า เขาเองได้เตรียมตัวเตรียมใจ พร้อมที่จะเผชิญภยันตรายในภายภาคหน้าแล้ว
ระยะทางห้าสิบกว่ากิโลเมตร สองข้างทางคือูเาเรียงราย หากเป็คนธรรมดาเดินทางเพียงคนเดียวคงกลัวจนหัวหด
ทว่าฉู่เฟิงไม่กลัว เขาก้าวเดินในป่าลึกอย่างมั่นคงและไร้กังวลด้วยความว่องไวอย่างยิ่ง
ไม่นานนักเมฆกระจายตัว แสงจากโค้งฟ้าสาดส่องลงมาขับไล่ความมืดมิด ส่ำสัตว์หยุดการเคลื่อนไหว บรรยากาศกดดันผ่อนคลาย
ดาวพร่างพราวแวววาวเหมือนไข่มุกสว่างไสว ฝังอยู่บนม่านฟ้าส่องประกายระยิบระยับ
“ผ่านมาตั้งนานแล้ว หวงหนิวไม่น่าจะได้กลิ่นแล้วนะ?” ฉู่เฟิงเข้าใกล้เมืองชิงหยาง เกือบจะถึงบ้านแล้ว
เขาตัดสินใจแล้ว ต้องหาอะไรปิดปากหวงหนิวสักหน่อย!
“เถ้าแก่ ขอเนื้อวัวย่างร้อยห้าสิบไม้ฮะ!” พอเข้าตัวเมือง ฉู่เฟิงก็เห็นแผงเนื้อย่าง จึงรีบสาวเท้าเข้าไป
“ไม่มี มีแต่เนื้อแกะ!” อาเฮียวัยหนุ่มมองหน้าเขาแปลกๆ แต่ก่อนแต่ไรก็ไม่เคยขายเนื้อวัว มาหาเื่ป่าววะ?
“พูดผิดฮะ เนื้อแกะ เอาร้อยห้าสิบไม้ฮะ!” ฉู่เฟิงเฝ้ามองไปทางทิศตะวันออกของเมือง ซึ่งเป็ทางไปบ้านของเขา
“ไม่เอาเงิน เอาของกินมาแลก!” อาเฮียขายเนื้อย่างพูดหนักแน่น
เป็เพราะตอนนี้ทุกแห่งหนล้วนเกิดเหตุพิสดาร ทางขาด ผู้คนให้ความสำคัญกับปัจจัยสี่อย่างมาก ตอนนี้เงินตราไม่สำคัญอีกต่อไป
“ถึงเราสองคนจะไม่สนิทกันมาก แต่ก็ถือว่ารู้จักกันอยู่ เฮียย่างเนื้อให้ผมก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ผมขนของกินมาให้” ฉู่เฟิงตอบ
อาเฮียขายเนื้อย่างหน้าบาน คนบ้านเดียวกัน ไม่ต้องห่วงว่าจะถูกชักดาบ อีกทั้งเขาเองก็พอจะรู้จักฉู่เฟิงอยู่บ้าง
“แล้วเนื้อนี่แช่แข็งไว้นานแค่ไหนแล้วล่ะ ไม่เสียเหรอ?” ฉู่เฟิงถามเบาๆ
เฮียขายเนื้อย่างตอบอ้อมแอ้ม “ไม่น่ามีปัญหานะ”
“ขอแค่ไม่มีปัญหาก็พอแล้ว!” ฉู่เฟิงตบบ่าเขา ด้วยสีหน้าท่าทางเชื่อมั่น เหมือนจะบอกว่าไม่กลัวว่ากินแล้วจะท้องเสีย
ในที่สุด เนื้อย่างจากเตาก็เสร็จเรียบร้อย โรยขมิ้นโรยพริกไทยแล้ว กลิ่นหอมตลบอบอวล
“อย่ากินเยอะล่ะ เกิดท้องเสียขึ้นมาจริงๆ นี่ไม่เกี่ยวกับฉันนะ!” เฮียขายเนื้อย่างยังแอบเป็ห่วงอยู่หน่อยๆ
“วางใจฮะ ไม่เป็ไรหรอก กระเพาะผมแข็งแรง!” ฉู่เฟิงไม่ใส่ใจ มองไปทางตู้แช่ด้านหลัง แล้วบอกว่า “เอาเบียร์ด้วยฮะ”
“ได้เลย!”
