“พระสนมไม่กลัวว่าเหยาซู่หลวนจะมาเอาคืนหลังจากพบความจริงว่าถูกหลอกลวงเอาหรือเพคะ” จื่อซวงทักท้วงอย่างวิตกกังวล
“เชอะ!เปิ่นกงต้องกลัวนางหรือไง” หวนไฉ่เอ๋อร์ถลึงตาไปยังทิศทางที่เหยาซู่หลวนเดินจากไป ก่อนสะบัดแขนเสื้อออกมาจากที่นั่น
ยามมาถึงหน้ากระท่อมเหยาซู่หลวนได้ยินเสียงดังมาจากด้านใน ภายในใจหวั่นเกรงว่าเหยาโม่หว่านกำลังหาของอยู่จึงผลุนผลันผลักประตูเข้าไปทันที แต่ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้ากลับสร้างความตกตะลึงจนหน้าเสีย
อันปิ่งซานกำลังใช้สองมือบีบคอนางกำนัลคนหนึ่งอยู่สตรีผู้นั้นผมเผ้ายุ่งเหยิง สองตาเหลือกโพลง ตามเนื้อตามตัวเต็มไปด้วยคราบโลหิต เืสีแดงสดไหลย้อยกบมุมปากสภาพอเนจอนาถจนทนดูต่อไปไม่ไหว ยามนี้เกรงว่าน่าจะสิ้นลมหายใจไปแล้ว
“อะ...อันกงกง?”เหยาซู่หลวนไม่คิดไม่ฝันว่าจะพบฉากอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ เดิมทีก็เคยได้ยินมาบ้างว่าอันปิ่งซานมีรสนิยมชอบทรมานนางกำนัลแต่คิดไม่ถึงว่าจะวิปริตจนน่าขนลุกได้ถึงเพียงนี้ ที่ชวนให้ปวดหัวหนักไปกว่านั้น คือตนเองยังเป็ผู้มาพบเห็นเหตุการณ์เองกับตา
“อะแฮ่ม...บ่าวเฒ่าถวายบังคมหวงกุ้ยเฟย ไม่ทราบว่าพระนางมีเหตุจำเป็อันใดถึงต้องตรากตรำพระวรกายเสด็จมายังสถานที่แบบนี้ด้วยพระองค์เอง”อันปิ่งซานสีหน้าตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่เพียงชั่วพริบตาก็ปล่อยมือจากคอของนางกำนัล เดินเข้ามาทำความเคารพเหยาซู่หลวนอย่างนอบน้อม
“เปิ่นกง...เปิ่นกงมาตามหาเหยาเฟย ไม่ทราบว่าตอนที่อันกงกงมาถึงเห็นนางบ้างหรือไม่?” เหยาซู่หลวนได้ยินแต่เสียงวิ้งดังกระหึ่มในสมองเดิมทีด้วยสถานะหวงกุ้ยเฟย ไม่มีความจำเป็ต้องหวาดกลัวขันทีธรรมดาคนหนึ่ง เพียงแต่อันปิ่งซานผู้นี้ดันเป็คนสำคัญที่ได้รับความไว้วางใจสูงสุดจากฝ่าาเสียนี่
เคยมีนางสนมผู้หนึ่งเอ่ยวาจาสบประมาทต่ออันปิ่งซานยังถูกฝ่าาสั่งให้ลากออกไปโบยจนตาย เหยาซู่หลวนมีฐานะเป็ธิดาของอัครเสนาบดี ย่อมไม่ต้องกลัวว่าจะมีชะตากรรมเช่นนั้นแต่นางกลับไม่คิดฉีกหน้าอันปิ่งซาน ควรต้องเข้าใจว่ายอมล่วงเกินสัตบุรุษ ดีกว่าล่วงเกินคนสามานย์โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนสามานย์เช่นอันปิ่งซาน
