หนิงมู่ฉือนั่งอยู่ริมหน้าต่างด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย พลางถอนหายใจอย่างเงียบๆ เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู นางหันไปดูด้วยความแปลกใจ
จ้าวซีเหอเดินตรงเข้ามาหาด้วยแววตาเ้าชู้ ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มอ่อน “เป็อันใดไป เหตุใดถึงได้ทำหน้าเศร้าเช่นนี้”
นางรีบลุกขึ้นยืน ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “มิได้เป็อันใดเ้าค่ะ เพียงแค่วันนี้งานยุ่งจนเหนื่อย จึงอยากพักสักครู่เท่านั้นเ้าค่ะ”
จ้าวซีเหอเห็นหนิงมู่ฉือถอนหายใจอย่างหนักใจก็ยิ้มแหย “ไม่เป็อันใดก็ดีแล้ว” พูดได้แค่นั้นก็ไม่รู้ว่าจะพูดคำใดกับนางอีกดี
เมื่อนางเห็นว่าจ้าวซีเหอกำลังจะออกไป นางรีบเรียกเขาเอาไว้ “ไม่ทราบว่าวันนี้ซื่อจื่อถูกใจชายาคนใดเ้าคะ”
จ้าวซีเหอมีโทสะขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ สะบัดแขนเสื้อเดินจากไปโดยพลัน “เื่ของข้าเกี่ยวอันใดกับเ้าด้วย!”
หนิงมู่ฉือมองตามหลังจ้าวซีเหอพร้อมกับถอนหายใจออกมา ต่างคนต่างรู้ใจของตัวเอง แล้วไฉนยังต้องหลอกตัวเองอีก?
วันที่แขกต่างเมืองจะเดินทางกลับใกล้เข้ามาทุกขณะ ทุกคนจึงต่างมีงานยุ่ง วันนี้เป็อีกวันที่ซูเฟยต้องคิดหาทางให้องค์หญิงซีเยวี่ยอยู่ในวังต่อ
ซูเฟยมององค์หญิงซีเยวี่ยซึ่งสวมหมวกหลากสีแบบต่างแคว้นเดินเข้ามาในตำหนัก นางรีบลุกขึ้นยืนและเข้าไปหาด้วยรอยยิ้ม ทว่าแววตากลับแฝงไปด้วยความคมปลาบ “อ้าว น้องซีเยวี่ย”
ใบหน้าขององค์หญิงซีเยวี่ยไม่ค่อยสู้ดีนัก มาถึงก็ถามเข้าประเด็นทันที “พรุ่งนี้พวกหม่อมฉันต้องเดินทางกลับแล้ว เหตุใดพระองค์ถึงยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ บ้างเลยเพคะ”
ซูเฟยยิ้มอย่างลึกลับส่งกลับไป “น้องซีเยวี่ยอย่าเพิ่งร้อนใจ ข้าแค่ยังหาโอกาสเหมาะๆ ไม่ได้เท่านั้น องค์ชายของแคว้นน้องก็แปลกเสียจริง เหตุใดถึงไม่ระบุว่าส่งน้องมาเพื่อแต่งงานเชื่อมความสัมพันธ์นะ”
ดวงตาขององค์หญิงซีเยวี่ยสลดลงขณะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “เป็เพราะฝ่าาทรงไม่มีทางยินยอมกับการแต่งงานเชื่อมความสัมพันธ์อย่างไรเล่าเพคะ อีกอย่างที่ข้า้าคือความรักจากพระองค์”
ซูเฟยได้ฟังแววตาฉายแววโเี้ครู่หนึ่ง ก่อนที่สีหน้าจะกลับมาแย้มยิ้มดังเดิม “องค์หญิงไม่ต้องใจร้อนไป ประเดี๋ยวคืนนี้ข้าจะลงมือ”
ซูเฟยทรงจูงมือองค์หญิงซีเยวี่ยไปนั่งยังหน้าคันฉ่อง พร้อมกับเรียกนางกำนัลหญิงรับใช้ให้มาหวีผมและแต่งตัวให้ นางกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “องค์หญิงแต่งตัวแบบต่างแคว้น ฝ่าาถึงไม่ทรงหวั่นไหวต่อองค์หญิงอย่างไรเล่า เช่นนั้นองค์หญิงจะต้องเปลี่ยนมาแต่งกายแบบชาวที่ราบภาคกลางอย่างเราๆ เสียก่อน”
