เหยาโม่หว่านงีบหลับยาวไปจนถึงยามโหย่ว[1] ทิงเยว่ได้เตรียมสำรับมื้อค่ำไว้เรียบร้อยแล้ว หลิวสิ่งนำความั้แ่เื่เหยาซู่หลวนออกตามหานางที่ตำหนักฉางเล่ออยู่หลายรอบจนมาพบหวนไฉ่เอ๋อร์ กระทั่งท้ายที่สุดเดินหัวเสียกระฟัดกระเฟียดออกมาจากกระท่อมท้ายตำหนักรายงานให้เหยาโม่หว่านรับทราบตามความจริง
“เปิ่นกงกำลังคิดอยู่ว่าหากเหยาซู่หลวนมาเอาความเปิ่นกงจะให้คำอธิบายแก่นางอย่างไร ดูท่ายามนี้หวนไฉ่เอ๋อร์ช่วยแก้ปัญหาใหญ่ข้อนี้ไปได้แล้วส่งปุกปุยมาให้ข้า พวกเ้าเหนื่อยมามากแล้ว ที่นี่ไม่ต้องให้พวกเ้าปรนนิบัติ กลับไปพักผ่อนกันเถิด”เหยาโม่หว่านยกยิ้มพลางเอื้อมมือออกไปรับแมวน้อยมาอุ้ม เ้าปุกปุยราวกับมีญาณตระหนักรู้ทันทีที่เข้าสู่อ้อมอกก็เบียดกายคลอเคลียผู้เป็นาย
หลิวสิ่งกับทิงเยว่เพิ่งก้าวพ้นประตูไปเย่จวินชิงก็เดินเข้ามาในตำหนักอย่างสง่างาม
“หว่านเอ๋อร์ไม่เคยทราบมาก่อนว่าหวางเยี่ยชมชอบการแอบฟังผู้อื่นสนทนาเป็งานอดิเรกที่จริงแล้วทรงอยากรู้อยากเห็นสิ่งใด มาถามโดยตรงก็ได้ ขอเพียงแค่เป็เื่ที่โม่หว่านอยากจะพูดย่อมจาระไนจนหมดเปลือก ไม่ปิดบังซ่อนเร้นแม้แต่คำเดียว” เหยาโม่หว่านลูบไล้แมวน้อยในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยนไม่เงยหน้าขึ้นมองผู้มา
“ประตูเปิดกว้างขนาดนี้ถึงเปิ่นหวางไม่อยากได้ยินก็คงยาก” เย่จวินชิงเลิกคิ้วมองเหยาโม่หว่าน เขาอยากรู้แต่สิ่งที่นางไม่อยากพูดต่างหาก
“เช่นนั้นคงเป็ความเลินเล่อของโม่หว่านเอง”เหยาโม่หว่านอมยิ้ม ทำท่าเชื้อเชิญให้เย่จวินชิงนั่งลงรับประทานอาหาร
“แน่ใจหรือว่าแค่เลินเล่ออีกอย่างเปิ่นหวางเพิ่งมายืนอยู่ด้านนอกไม่นานเท่าไร ไยเ้าถึงรู้ได้ หรือว่า... มีวรยุทธ์?”ภายใต้ความอยากรู้อยากเห็นอย่างแรงกล้า เย่จวินชิงจึงยอมเอ่ยปากถามอย่างไม่ลังเล
“โม่หว่านมีจมูกที่ว่องไวเป็พิเศษถึงได้กลิ่นมาแต่ไกล” เหยาโม่หว่านมิได้โป้ปด นางรู้จักคุ้นเคยกับเย่จวินชิงมานานหลายปีย่อมทราบว่าเขาแขวนหยกผูถี (โพธิ์หยก) ติดกายไว้ตลอดเวลา หยกผูถีเนื้อโปร่งใส มีประกายสีอำพันระยิบระยับทั้งยังกำจายกลิ่นหอมเย็นอ่อนๆ คล้ายกลิ่นไม้จันทน์ เมื่อสวมติดตัวมานาน เรือนกายย่อมถูกอาบย้อมไปด้วยกลิ่นหอมแบบเดียวกันแม้เจือจางกว่ามาก แต่เหยาโม่หว่านก็ยังััได้อยู่ดี
“ผีสางเท่านั้นแหละถึงจะเชื่อ”
พอเห็นเย่จวินเอาแต่นั่งนิ่งไร้วี่แววจะรับประทานอาหาร เหยาโม่หว่านพลันคลี่ริมฝีปากยกยิ้ม
“เมื่อหวางเยี่ยมีแขกติดตามมาด้วยไยไม่เชิญลงมาร่วมมื้ออาหารด้วยกันเสียเลยเล่า ทรงละเลยต่อสหายเช่นนี้ย่อมมิบังควรนะเพคะ”ทันทีที่วาจานี้หลุดออกมาจากริมฝีปาก เย่จวินชิงก็ดีดตัวผึงลุกขึ้นมาอย่างตระหนก สองตาเบิกกว้างราวกับเห็นผี
“ถึงขนาดนี้แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าไม่รู้วรยุทธ์อีกหรือ เ้ารู้ได้อย่างไรว่ามีคนอยู่บนหลังคา” เย่จวินชิงขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เค้นถามด้วยความสงสัยตนเองกับนางพบหน้ากันอยู่ทุกเช้าค่ำ ยังจับสังเกตไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
