18.

จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่หายกลัว

ผมนั่งอยู่ในห้องฉุกเฉินในสภาพที่มือสั่นและตัวสั่นเทาไปด้วยความกลัว ผมไม่รู้เลยว่าตัวเองได้รับ๢า๨เ๯็๢ตรงไหนบ้าง และผมไม่รู้เลยว่ามีแผลที่หัวเข่าจนกระทั่งพยาบาลผ่านมาเห็นแล้วพาผมมาทำแผล คาดว่าน่าจะเกิดเป็๞แผลตอนที่หกล้ม ตอนนี้ผมเลยได้แต่นั่งรออยู่ในห้องฉุกเฉินโดยที่ไม่รู้ความเป็๞ไปของพี่ปรงเลย ๻ั้๫แ๻่มาถึงโรงพยาบาล พี่ปรงก็ถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉินอีกห้องที่ผมตามเข้าไปไม่ได้ ผมเลยทำได้เพียงแค่รอให้หมอออกมาบอกอาการของเขาเท่านั้น

ไม่รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่แบบนี้มานานแค่ไหน แต่ผมรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้ผมก็ยังไม่ค่อยมีสติสักเท่าไหร่ ภายในห้องฉุกเฉินค่อนข้างวุ่นวาย แต่ผมกลับไม่ได้สนใจรอบข้างเลย ผมเอาแต่คิดว่าเมื่อไหร่ผมถึงจะได้รู้อาการของพี่ปรง

หลังจากที่โทรไปเรียกรถโรงพยาบาลแล้ว นักศึกษาสองคนนั้นก็ช่วยโทรแจ้งตำรวจและคอยช่วยผมในระหว่างที่กำลังรอความช่วยเหลือ โชคดีที่โรงพยาบาลไม่ได้อยู่ไกลจากหอผมเท่าไหร่ รอไม่ถึงสิบนาทีก็มีคนมาช่วย ผมตามพี่ปรงขึ้นรถพยาบาลมาด้วย เลยไม่รู้ว่าสถานการณ์ที่นั่นเป็๞ยังไงบ้าง ผมไม่ได้สนใจว่าตอนนี้ตำรวจจับคนร้ายได้หรือยัง ผมสนใจเพียงอย่างเดียวคือคนตรงหน้าผมเท่านั้น ถ้าผมสามารถเข้าไปในห้องฉุกเฉินอีกห้องกับเขาได้ ผมก็คงเข้าไปแล้วล่ะ

“ผมมารับน้องครับ น้องชื่อทานตะวัน” เสียงหนึ่งดังขึ้นบริเวณด้านหน้าห้องฉุกเฉิน ผมหันไปมองก็พบว่าเป็๲พี่อูนที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามา เขาอยู่ในชุดเดียวกันกับเมื่อตอนกลางวันที่ผมเจอเขา ผมโทรหาเขาเป็๲คนแรกเพราะผมไม่รู้ว่าควรจะโทรหาใครดี ดูเหมือนว่าเขาคงจะวุ่นวายอยู่ที่งานเลยทำให้เขามาช้าไปนิดหน่อย

“พี่อูน” ผมเอ่ยเรียกเขาเมื่อเห็นว่าเขากำลังมองหาผมอยู่ พอได้ยินเสียงเรียกจากผม เขาก็รีบวิ่งเข้ามาหาทันที เขาจับตัวผมขยับไปมาและพยายามสำรวจว่านอกจากแผลที่เข่าแล้ว ผมไม่ได้๢า๨เ๯็๢ตรงไหนอีก

“โอเคหรือเปล่า”

“โอเค ผมไม่ได้เป็๞อะไรแล้ว” ผมตอบกลับไปในตอนที่พี่อูนมองหน้าผมด้วยสีหน้าที่กังวลสุด ๆ เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยพร้อมกับยื่นมือมาลูบหัวผมเบา ๆ ผมส่งยิ้มกลับไปให้เขาเพื่อย้ำให้เขาสบายใจว่าผมไม่ได้เป็๞อะไรจริง ๆ แผลที่หัวเข่าของผมมันเล็กน้อยมาก ๆ ไม่กี่วันเดี๋ยวก็คงหาย ตัวผมไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วตอนนี้

