นักศึกษาชายอยากค่อนขอดเพื่อนเสียจริงๆ ทว่าจี้เจียงหยวนที่สะกิดเขากำลังยิ้มแย้มเบิกบาน ทำเอาเขาไม่อาจโกรธได้ลง
ถ้าหนิงเสวี่ยคือบุตรีผู้ได้รับพรจากสรวง์ จี้เจียงหยวนก็คือบุตรคนโปรดอย่างไร้ข้อกังขา ปัจจุบันทุกคนล้วนอยากไปเรียนต่อในต่างประเทศ จี้เจียงหยวนอยู่เมืองนอกดีๆ กลับไม่เรียนที่นั่น ถ่อกลับมาเรียนที่นี่แทนเสียได้ อีกทั้งเ้าตัวยังสมัครเข้ามหาวิทยาลัยหัวชิงด้วยตัวเอง คนอื่นจึงต้องยอมนับถืออย่างช่วยไม่ได้
สิ่งที่น่าชื่นชมยิ่งกว่าคือ เดิมทีตัวแทนนักศึกษาใหม่คือจี้เจียงหยวน ทว่าเขาดูไม่ค่อย้าแสดงตน จึงปฏิเสธโอกาสไปอย่างเด็ดขาด ด้วยเหตุนี้จึงเกิดกรณีหนิงเสวี่ยเป็ตัวแทนนักศึกษาใหม่รุ่น 84 กล่าวสุนทรพจน์ขึ้น ทำไมนักศึกษาชายคนนี้ถึงรับรู้น่ะหรือ นั่นเพราะเขากับจี้เจียงหยวนพักในห้องนอนเดียวกันนั่นเอง ตอนงานเสวนาก่อนนอน จี้เจียงหยวนบอกว่าเขากลับมาจากอเมริกา ทั้งห้องพักพากันตื่นเต้นกันเสียยกใหญ่
โชคดีที่จี้เจียงหยวนมีนิสัยน่าคบหา ถูกซักคำถามจิ๊บจ๊อยต่างๆ นานาเกี่ยวกับอเมริกาอยู่ครึ่งค่อนคืนก็ไม่โกรธ
จี้เจียงหยวนไม่สนใจจะเป็ตัวแทนนักศึกษาใหม่ขึ้นเวทีปราศรัยด้วยซ้ำ ดังนั้นการที่เขาไม่ฟังการกล่าวสุนทรพจน์ของนักศึกษาหนิงเสวี่ยก็เหมือนจะปกติทีเดียวไม่ใช่หรือ? นักศึกษาชายคนนี้เกลี้ยกล่อมตนเองไม่ให้แสดงความขุ่นเคืองออกมา “ใช่เธอนั่นแหละ เซี่ยเสี่ยวหลานสาขาสถาปัตยกรรมห้อง 2 สวยมากสินะ สวยกว่าสาวอเมริกันอีกรึ?”
จี้เจียงหยวนหัวเราะ ‘ฟังสุนทรพจน์ของนายไปเถอะ ทำไมต้องเปรียบนักศึกษาเซี่ยกับสาวอเมริกันด้วย!’
หญิงสาวอเมริกันเป็มิตรมาก จี้เจียงหยวนคือบุคคลทรงอิทธิพลของโรงเรียนตอนมัธยมปลาย อย่างน้อยก่อนหน้าเขา ยังไม่เคยมีเด็กหนุ่มเชื้อสายจีนในโรงเรียนคนไหนเป็ ‘คิง’ ของงานเลี้ยงเต้นรำจบการศึกษามาก่อน จี้เจียงหยวนขับไล่วิถีชีวิตการปล่อยกายปล่อยใจไปกับความรื่นเริงจากอเมริกาออกจากสมอง เมื่ออยู่ในประเทศเขาต้องสงบเสงี่ยมเรียบร้อย หญิงสาวแสนสวยทำได้เพียงมองด้วยตา จะขอคบหาตามใจชอบง่ายๆ ไม่ได้
นักศึกษาหญิงในหัวชิงก็เหมือนกัน สำหรับหญิงสาวเหล่านี้ การคบหาดูใจเทียบเท่ากับการแต่งงาน แฟนหนุ่มเทียบเท่ากับสามี จี้เจียงหยวนขออภัยที่ต้องปฏิเสธพวกเธอเ่าั้
เขามองเซี่ยเสี่ยวหลาน เป็การชื่นชมสิ่งสวยงามล้วนๆ !