ในที่สุด ฉู่เฟิงแบกถุงใบเขื่องสองใบ ยังไม่ทันจะย่างเท้าเข้าบ้าน ก็เปิดเบียร์กลั้วปากไปก่อน กังวลเหลือเกินว่าหวงหนิวจะจมูกดีได้กลิ่น
“หวงหนิว นายดูนี่ ฉันเอาอะไรกลับมาฝาก” พอก้าวเข้าบ้าน ฉู่เฟิงก็ะโลั่นๆ
หวงหนิวโผล่หัวออกมา มองเขาอย่างสงสัย มันรู้สึกว่าหมอนี่ปากหวานก้นเปรี้ยว พอเห็นห่อเนื้อในมือฉู่เฟิง มันก็ท่าหน้าหยามเหยียดทันที เชิดหัว สีหน้าสีตาบอกว่าแค่นี้เหรอ
“นายหมายความว่าไงหา? นี่ฉันอุตส่าห์หวังดีหอบของกินกลับมาให้นะ ยังจะมาทำหน้าดูถูก นู่นก็ไม่ดี นี่ก็ไม่เอา” ฉู่เฟิงถลึงตาใส่มัน
หวงหนิวได้ยินก็โมโหปรี๊ด เขี่ยพื้นถามฉู่เฟิง
นายไปหาสาวสวย กินอาหารชั้นเลิศ แล้วเอาอะไรกลับมาให้ฉัน? ของข้างถนน เนื้อย่างเสียบไม้ราคาถูก จะหลอกอำฉันเหรอ!?
จากนั้น จมูกหวงหนิวก็เริ่มพ่นควัน
ฉู่เฟิงรู้สึกพลาด ได้แต่แอบด่าตัวเองในใจ ไอ้วัวตัวนี้นับวันจะหลอกยากขึ้นทุกที ั้แ่มันใช้อินเทอร์เน็ตเป็ อะไรๆ มันก็รู้ดีไปหมด
แต่ว่าในเหตุการณ์เฉพาะหน้าอย่างนี้ เขาได้แต่ปากแข็งไปก่อน
เขาเลือกคำพูดอย่างระมัดระวัง “นายจะไปรู้อะไรหา ของอร่อยที่แท้จริงน่ะมันอยู่ตามซอกเล็กซอยน้อย ไอ้พวกของหรูๆ นั่นน่ะ เป็ประเภทอร่อยเพราะแพงต่างหาก จริงๆ แล้วไม่ได้อร่อยเลยสักนิด ไม่เชื่อลองชิมดูดิ!”
พูดไปแล้วเขาก็แอบสวดมนต์ไป อย่าท้องเสียนะได้โปรด จากนั้นกัดฟัน หลับตาปี๋ เนื้ออยู่นั่น ... กัดเข้าไป จากนั้นก็ร้อง “นี่มันสุดยอดความอร่อยในแผ่นดินเลยนะเนี่ย!”
