ฉินเฟิงรู้สึกงงนิดหน่อยใครจะคิดว่าภารกิจที่เขาคิดว่ายากที่สุดจะเสร็จง่ายๆ ด้วยแค่จูบอันเร่าร้อนแบบนี้
ภารกิจนี้มีรางวัล200แต้ม ถ้าฉินเฟิงสามารถทำภารกิจอื่นสำเร็จ เขาก็จะมีถึง 300 แต้มได้ง่ายๆและหลังจากที่เขาใช้มันเขาก็จะเลื่อนขั้นเป็มนุษย์เ้าสำราญขั้นสี่และได้จับสลาก 3ครั้ง
เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างมากขณะที่มือใหญ่ของเขาจับไหล่ของจ้าวหลิงเซียนและพูดด้วยความรัก“หลิงเซียน มาจูบกันอีกรอบเถอะ คราวนี้จูบอย่างเดียวครั้งนี้ฉันสัญญาว่าจะไม่แตะต้องส่วนอื่นๆ เลย!”
ก่อนที่เขาจะฟื้นตัวจากจูบนั่นเขาก็ได้รับความประทับใจจากจ้าวหลิงเซียนฉินเฟิงเชื่อว่าเขาจะต้องสำเร็จแน่ๆ ถ้าเขาพยายามจะกดเธอตอนนี้
จ้าวหลิงเซียนรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อยและมองฉินเฟิงอย่างมึนงงเธอหายใจเข้าลึกๆ ข่มความโกรธอย่างเต็มที่และแผดเสียงออกมา “ฉินเฟิงนายอยากตายใช่ไหม?”
ฉินเฟิงรู้สึกกลัวนิดๆที่ความเ็าแผ่ออกมาจากั์ตาของจ้าวหลิงเซียนเขารีบเอามือออกทันทีและยิ้มอย่างอายๆ “ฉันแค่ล้อเล่นน่ะ ฮ่าๆๆ ล้อเล่นเฉยๆเห็นฉันเป็คนแบบนั้นหรือไง? ฉันแค่จูบเธอเพื่อป้อนยาเท่านั้นฉันเห็นว่าเธอใส่ชุดน้อยชิ้นเลยกลัวว่าจะหนาว ดังนั้นฉันเลยให้ความอบอุ่นแก่เธอไง”
“กรี๊ด...ฉินเฟิง รีบไสหัวออกไปซะ ไม่งั้นแม่จะฆ่านาย!”จ้าวหลิงเซียนหยิบโคมไฟข้างเธอและยกขึ้นราวกับว่าจะเขวี้ยงใส่
“หลิงเซียน ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะ!” เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดีฉินเฟิงจึงตัดสินใจรีบออกมาทันที อย่างไรก็ตามจ้าวหลิงเซียนก็เรียกเขาให้หยุด“นายคิดจะออกไปหลังจากแต๊ะอั๋งคุณหญิงคนนี้งั้นเหรอ? นายคิดว่าฉันเป็ใคร?รอฉันอยู่ข้างล่าง มันมีตัวปัญหามาเยี่ยมฉันถ้านายช่วยฉันไล่มันออกไปได้ถือว่าเราหายกัน”
“ไม่งั้นฉันจะทำให้นายได้เจอกับผลที่ตามมา”
ปากของฉินเฟิงกระตุกขณะที่รู้สึกเสียวสันหลังจากจ้าวหลิงเซียนจู่ๆ เขาก็จินตนาการว่าจ้าวหลิงเซียนคงจะไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะมัวแต่เขียนไดอารี่ด้วยความโมโหฉันจะแช่งฉินเฟิงให้ตายต่างๆ นานาร้อยรอบ
ส่วนใหญ่แล้วจ้าวหลิงเซียนจะแสดงถึงด้านเด็กๆและท่าทีเอาแต่ใจแค่เฉพาะฉินเฟิงเท่านั้น
แม้ว่าคนอื่นๆจะอยากเห็น แต่พวกเขาก็ไม่มีคุณสมบัติพอ!
ฉินเฟิงลงไปข้างล่างในไม่ช้าจ้าวหลิงเซียนก็เดินลงมาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวและกระโปรงสั้นสีเหลืองเธอใส่ถุงน่องที่มีสีสันยาวถึงเข่าซึ่งทำให้เธอดูเด็กขึ้น
เมื่อเห็นลูกสาวลงมาพร้อมกับแต่งตัวสวยจ้าวต้าไห่ก็ยิ้มอย่างมีความสุขดูเหมือนว่าความขัดแย้งระหว่างเด็กสองคนนั้นจะคลี่คลายแล้ว
ติ๊งต่อง!ติ๊งต่อง!