ไม่มีความรู้สึกเทิดทูนที่เกิดขึ้นจากเกียรติยศอื่นใด ดั่งเหล่านักศึกษาใหม่กำลังมองหนิงเสวี่ยด้วยจิตใจเช่นนี้ในตอนนี้
จี้เจียงหยวนมองเซี่ยเสี่ยวหลาน เพราะคิดว่าอีกฝ่ายสวยก็เท่านั้น เจริญตาเจริญใจเหลือเกิน!
ท่าทางสายตาของเขาจะเกินพอดีไปหน่อย เซี่ยเสี่ยวหลานหันศีรษะมา และเผชิญหน้ากับสายตาของจี้เจียงหยวนพอดี
จี้เจียงหยวนเผยรอยยิ้มมาตรฐานที่เห็นฟันแปดซี่แก่เซี่ยเสี่ยวหลาน
----------------------------------------
ความสนใจของทุกคนมุ่งไปยังหนิงเสวี่ย มีสายตาเพียงคู่เดียวที่เกาะติดเธอไม่ปล่อย เซี่ยเสี่ยวหลานเองก็ััได้ พอหันศีรษะไปมอง นักศึกษาชายคนหนึ่งฉีกยิ้มจนเผยให้เห็นฟันครบแปดซี่แก่เธอ
เมื่อคนทั่วไปยิ้มแบบนี้ อาจดูโง่เง่าโดยไม่ได้ตั้งใจ
ทว่าคนคนนี้ยิ้มได้พอเหมาะพอดียิ่งนัก รอยยิ้มสดใส เปล่งประกาย ไม่เสแสร้งแกล้งทำแม้แต่น้อย
เซี่ยเสี่ยวหลานอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบเช่นกัน เธอััได้ถึงความชื่นชมอย่างบริสุทธิ์ใจในแววตาของชายหนุ่ม รอยยิ้มก็มาจากเจตนาดี แน่นอนว่าแสงไฟของสนามใหญ่ฝั่งตะวันตกสว่างมากพอทำให้เธอมองเห็นรูปร่างหน้าตาของนักศึกษาชายคนนี้อย่างชัดเจน เป็ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่ง สวมเสื้อยืดและกางเกงยีนส์ ดูมีชีวิตชีวายิ่งนัก
นี่ทำให้อารมณ์ของเซี่ยเสี่ยวหลานเบิกบานขึ้นเล็กน้อย
ตลอดทั้งวันนี้ เธอเอาแต่ครุ่นคิดเื่ที่มารดาของโจวเฉิงมาหาเธอเมื่อเช้า
ความนัยของกวนฮุ่ยเอ๋อตรงไปตรงมามาก คิดว่าการที่เธอคบกับโจวเฉิงนั้น ทั้งสองไม่มีประสิทธิภาพในการส่งเสริมซึ่งกันและกันแม้แต่น้อย คนที่โจวเฉิง้าไม่ใช่บัณฑิตเกาเข่าคนหนึ่ง ไม่ใช่นักศึกษาหัวชิง และยิ่งไปกว่านั้นคือไม่้าเซี่ยเสี่ยวหลานที่เก่งกาจกว่าผู้ชาย... ตระกูลโจวฝากความคาดหวังสูงลิบไว้กับโจวเฉิง การงานของโจวเฉิงย่อมเป็สิ่งสำคัญที่สุด!