หวงหนิวสงสัย มองดูท่าทางฟินสุดๆ ของเขาแล้วก็ชักจะหวั่นไหว อีกทั้งกลิ่นก็หอมกรุ่นยั่วยวน
สุดท้าย มันอดรนทนไม่ไหว เดินเข้าไปใกล้ ใช้สองกีบหน้ากอดมาสองไม้ ส่งเข้าปาก เคี้ยวหยับๆ แล้วกลืน ทันใดนั้นมันทำตาโต ร้องมอออกมาคำหนึ่ง
ฉู่เฟิงสะดุ้งพรวด ระวังตัวแจ
“ของฉันหมดเลย!” หวงหนิวเขี่ยตัวอักษรบนพื้น จากนั้นออกแรงผลักฉู่เฟิงออกไปด้านข้าง แล้วนั่งลงจัดการของอร่อยแต่เพียงตัวเดียว
“ไอ้วัวบ้า ไร้น้ำใจไปหน่อยไหมแก!” ฉู่เฟิงด่ามัน
“มอ มอ มอ!” หวงหนิวร้องรัวๆ รู้สึกปลื้มปริ่ม นั่งกินเนื้อย่างเสียบไม้อยู่ตรงนั้นอย่างตะกละตะกลาม ปากมันแผล็บ
ที่จริงแล้ว เนื้อย่างนั้นรสชาติไม่เลวเลย อาเฮียคนนั้นถือว่าฝีมือดีอย่างยิ่ง หากไม่กลัวว่าเนื้อที่เก็บไว้นานไปอาจทำให้เสาะท้องได้ ฉู่เฟิงก็อยากจะแย่งมันกินอยู่หรอก
แต่ในเมื่อรู้เบื้องลึกเื้ัแล้ว เขาก็ไม่กล้าเอาตัวเองเข้าเสี่ยง ดังนั้น เลยยกเนื้อย่างทั้งหมดให้หวงหนิวไป ตบไหล่มันแล้วบอกว่า “ไง ลิ้นฉันใช้ได้มะ?”
หวงหนิวยื่นกีบหน้าข้างหนึ่งออกมา โบกว่อน แถมยังทำหน้าเหยียดๆ!
“ไอ้วัวไม่มีสามัญสำนึก!” ฉู่เฟิงกรอกเบียร์ดับโมโห
หวงหนิวมองขวดเบียร์ในมือเขา แล้วยื่นกีบออกไป บอกว่าจะเอาอย่างงี้มั่ง แต่พอเข้าปากไปได้แค่คำเดียว มันก็พ่นพรวดออกมา
มันตาโต นี่มันเหล้าบ้าอะไรเนี่ย?
“นายจะไปรู้อะไร นี่มันเหล้าที่รสชาติดีที่สุดในแผ่นดิน ขายดีมากเลยแหละ” ฉู่เฟิงบอก
หวงหนิวแยกเขี้ยว มันรู้จักลาฟีต1 โรมาเน่-ก็องติ2 เลยหัวเราะเยาะว่าฉู่เฟิงดื่มเหล้าราคาถูก
ฉู่เฟิงหน้าดำคล้ำ บอกว่า “เดี๋ยวฉันจะยึดเครื่องมือสื่อสารของแก!”
เขาพึมพำ ไอ้วัวบ้านี่พอใช้เครื่องมือสื่อสารเป็ อะไรๆ ก็รู้ไปหมด อีกหน่อยเขาจะหลอกอำมันยังไงล่ะ
สุดท้าย หวงหนิวกินเนื้อแกะย่างไปร้อยกว่าไม้ ปลื้มปริ่มมาก มันนอนแผ่หลาอยู่บนเก้าอี้หวายในสวน แหงนหน้าดูท้องฟ้า ท่าทางสบายอกสบายใจ
“หวงหนิว มานี่ มากินยาสักสองเม็ด” ฉู่เฟิงเดินมาหา
หวงหนิวหันไปมองเขา สีหน้างุนงง ไม่เข้าใจ
“ยาฆ่าเชื้อ แก้ท้องเสีย กินปุ๊บหยุดปั๊บ กินสองเม็ดกันไว้ก่อน” ฉู่เฟิงเอ่ยสีหน้าเจื่อนๆ
หมายความว่าไง? เื่ไรกัน?! หวงหนิวพลิกตัวนั่งทันที ถลึงตาวัวจ้องฉู่เฟิงเขม็ง
“ยาบำรุง กินเยอะหน่อยจะได้ดีต่อร่างกายไง” ฉู่เฟิงโม้อย่างไม่อายปาก
“มอ!”
