จวนอัครเสนาบดีเหยาตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของเมืองหลวงคฤหาสน์หรูหราใหญ่โต หลังคาทรงสูงงามสง่ามีรูปปั้นสิงโตหยกขาวตั้งขนาบประตูจวนทั้งสองด้านขณะนี้เหยาโม่หว่านวิ่งกระหืดกระหอบผ่านเข้ามาทางหน้าประตู
“คุณหนูสามถูกสุนัขไล่กวดมาหรือขอรับถึงได้วิ่งหน้าตั้งขนาดนี้?”เหยาถูพ่อบ้านผู้ดูแลจวนสกุลเหยามาถึงยี่สิบปีมองเหยาโม่หว่านด้วยสีหน้าฉงนแม้ว่าวาจาจะขาดความอ่อนน้อมมีสัมมาคารวะไปบ้าง แต่เปี่ยมล้นไปด้วยความเอ็นดูเหยาโม่หว่านคล้ายไม่ได้ยินคำสัพยอกของเหยาถู พักหอบหายใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนซอยเท้ามุ่งไปยังเรือนซูจิ่ง (เรือนน้อมคุณธรรม)ของโม่หลีผู้เป็มารดาอย่างบ้าคลั่ง
เมื่อเห็นเหยาโม่หว่านวิ่งเข้าจวนอย่างไม่คิดชีวิตเหยาถูจึงเดินออกมาหน้าจวนมองไปโดยรอบทั้งสี่ด้าน แต่พอไม่พบสิ่งผิดปรกติใด ๆก็อดก้มหน้าถอนหายใจเบา ๆ ไม่ได้ ด้วยรูปโฉมของคุณหนูสามหากไม่มีปัญหาเื่สมองและเชาวน์ปัญญาก็คงได้รับการแต่งตั้งเป็สนมชายาคนโปรดเหมือนคุณหนูใหญ่และคุณหนูรองเป็แน่
เหยาโม่ซินวิ่งทะลุลานสวนเข้าไปตามระเบียงทางเชื่อมอันคดเคี้ยวราวกับพายุขณะที่ไปถึงประตูเรือนซูจิ่งพลันได้ยินเสียงระคายหูเอ่ยวาจาอย่างโอหัง
“ท่านพี่ฟั่นเฟือนไปแล้วหรือข้าภรรยาทำผิดอันใด ถึงต้องลงโทษกันขนาดนี้?” สตรีหน้าตาสะสวยยกมือหนึ่งกุมพวงแก้มที่บวมแดงอยู่บนพื้นหินอ่อนเนตรหงส์เรียวจดจ้องไปยังบุรุษวัยกลางคนที่อยู่เบื้องหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ
บุรุษสวมชุดผ้าไหมแขนกว้างสีน้ำตาลแดงรูปร่างนับได้ว่าสมส่วน ใบหน้าคมสัน สง่างามดูทรงภูมิมีราศีบัณฑิตฉาบฉายอยู่กลางหว่างคิ้วแววตาสุขุมนุ่มลึกไม่อาจซ่อนประกายคมกล้าที่สะท้อนถึงความเป็คนเ้าแผนการบุคคลผู้นี้คือเหยาเจิ้นถิงอัครเสนาบดีแห่งต้าฉู่ ส่วนหญิงงามที่ถูกตบจนลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้นก็คือโต้วเซียงหลันภรรยาเอกของเขาและเป็มารดาผู้ให้กำเนิดของเหยาซู่หลวน
ยามนี้เหยาเจิ้นถิงกำลังโกรธจัดดวงตากราดเกรี้ยวจดจ้องไปที่โต้วเซียงหลัน ชี้ไปยังโม่หลีซึ่งนอนสิ้นลมอยู่บนเตียงกดเสียงต่ำตะคอกใส่อีกฝ่าย “นังหญิงชั่ว ปรกติเ้าชอบกดขี่ข่มเหงโม่หลีแอบวางยาพิษอ่อน ๆ ที่ออกฤทธิ์ช้าในอาหารและน้ำ ทำให้สุขภาพของนางอ่อนแอ เหล่าฟู[1]ยังพอปิดตาข้างเดียวให้มันผ่านไปได้ แต่นี่เ้าถึงขั้นวางยาพิษร้ายแรงทำให้นางต้องตายมีสถานะเป็ถึงภรรยาเอก แต่กลับจิตใจคับแคบ โเี้อำมหิตนัก เหล่าฟูคงรับเ้าไว้ไม่ได้แล้ว”เหยาเจิ้นถิงแค่นเสียงเยาะ แววตาไร้ความอบอุ่นแม้แต่ส่วนเสี้ยว