“หวงกุ้ยเฟยทรงล้อบ่าวเล่นแล้วพระสนมเหยาเฟยเข้าวังมาได้แค่กี่วัน ไหนเลยจะมาถึงสถานที่เช่นนี้ได้ ยามที่บ่าวมาถึงเห็นแต่นางกำนัลที่ดูร่อแร่จะตายมิตายแหล่อยู่แล้ว จึงลองดูว่ายังพอมีทางเยียวยาได้หรือไม่ คิดไม่ถึงขณะกำลังเอื้อมมือไปพระสนมก็เข้ามาพอดี” อันปิ่งซานหาข้ออ้างขึ้นมาได้ทันควัน ภายในใจมีกระแสเย็นเยียบวาบผ่านดูท่าข้อความบนกระดาษแผ่นนั้นจะเป็จริง เหยาซู่หลวนช่วยชีวิตนางกำนัลผู้นี้เอาไว้เพื่อเตรียมใช้เป็เครื่องมือมาจัดการกับตนเองเบื้องหน้าพระพักตร์ฝ่าา
เหยาซู่หลวนเท้าของเ้าเองยังหยัดยืนไม่มั่นคง ก็คิดจะหาเหาใส่หัวเสียแล้ว แค้นนี้ผู้อื่นจะจดจำไว้ก่อนช้าเร็วต้องส่งคืนกลับไปอย่างสาสมแน่นอน
“ในเมื่อเหยาเฟยไม่อยู่เช่นนั้นเปิ่นกงไปก่อนล่ะ” เหยาซู่หลวนไม่อยากจะรั้งอยู่ในกระท่อมแห่งนี้แม้แต่ชั่วเค่อเดียวโดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องมาเผชิญหน้ากับคนตาย พร้อมกับคนที่น่ารังเกียจยิ่งกว่าเช่นอันปิ่งศาล
“พระสนมยังไปไม่ได้บัดนี้ทรงเป็ถึงหวงกุ้ยเฟย มีฐานะสูงสุดในวังหลัง ตอนนี้มีนางกำนัลเสียชีวิตโดยไม่ทราบสาเหตุคงต้องรบกวนพระสนมช่วยจัดการตรวจสอบให้ชัดเจน เมื่อมีพระสนมมารับ่ต่อแล้ว บ่าวต้องขอทูลลา”หลังจากสบช่องเอาตัวรอดได้แล้ว อันปิ่งซานก็เดินออกมาจากกระท่อมโดยไม่หันกลับไปอีกเลยยามนี้การตายยังไร้หลักฐาน เขาเชื่อว่าเหยาซู่หลวนต้องไม่กล้าหาเื่วุ่นวายมาให้ตนเองอย่างแน่นอน
เมื่อเห็นอันปิ่งซานจากไปแล้วไฉ่อิ๋งก็เดินเข้ามาข้างกายนางกำนัล หลังจากยื่นมือเข้าไปทดสอบลมหายใจ ก็หันมาส่ายหน้าไปมาให้กับเหยาซู่หลวน
“นังตัวแสบหวนไฉ่เอ๋อร์บังอาจมาหลอกลวงข้า” พอเห็นว่านางกำนัลเสียชีวิตแล้ว เหยาซู่หลวนก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันสบถด้วยความเจ็บแค้น
“พระสนมจะให้จัดการกับนางกำนัลผู้นี้อย่างไรเพคะ”ไฉ่อิ๋งมองเ้านายตนด้วยความสับสนว้าวุ่นใจ
“หาคนที่ไว้วางใจได้สองคนมาจัดการเอานางไปฝังให้เรียบร้อยอันปิ่งซาน เ้าขันทีสมควรตาย ตนเองก่อเื่ไว้แท้ๆ ยังต้องให้เปิ่นกงมาตามล้างตามเช็ดให้เห็นเปิ่นกงไม่วางอำนาจบาตรใหญ่ พวกนั้นเลยนึกว่าเปิ่นกงยอมให้กดขี่ข่มเหงกันง่ายๆกระมัง”
เหยาซู่หลวนถูกหวนไฉ่เอ๋อร์กับอันปิ่งซานกดหัวข่มพร้อมกันถึงสองคนภายในใจย่อมเป็เดือดเป็แค้น สะบัดแขนเสื้อออกจากประตูไปทันที ไฉ่อิ๋งหันมามองนางกำนัลในสภาพตายตาไม่หลับมีแต่าแเหวอะหวะไปทั้งตัว ไหนเลยจะกล้ารั้งอยู่นาน รีบวิ่งจู๊ดตามออกไป