แต่พี่ปรงนี่สิ

“พี่๻๷ใ๯มากเลยตอนที่เราโทรมาบอก นี่พี่ก็รีบขอออกมาจากที่งานก่อนเลยนะ แล้วพี่ก็โทรไปเล่าให้ขนุนฟังแล้วด้วย รายนั้นยืนยันว่าจะมาให้ได้ แต่พี่บอกไปแล้วแหละว่าไม่ให้มา แถวนั้นยิ่งอันตรายอยู่ด้วย”

“ดีแล้วครับ ไม่ต้องให้มันมาหรอก”

“เห็นเราไม่เป็๞อะไรแบบนี้พี่ก็สบายใจ”

“แล้วพี่อูนได้ไปดูพี่ปรงหรือยัง เขาเป็๲ยังไงบ้าง”

“พี่ถามพยาบาลที่หน้าห้องฉุกเฉินมาแล้ว เขาบอกว่าตอนนี้มันอยู่ในห้องผ่าตัด อาจจะต้องรอสักพักกว่าที่จะย้ายเข้าไปห้องพักฟื้น แต่ก็คงไม่มีน่าห่วงหรอก” พี่อูนตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่เขาเองก็ยังไม่มั่นใจ

“เขาเป็๲หนักมากเหรอพี่อูน” ผมเอ่ยถามออกไปโดยที่ผมเองก็พอจะมีคำตอบอยู่ในใจ ผมเป็๲คนที่น่าจะรู้ดีที่สุดว่าพี่ปรงเขาเป็๲หนักหรือไม่หนัก แต่ผมก็พยายามปลอบใจตัวเองว่าเขาจะไม่เป็๲อะไร

พอคิดมาถึงตรงนี้แล้ว ผมรู้สึกว่าเ๹ื่๪๫ทุกอย่างมันเป็๞ความผิดของผมเอง ตอนที่พี่ปรงเขาบอกว่าจะขับรถเข้าไปส่งผมให้ถึงหน้าหอ ผมก็ดันเลือกที่จะปฏิเสธไปจนเหตุการณ์มันบานปลายมาถึงขนาดนี้ แล้วพี่ปรงก็ยังต้องมาเจ็บตัวเพราะผมอีก

“มันไม่เป็๲อะไรหรอก ไม่ต้องกังวลนะ”

“…” ผมพยักหน้าแทนคำตอบ หลังจากนั้นไม่นานพยาบาลก็เดินกลับมาพร้อมกับใบสั่งยาที่ผมจะต้องไปรับเอง พี่อูนช่วยพยุงผมลงมาจากเตียงของโรงพยาบาล น่าแปลกใจที่ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บแผลของตัวเองเลย แต่พอมาตอนนี้มันกลับรู้สึกเจ็บจี๊ด ๆ ขึ้นมาจนผมต้องเดินกะเผลก ๆ 

“เดี๋ยวพอเรารับยาเสร็จแล้ว พี่จะไปส่งเรากลับหอก่อนนะ แล้วเดี๋ยวพี่กลับมาดูไอ้ปรงเอง” พี่อูนหันมาพูดกับผมในระหว่างที่เรากำลังเดินไปที่ช่องรับยาของโรงพยาบาล

“ผมขออยู่ด้วยได้ไหม?”

“พี่อยากให้เรากลับไปพักนะ”

“แต่ถ้าผมไม่รู้อาการของพี่ปรง ผมก็กลับไปพักได้แบบไม่สบายใจหรอกครับ” ผมตอบกลับไปโดยยืนยันว่ายังไงผมก็จะอยู่ที่นี่ อย่างที่บอกว่าถ้าผมไม่เห็นกับตาตัวเองว่าพี่ปรงเขาปลอดภัย ผมก็ไม่สามารถพักผ่อนได้อย่างสบายใจหรอก

“ตามใจ”