ตระกูลโจวพึงพอใจเซี่ยเสี่ยวหลาน ชื่นชมความเป็เลิศของเธอ
เซี่ยเสี่ยวหลานััได้จากการฟัง คำพูดพวกนี้ของกวนฮุ่ยเอ๋อไม่ใช่การยกยอปอปั้นและกล่าวอย่างขอไปที
ทว่าสิ่งนี้แก้ไขผลลัพธ์ไม่ได้ กวนฮุ่ยเอ๋อคาดหวังให้เธอตีตัวออกหากจากโจวเฉิงด้วยตนเอง
‘ไม่เหมาะสม’
นี่คือเหตุผลที่กวนฮุ่ยเอ๋อมอบให้เธอ
เหตุผลนี้มันช่างทรงพลังเหลือเกิน
เซี่ยเสี่ยวหลานรู้สึกว่ายุ่งยากจริงๆ เธอเพิ่งเริ่มเปิดภาคเรียน และทั้งหัวชิงก็แปลกใหม่มากสำหรับเธอ ที่นี่มียอดบุคคลด้านศิลปวิทยาการมากมายเหลือเกินเซี่ยเสี่ยวหลาน้าสำรวจสิ่งที่เธอไม่เคยััมาก่อน เธอต้องพับแขนเสื้อขึ้นเตรียมตั้งใจเเรียนรู้และพัฒนาตนในทุกๆ วัน อยู่ดีๆ แม่ของคนรักหนุ่มก็มาขอให้เลิกรากัน ถ้าตามแผนแรกดั้งเดิมของเซี่ยเสี่ยวหลาน เธอจะให้คำตอบที่แน่ชัดแก่กวนฮุ่ยเอ๋อโดยง่ายแน่นอน
หันหลังจากไปอย่างไม่อาวรณ์ โบกสะบัดแขนเสื้อลาโดยไม่นำสิ่งใดไปด้วยทั้งนั้น!
แค่คบหาดูใจเท่านั้น การมีความรักคือการสร้างความสุขใจให้กันและกัน ถ้าทำให้มันซับซ้อนเกินไปยังจะเรียกว่ารักอยู่อีกหรือ?
เซี่ยเสี่ยวหลานไม่ได้เห็นด้วยกับข้อเสนอของกวนฮุ่ยเอ๋อทันที นั่นเป็เพราะกวนฮุ่ยเอ๋อกล่าวว่าอนาคตของโจวเฉิงได้รับผลกระทบ ซึ่งผลกระทบนี้เกิดจากเซี่ยเสี่ยวหลาน อารมณ์ริษยาของเกาเฟยไม่เกี่ยวข้องกับเซี่ยเสี่ยวหลาน แต่หากหายนะแรกเกิดขึ้นเพราะเธอเลือกวิธีใช้เงินไปเอาใจโจวเฉิงเล่า? ถ้าอาชีพของโจวเฉิงเสียเวลาอยู่กับที่ไปสองสามปีจริงๆ และเซี่ยเสี่ยวหลานขอเลิกกับโจวเฉิงในเวลานี้ เธอคิดว่าตัวเองช่างเลวทรามผิดมนุษย์มนายิ่งนัก
ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้ อย่างน้อยก็อย่าซ้ำเติมใครใช่ไหมเล่า?
ดังนั้นคำตอบของเซี่ยเสี่ยวหลานที่มีต่อกวนฮุ่ยเอ๋อจึงเป็ไปตามนี้ “ได้ค่ะ ให้ฉันถามความเห็นของโจวเฉิงก่อน จากนั้นค่อยตอบคุณน้านะคะ!”
