ฉินเฟิงเติบโตมากับจ้าวหลิงเซียนดังนั้นเขาจึงรับรู้เื่ราวภายในครอบครัวของเธอ
ตอนที่พวกเขายังเด็กแม่ของจ้าวหลิงเซียนขโมยเงินของจ้าวต้าไห่และหนีไปจ้าวต้าไห่จึงรีบสร้างเนื้อสร้างตัวของเขาขึ้นมาใหม่แต่ก็ไม่ได้แบ่งเวลามาดูแลจ้าวหลิงเซียนเลย
ทำให้จ้าวหลิงเซียนเป็คนโดดเดี่ยวดังนั้นเธอเกือบจะไม่มีเพื่อนแต่เพราะฉินเฟิงมีมนุษยสัมพันธ์ดีและเข้ากับคนอื่นได้ง่ายจ้าวหลิงเซียนจึงเล่นอยู่กับเขาตลอดเวลา
หลังจากที่พวกเขาเติบโตขึ้นฉินเฟิงก็ตกหลุมรักสิ่งล่อใจจากสาวสวย พวกเขาจึงเริ่มรักษาระยะห่างอย่างไรก็ตามพวกเขาก็ยังโดนเรียกว่าคู่รักเพื่อนสมัยเด็ก
“อะไร? ฉันจำไม่ได้สักหน่อย”จ้าวหลิงเซียนหน้าแดงเล็กน้อย แกล้งทำเป็ลืมเื่นั้นเธอตีหัวฉินเฟิงด้วยหมอนเพื่อพยายามจะไล่เขาออก “รีบออกไปได้แล้ว!ฉันหงุดหงิดทุกทีที่เห็นหน้านาย ฉันโกรธจนท้องของฉันมันเริ่มปวดอีกแล้ว”
ในขณะที่ตีฉินเฟิงจู่ๆ เธอก็หยุดและขดตัวเป็ลูกบอลขณะที่กุมท้องไว้เธอปวดท้องจริงแต่ไม่ใช่เพราะว่าฉินเฟิงตอนที่เธอยังเด็กเธอเป็โรคกระเพาะเพราะกินข้าวไม่ตรงเวลา
ฉินเฟิงรู้ว่าจ้าวหลิงเซียนเป็โรคกระเพาะตอนที่พวกเขาเล่นด้วยกันในวัยเด็ก เขาจะอุ้มเธอไปหาหมอทุกครั้งเมื่อเธอปวดท้อง
เมื่อเขาเห็นใบหน้าของจ้าวหลิงเซียนซีดเซียวและมีเหงื่อออกตามหน้าผากฉินเฟิงก็รีบใช้มือััหน้าผากของเธอและถาม “เธอเป็อะไรหรือเปล่า? อาการปวดท้องกำเริบอีกแล้วเหรอ?”