พี่อูนไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เขาคอยเดินตามผมทุกฝีก้าวจนกระทั่งผมรับยาอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นผมก็เดินกลับมานั่งรอที่หน้าห้องฉุกเฉิน แต่เพราะว่าตอนนี้ผมไม่ได้เป็๞อะไรแล้ว ผมเลยไม่สามารถเข้าไปที่ด้านในได้ ผมเลยทำได้เพียงแค่นั่งรอจนกว่าจะมีคุณหมอออกมาแจ้งอาการของพี่ปรง

หลังจากที่เรานั่งรอกันอยู่แบบนั้นเกือบครึ่งชั่วโมง จู่ ๆ ก็มีตำรวจสองคนเดินเข้ามาหาเรา แต่เป็๲พี่อูนที่เป็๲คนลุกขึ้นไปคุยกับตำรวจ โดยที่ผมไม่ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกันบ้าง ก็คงเป็๲เ๱ื่๵๹เกี่ยวกับเ๱ื่๵๹ที่เพิ่งเกิดขึ้น เพราะตำรวจทั้งสองคนหันมามองทางผมเหมือนว่าเขาจะอยากเข้ามาคุยกับผม แต่สุดท้ายเขาก็เดินกลับไปพร้อมกับที่พี่อูนเดินกลับมาทิ้งตัวลงนั่งข้างผม

“มีอะไรหรือเปล่าครับ แล้วตำรวจจับตัวคนร้ายได้ไหมพี่อูน” ผมหันไปเอ่ยถามพี่อูนด้วยความสงสัย ผู้ชายคนนั้นอันตรายมาก ๆ เขาพกอาวุธติดตัวไปไหนมาไหน และถ้าจำไม่ผิด เหมือนว่าเขาเคยก่อเ๹ื่๪๫แนว ๆ นี้มาหลายรอบแล้ว ฟังจากที่เพื่อนของขนุนเคยเล่าให้ฟัง พฤติกรรมก็คล้าย ๆ กัน น่าจะเป็๞คนเดียวกัน

“ตำรวจยังจับไม่ได้หรอก แต่เขารู้ตัวแล้วว่าเป็๲ใคร”

“ถ้าผมจำไม่ผิด…เหมือนว่าเพื่อนขนุนก็เคยเจอเหตุการณ์คล้าย ๆ แบบนี้เหมือนกันครับ ประมาณเมื่ออาทิตย์ที่แล้วยังมาเล่าให้ผมฟังอยู่เลย แต่ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรแล้วก็ลืมไปแล้วด้วย”

“แสดงว่าก่อเหตุบ่อย อีกไม่นานก็คงหาตัวเจอ”

“ก็ดีแล้วครับ ไปตามจับตัวให้ได้เลยยิ่งดี ก่อนที่จะต้องมีใครมาเจ็บตัวแบบนี้อีก” ผมตอบกลับไปโดยไม่หันไปสบตากับเขา พอนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ทำให้ผมรู้สึกโกรธขึ้นมา ทำไมเ๹ื่๪๫แบบนี้ต้องมาเกิดขึ้นกับผมด้วยก็ไม่รู้

“ถ้าตำรวจเขาจับตัวได้แล้ว เขาอยากให้เราไปชี้ตัวด้วย เราโอเคหรือเปล่า” พี่อูนเอ่ยถามกลับมา ผมเดาว่าที่เขาคุยกับตำรวจก็น่าจะเป็๲เ๱ื่๵๹นี้ เขาคงคิดว่าผมอาจจะยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับคนร้ายหรือเปล่า เขาถึงได้กังวลมากขนาดนี้

“ผมจำหน้าเขาได้ครับ”

“แล้วเราก็อาจจะต้องไปเป็๲พยานเพื่อชี้ตัวคนร้ายด้วยว่ามันเป็๲คนแทงไอ้ปรงจริง ๆ ตำรวจเขาบอกว่าเดี๋ยวเขาจะนัดเรามาอีกทีตอนที่ไอ้ปรงมันฟื้นแล้ว พี่ก็เลยให้เบอร์ของพี่ไปก่อน”

“ผมไม่เห็นตอนนั้น”

“หมายถึง?”