“ท่านพี่กล่าวไม่ผิดข้าภรรยาเป็ผู้วางยาพิษโม่หลีเองแหละ ั้แ่คราที่ท่านดื่มสุราจนเมามายพานางแพศยาขึ้นไปกกบนเตียงหัวใจของข้าภรรยาก็เหมือนถูกหนามแหลมทิ่มแทง แต่จำเป็ต้องทำตัวเป็ภรรยาผู้มีคุณธรรมยอมให้นางคลอดเหยาโม่ซินออกมาแต่นังสายเืชั้นต่ำนั่นกลับ่ชิงตำแหน่งหวงโฮ่วของซู่หลวนไปหากไม่ใช่เพราะข้าภรรยาวางยาพิษตอนที่นางตั้งครรภ์ ป่านนี้นังเหยาโม่หว่านก็คงเป็นางจิ้งจอกเหมือนกับพี่สาวไปแล้วถึงนังนั่นจะดวงแข็ง ชะตาไม่ถึงฆาตแต่ยังโชคดีที่พอคลอดออกมาก็กลายเป็เด็กปัญญาอ่อนไปเสียได้”โต้วเซียงหลันขึงตาใส่ร่างไร้ิญญาที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงแค่นเสียงลอดไรฟันด้วยความคับแค้นใจ
“เพียะ!”ขณะที่โต้วเซียงหลันลั่นวาจาอย่างโอหังฝ่ามือของเหยาเจิ้นถิงก็สะบัดใส่ใบหน้าของนางอีกครา
“ในเมื่อเ้ายอมรับแล้วเช่นนั้นเหล่าฟูคงต้องตัดความสัมพันธ์ส่วนตัวเพื่อผดุงความยุติธรรมส่งเ้าไปรับโทษที่กรมอาญาด้วยตนเอง” เหยาเจิ้นถิงเอ่ยวาจาตัดรอนอย่างรุนแรง แต่ขณะที่กำลังจะเข้าไปลากตัวโต้วเซียงหลันกลับถูกขัดขึ้นก่อน
“ท่านพี่โปรดอ่านสารลับฉบับนี้ก่อนค่อยลงมือยังไม่สาย”โต้วเซียงหลันสะบัดมือของสามีออกไปก่อนโยนกระดาษเซวียนจื่อแผ่นหนึ่งจากแขนเสื้อไปให้ เหยาเจิ้นถิงลังเลอยู่ชั่วครู่แต่สุดท้ายก็ก้มลงไปเก็บขึ้นมา
ทันทีที่เห็นข้อความบนกระดาษสีหน้าเขียวคล้ำดำจนเกือบม่วงของเหยาเจิ้นถิงพลันเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วราวกับพลิกตำราหัวคิ้วย่นเข้าหากันเล็กน้อย รีบเก็บสารแผ่นนั้นเข้าไปในแขนเสื้อดวงตาเผยแววลังเลชั่ววูบหนึ่ง ก่อนย่างเท้าเข้าหาโต้วเซียงหลันเปล่งเสียงหัวเราะเบา ๆ เอื้อมมือมาประคองให้นางลุกขึ้น
“ฟูเหรินได้รับความไม่เป็ธรรมแล้ว ไม่คิดว่านังสารเลวโม่ซินจะทำเื่ไร้ยางอายเยี่ยงนี้เป็เพราะเหล่าฟูขาดการไตร่ตรองอย่างถ้วนถี่ นังแพศยานี่ตายเสียได้ก็ดีอีกประเดี๋ยวจะให้พ่อบ้านเอาศพนางไปโยนทิ้งในสุสานร้าง จะได้ไม่สร้างความระคายเคืองให้ฟูเหรินเมื่อครู่เหล่าฟูลงมือหนักไปหน่อย เ้ายังเจ็บอยู่หรือไม่?”เหยาเจิ้นถิงกวาดปลายนิ้วเช็ดคราบเืที่มุมปากให้โต้วเซียงหลันพลางประเล้าประโลมด้วยความเป็ห่วงเป็ใย
“ท่านพี่สำนึกได้ย่อมดีที่สุดเหยาโม่ซินตายไปแล้ว ตำแหน่งหวงโฮ่วย่อมต้องตกมาเป็ของซู่หลวนบุตรสาวเราเกียรติยศในวันข้างหน้าของจวนเหยาคงต้องพึ่งพาซู่หลวนแล้ว”โต้วเซียงหลันปรายหางตาไปที่สามี จงใจเอ่ยถ้อยคำเตือนสติ