ทันใดนั้นเสียงออดก็ดังขึ้นจ้าวหลิงเซียนไม่แม้แต่จะไปดูว่านั่นคือเหลียงเซิงเธอบุ้ยปากอย่างไม่พอใจและมองไปที่ฉินเฟิง ฉินเฟิงเข้าใจทันทีและออกไปเปิดประตู
มีผู้ชายผมปิดหน้าผากใส่เชิ้ตสีขาวกางเกงสีดำยืนอยู่ด้านนอกประตู เขายิ้มอย่างสุภาพบุรุษซึ่งชี้ชัดว่าเป็ลูกคนรวย
“คุณคือ...?” เมื่อเห็นฉินเฟิงเหลียงเซิงรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อยและสงสัยว่าเขาคือใคร จ้าวหลิงเซียนก็ดูจะไม่มีพี่น้องที่ไหน
“นายกดออดบ้านฉันแล้วยังถามอีกว่าฉันเป็ใคร? นี่นายปกติดีหรือเปล่า?”ฉินเฟิงรู้ความตั้งใจของเหลียงเซิงจากจ้าวหลิงเซียนเมื่อเห็นเขาแต่งตัวอย่างกับสุภาพบุรุษ ฉินเฟิงก็รู้สึกอยากจะถีบมัน
แม้ว่าความจริงฉินเฟิงเองก็ชอบแต่งตัวสุภาพบุรุษเพื่อไปจีบผู้หญิงก็เถอะ
“อ่ะฮ่าๆๆ ขอโทษครับ ผมมาที่นี่เพื่อมาหาอาจ้าวน่ะครับ”ั์ตาของเหลียงเซิงส่อแววความเป็ปรปักษ์ก่อนที่จะหายไปอย่างรวดเร็วและยิ้ม
ฉินเฟิงมองั้แ่บนจรดล่างของเหลียงเซิงและแคะหูขณะที่พูดอย่างดูถูก“นายมาเยี่ยมอาจ้าวโดยไม่มีของกำนัลอะไรเลยเนี่ยนะ? งั้นก็ไม่ต้องเข้ามา”
หลังพูดเสร็จฉินเฟิงก็ปิดประตูเหลียงเซิงยังไม่ทันได้ก้าวเข้าคฤหาสน์ตระกูลจ้าวเลยแม้แต่น้อย
แม้ว่าจ้าวหลิงเซียนจะนั่งบนโซฟาแต่เธอก็จ้องไปยังฉินเฟิงเธอรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่เห็นฉินเฟิงเดินกลับมาพร้อมกับความยินดีบนใบหน้าเขา
เธอมองไปที่ฉินเฟิงและแกล้งหันหน้าไปดูทีวี
จ้าวต้าไห่และฉินหวงที่พูดคุยอยู่เพลินๆและไม่ได้ใส่ใจว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น “เฟิงเอ๋อ ใครเหรอ?” จ้าวต้าไห่ถามด้วยความสงสัย เขาแค่ได้ยินเสียงออดแต่กลับไม่มีใครเข้ามา
“มันเป็หมาบ้าที่ะโได้โคตรสูง มันกดออดเล่นสนุกแต่ผมไล่มันไปแล้ว”ฉินเฟิงตอบอย่างไม่ใส่ใจขณะที่นั่งลงข้างๆ จ้าวหลิงเซียน
จ้าวหลิงเซียนหลุดหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้‘อุ๊บ’
ฉินหวงและจ้าวต้าไห่หยุดคุยกันและมองฉินเฟิงด้วยความสับสน
“หมาบ้า? ะโมากดออดบ้านอาเนี่ยนะ? โกหกน่า หมาอะไรจะะโได้สูงขนาดนั้น ออดบ้านเราอย่างน้อยก็อยู่บนกำแพงสูง1.7 เมตรเชียวนะ
“เฟิงเอ๋อ เธอแน่ใจนะว่าดูไม่ผิด?” จ้าวต้าไห่ถามอย่างประหลาดใจ
“แน่นอน ผมดูั้แ่หัวยันเท้า ดูยังไงก็หมาชัดๆ คุณอาคุยกับพ่อต่อเลยถ้ามีอะไรอีกเดี๋ยวผมจัดการเอง” ฉินเฟิงหัวเราะขณะกล่าว
ติ๊งต่อง!