“อย่าแตะต้องฉัน ฉันไม่จำเป็ต้องให้นายมาเป็ห่วงฉันรีบไสหัวออกไปได้แล้ว! ออกไป!” เ้าหลิงเซียนกัดฟันทนความเ็ปไม่อยากให้ฉินเฟิงเห็นสภาพเธอในตอนนี้ เธอดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอง
“ก็ได้ ถ้าเธอเกลียดฉันมากนัก งั้นฉันไปล่ะ!”ฉินเฟิงหัวเราะพร้อมกับยืนขึ้นและออกจากห้องจ้าวหลิงเซียนอยู่ในผ้าห่มสักพักและหลังจากที่ยืนยันว่าฉินเฟิงออกไปแล้วเธอก็เอาผ้าห่มออก
เมื่อเห็นห้องว่างเปล่าและฉินเฟิงก็ออกไปจริงๆเธอรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย
“ฮึ่ม! ผู้ชายมันก็เหมือนกันหมด ไม่มีความอดทนเอาซะเลยถ้านายพยายามให้กำลังใจฉันหน่อย ฉันอาจจะให้นายอยู่มองฉันอีกสักพักก็ได้”
จ้าวหลิงเซียนรู้สึกค่อนข้างสับสนเธอสนใจฉินเฟิงโดยไม่รู้ตัว เป็ความรู้สึกแปลกๆที่แม้แต่จ้าวหลิงเซียนก็ไม่เข้าใจ
ความจริงแล้วเธอปิดบังบางอย่างไว้ข้างในหลังจากที่ฉินเฟิงยกเลิกการหมั้น บุตรชายคนที่สามของตระกูลเหลียงจากเมืองหลวงเหลียงเซิง มาหาตระกูลจ้าวเพื่อยื่นข้อเสนอการหมั้นตระกูลเหลียงเองก็เป็เ้าของหนึ่งในบริษัทยาที่ใหญ่ที่สุดในประเทศพวกเขาอยากจะใช้การแต่งงานนี้เพื่อเป็พันธมิตรของตระกูลพวกเขาและขยายไปให้ไกลขึ้น
แม้ว่าจ้าวต้าไห่จะไม่ตกลงข้อเสนองานแต่งนี้ในทันทีและให้จ้าวหลิงเซียนตัดสินใจเองแต่เธอบอกได้ว่าเขาอยากจะตกลง
ปัญหาก็คือจ้าวหลิงเซียนไม่ได้รู้สึกอะไรกับเหลียงเซิงความจริงแล้วเธอยอมแต่งงานกับฉินเฟิงดีกว่าเหลียงเชิง
“ไอ้สัตว์ป่า ไอ้ขี้โกง ไอ้บ้า ถ้านายไม่ปฏิเสธการหมั้น ฉันก็คงไม่ต้องมีปัญหามากมายแบบนี้ฉันขอให้นายสะดุดมดตายไปร้อยรอบ”
จ้าวหลิงเซียนแช่งฉินเฟิงไปสักพักซึ่งอาจจะทำให้เขาตายจนนับครั้งไม่ถ้วนท้องของเธอก็เริ่มปวดมากขึ้นจนถึงจุดที่ไม่มีแรงที่จะแช่งฉินเฟิงต่อไปแล้ว
ดวงตาที่สวยงามของเธอพร่ามัวอย่างเสียใจและน่าสงสาร
ั้แ่ที่เธอยังเด็กเธอไม่เคยมองหาใคร ทุกครั้งที่เธอเจ็บเธอมักจะเลียาแตัวเองในเงามืด
“หยุดแช่งฉันสักที ถ้าฉันตายไปจริงๆ ใครจะออกไปซื้อยาให้เธอดึกๆ ดื่นๆ ฮะ?”จู่ๆประตูก็เปิดออกกะทันหันและฉินเฟิงก็เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มพราวเสน่ห์บนใบหน้า
จ้าวหลิงเซียนตกตะลึงและคิดว่าฝันไปเธอไม่เคยคิดว่าฉินเฟิงจะกลับมา แถมยังซื้อยาให้เธออีกด้วย
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจตามด้วยอยากจะร้องไห้ในความทรงจำนั้นเมื่อไรก็ตามที่เธอปวดท้องจะเป็พ่อของเธอ แม่ของเธอหรือฉินเฟิงที่ไปซื้อยาแก้โรคกระเพาะให้เธอ
แม้หลังจากที่ฉินเฟิงเริ่มติดสาวๆเธอก็ยังคิดถึงคนบางคนตอนที่เธอเริ่มปวดท้องขึ้นมา
“ใครบอกให้นายกลับมากัน? วิชาจีบสาวของนายใช้ไม่ได้ผลกับฉันหรอกรีบออกไปได้แล้ว!” แม้จะรู้สึกซึ้งใจแต่จ้าวหลิงเซียนก็ไม่แสดงออกมาเมื่อเธอคิดถึงความเป็ไปได้ที่จะได้แต่งออกไปตระกูลเหลียง เธอก็รู้สึกเศร้าโศกอย่างมาก
โดยครั้งนี้ฉินเฟิงได้รินน้ำอุ่นและนำมาให้จ้าวหลิงเซียน เขายิ้มและกล่าว “แช่งฉันซิอยากแช่งนักก็แช่งไป ถ้าแช่งฉันแล้วมีความสุขมากนักก็แช่งต่อไปเถอะแต่การแช่งมันก็ต้องใช้แรง กินยาก่อน หลังจากหายแล้วค่อยแช่งฉันทั้งคืนไปเลย”
แช่งเขาทั้งคืน?