เซี่ยเสี่ยวหลานรู้สึกว่าตัวเธอไม่ได้มั่นใจเก๋ไก๋เลยสักนิดเดียว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสีหน้าของกวนฮุ่ยเอ๋อใน่เวลานั้น แม้ว่าจะไม่ด่าใครเพราะได้รับการอบรมสั่งสอน ทว่าแววตาของกวนฮุ่ยเอ๋อที่มองเธอมีความแน่ใจว่า ‘เธอแสดงโฉมหน้าที่แท้จริงออกมาแล้วอย่างที่คิด’
เซี่ยเสี่ยวหลานเหนื่อยใจมาก เธอไม่้าจากโจวเฉิงไปจริงๆ ยามโจวเฉิงกอดเธอ ยามจูบเธอ ความรู้สึกลูกกวางน้อยะโโลดเต้นนั้นล้วนเป็ของจริง เธอชอบโจวเฉิงจริงๆ อาจเป็เพราะในใจมีเื่ราวมากมายเกินไป เธอจึงยังไม่กลายเป็ ‘พวกคลั่งรัก’ เหมือนหญิงสาววัยเดียวกัน
ความทุ่มเทที่ให้โจวเฉิงของเธอนั้นยังไม่มากพอ เธอเองก็กำลังพยายามแก้ไข อีกทั้งเลือกสอบเข้ามหาวิทยาลัยหัวชิง ก็เพราะอยากเพิ่มโอกาสพบกันของทั้งสองมิใช่รึ?
ดูตอนนี้สิ คนตระกูลโจวไม่อยากให้โอกาสนี้แก่เธอ
เซี่ยเสี่ยวหลานจนปัญญาจริงๆ
หรือที่ชาติก่อนเธอเป็โสดจนกระทั่งก่อนเกิดใหม่ ไม่ใช่แค่เพราะหน้าตาไม่สวย?
ดั่งที่กวนฮุ่ยเอ๋อกล่าว เธอแข็งแกร่งเกินไปในฐานะผู้หญิง เฉียบแหลมเกินควร?
ถ้าไม่แข็งแกร่ง ไม่เฉียบแหลม ชาติก่อนเธอคงไม่มีทางฝ่าฟันผ่านเส้นทางนองเืจากจุดล่างสุดจนถึงความสำเร็จได้หรอก ถ้าไม่แกร่งพอ เธออาจเลิกเรียนหนังสือั้แ่ตอนที่น้าเขยคัดค้านไม่ให้เธอเรียนต่อแล้ว หางานธรรมดาที่ไม่ต้องใช้การศึกษาและทักษะสักงาน แต่งงานกับสามีธรรมดาสักคน และเพราะไม่มีครอบครัวฝ่ายแม่ให้พึ่งพา พอถึงเวลาทะเลาะเบาะแว้งกับสามีก็อาจต้องเร่ร่อนตามถนน... ไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัย ไม่ได้เริ่มทำงานจากนักขายระดับล่าง ไม่เคยเห็นทัศนียภาพจากการบริหารงานเบื้องบน คนคนหนึ่งที่ไม่พากเพียรก้าวหน้า แม้ตอนเรียนจะมีสมองดีขนาดไหน ไม่ใช้งานหลายสิบปีก็ขึ้นสนิมได้
ปัญหาชีวิตเล็กน้อยอย่างเื่แม่สามีกับลูกสะใภ้ อาจทำให้สติปัญญาของผู้หญิงคนหนึ่งเสื่อมลง
ถ้าให้โอกาสเธอเกิดใหม่ในตอนนั้น เธอจะใช้มันทำประโยชน์อะไร?
หากก่อนเกิดใหม่เป็คนไร้ประโยชน์ จะคาดหวังว่ารับชัยชนะได้ทันทีที่ลืมตาจากการเกิดใหม่ได้หรือ? เซี่ยเสี่ยวหลานหาเงินได้ สอบเข้าหัวชิงได้ เพราะมีความสามารถที่เธอขยันขันแข็งสั่งสมมาจากชาติก่อน ชาตินี้เริ่มใหม่อีกครั้งหนึ่ง พยายามเดินขึ้นสู่จุดสูงอีกรอบแล้วกัน
“เสี่ยวหลาน เธอเหม่ออะไร จี้เจียงหยวนมองเธอตลอดเลยนะ!”