เหยาโม่หว่านยังไม่ทันเอ่ยวาจาพลันรู้สึกได้ถึงลมพัดมาวูบหนึ่ง พร้อมกับเสียงประตูปิดดังปัง ก่อนที่ร่างของคนผู้หนึ่งจะมายืนปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าทุกกระบวนการดังกล่าวล้วนเกิดขึ้นในชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น
ผู้มาคือบุรุษมีเสน่ห์อย่างหาตัวจับได้ยากหลังจากนั้นทุกครั้งที่นึกถึง ความงามของเขายังคงสร้างความตะลึงพรึงเพริดให้นางได้เสมอดวงหน้าหล่อเหลาประดุจหยกขาวไร้ตำหนิ องคาพยพทั้งห้าคมสันสมบูรณ์แบบ ผิวพรรณผุดผาดนวลเนียนยิ่งกว่าสตรีเสียอีกดวงตาเรียวยาวทอประกายระยิบระยับ เพียงแค่สบตาดั่งมีมนต์สะกดให้ผู้อื่นอ่อนระทวยล้มระเนระนาดด้วยมิอาจต้านทานเสน่ห์อันเย้ายวนได้จมูกโด่งเชิดรั้น รับริมฝีปากบางสีชาดที่หยักโค้งเป็มุมสวย อาภรณ์สีแดงเพลิงงามวิจิตรที่สวมอยู่บนเรือนกายยิ่งขับเสริมความร้ายกาจออกมาอย่างเต็มเปี่ยมเรือนผมดำขลับทิ้งตัวลงมาราวกับน้ำตกตัดกับสีแดงของอาภรณ์ ดูเป็ความแตกต่างที่ลงตัวให้ความรู้สึกเย้ายวนอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็เพียงพอให้สตรีทุกคนในโลกนี้ตกอยู่ในห้วงเสน่หาโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว
“ความงามของคุณชายทำให้แม้แต่โม่หว่านยังนึกละอายในรูปโฉมของตนเอง” เหยาโม่หว่านลุกขึ้นจากที่นั่ง เนื่องจากอุ้มเ้าปุกปุยอยู่ในอ้อมแขนจึงเพียงแค่ยอบกายเล็กน้อยแทนการทักทาย
“คำชื่นชมมักทำให้ผู้อื่นมิรู้สึกหน่ายที่จะรับฟังเชิญแม่นางกล่าวเยอะๆ ได้เลยไม่มีปัญหา” บุรุษผู้นั้นก้าวเข้ามายืนข้างโต๊ะอย่างงามสง่าอาภรณ์สีแดงที่พลิ้วไปตามการเคลื่อนไหวยิ่งทำให้เขาดูสูงส่งราวกับเทพเซียน เพียงแต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับเผยเสน่ห์ร้อนแรงร้ายกาจดุจปิศาจก็มิปาน
“เยี่ยนหนานเซิงเ้าโง่หรือเปล่า แค่นี้ยังแยกแยะไม่ออกอีกหรือ ว่านางกำลังหลอกด่าว่าเ้างดงามยิ่งกว่าสตรี”เย่จวินชิงกลอกตาให้กับบุรุษอีกคนโดยไม่สงวนทีท่าแม้แต่น้อย เหยาโม่หว่านลอบยิ้มอย่างอดไม่ได้นี่เป็คราแรกที่นางได้เห็นเย่จวินชิงแสดงออกทางสีหน้าโดยมินำพาต่อภาพลักษณ์ของตนเองหรือกล่าวได้ว่าที่ผ่านมาเขาเอาแต่เก็บความรู้สึกไว้ในใจมาโดยตลอดยามอยู่ต่อหน้าเหยาโม่ซินความเ็ปในหัวใจคล้ายน้ำหมึกที่หยดลงสู่ก้นบ่อที่แผ่ขยายวงกว้างออกไปอย่างช้าๆ
“นี่เป็คำกระทบกระเทียบเองหรอกหรือไฉนหนานเซิงกลับรู้สึกว่าน่าฟังเหลือเกิน” เยี่ยนหนานเซิงยักไหล่ หันไปมองเหยาโม่หว่าน
“ใครว่า... โม่หว่านชื่นชมท่านด้วยใจจริงต่างหากเล่า”เหยาโม่หว่านผงกศีรษะแสดงความจริงใจ
“โง่พอกันทั้งคู่!”เย่จวินชิงรู้สึกอับจนวาจา ดึงสมองวกกลับมายังคำถามเมื่อครู่ “เ้ายังมิได้เฉลยเลยว่ารู้เื่ที่เขาซ่อนอยู่บนหลังคาได้อย่างไรอย่าบอกนะ ว่าแค่คาดเดาเอา หรือว่าได้กลิ่น เพราะเปิ่นหวางไม่เชื่อ”
เยี่ยนหนานเซิงเลิกคิ้วมองสตรีที่อยู่เบื้องหน้าอย่างพินิจเรือนร่างอรชร ดวงหน้างดงามเฉิดฉันปานล่มเมือง ดวงเนตรหวานหยาดเยิ้มทอประกายวับวามดุจดวงดาราเป็โฉมงามที่หาได้ยากยิ่งนัก เพียงแต่หากบอกว่านางเป็วรยุทธ์ เขากลับดูไม่ออกจริงๆ
...
เชิงอรรถ
[1]ยามโหย่ว หรือยามระกาหมายถึง่เวลาั้แ่ 17.00-19.00 น.
