เขาไม่สามารถไปเช่นนี้ได้ เจียงเฉินอยากรู้ว่าใครเป็ตัวการที่อยู่เื้ัเื่นี้
"ตอนนี้หวังหยุนกับหวงเจิ้งอยู่ที่ไหนรึ?"
เจียงเฉินถาม
"ศิษย์พี่หวังกับศิษย์พี่หวงเจิ้งตอนนี้ทั้งคู่รักษาตัวอยู่ที่เรือนที่พักของพวกเขาขอรับ าแของพวกเขาสาหัสมาก ไม่สามารถลุกขึ้นออกจากเตียงได้"
ศิษย์คนหนึ่งพูดขึ้น
"ไปเถอะ เ้านำทางข้าไปหาพวกเขา"
เจียงเฉินมีท่าทางเคร่งขรึม เขามุ่งหน้าไปยังเขตที่พักอาศัย ในเวลานี้ไม่เพียงแต่หวังหยุน กับหวงเจิ้ง เหล่าบรรดาศิษย์คนอื่นๆที่ถูกเอาเม็ดยามนุษย์หยวนไป ปัญหาเหล่านี้ล้วนเกิดขึ้นเพราะเจียงเฉินทั้งสิ้น ดังนั้นเจียงเฉินจำเป็ต้องทวงคืนความยุติธรรมให้แก่พวกเขา ไม่ใช่ว่าเขาทำเพื่อให้ผู้คนติดตามเขาในอนาคต แต่ที่สำคัญที่สุด เขา้าหาความจริงเื้ัรวมถึงตัวการที่ยังคงเป็เงื่อนงำอยู่ ชายชุดดำที่พยายามลอบสังหารเขาในเขาหมื่นอสูร และกั๋วเหล่ยเป็เบาะแสแรกในการตอบคำถามนั้น
เขตที่พักอาศัยของศิษย์นอก มีเรือนที่พักตั้งเรียงรายกันเป็แถว และพักอาศัยร่วมกันหกคนต่อหนึ่งหลัง ตอนนี้หวังหยุนและหวงเจิ้งพักผ่อนอยู่ในห้องเดียวกัน และในเรือนที่พักก็เต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังกราดเกรี้ยว
"มารดาเถอะ!นี่มันจะมากไปแล้วนะ พวกเราเป็ศิษย์นอกมานาน แต่เื่เช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน !ทำไมกั๋วเหล่ยถึง้าให้เราส่งเม็ดยามนุษย์หยวนให้แก่มันกัน?"
"มีข่าวลือว่าศิษย์พี่เจียงถูกฆ่าตายที่เขาหมื่นอสูร มันชัดเจนว่ากั๋วเหล่ยสร้างเื่มาหลอกพวกเราเป็แน่ คนที่ไม่ได้ใกล้ชิดศิษย์พี่เจียงอย่างมันเนี่ยนะ"
"ข้าไม่เชื่อว่าศิษย์พี่เจียงจะตายไปแล้ว มารอเขาดีกว่าเมื่อไรที่เขากลับมา ข้าแน่ใจว่าเขาจะต้องทวงความยุติธรรมคืนให้แก่พวกเราเป็แน่"
ทุกคนต่างถูกเติมเต็มไปด้วยความไม่พอใจจากความไม่ชอบธรรม และเมื่อพวกเขาได้มองไปที่หวังหยุนและหวงเจิ้งที่นอนอยู่บนเตียง โทสะก็ได้ครอบงำพวกเขา อย่างไรก็ตามน่าเสียดายที่พวกเขาแข็งแกร่งไม่เพียงพอ นั่นเป็เหตุว่าทำไมพวกเขาถึงถูกข่มเหง
"ดูนั่นเร็วเข้า!นั่นศิษย์พี่เจียง!ศิษย์พี่เจียงกลับมาแล้ว!"