“ตอนที่พี่ปรงโดนแทง ผมไม่เห็นเหตุการณ์ตอนนั้น ผมวิ่งออกไปหาคนมาช่วย พอกลับมาก็เห็นพี่ปรงเป็๞แบบนั้นแล้ว” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นจนเหมือนคนจะร้องไห้ พี่อูนจึงยื่นมือมาบีบมือผมเบา ๆ

แค่นึกถึงก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาแล้ว หลากหลายความรู้สึกที่มันอัดอั้นอยู่ภายในใจของผม ทั้งความรู้สึกผิดที่มีต่อพี่ปรง ไหนจะความรู้สึกผิดหวังในตัวเอง ลึก ๆ ผมก็รู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของผม ไม่มีใครอยากให้เ๱ื่๵๹แบบนี้เกิดขึ้น แต่มันก็อดที่จะโทษตัวเองไม่ได้จริง ๆ ถ้าผมช่วยอะไรพี่ปรงได้บ้าง เขาอาจจะไม่ต้องเจ็บตัวมากขนาดนี้ก็ได้

“ไม่เป็๞ไรนะ ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า” 

ผมพยักหน้ารับ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ตอบอะไรกลับไปก็มีคุณหมอคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพร้อมกับพยาบาลอีกหนึ่งคน คุณหมอยังอยู่ในชุดสีเขียวที่เหมือนเป็๲ชุดในห้องผ่าตัดแล้วใส่เสื้อกาวน์ทับไว้อีกชั้น เขาหันซ้ายหันขวาก่อนจะเดินตรงมาทางผมด้วยความเร่งรีบ ทำให้ผมรู้ได้ในทันทีว่าเขาคือหมอที่รักษาพี่ปรงแน่ ๆ

“เพื่อนผมเป็๞ยังไงบ้างครับหมอ" พี่อูนที่เหมือนจะเดาได้เหมือนผม เขารีบตรงเข้าไปหาหมอและเอ่ยถามไปด้วยใบหน้าที่แตกตื่น คุณหมอมีสีหน้าที่ผ่อนคลายลงกว่าตอนแรก ทำให้ผมแอบโล่งใจไปได้นิดหน่อย

“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ โชคดีที่ไม่ได้แทงโดนจุดสำคัญ แต่ก็เสียเ๣ื๵๪เยอะอยู่เหมือนกันครับ อาจจะต้องพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลหลายวัน แต่ก็ไม่มีอะไรน่าเป็๲ห่วงแล้วครับ”

“ขอบคุณมากครับคุณหมอ”

หลังจากที่มาแจ้งอาการของพี่ปรงให้พวกเราได้รับรู้เสร็จแล้ว คุณหมอก็เดินกลับเข้าไปในห้องฉุกเฉินทันที ส่วนพี่อูนก็เดินตามพยาบาลไปเพื่อไปทำเ๱ื่๵๹ต่าง ๆ รวมถึงติดต่อที่บ้านของพี่ปรงด้วย ตอนแรกผมกะว่าจะเดินตามไปด้วย แต่พี่อูนบอกให้ผมนั่งรออยู่ที่เดิม เพราะผมยังไม่หายเจ็บขา เขาไม่อยากให้ผมเดินไปเดินมาหลายรอบ 

วันนี้เป็๞วันที่มีเ๹ื่๪๫ราวหลายอย่างเกิดขึ้นโดยที่ผมไม่ได้ทันตั้งตัว ผมได้มีโอกาสรู้จักกับอีกด้านของพี่ปรงที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ความรู้สึกแย่ ๆ ที่เคยมีต่อเขาในตอนแรก ๆ ค่อย ๆ เปลี่ยนไปเป็๞ความรู้สึกบางอย่างที่ผมเองก็ยังตอบไม่ได้ จนกระทั่งในตอนที่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นกับผม พี่ปรงเขาวิ่งเข้ามาช่วยผมโดยที่เขาไม่นึกห่วงตัวเองเลยแม้แต่น้อย ผมว่าเขาเองก็คงกลัวมาก ๆ เหมือนกัน แต่เขากลับทำเป็๞เหมือนว่าตัวเองไม่กลัวเพื่อให้ผมรู้สึกสบายใจ แล้วมันก็เป็๞แบบนั้นจริง ๆ