หวงหนิวไม่โง่สักหน่อย นิ่งคิดอยู่แป๊บก็ปี๊ดทันที ของข้างถนนจริงๆ ด้วย กินเสร็จแล้วยังต้องกินยากันทันที อย่างนี้ก็มีด้วยเหรอ หลอกลวงวัวเกินไปแล้ว!
มันพุ่งเข้าหาฉู่เฟิง
ตรงนั้นเกิดเหตุชุลมุนทันที วุ่นวายกันไปหมด ก็ไม่รู้ว่ากินเวลานานเท่าใดจึงสงบลงในที่สุด
หวงหนิวกระฟัดกระเฟียด วิ่งตะบึงกลับไปห้องของมัน
ฉู่เฟิงสูดปาก เขาเองก็โดนไปหลายกีบ โชคดีที่ตอนนี้ร่างกายเขาแข็งแกร่ง ไม่เช่นนั้น คงปางตาย
เขาเดินไปห้องน้ำ อาบน้ำอุ่นๆ วันนี้วิ่งไปวิ่งมาระหว่างอำเภอเมืองกับเมืองชิงหยางทั้งวัน แล้วเมื่อครู่ยังวางมวยกับหวงหนิวอีก เขารู้สึกเหนื่อยล้าหน่อยๆ
ตอนที่ฉู่เฟิงเดินเข้าห้องก็ง่วงงุนเต็มที ไฟก็ไม่เปิด ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนทันที
“ไม่ใช่ละ!”
วินาทีนั้น เขาตื่นทันที หายง่วงเป็ปลิดทิ้ง
ทำไมถึงนุ่มนิ่มอย่างนี้?
แถมเตียงยังร้องได้อีก เสียงเหมือนคนถูกทับ
พรึ่บ!
ฉู่เฟิงขนลุกซู่ บนเตียงมีคน เขาถอยฉากทันที แล้วตบสวิตช์เปิดไฟ
นี่มันอะไรกัน? เขาตาค้างปากค้าง!
บนเตียงมีคนจริงๆ ด้วย แถมยังเป็ผู้หญิงที่สวยมากอีกด้วย ท่าทางเหมือนใตื่นเพราะถูกทับ หญิงสาวขมวดคิ้ว ดวงตาฉายแววงุนงง
“คุณเป็ใครน่ะ ดึกดื่นเที่ยงคืนอย่างนี้ คิดจะลักหลับผมเหรอ?!”
ฉู่เฟิงถามเป็การเป็งาน เขายังจับต้นชนปลายไม่ถูก เลยคิดจะใช้เสียงข่มขวัญไว้ก่อน
เขาไม่อยากให้มีเสียงผู้หญิงดังขึ้น โดยเฉพาะเสียงสาวสวยกรีดร้องในห้องของเขา
เมื่อพิจารณาให้ดี หัวใจฉู่เฟิงถึงกับกระตุก หญิงสาวคนนี้ไม่ใช่แค่สวยระดับธรรมดา อายุอานามประมาณยี่สิบปี ทั้งเสื้อและกางเกงเป็สีขาว ผมตรงยาวประบ่าเงาสลวยคลอเคลียข้างคอขาวระหง ใบหน้าอ่อนหวาน เยาว์วัยและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา
เธอตื่นเต็มตา มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดา เจอเื่อย่างนี้หากยังนิ่งได้อยู่ ตาสวยเป็ประกายแวววาวประเมินดูสภาพภายในห้อง จากนั้นมีทีท่าผ่อนคลายอย่างรวดเร็ว
เธอรู้สึกเจ็บที่ด้านหลังศีรษะ จึงขมวดคิ้วน้อยๆ นวดหลังศีรษะเบาๆ ผ่านไปชั่วครู่จึงถามฉู่เฟิงว่า “คุณตีฉันสลบแล้วพาฉันมาไว้ที่นี่?”