หนิงเสวี่ยกล่าวจบและลงจากเวทีแล้ว ซูจิ้งกระทุ้งจึงเซี่ยเสี่ยวหลาน
จี้เจียงหยวนก็คือนักศึกษาชายที่ยิ้มแย้มสดใสเปล่งประกายเมื่อครู่นั่นเอง เซี่ยเสี่ยวหลานคิดในใจว่าฉันมีอารมณ์มองหนุ่มน้อยเสียที่ไหน เื่ของแฟนหนุ่มคนเดียวยังจัดการไม่รอด ยังคิดว่าฉันจะกล้าหว่านเสน่ห์ไปทั่วอีกรึ?
“จี้เจียงหยวนเป็เพื่อนที่โรงเรียนเธอเหมือนกันหรือ?”
เซี่ยเสี่ยวหลานถามไปโดยไม่คิดอะไร ซูจิ้งดูภาคภูมิใจทีเดียว “ไม่ใช่เพื่อนนักเรียนฉันหรอก แต่เขาเป็คนปักกิ่งแน่นอน เธอรู้หรือเปล่าว่าจี้เจียงหยวนเพิ่งกลับมาจากอเมริกา ถ้าเธอถูกเขา... อีกหน่อยไปอเมริกาด้วยกันจะดีขนาดไหนนะ”
ซูจิ้งช่างพูดไปเรื่อยเสียจริงๆ
เซี่ยเสี่ยวหลานไม่รู้ ทว่าเพิ่งเปิดภาคเรียนหนึ่งวัน ซูจิ้งรู้จักกระทั่งคนนอกสาขาแล้ว?
กลับมาจากอเมริกาก็ไม่แปลกใหม่นี่นา เซี่ยเสี่ยวหลานเคยพบคนอเมริกันแล้วด้วยซ้ำ ทว่าเซี่ยเสี่ยวหลานนึกไม่ถึง หลังจากพิธีเปิดภาคเรียนสิ้นสุดลง จี้เจียงหยวนวิ่งมาสนทนากับเธอทันที ชายหนุ่มเคยใช้ชีวิตในอเมริกาจริงๆ มั่นใจในตนเองและกระฉับกระเฉงมาก ศึกษาหาความรู้มาก็ไม่น้อย พอรู้ว่าเซี่ยเสี่ยวหลานอยู่สาขาสถาปัตยกรรม ก็คุยเื่งานสถาปัตยกรรมกับเซี่ยเสี่ยวหลานสักพัก
“พอร์ตแมนมีอิทธิพลอย่างมากต่ออาคารประเภทโรงแรมภายในประเทศ โรงแรมฉางเฉิงของปักกิ่ง ก็คือตัวอย่างที่เป็มาตรฐานชัดเจน...”
เซี่ยเสี่ยวหลานพยักหน้า โรงแรมฉางเฉิงเพิ่งสร้างเสร็จ เธอไปชมมาแล้ว
จอห์น พอร์ตแมน [1] ในวารสารสถาปัตยกรรมรายสัปดาห์ที่เซี่ยเสี่ยวหลานยืมโจวเฉิงมาก่อนหน้านี้ก็หยิบยกชื่อนี้ขึ้นมาบ่อยครั้ง
พอนึกถึงโจวเฉิง เซี่ยเสี่ยวหลานอดไม่ได้ที่จะกล่าวขอโทษจี้เจียงหยวน “ขอโทษนะ ฉันกับสหายจี้เกรงว่าคงต้องคุยกันต่อคราวหน้า ฉันยังต้องกลับหอไปเขียนจดหมายให้คนรักน่ะ”
เชิงอรรถ
[1]จอห์น ซี พอร์ตแมน จูเนียร์ (John C. Portman Jr.) สถาปนิกและผู้พัฒนาอสังหาริมทรัพย์ชาวอเมริกัน