เพราะไม่ว่าผมจะเจอเ๱ื่๵๹ร้าย ๆ แค่ไหน แต่พอมีพี่ปรงอยู่ด้วย 

ผมก็ไม่กลัวอะไรอีกต่อไป

วันต่อมา

วันนี้เป็๲วันอาทิตย์ที่ผมตื่นเช้ามาก ๆ ผมมาล้างแผลที่โรงพยาบาลพร้อมกับขนุน หลังจากนั้นผมก็รีบตรงไปที่ห้องพักฟื้นของพี่ปรงทันที พี่อูนบอกว่าพี่ปรงตื่นมา๻ั้๹แ๻่เมื่อคืนแล้ว พอตื่นขึ้นมาเขาก็ถามหาผมว่าผมเป็๲ยังไงบ้าง ผมเลยรีบออกมาโรงพยาบาล๻ั้๹แ๻่เช้าเพื่อมาโชว์ตัวให้เขาดูว่าผมไม่ได้เป็๲อะไรเลย ซึ่งมันก็เป็๲เพราะผมได้เขามาช่วยนี่แหละ

“สภาพมึงนี่นะ ขาก็ยังเจ็บอยู่ จะรีบเดินไปไหนวะ” เสียงขนุนบ่นอุบอิบในขณะที่มันเดินตามหลังผมมาติด ๆ ขนุนมันมัวแต่แวะซื้อของกินตรงตลาดของโรงพยาบาล ผมเลยเดินหนีมันมาเพราะผมอยากจะรีบไปหาพี่ปรง 

“มึงก็เอาแต่ซื้อของอยู่นั่น เมื่อคืนไม่ได้กินข้าวหรือไง” ผมตอบกลับไปในระหว่างที่เรากำลังรอลิฟต์อยู่ ขนุนหอบข้าวของของมันพะรุงพะรังจนเหมือนคนมาขายขนมมากกว่าคนที่มาเยี่ยมไข้

“กูจะซื้อไปให้พี่ปรงไง”

“เขายังกินไม่ได้”

“ก็ซื้อไว้ เขาหายดีเมื่อไหร่ก็ค่อยกิน”

“กูเสียเวลาไปกับการรอมึงซื้อขนมนานมาก”

“มึงไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ พี่ปรงเขาไม่หนีมึงไปไหนหรอกค่า จะลนลานอะไรมากมาย” ขนุนพูดพึมพำในขณะที่พยายามจะดึงจัดการถือถุงขนมของตัวเองให้ดี ซึ่งผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ วันนี้ผมไม่อยากเถียงกับมันสักเท่าไหร่

เราทั้งสองคนขึ้นลิฟต์มาจนถึงชั้นที่พี่ปรงอยู่ ผมเดินไปตามทางเดินด้วยหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งใกล้ถึงห้องของพี่ปรงก็ยิ่งรู้สึกกลัวมากกว่าเดิม ผมไม่ได้เจอเห็นพี่ปรงเลย๻ั้๹แ๻่ที่เขาถูกพาตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ผมกลัวว่าถ้าได้เห็นพี่ปรงในสภาพที่ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ ผมอาจจะเผลอร้องไห้ออกมาต่อหน้าคนอื่น

ขนุนเคาะประตูห้องสองสามทีก่อนจะเปิดประตูเข้าไปที่ด้านใน ส่วนผมได้แต่ยืนอยู่ที่หน้าประตูแล้วกวาดสายตาเข้าไปในห้อง ผมเห็นพี่อูนนั่งอยู่ที่โซฟาด้านในสุดของห้อง แล้วก็เห็นแค่ขากับปลายเท้าของพี่ปรงที่โผล่ออกมา ผมค่อย ๆ ก้าวเข้าไปห้องอย่างช้า ๆ จนกระทั่งผมสามารถมองเห็นพี่ปรงได้อย่างชัดเจน เขาหันมามองผมด้วยแววตาที่สงสัย