“ั้แ่เมื่อไหร่กัน? ถ้าผมคิดทำอย่างนั้นจริงๆ คุณจะยังปลอดภัยไม่บุบสลายอย่างนี้เหรอ?!” ฉู่เฟิงปฏิเสธเสียงแข็ง เื่นี้ให้ตายก็ยอมรับไม่ได้
“แล้วทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?” เด็กสาวเอ่ยถาม แม้จะนิ่งอย่างยิ่ง แต่หลังจากตื่นเต็มที่แล้วกลับมีท่าทีแตกตื่นหน่อยๆ พลางลอบสำรวจร่างกายตัวเอง
“ผมสิอยากถาม คุณเข้ามาั้แ่เมื่อไหร่ แล้วเข้ามานอนในห้องผมได้ยังไง คิดจะทำอะไรผมหา?” เื่หนังหน้าหนานี่เป็ความสามารถพิเศษของฉู่เฟิง เขาไล่บี้สอบสวน
พอสาวสวยได้ฟังดังนั้น ก็เลิกคิ้วทันที ตัวเองทำเื่หน้าไม่อายอย่างนั้นหรือ? โดนคนประณามถึงขนาดนี้ ทว่าเธอเก็บอารมณ์ ปฏิเสธเสียงแข็ง
“คุณรออยู่นี่ก่อน เดี๋ยวผมมา”
ฉู่เฟิงวิ่งลงไปชั้นล่าง พุ่งไปยังห้องของหวงหนิว
“ไอ้วัวตัวดี แกทำอะไรหา?”
หวงหนิวกำลังอารมณ์ไม่ดี พอเห็นเขาเข้าก็เกือบจะปี๊ดอีกรอบ แต่ถูกฉู่เฟิงดักไว้ก่อน
“ห้องของฉันมีผู้หญิงโผล่มาได้ไง หรือว่านาย...แสดงความกตัญญูต่อฉัน?”
หวงหนิวยกกีบให้ข้าง เป็เชิงดูถูก
ในที่สุด ฉู่เฟิงก็เค้นจนได้เื่
ตอนเย็น หวงหนิวออกไปฝัง “สมบัติ” ของมันที่สวนผลไม้ ขากลับก็เจอผู้หญิงคนหนึ่งเดินวนเวียนอยู่แถวนี้ แถมยังเป็มนุษย์พิเศษ
มันคิดว่าเธอจะมาหาเื่ฉู่เฟิง
ก็เพราะในที่สุด หญิงสาวคนนั้นก็เดินมายังบ้านของฉู่เฟิง
ผลก็คือ มันไม่พูดพร่ำทำเพลง ลอบเข้าใกล้ พุ่งเข้าด้านหลัง แล้วกระแทกกีบไปสองที จนเธอตาเหลือก สลบลงไปกองกับพื้น
“นี่นายกล้าลงกีบจริงๆ เหรอเนี่ย” ฉู่เฟิงรู้สึกจนปัญญา
หวงหนิวแอบด่าเขา ทีนายยังกำจัดสาวสวยไปคนเลย มันรู้ถึงวีรกรรมในอำเภอเมืองของฉู่เฟิงตอนที่นั่งกินเนื้อย่าง
“จากนั้น แกก็โยนเธอเข้าไปในห้องฉัน?” ฉู่เฟิงถาม
มันทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอย่างยากเย็น เื่ของเื่ก็คือ ต่อมามันเพิ่งรู้ว่ามีมนุษย์พิเศษอีกหลายคนเข้ามาพักค้างแรมที่เมืองชิงหยาง มันสำนึกว่ามโนล้ำเกินจนกลายเป็ว่าทำร้ายหญิงสาวคนนั้นไปฟรีๆ
“แกก่อเื่แล้วมาโยนลงเตียงฉันเนี่ยนะ?!” ฉู่เฟิงถลึงตาใส่มัน
คนกับคนพูดจากันง่ายกว่า! มันเขี่ยตัวอักษรตามนี้ จากนั้นยื่นกีบขึ้นมา ชี้ไปทางประตู บอกว่าฉู่เฟิงออกไปให้ไวเลย!