เมื่อฉินเฟิงพูดจบเสียงออดก็ดังขึ้นอีกรอบ
ครั้งนี้ทั้งสี่คนเดินไปที่ทางเข้าผู้ใหญ่สองคนอยากจะเห็นว่าหมาสายพันธุ์ไหนกดออดได้
“คุณอาจ้าว คุณอามีแขกนี่เอง ดูเหมือนว่าผมจะมาผิดเวลานะ”เมื่อจ้าวต้าไห่เปิดประตูเขาก็เห็นเหลียงเซิงยืนอยู่ตรงทางเข้าถือถุงไวน์และถุงบุหรี่
ฉินเฟิงและจ้าวหลิงเซียนแอบสนุกอย่างชั่วร้ายพวกเขารู้จักจ้าวต้าไห่ดีว่าเขาเกลียดคนที่มอบของกำนัลให้แก่เขา
ตามคาดเมื่อเขาเห็นถุงกำนัล 2 ถุงใบหน้าของจ้าวต้าไห่ก็คล้ำลง เขาบอกแบบไม่ร้อนไม่หนาวว่า “อ้อ ครั้งนี้ไม่ใช่หมาแต่เป็เหลียงเซิง ต่อไปเมื่อเธอมาเยี่ยมอาจ้าวไม่ต้องเอาของกำนัลพวกนั้นมานะอาจ้าวไม่ชอบของพวกนั้น”
“ครับ ครั้งหน้าผมจะไม่เอามาแน่นอนครับ”เหลียงเซิงรู้สึกงงนิดกับคำพูดของจ้าวต้าไห่ หมา? หมาอะไร?
อย่างไรก็ตามเขาจ้องไปที่ฉินเฟิงเขาไม่ได้กะจะเอาอะไรมาั้แ่แรกเพราะมันจะทำให้รู้สึกเหมือนเป็คนแปลกหน้าเปล่าๆแต่เป็เพราะคำพูดของไอ้เด็กนี่ยิ่งกว่านั้นเมื่อเห็นมันยืนอยู่ใกล้กับจ้าวหลิงเซียนก็ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ใช่พี่น้องกัน
ทันใดนั้นเหลียงเซิงก็จำฉินเฟิงไว้ขึ้นใจทันที
“อากำลังพูดกับลุงหวงเพลินๆ เลยดังนั้นอาไม่มีเวลาจะมาวุ่นอยู่กับเด็กสามคนอย่างพวกเธอหรอกนะ เอางี้เป็ไงวัยรุ่นอย่างพวกเธอชอบไปข้างนอกอยู่แล้ว พวกเธอก็ออกไปด้วยกันสิ หลิงเซียนกลับมาให้ไวๆ ด้วยล่ะ” จ้าวต้าไห่บอกแก่ฉินเฟิงและคนอื่นๆ
“เฟิงเอ๋อ งั้นพ่อจะรอลูกที่บ้านอาจ้าวก่อนแล้วกันอย่าพาหลิงเซียนกลับดึกมากล่ะ และดูแลความปลอดภัยของเธอด้วยถ้าเส้นผมเธอหายไปแม้แต่ครึ่งเส้น พ่อจะให้ลูกเจอกับผลที่ตามมาแน่นอน”ฉินหวงกล่าวขณะที่มองไปยังฉินเฟิงแล้วเขาก็กลับไปพูดคุยกับจ้าวต้าไห่ต่อและเมินเด็กทั้งสาม
ไม่มีใครสนใจเหลียงเซิงเลยจนเขารู้สึกค่อนข้างไม่พอใจเขารีบเดินมาและพูดด้วยรอยยิ้ม “หลิงเซียน คุณอยากกินอะไรงั้นหรือ? ผมจะพาคุณไปทานอาหารดีๆ เอง”
จ้าวหลิงเซียนมองเขาด้วยหน้าแข็งๆเธอจะอยากอาหารได้อย่างไรถ้ากินกับเขา? เมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบนานเหลียงเซิงก็พูดต่อ “เอาล่ะ งั้นไปสโมสรหวงเจียกัน ที่นั่นมีทั้งอาหารและบริการดีเธอว่าเป็ไง?”
สโมสรหวงเจีย!
มุมปากของฉินเฟิงและจ้าวหลิงเซียนโค้งขึ้นเมื่อได้ยินชื่อสถานที่สถานการณ์กำลังน่าสนใจมากขึ้นแล้ว