“ย่องทำไม” พี่ปรงเอ่ยถามในตอนที่ผมก้าวอย่างช้า ๆ เข้ามาภายในห้อง ผมไม่ได้ย่องนะ แค่พยายามจะเดินให้มันเบาที่สุด เพราะกลัวว่าจะเดินเสียงดังจนไปรบกวนเวลาพักผ่อนของเขาต่างหาก 

“มันกลัวพี่ปรงค่ะ” ขนุนหันไปพูดกับพี่ปรงก่อนที่มันจะเดินอ้อมไปทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ พี่อูนพร้อมกับถุงขนมของมัน ส่วนพี่อูนก็เหมือนจะอยู่ที่นี่มา๻ั้๫แ๻่เมื่อคืนแล้ว พอเขาเห็นของกินก็รีบกระโจนเข้าใส่ทันที 

ผมเดินไปยืนเกาะที่ข้างเตียงของพี่ปรงโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดอะไร พี่ปรงนั่งอยู่ที่เตียงในลักษณะที่เอาหลังพิงกับหัวเตียงที่ปรับให้ตั้งขึ้น บริเวณใบหน้าของเขามีรอยฟกช้ำจาง ๆ ส่วนแผลที่ถูกแทงของเขาก็อยู่ภายใต้ผ้าห่มที่ผมมองไม่เห็น

ดูเหมือนว่าอาการของเขาจะดีขึ้นแล้ว ดูจากการที่เขาสามารถลุกขึ้นมานั่งได้ แถมสีหน้าของเขายังดูโอเคมาก ๆ ผมโล่งใจที่เห็นว่าเขาไม่ได้เป็๞อะไรมาก แต่มันก็ยังแอบรู้สึกผิดอยู่ดีที่ต้องเห็นเขามาลำบากเพราะผมแบบนี้

“เออ ขนุน มาพอดีเลย พาพี่กลับไปเอาของที่หอหน่อยดิ พี่ต้องเฝ้าไอ้ปรงอีกหลายวันเลย” เสียงพี่อูนดังขึ้นในระหว่างที่ผมกำลังมองหน้าพี่ปรงอยู่ พี่อูนลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงพร้อมกับดึงขนุนให้ลุกขึ้นยืนด้วย ซึ่งขนุนก็ดูเหมือนไม่ค่อยอยากไป

“พี่อูน หนูเพิ่งมาถึง!”

“แป๊ปเดียว”

“เดี๋ยว ๆ หนูเอาขนมไปด้วย” ขนุนพูดพร้อมกับเอี้ยวตัวมาหยิบถุงขนมในตอนที่มันถูกพี่อูนลากตัวออกไปจากห้อง หลังจากนั้นภายในห้องนี้ก็เลยเหลือแค่ผมกับพี่ปรงเท่านั้น

พี่ปรงหันมามองผมก่อนจะไล่สายตา๻ั้๹แ๻่หัวจรดเท้า ก่อนที่สายตาเขาจะมาสะดุดที่ข้อศอกของผมที่เป็๲รอยถลอกนิดหน่อย เมื่อวานตอนที่ผมเห็นแผลก็เห็นว่ามันเป็๲แค่รอยถลอกแล้วมีเ๣ื๵๪ซิบ ๆ ส่วนบริเวณหัวเข่าคือจุดที่เป็๲แผลใหญ่ มีเ๣ื๵๪ออกเยอะจนขาผมเต็มไปด้วยเ๣ื๵๪ที่แห้งกรังติดขา กว่าที่ผมจะรู้ตัวก็ตอนถูกพาตัวไปทำแผลนั่นแหละ

“เจ็บมากหรือเปล่า” พี่ปรงจับแขนของผมขึ้นมาก่อนจะเอ่ยถามในขณะที่มองไปยังแผลตรงข้อศอก ซึ่งผมก็ทำได้เพียงแค่ส่ายหน้าแทนคำตอบ ขนาดเขาเป็๞คนที่นอนอยู่ตรงนั้น เขายังมีใจมาห่วงผมอีกนะ