สุดท้าย ฉู่เฟิงกลับไปที่ห้องอย่างจนปัญญา มองดูหญิงสาวที่งดงามอย่างสุดจะบรรยายด้วยความรู้สึกแตกตื่น
ตอนนั้น สาวสวยเยาว์วัยผู้นี้เริ่มปรับตัวได้แล้ว เธอสงบนิ่ง ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มองขึ้นไปยังฟากฟ้า
ฉู่เฟิงไม่รู้จะอธิบายอย่างไรจริงๆ บอกว่ามีวัวมาตบหัวเธอสลบ ใครมันจะไปเชื่อล่ะ!
เขาลากหวงหนิวเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยไม่ได้ ขืนเื่หลุดออกไป ได้เกิดเื่ใหญ่แน่
“ที่นี่มีอะไรให้กินไหม?” สาวสวยเอ่ยถาม
ฉู่เฟิงสะดุ้ง ไม่เหมือนที่เขาคิดไว้แฮะ คนเขาไม่ยักกะมีความคิดกล่าวโทษหรือประณามเลยสักนิด แต่กลับท่าทางสบายๆ แถมยังถามหาของกินอีก
“มี อยู่ในสวน” ฉู่เฟิงตอบ ที่นั่นยังพอมีเนื้อย่างเหลือ
หญิงสาวแย้มยิ้ม หวานหยาดเยิ้มยิ่งกว่าตอนแรกเสียอีก เอ่ยว่า “คุณไม่ใช่มนุษย์พิเศษ?”
“เปล่า ไม่ใช่!” ฉู่เฟิงพยักหน้า
“ที่ลักพาตัวฉันมาเป็สัตว์กลายพันธุ์ตัวหนึ่ง ความรู้สึกสุดท้ายที่ฉันััได้ มันร้ายกาจอย่างมาก อันตรายอย่างยิ่ง” คำพูดของหญิงสาวทำให้ฉู่เฟิงวางใจ อย่างน้อยเธอก็ไม่สุมเื่มาที่เขา
“คุณเลี้ยงสัตว์กลายพันธุ์เอาไว้เหรอ?” เธอถามเบาๆ พลางหัวเราะนุ่มนวล ตาโตหยีโค้ง มุมปากยกยิ้มน้อยๆ
“ไม่มีเื่อย่างนั้นหรอก!” ฉู่เฟิงปฏิเสธทันควัน
ระหว่างพูด พวกเขาก็เดินไปถึงสวน หญิงสาวขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเธอไม่คุ้นเคยกับการกินอาหารข้างทางอย่างนี้ หากด้วยความหิว สุดท้ายก็หยิบขึ้นมาหนึ่งไม้
เธอละเลียดกินอย่างละเมียดละไม ขนาดกินเนื้อแกะย่าง ก็ยังใช้อากัปกิริยาอย่างนี้ ฉู่เฟิงเดาว่าเธอต้องมาจากครอบครัวที่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ท่ามกลางความคลุมเครือไม่ชัดเจน ยังเห็นได้ถึงกิริยามารยาทอันเคร่งครัด
กินไปได้หน่อย หญิงสาวก็หยิบเครื่องมือสื่อสารออกมา ขมวดคิ้วน้อยๆ แล้วเริ่มตอบข้อความไม่หยุดหย่อน
“เอาละ ฉันควรจะกลับได้แล้ว หายตัวไปนานขนาดนี้ พวกเขาเป็ห่วงกันมาก ไว้วันหลัง ฉันค่อยกลับมาคิดบัญชีกับเ้าสัตว์กลายพันธุ์นั่น!” หญิงสาวเอ่ย สุดท้ายก็ลอยตัวขึ้นเบื้องบน กลางหลังปรากฏปีกแสงขึ้นหนึ่งคู่ ส่องแสงสีขาวราวหิมะ เธอลอยตัวขึ้นสู่กลางอากาศ ดุจดั่งเทพธิดาผู้เปล่งประกาย ไร้มลทินและสูงส่ง