ใบหน้าของจ้าวหลิงเซียนแดงก่ำและมีความคิดไม่เข้าท่าแล่นอยู่ในหัวถ้าเธออยู่กับนายน้อยเ้าสำราญนี่ทั้งคืน ใครจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ฉันไม่กิน ใครจะรู้ว่านายซื้อยาแก้โรคกระเพาะมาจริงๆฉันว่านายต้องใส่ยาเสน่ห์ลงไปแน่ๆ ฉันไม่กินแน่นอน” จ้าวหลิงเซียนพูดขณะที่บุ้ยปากด้วยความโกรธ
เมื่อเห็นจ้าวหลิงเซียนทำตัวงอแงฉินเฟิงก็คิดถึงสมัยเด็กขึ้นมาสมัยที่จ้าวหลิงเซียนน่ารักและทำทุกอย่างที่เขาบอก
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเริ่มรักษาระยะห่างเ้าหลิงเซียนก็เริ่มมีนิสัยเ็าและหยิ่งขึ้นแต่ถึงจะเป็อย่างนั้นฉินเฟิงก็รู้ว่าลึกๆ แล้วเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลยเธอยังคงเป็เด็กสาวอ่อนแอที่ไม่มีใครให้พึ่งพาความเ็าของเธอแค่ปกป้องตัวของเธอเพียงผิวเผินเท่านั้น
เพราะทั้งหมดนี้เธอก็เป็เพียงเด็กสาวที่ผ่าน่เวลายากลำบากมามากเท่านั้น
“องค์หญิงจ้าว คิดอะไรไร้สาระ ดูนี่ ขวดยาแก้โรคกระเพาะชัดๆ”ฉินเฟิงกล่าวขณะกลอกตาใส่จ้าวหลิงเซียน
จ้าวหลิงเซียนไม่แม้แต่จะมองที่ขวดเธอพ่นลมอย่างเ็าและตอบ “นายอาจจะสลับมันกับยาอื่นก็ได้”
ฉินเฟิงหน้ามุ่ยและเริ่มพูดไม่ออกจนเขาเริ่มฉุนเฉียว“คุณผู้หญิงจ้าว นี่บ้านของคุณนะ ผมจะไปทำอะไรคุณได้ยังไง?”
“ใครจะรู้ล่ะ? คุณผู้หญิงคนนี้ทั้งสวยและมีหุ่นที่เย้ายวนก็ต้องคอยระวังตัวกับปีศาจหื่นกามอย่างนาย”
โดยที่ไม่รู้ตัวจ้าวหลิงเซียนและฉินเฟิงก็เริ่มทำตัวเป็คู่รักทะเลาะกันความจริงแล้วจ้าวหลิงเซียนแอบสนุกกับความรู้สึกนี้เพราะที่มหาวิทยาลัยเธอไม่มีเพื่อนและปกติแล้วที่บ้านก็จะไม่มีใครอยู่มันจึงยากที่วันหนึ่งเธอจะคุยกับคนอื่น
จริงๆแล้วเธอรู้สึกค่อนข้างมีความสุขที่มีคนมาคอยเถียงด้วย
“ก็ได้ ถ้าเธอไม่กินยางั้นนายน้อยผู้นี้คงต้องป้อนสักหน่อยแล้ว”ฉินเฟิงรู้ว่าจ้าวหลิงเซียนระบายความโกรธกับเขา แต่เธอยังดูไม่ดีขึ้นมือหนึ่งของฉินเฟิงถือแคปซูลยา ส่วนอีกมือหนึ่งโอบเอวที่ผอมเพรียวของเธอพยายามจะบังคับให้เธอกิน