องค์หญิงซีเยวี่ยมองนางกำนัลหญิงรับใช้หวีผมให้ตัวเองก่อนจะมองผมที่ร่วงหล่นบนพื้นดุจน้ำตก ซูเฟยกำมือแน่นขณะมองจ้ององค์หญิงซีเยวี่ยที่มีรูปโฉมงดงามสะดุดตา ผิดกับใบหน้าที่ยังคงแย้มยิ้ม “องค์หญิงมีหน้าตาสะสวยน่าหลงใหลถึงเพียงนี้ ข้าไม่เชื่อหรอกว่าฝ่าาจะไม่ทรงหวั่นไหวกับองค์หญิง”
องค์หญิงซีเยวี่ยส่งยิ้มให้แก่ซูเฟย ก่อนจะเปลี่ยนชุดเป็ชุดกระโปรงสีแดงทับทิม เปลี่ยนเสร็จแล้วก็ยกยิ้มให้แก่ซูเฟยอีกครา
ซูเฟยอ้าปากกว้างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองขณะมององค์หญิงซีเยวี่ย ชุดกระโปรงตัวนี้เป็ของฮองเฮาพระองค์ก่อนที่ทิ้งเอาไว้ให้ นางวางแผนไว้ว่าจะมอมเหล้าฮ่องเต้ เพื่อที่ฮ่องเต้จะได้เกิดความสับสนและเข้าใจผิดเห็นองค์หญิงซีเยวี่ยเป็ฮองเฮาองค์ก่อน ทว่าคาดไม่ถึงว่าพอองค์หญิงซีเยวี่ยสวมเสื้อชุดนี้ออกมาแล้ว จะคล้ายกับฮองเฮาองค์ก่อนที่ฝ่าาทรงโปรดปรานยิ่ง นางราวกับเห็นเงาของฮองเฮาองค์ก่อนอยู่ในตัวขององค์หญิงผู้นี้
ในใจนางเกิดความรู้สึกลังเลขึ้นมาโดยพลัน ไม่รู้ว่าการให้องค์หญิงผู้นี้อยู่ที่นี่ต่อเป็ความคิดที่ถูกหรือผิด ทว่าเวลานี้องค์หญิงผู้นี้เป็หมากที่มีคุณค่าเหลือเกิน นางจึงต้องกัดฟันทำตามแผนเดิมต่อ “น้องซีเยวี่ยสวยเหลือเกิน”
นางเดินไปด้านข้างองค์หญิง กระซิบบางอย่างข้างหู องค์หญิงซีเยวี่ยพลันแย้มยิ้มออกมา
คืนนี้เป็คืนสุดท้ายก่อนที่แขกต่างแคว้นจะเดินทางกลับ ฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจินจึงจัดงานเลี้ยงส่ง ทว่ากลับไม่เห็นแม้แต่เงาขององค์หญิงซีเยวี่ย จึงถามอย่างสงสัยออกมา “องค์ชายเอ่อร์ตั้น แล้วองค์หญิงซีเยวี่ยไปไหนเสียเล่า”
ฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจินไม่รู้ว่าตนเป็อันใดไป มักจะมองเห็นเงาของสหายเก่าในตัวขององค์หญิงผู้นี้อยู่ร่ำไป อีกทั้งในใจยังเกิดความสนใจในตัวองค์หญิงผู้นี้ ทว่านางคือองค์หญิงที่ถูกส่งตัวมาเพื่อแต่งงานเชื่อมความสัมพันธ์ จึงไม่กล้าทำสิ่งใดโดยไม่ไตร่ตรองให้ดีเสียก่อน
เขาเริ่มมองเห็นเงาของผู้คนซ้อนทับกัน จึงรู้ว่าตนเองเมาเสียแล้ว จึงกะว่าจะนอนพักสักครู่ ทว่าข้างกายกลับปรากฏซูเฟยที่กำลังปลุกให้เขาตื่น
เขามองใบหน้างดงามของนาง พยายามลืมตาที่แทบจะลืมไม่ขึ้นเพราะความเมาแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “สนมรักหรือ”
“ฝ่าาทรงเมามากแล้ว ให้หม่อมฉันพยุงไปพักผ่อนนะเพคะ” ซูเฟยใช้แขนค่อยๆ พยุงตัวฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจินขึ้นมา
ฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจินส่งยิ้มให้แก่ซูเฟย พลางส่งเสียงอืออา “เราเมามากจริงๆ เช่นนั้นก็ต้องรบกวนสนมรักช่วยพยุงเรากลับตำหนักด้วย”
ซูเฟยพยุงตัวฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจินที่ตัวอ่อนราวกับดินโคลนขึ้นมา กล่าวพร้อมกับยิ้ม “ฝ่าาตรัสอันใดกันเพคะ นี่เป็สิ่งที่หม่อมฉันสมควรทำอยู่แล้ว”
ซูเฟยพยุงฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจินไปยังตำหนักเจินหลง เมื่อไปถึงห้องบรรทมก็วางฮ่องเต้ไว้บนเตียง ไม่รู้ว่าจางกงกงพูดอันใดกับซูเฟย สีหน้าของซูเฟยจึงแปรเปลี่ยนเป็ไม่พอใจ กล่าวกับจางกงกงว่า “เ้าออกไปเถิด ที่นี่ไม่มีธุระของเ้าแล้ว”
จางกงกงมองซูเฟยด้วยสีหน้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสะบัดแส้ ใช้เสียงเล็กแหลมกล่าวว่า “เช่นนั้นบ่าวทูลลาพ่ะย่ะค่ะ”
ซูเฟยมองฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจินที่บรรทมนิ่งอยู่บนเตียง นางปัดมืออย่างในที่สุดก็เสร็จเื่เสียที ก่อนที่สายตาจะเบนไปยังองค์หญิงซีเยวี่ยซึ่งอยู่ในชุดกระโปรงสีแดงทับทิมที่กำลังก้าวตรงเข้ามาอย่างช้าๆ
ซูเฟยจัดอาภรณ์หรูหราให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินไปหาองค์หญิงซีเยวี่ย ตบไหล่นางเบาๆ “ข้าทำให้องค์หญิงได้เท่านี้ ต่อจากนี้องค์หญิงคงต้องพึ่งตัวเองแล้ว”
องค์หญิงซีเยวี่ยพยักหน้าให้ซูเฟย ก่อนจะเดินไปที่เตียงซึ่งฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจินบรรทมอยู่
ซูเฟยเดินออกจากห้อง พบจางกงกงยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู นางเอ่ยข่มขู่ “ฝ่าากำลังบรรทมอยู่ หากข้ารู้ว่าผู้ใดเข้าไปรบกวนพระองค์ ข้าไม่ปล่อยมันผู้นั้นเอาไว้แน่”
จางกงกงพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าประตู รอฮ่องเต้ตื่นบรรทมอย่างเงียบๆ
องค์หญิงซีเยวี่ยทรุดนั่งลงบนเตียง มองฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจินที่กำลังบรรทมนิ่ง นางใช้น้ำเสียงอันอ่อนหวานของนางเอ่ยเรียก “ฝ่าา ฝ่าาเพคะ”
ฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจินกำลังฝันว่ามีคนกำลังเรียกเขาอยู่ จึงลืมตาขึ้น เมื่อเห็นภาพตรงหน้า น้ำตาพลันไหลออกมา อีกทั้งน้ำเสียงยังเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “หรูเอ๋อร์ เป็เ้าหรือ เ้ากลับมาหาเราแล้วหรือ”
องค์หญิงซีเยวี่ยรู้สึกมึนงงยิ่ง แต่เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจินทรงตื่นบรรทมแล้ว จึงพยักหน้า เอ่ยตอบออกไป “หม่อมฉันเองเพคะฝ่าา”
ฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจินส่ายหน้ากับตัวเอง ยิ้มอย่างขมขื่น “ไม่ เ้าไม่ใช่ หรูเอ๋อร์เกลียดเรา นางไม่มีทางกลับมาหาเราอีกแล้ว”
เห็นท่าทางเช่นนี้ของฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจิน องค์หญิงซีเยวี่ยอดหวั่นไหวไม่ได้ นางไม่สนเื่อื่นอีก แย้มยิ้มให้ฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจิน
ฮ่องเต้จ้าวเจี้ยนเจินเห็นองค์หญิงซีเยวี่ยแย้มยิ้ม จึงกล่าวอย่างโล่งใจว่า “หรูเอ๋อร์ นานแล้วที่เรามิได้เห็นเ้ายิ้มอย่างมีความสุขเช่นนี้”