ผมประบ่าเคลียอยู่ที่คอขาวระหงพลิ้วไปตามลม ดวงตาเป็ประกาย เสื้อขาวกางเกงขาวยิ่งขับให้เห็นอย่างชัดเจนถึงความผุดผ่องไร้ซึ่งฝุ่นผง ชวนให้คนเข้าใจผิดว่าหญิงสาวผู้นี้หาใช่คนธรรมดาไม่
“เดี๋ยวก่อน” ฉู่เฟิงะโ
สาวน้อยหันกลับมามอง เธองดงามอย่างประหลาด ตอนนี้ยิ่งดูบริสุทธิ์สูงส่ง เมื่อยิ้มน้อยๆ ร่างทั้งร่างที่ลอยอยู่กลางอากาศแผ่กระแสอ่อนโยนและเปล่งประกายอันลึกลับ
“ทำไมหรือ?” หญิงสาวถามเบาๆ
“เอานี่ไปด้วย!” ฉู่เฟิงโยนขวดเล็กขึ้นไปให้
“นี่มันอะไรเหรอ?” หญิงสาวไม่เข้าใจ พอรับมาดู ใบหน้างดงามก็ฉายแววสงสัย ปีกแสงสีขาวที่กลางหลังส่องแสงสว่างไสว
“ยาฆ่าเชื้อน่ะ!” ฉู่เฟิงตอบ
เด็กสาวในชุดขาวได้ยินก็ตัวสั่นน้อยๆ ถึงแม้ใบหน้าจะงดงามอย่างยิ่ง หากตอนนี้แววตากลับเปล่งแสงดุร้ายขึ้นมาแวบหนึ่ง เธอไม่สนใจฉู่เฟิง กระพือปีกแสงคู่นั้นทะยานสู่ฟากฟ้า
“อย่าทำหล่นนะ ถือดีๆ ล่ะ!” ฉู่เฟิงะโไล่ตามหลัง
กลางอากาศ หญิงสาวชะงักเล็กน้อย เหมือนกับกำลังบังคับอะไรสักอย่าง จากนั้นก็หายไปในพริบตา
ไม่นานนัก เธอก็รวมตัวกับมนุษย์พิเศษคนอื่นๆ
“ขอบคุณฟ้าดิน โทรไม่ติดเลย พวกเรานึกว่าคนของเทียนเสินเซิงอู้ซุ่มวางกำลังลอบโจมตีท่านเสียอีก”
“ในที่สุดท่านก็ปรากฏกายแล้ว!”
ใครหลายคนถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก
********************************************************************
1 ชาโต้ ลาฟิต – รอธส์ชิลด์ Chateau Lafite-Rothschild ไวน์แดงจากแคว้นบอร์โดซ์ (Bordeaux) ประเทศฝรั่งเศส ขึ้นชื่อว่าเป็หนึ่งในไวน์ห้าอรหันต์ อันได้แก่ ชาโต้ ลาฟิต – รอธส์ชิลด์ (Château Lafite – Rothschild) ชาโต้ ลาตูร์ (Château Latour) ชาโต้ มาร์โกซ์ (Château Margaux) ชาโต้ มูตอง – รอธส์ชิลด์ (Château Mouton - Rothschild) และ ชาโต้ โอต์ – บริออง (Château Haut – Brion)
2 โรมาเน่-ก็องติ Romanee-Conti ไวน์แดงจากแคว้นเบอร์กันดี (Burgundy) ประเทศฝรั่งเศส เป็ไวน์แดงที่ราคาแพงที่สุดในโลก