ใครบางคนะโออกมาด้วยความตื่นเต้น จากนั้นทุกคนต่างหันหน้าไปมองที่ทางเข้า ก็พบว่ามีมีร่างสองสามคนกำลังเข้ามา ชายหนุ่มที่เดินนำหน้านั้นสวมชุดสีขาว พวกเขาจำกลิ่นอายที่สูงส่งนี้ได้เขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจียงเฉินนั่นเอง
เมื่อศิษย์ทั้งหมดมองเห็นเจียงเฉิน ท่าทีขมขื่นของพวกเขาได้พลันแปรเปลี่ยนเป็ประหลาดใจ
"ศิษย์พี่เจียงกลับมาแล้ว! เป็ศิษย์พี่เจียงจริงๆด้วย! ฮ่าฮ่า ข้าบอกเ้าแล้ว ว่าเขาไม่ตายง่ายๆเช่นนั้นหรอก!"
"ศิษย์พี่เจียง! ท่านกลับมาก็ดีแล้ว! ในตอนนี้ ท่านจะต้องช่วยพวกเราได้แน่!"
บรรดาศิษย์นอกรุมล้อมรอบตัวเจียงเฉิน เริ่มบ่นให้เขาฟัง บอกเขาถึงความอัปยศอดสูและความโกรธเกรี้ยวของพวกเขา กั๋วเหล่ยได้มีศิษย์ในบางคนคอยหนุนหลังอยู่ พวกเขาจึงไม่กล้าที่จะล่วงเกินมัน พวกเขาหวังว่าศิษย์พี่เจียงจะช่วยพวกเขา ในตอนนี้ในนิกายเซวียนอี้มีเพียงเจียงเฉินเท่านั้นที่จะช่วยพวกเขาได้
ส่วนเหล่าผู้าุโของนิกาย พวกเขาไม่เคยสนใจเกี่ยวกับการต่อสู้ระหว่างศิษย์ในนิกาย ในทุกนิกายเหล่าศิษย์มีการต่อสู้กันเสมอ ในโลกของการฝึนตนมีเพียงการต่อสู้เท่านั้นที่จะผลักดันพวกเขาไปข้างหน้าได้
"ทุกคน พอได้แล้ว ศิษย์พี่เจียงมาที่นี่เพื่อช่วยพวกเรา"
ศิษย์ที่ยืนถัดจากเจียงเฉิน พูดออกมา
"อาการของหวังหยุนกับหวงเจิ้งเป็อย่างไรบ้าง?"
เจียงเฉินถาม
เมื่อเอ่ยถึง หวังหยุนกับหวงเจิ้ง ทุกคนหยุดพูดโดยพลัน จากนั้นพวกเขาก็นำทางเจียงเฉินเข้าไป
เจียงเฉินเดินเข้าไปในห้องนอน เขาเตียงสองเตียงตั้งอยู่ในห้อง มีชายสองคนนอนอยู่คนละเตียง ร่างกายของพวกเขานิ่งไม่ไหวติง พลังปราณของพวกเขาอ่อนลงอย่างมาก เมื่อเขาเดินไปที่เตียงเขาได้เห็นใบหน้าของหวังหยุนกับหวงเจิ้งเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ เสียจนแทบจำเค้าโครงใบหน้าเดิมมิได้ และลมหายใจของพวกเขาแ่เบา
เมื่อมองไปที่พวกเขา ความโกรธเกรี้ยวไม่อาจควบคุมไว้ได้อีกต่อไป ได้ะเิออกมาจากร่างกายของเขา จากาแของพวกเขา บอกได้ว่าศัตรูของพวกเขาได้ทำอะไรไปบ้าง มันต้องเป็สิ่งที่โเี้และทารุณเป็ที่สุด ถึงขนาดทำให้ผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้มนุษย์ขั้นปลายไม่สามารถขยับได้เช่นนี้
เมื่อััได้ว่ามีใครสักคนอยู่ที่นี่ หวงเจิ้งได้เปิดตาของเขาขึ้น เมื่อเขามองเห็นเจียงเฉินยืนอยู่ตรงหน้าเขา ความสุขล้นได้ปรากฎขึ้นในดวงตาของเขา
หวงเจิ้งดิ้นรน พยายามที่จะพูดออกมาแต่เขาไม่สามารถขยับริบฝีปากของเขาได้
"เ้าไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ข้ารู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น"
เจียงเฉินวางมือของเขาลงบนหวงเจิ้ง หยุดไม่ให้เขาพูดสิ่งใดอีก เมื่อหวงเจิ้งได้ตื่นขึ้นแสดงว่าอาการของเขาดีขึ้น าแของหวังหยุนสาหัสยิ่งกว่าหวงเจิ้ง ในตอนนี้เขายังไม่พ้นขีดอันตราย
"ศิษย์พี่หวังหยุนและศิษย์พี่หวงเจิ้ง ถูกไอ้สารเลวกั๋วเหล่ยทุบตี มันทำกระทั่งหักแขนหักขาพวกเขา นั่นเป็เหตุว่าทำไมเขาถึงยังไม่พ้นขีดอันตราย"
ศิษย์คนหนึ่งพูดออกมา
เจียงเฉินจับไปที่แขนของหวังหยุน และตรวจชีพจรของเขา เขาพบว่าอาการาเ็ของหวังหยุนร้ายแรงจริง ขาและแขนของเขาไม่ใช่ว่าพิการโดยสมบูรณ์แค่เพียงกระดูกหักเท่านั้น ยังมีโอกาสรักษาให้หายขาดอยู่
เจียงเฉินวางแขนของหวังหยุนลง หันกลับไปถามศิษย์ที่กำลังรอเขาอยู่ที่เรือนที่พัก
"เ้ามีนามว่า?"