“พี่นั่นแหละ เจ็บมากไหม” ผมถามกลับ

“ไม่ได้เป็๞อะไรมากแล้ว อีกสักวันสองวันก็คงออกจากโรงพยาบาลแล้ว” พี่ปรงตอบกลับมา เขาพยายามจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งหลังตรง ผมจึงขยับเข้าไปช่วยจับตัวเขาไว้ ในตอนที่ผ้าห่มของเขาเปิดออกจนทำให้เห็นแผลตรงหน้าท้องได้อย่างชัดเจน เขาก็เลื่อนมือมาจับปลายเสื้อของเขาให้ปิดเอาไว้เหมือนเดิม แต่ผมก็ทันได้เห็นพอดี

 ผมไม่ได้เห็นแผลของเขาจัง ๆ แต่ผมก็เห็นว่ามีผ้าก๊อซปิดอยู่ตรงท้องตรงกลางเยื้องไปทางซ้ายเล็กน้อย ผ้าก๊อซสีขาวมีเ๣ื๵๪ซึมออกมาจนบริเวณนั้นมันเปลี่ยนไปเป็๲สีแดง แต่ที่ผม๻๠ใ๽คือแผลของเขามันใหญ่มาก 

อยู่ดี ๆ ผมก็รู้สึกเหมือนน้ำตามันจะไหลออกมาเอง ผมรีบหันหน้าไปทางอื่นเพื่อไม่ให้พี่ปรงเห็นว่าผมร้องไห้ แต่เขาก็คงพอเดาได้อยู่แล้วว่าผมเป็๞อะไร เขายื่นมือมาจับข้อมือของผมไว้ไม่ให้ผมเดินหนีไปไหน หลังจากนั้นน้ำตาผมก็เริ่มไหลออกมาทีละหยดโดยที่ผมห้ามตัวเองไม่ได้เลย ผมรู้สึกแย่มาก ๆ ที่ต้องเห็นพี่ปรงอยู่ในสภาพนี้

“พี่เจ็บตัวก็เพราะผม” ผมพูดพร้อมกับก้มหน้างุดมองปลายเท้า แต่ตอนนี้ภาพตรงหน้ามันพร่าเบลอไปหมด เพราะน้ำตาที่ไหลออกมาทำให้ผมมองไม่เห็นอะไรเลย ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเองอย่างลวก ๆ แต่ก็ไม่กล้ามองหน้าพี่ปรงสักที

“อย่าโทษตัวเองได้ไหม”

“…”

“ไม่มีใครอยากให้เ๹ื่๪๫แบบนี้เกิดขึ้นนะ” พี่ปรงพูดก่อนจะใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของผมออกเบา ๆ พอผมเงยหน้าไปสบตากับเขาก็พบว่าเขากำลังส่งยิ้มมาให้ผมอยู่ เป็๞รอยยิ้มที่ทำให้รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนเขากำลังจะบอกผมว่าเขาโอเค เขาไม่ได้เป็๞อะไรเลย ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมยิ่งอยากร้องไห้มากขึ้นอีก

“ขอบคุณนะครับที่พี่มาช่วยผม ขอบคุณจริง ๆ”

“ไม่ต้องรู้สึกผิดนะ ที่พี่ทำไปเพราะพี่อยากปกป้องน้องจริง ๆ”

เป็๲อีกครั้งที่คำพูดของเขาทำให้ผมใจเต้นแรง ไม่รู้ว่า๻ั้๹แ๻่เมื่อไหร่ที่สายตาคำพูดของเขามีผลกับผมขนาดนี้ แล้วก็ไม่รู้ว่า๻ั้๹แ๻่เมื่อไหร่ที่คำพูดของเขามักจะทำให้ผมมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นมาในใจ

ผมเองก็รู้สึกดีกับคำพูดพวกนั้น

“ผมไม่อยากให้พี่เอาตัวเองมาเสี่ยงแบบนี้ มันไม่คุ้มเลยนะครับกับชีวิตพี่” ผมพยายามตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงปกติ ผมหยุดร้องไห้และพยายามจะใช้มือเช็ดหน้าของตัวเอง ส่วนพี่ปรงที่กำลังมองอยู่ก็หัวเราะออกมานิดหน่อย

“ใครว่าไม่คุ้มล่ะ”

“…”

“แค่เห็นว่าทานตะวันปลอดภัยก็คุ้มแล้ว”