“เฮ้ ทำอะไรน่ะ? ปล่อยฉันนะไม่อย่างนั้นฉันจะร้องให้คนช่วยนะ ไอ้สัตว์ป่า อย่ามาแตะต้องฉัน! ฉันจะฆ่านาย!”ในตอนนี้จ้าวหลิงเซียนตกอยู่ในอ้อมกอดของฉินเฟิงแล้ว
เธอใส่แค่ชุดนอนบางๆพวกเขาัักันใกล้มากและเธอก็เริ่มอายจนหน้าแดงก่ำ
เธอทุบหน้าอกของฉินเฟิงอย่างเอาเป็เอาตายด้วยหมัดเล็กๆและดิ้นไปมาสักพักหนึ่งอย่างไรก็ตามในไม่ช้าเธอก็รู้ว่ามันเปล่าประโยชน์และยอมให้ฉินเฟิงได้แต๊ะอั๋งเธอมากขึ้น
“เร็วเข้า กินยาซะ ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยนะ”ฉินเฟิงสั่งและโล่งอกว่าในที่สุดก็เอายาจ่อปากได้สักที
จ้าวหลิงเซียนเป็คนทระนงตนเธอไม่มีทางที่จะยอมหลังจากโดนสั่งแบบนี้แน่ผลที่ตามมาคือเธอขัดขืนอย่างเอาเป็เอาตาย
“จ้าวหลิงเซียน จะกินยาไหม?” ฉินเฟิงกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
“ไม่” จ้าวหลิงเซียนไม่กลัว แม้ว่าเธอจะเกลียดฉินเฟิงแต่เธอก็รู้ว่าเขาไม่ทำอะไรเธอจริงๆ หรอก
“งั้นนายน้อยผู้นี้ต้องเปิดใช้ไม้ตายซะแล้ว”
ฉินเฟิงแสยะยิ้มดื่มน้ำคำหนึ่งและก้มตัวลงมากดริมฝีปากของเขากับริมฝีปากของเธอ
ช่างนุ่มนวลความรู้สึกชื้นๆ ปะทะกับริมฝีปากของเขาและสูดกลิ่นของเธอแม้แต่ผู้ชายมากประสบการณ์อย่างฉินเฟิงก็รู้สึกมึนเมานิดหน่อย
จ้าวหลิงเซียนใกว่าเธอหยุดดิ้นทันทีและจ้องฉินเฟิงด้วยั์ตาเบิกกว้าง ดวงตาเริ่มพร่ามัวการทำงานในสมองเริ่มยุ่งเหยิง
หลังจากผ่านไปชั่วครู่จ้าวหลิงเซียนก็กลับมามีสติอีกครั้งเธอโกรธมากจนทำให้หน้าอกของเธอกระเพื่อมทุกครั้งที่เธอหายใจเข้าออกฉินเฟิงรู้สึกถึงหน้าอกนุ่มๆ ที่กำลังถูกับผิวเขา
“อืมมม... ป...ปล่อยนะ!” จ้าวหลิงเซียนเริ่มดิ้นอีกครั้งแต่ปากของเธอโดนอุดโดยปากของฉินเฟิงจึงทำให้เธอพูดออกมาลำบาก
ฉินเฟิงรู้สึกว่าจ้าวหลิงเซียนยังพยายามจะคายยาออกมาเขาจึงตัดสินใจก้าวอีกหนึ่งขั้นทันใดนั้นเขาก็เปิดปากและสอดลิ้นของเขาเข้าไปในปากของเธอทันที
ฮืมมม...