"ศิษย์พี่เจียง ข้ามีนามว่าหวังต้าหนิว ขอรับ"
ศิษย์คนนั้นดูเป็คนตรงไปตรงมาและเที่ยงธรรม ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมชื่อของเขาคือ หวังต้าหนิว
"ต้าหนิว ช่วยข้าไปหาผู้าุโกั๋วฉาน ขอยาฟื้นชีพจากเขาสองเม็ด บอกเขาว่าเจียงเฉิน้า"
เจียงเฉิน พูด
"ท่านว่าอะไรนะ?ผู้าุโกั๋วฉาน? ยาฟื้นชีพ?"
หวังต้าหนิวตื่นตระหนกใ เหล่าศิษย์ที่กำลังพักผ่อนต่างมีอาการเดียวกัน ทุกคนรู้ว่าผู้าุโกั๋วฉาน เป็ที่นับหน้าถือตาของนิกายเซวียนอี้ ไม่ต้องพูดถึงศิษย์นอก แม้แต่บุคคลระดับสูงยังยากที่จะพบเจอเขา ส่วนยาฟื้นชีพ เป็ยาฟื้นพลังที่หาได้ยากอย่างยิ่ง ต้องใช้โชคอย่างมากถึงจะหามาได้หนึ่งเม็ด ถึงแม้ว่าหวังหยุนกับหวงเจิ้งจะอาการสาหัส หากแต่พวกเขาได้รับยาฟื้นชีพ พวกเขาจะฟื้นคืนสมบูรณ์ภายในเจ็ดวัน
อย่างไรก็ตาม เจียงเฉินได้ขอให้เขาไปหาผู้าุโกั๋วฉาน และขอยาฟื้นชีพจากเขามาสองเม็ด นี่มันล้อกันเล่นใช่รึไม่ หรือว่า เจียงเฉินจะเป็คนสำคัญในสายตาของกั๋วฉานกัน?
"เ้ากำลังรออะไรอยู่อีก?"
เจียงเฉินขมวดคิ้ว
"ขอรับ!"
หวังต้าหนิวไม่กล้าเพิกเฉย ได้ออกจากเรือนที่พักในทันทีและวิ่งไปยังยอดเขากั๋วฉาน โดยที่ในใจของเขาเต็มไปด้วยความสังสัยและความหวาดกลัว
"ในตอนนี้กั๋วเหล่ย มันอยู่ที่ไหน?"
เจียงเฉินถาม
"พวกเราไม่ทราบขอรับ แต่มันยังคงอยู่ในนิกายเซวียนอี้เป็แน่"
ใครบางคนพูดขึ้น
"ก็ดี นำทางข้าไปยังที่พักของมัน"
เจียงเฉินมีสีหน้าเรียบเฉย อีกทั้งความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านออกมาจากเสียงนั่นทำให้ทุกคนสั่นสะท้านไปถึงสันหลัง มีเพียงคนบ้าเท่านั้นที่ไม่อาจบอกได้ ว่าในตอนนี้เจียงเฉินโกรธจริงๆแล้ว สิ่งที่ตามมาก็อาจมีแต่ความพินาศเท่านั้น
ความพินาศที่พูดถึงนั้นไม่มีใครนึกภาพออกว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น แต่อย่างไรหวงต้าก็รู้อย่างชัดแจ้ง วันนี้ที่ส่วนนอกต้องเกิดความโกลาหลเป็แน่ หวงต้ารู้สึกตื่นเต้นเป็อย่างมาก มันเดินสบายๆนำหน้าทุกคน ไปพร้อมกับศิษย์ทั้งหมด พวกเขาเดินไปยังเรือนที่พักของกั๋วเหล่ย
เหล่าคนจำนวนมากที่เดินผ่านเขตที่พัก โดยมีเจียงเฉินเป็แกนนำ พวกเขาได้ดึงดูดความสนใจของเหล่าศิษย์นอกที่พบเห็น
"ดูนั่นสิ! ศิษย์พี่เจียงไม่ใช่หรือ? โอ้์ ข้านึกว่าเขาตายไปแล้ว? เขายังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?"
"ดูพวกเขาสิ ข้ามั่นใจว่าพวกเขาต้องไปหากั๋วเหล่ยและชำระแค้นกับมันแน่!เจียงเฉินเป็คนโเี้แค่ไหนใครก็รู้ กั๋วเหล่ยจบสิ้นแล้ว"
"ไม่มีทาง ใครๆก็รู้ว่ากั๋วเหล่ยมีศิษย์ในปกป้อง เจียงเฉินไม่กล้าแตะต้องมันหรอก!"
"เงียบไว้จะดีกว่า! เจียงเฉินคือใคร?เขาเป็คนที่กล้าล่วงเกินกระทั่งหนานเป่ยเฉา!แล้วเขาจะเห็นกัั๋วเหล่ยอยู่ในสายตารึ?"
ทุกคนเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับเื่นี้ พวกเขารอไม่ไหวที่จะได้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นต่อไป ชื่อเสียงเื่วิธีการที่โเี้อำมหิตของเจียงเฉิน ความขัดแย้งระหว่างกั๋วเหล่ยกับหวังหยุนทุกคนต่างรู้กันดี ตอนนี้เจียงเฉินกลับมาแล้วยังมีชีวิตอยู่ ดูเหมือนเขาจะพร้อมสร้างหายนะให้กับเขตนอกแล้ว
เรือนที่พักของกั๋วเหล่ยตั้งอยู่ใจกลางของเขตที่พัก เป็เรือนที่พักที่อลังการงานสร้าง เมื่อมองจากภายนอกดูดียิ่งกว่าเรือนที่พักอื่นเป็ไหนๆ นอกจากนี้กั๋วเหล่ยยังอาศัยอยู่ในเรือนที่พักเพียงลำพัง แสดงให้เห็นถึงสถานะของมันในส่วนนอก
ในตอนนี้ ประตูเรือนที่พักของกั๋วเหล่ยปิดแน่นอยู่ ดูเหมือนว่ามันจะไม่อยู่ในที่พัก เพราะว่า่เวลาตอนนี้ราวๆเที่ยงวัน เป็เื่ปกติที่มันจะไม่ได้อยู่ที่นี่
"เปิดประตูซะ!"