จ้าวหลิงเซียนหายใจเข้าครั้งนี้สมองของเธอสับสนไปหมดแล้ว เธอเริ่มหลับตาและรู้สึกเคลิ้ม
นี่เป็จูบแรกของเธอและเป็ครั้งแรกที่เธอรู้สึกดีแบบนี้เธอขัดขืนต่อไปไม่ได้อีกและยอมให้ฉินเฟิงทำตามใจชอบ
ตอนแรกฉินเฟิงกะว่าจะหยุดหลังจากป้อนยาเข้าปากเธอแล้วทว่าหลังจากเริ่มแล้วเขาก็หยุดไม่อยู่ เขาเริ่มจูบเธออย่างช้าๆ และเร่าร้อนขึ้น
ร่างกายจ้าวหลิงเซียนผ่อนคลายอย่างช้าๆถึงขนาดเริ่มใช้แขนของเธอโอบคอฉินเฟิงเธอแหวกขาและเขยิบไปนั่งบนตักของเขาราวกับติดใจรสจูบแห่งศตวรรษนี้
ในระหว่างที่จูบกันอยู่มือของฉินเฟิงก็เริ่มเค้นหน้าอกของจ้าวหลิงเซียนไปเอง
มันทั้งใหญ่ทั้งนุ่ม และเด้งดึ๋ง นี่มันยอดเยี่ยมไปเลย!
“อ๊า...ฉินเฟิง ทำอะไรน่ะ!?”
จู่ๆจ้าวหลิงเซียนก็คืนสติกลับมาและผลักฉินเฟิงออกจากเตียงด้วยความใเธออยากจะเหยียบหัวเ้าสัตว์ป่านี้และฆ่ามันในทันที
ทันใดนั้นโทรศัพท์ของจ้าวหลิงเซียนก็ดังขึ้น
ตื๊ดตื๊ด ตื๊ด!
จ้าวหลิงเซียนมองอย่างประหลาดใจและจ้องไปที่ฉินเฟิงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย
“ฮัลโหล นั่นใคร?” เธอค่อนข้างหงุดหงิดและพูดอย่างเ็า
“หลิงเซียน ผมเอง เหลียงเซิงไง ผมอยู่หน้าบ้านคุณแล้วคุณอยากจะไปกินมื้อค่ำกับผมไหม?”
เมื่อเขาได้ยินเสียงเ็าเข้ากระดูกของจ้าวหลิงเซียนเหลียงเซิงก็สั่นสะท้านอย่างช่วยไม่ได้
“ฉันไม่มีเวลา” จ้าวหลิงเซียงไม่เคยชอบเหลียงเซิงมาั้แ่แรกบวกกับความรู้สึกหงุดหงิดของเธอ เธอจึงตัดสายทันที
เธอเขวี้ยงโทรศัพท์ไปบนเตียงอย่างแรงและจ้องไปที่ฉินเฟิงขณะกล่าวอย่างเ็า“นายจะมองหาพระแสงอะไร? ฉันกินยาแล้วและนายก็ได้จูบแล้ว ฉินเฟิง นายมันเป็ไอ้บ้าที่เลวที่สุดในโลก ฉันเกลียดนาย!ไสหัวออกไปได้แล้ว!”
ในขณะที่เธอพูดน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา
จู่ๆเธอก็ตระหนักได้ว่าที่ฉินเฟิงมีชื่อเสียงเป็คนเสเพลบ้ากามมันก็สมควรแล้ว
“ติ๊ง...ขอแสดงความยินดีแก่โฮสต์ฉินเฟิงที่ทำภารกิจทำให้จ้าวหลิงเซียนประทับใจในตัวคุณสำเร็จคุณได้รับแต้มสำราญ 200 แต้มเป็รางวัล”
“ติ๊ง...ระบบราชันเ้าสำราญมีภารกิจ :ช่วยจ้าวหลิงเซียนจัดการปัญหาจากการตามจีบของเหลียงเซิง”
“ระยะเวลาภารกิจ : 1 เดือน”
“เมื่อภารกิจลุล่วงจะได้รับแต้มสำราญ 500 แต้มเป็รางวัลหากล้มเหลวโฮสต์จะสูญเสียจ้าวหลิงเซียนไปตลอดกาล”