สิ้นสุดเสียงเจียงเฉิน หวงต้าก็พุ่งชนไปข้างหน้า ทำให้ประตูเรือนที่พักได้แตกกระจาย
ภายในเรือนที่พักไม่มีใครอยู่ และประตูก็ปิดสนิท
"ศิษย์พี่เจียง กั๋วเหล่ยมันไม่อยู่ที่นี่"
ศิษย์คนหนึ่งพูดขึ้น
"เผาเรือนที่พักซะ"
เจียงเฉิน พูดออกมาอย่างไม่แยแส
ว่ากระไรนะ? เผาเรือนที่พักงั้นรึ? นี่ไม่ใช่เื่ล้อเล่นใช่รึไม่ เป็เื่ปกติที่มีการขัดแย้งกันภายในนิกายเซวียนอี้อยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่มีใครเคยเผาเรือนที่พัก ถึงอย่างไรเรือนที่พักก็เป็ทรัพย์สินของนิกายเซวียนอี้ จึงไม่มีใครทำมัน
อย่างไรก็ตาม หวงต้าหาได้สนใจเื่นี้ไม่ มันชอบการใช้ชีวิตแบบนี้ ฆ่าคน และเผาทำลายที่พัก ตอนที่มันยังอยู่ที่นิกายเทียนเจี้ยน มันได้เผาที่พักของศิษย์สตรีวายวอดทั้งหมด
หวงต้าได้พ่นลูกไฟใส่หลังคาของห้องหนึ่ง ใช้เวลาเพียงไม่กี่ลมหายใจ สิ่งก่อสร้างทั้งหมดก็ลุกไหม้ เปลวไฟของหวงต้านั้นร้อนแรงมาก กระทั่งเจียงเฉินยังตกตะลึง หวงต้าอยู่กับเขามาสักระยะหนึ่ง แต่นี่เป็ครั้งแรกที่เขาได้เห็นมันพ่นไฟออกมา เ้าหมานี่มีความสามารถหลากหลายเสียจริง
"โอ้์ ไฟไหม้! เจียงเฉินเผาเรือนที่พักของกั๋วเหล่ยจริงๆ! นี่มันช่างโเี้อะไรเช่นนี้!"
ใครบางคนะโออกมาด้วยความใ ดูเหมือนว่าที่เขตนอกต้องเกิดความโกลาหลเป็แน่แท้
"นอกจากกั๋วเหล่ย ยังมีใครข่มเหงพวกเ้าอีก?"
เจียงเฉินถามอย่างไร้อารมณ์
เหล่าศิษย์ที่ถูกกลั่นแกล้งพูดถึงชื่อจำนวนหลายชื่อออกมา พวกเขาตื่นเต้นมาก เจียงเฉินเป็คนที่อยู่เหนือกว่าคนทั่วไป เขาเผาเรือนที่พักด้วยท่าทีสบายๆ
"หวงต้า ช่วยข้าเผาที่พักของคนเ่าั้หน่อย"
ท่าทีของเจียงเฉินไม่ได้เปลี่ยนแปลงใดๆ เขาเผาเรือนที่พักราวกับเผาฟืน
ปุด...ปุด...
หวงต้าพ่นลูกไฟออกมาจากปากอย่างต่อเนื่อง ส่งผลให้เรือนที่พักลุกไหม้ขึ้นมา หวงต้าสามารถควบคุมเปลวไฟของมันได้ แม้ว่าไฟจะร้อนแรงมากเพียงใด แต่มันไม่เคยไปติดไฟในเรือนที่พักหลังอื่น
เปลวไฟอันร้อนแรงได้ลุกไหม้ไปทั่วทั้งเขตที่พัก ความสับสนอลหม่านได้สั่นะเืไปทั่วทั้งฝ่ายนอก
ในสนามฝึกซ้อมเขตนอก ศิษย์หลายคนที่ได้เห็นเปลวเพลิงลุกไหม้ ต่างตกตะลึง โดยเฉพาะศิษย์สี่คน มีท่าทีเคร่งเครียด
"ศิษย์พี่กั๋ว ดูเหมือนว่าที่พักของพวกเราจะลุกไหม้อยู่!"
หนึ่งในพวกเขาพูดด้วยท่าทีตกตะลึง
"มารดาเถอะ! ใครมันกล้าเผาที่พักของข้า?! ไป ไปตรวจสอบกัน!"
ชายหนุ่มก่นด่า มันได้พาศิษย์อีกสามคนมุ่งหน้าไปยังเขตที่พัก ชายหนุ่มคนนี้อายุประมาณยี่สิบกลางๆ ด้วยรูปร่างแข็งแรงกำยำ อีกทั้งแผลเป็สีแดงบนหน้าผากของมัน ทำให้ดูน่ากลัวยิ่งนัก
ชายหนุ่มคนนี้มิใช่ใครที่ไหนนอกจาก กั๋วเหล่ย ระดับการบ่มเพาะของมันถึงขั้นสูงสุดของขอบเขตแก่นแท้มนุษย์ หลังจากที่ฮันหยานปิดด่านบ่มเพาะพลัง และเจียงเฉินหายตัวไป ไม่มีใครในส่วนนอกกล้าที่จะล่วงเกินมัน