“ใช่ ๆฟูเหรินเหนื่อยมากแล้ว เหล่าฟูจะประคองไปพักผ่อนดีหรือไม่”เหยาเจิ้นถิงประคองโต้วเซียงหลันออกไปจากห้องอย่างกระตือรือร้นั์ตาหม่นแสงกวาดมองไปยังร่างไร้ิญญาของโม่หลีซึ่งอยู่เื้ัทิ้งเพียงรอยอาลัยบาง ๆ สายหนึ่งไว้ใต้ก้นบึ้ง
ทันทีที่เหยาเจิ้นถิงพยุงโต้วเซียงหลันออกไปจากห้องเหยาโม่หว่านก็ออกมาจากที่หลบซ่อนหลังต้นไม้ พอเงาร่างของคนทั้งสองลับตาไปแล้วถึงวิ่งเข้าไปในห้องของมารดา
“ท่านแม่...ลูกมาสายเกินไป...ท่านแม่!”เหยาโม่หว่านถลันเข้าไปถึงข้างเตียง น้ำตาหลั่งพรั่งพรูไม่ขาดสายเข่าอ่อนทิ้งตัวลงที่พื้น คว้ามือมารดามากอบกุมไว้แน่นส่งเสียงครวญคร่ำอย่างโศกาอาดูร
นางร่ำไห้อยู่อย่างนั้นไม่รู้ยาวนานแค่ไหน สุดท้ายก็เหลือบตาขึ้นอย่างช้า ๆคลื่นอนธการขุ่นเข้มก่อตัวม้วนเกลียวอยู่ภายใน
“ท่านแม่...วางใจเถิดลูกจะทวงถามความยุติธรรมคืนให้แก่ท่านอย่างแน่นอนโต้วเซียงหลันจะต้องเ็ปทรมานยิ่งกว่าท่านเป็ร้อยเท่าพันเท่ายังมีเหยาเจิ้นถิงผู้ไม่คู่ควรกับการเป็สามีและบิดานั่นอีกคน ลูกขอสาบานคนเ่าั้จะต้องตายอย่างน่าเวทนาแสนสาหัส...”เสียงหัวเราะเย็นะเืดุจผีร้ายลอยวนอยู่ภายในเรือนซูจิ่งความน่าเกรงขามของหยาโม่หว่านในเพลานี้ดุจดั่งพญายมจากขุมนรกทั่วร่างแผ่กลิ่นอายความน่าสะพรึงที่สามารถทำให้ผู้อื่นรู้สึกหนาวเหน็บเข้ากระดูก
ทันใดนั้นมีเสียงเท้าเดินอย่างเร่งร้อนดังมาจากนอกประตู คิ้วเรียวพลันมุ่นขมวดหมอบลงไปซ่อนใต้เตียงโดยไม่เสียเวลาไตร่ตรอง ตราบใดที่ยังคิดแผนการรับมือไม่ได้นางไม่อาจเผยตัว มิเช่นนั้นอาจเป็การแหวกหญ้าให้งูตื่น
“กางเสื่อออกมา”เหยาถูเอ่ยเสียงเข้ม แววตาคมกล้ามองไปยังบ่าวรับใช้ที่เดินตามหลังมา
“พ่อบ้านเหยาพวกเราต้องนำศพของฟูเหรินรองไปโยนทิ้งในสุสานร้างจริง ๆ หรือขอรับ?”บ่าวนามเฉินเฉียงเอ่ยถามด้วยความเคลือบแคลงใจ
“นี่เป็เงินห้าสิบตำลึงพวกเ้าสองคนจงฟังให้ดี เดี๋ยวหามศพของฟูเหรินรองออกไปทางประตูหลัง หาซื้อโลงศพอย่างดีแล้วจัดการฝังให้เรียบร้อย”เหยาถูกระซิบสั่งการ พลางหยิบถุงเงินที่ดูมีน้ำหนักไม่เบาออกมาจากอกเสื้อส่งให้
“แต่นายท่าน...”เฉินเฉียงท้วงติง หัวคิ้วฉายแวววิตกกังวล แต่จำต้องรับเงินมาอย่างฝืนใจ
“นายท่านมาเฝ้าดูพวกเ้าทำงานหรือไงเมื่อก่อนฟูเหรินรองปฏิบัติต่อพวกเราอย่างดีสิ่งที่พวกเราพอทำให้ได้คงมีแต่เื่เหล่านี้ จำไว้ ฝังในที่ลับตาคนหน่อย”เหยาถูกำชับอีกครั้ง
“ป้ายหลุมศพให้เขียนว่าอย่างไรขอรับ?”เฉินเฉียงเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ป้ายหน้าหลุม...เฮ่อ!ตั้งเป็ป้ายเปล่าไร้อักษรไปก่อนแล้วกัน จะได้ไม่ต้องมีปัญหายุ่งยากตามมาภายหลัง”เหยาถูถอนใจยาว ทอดสายตาไปยังร่างไร้ิญญาของโม่หลีอย่างปลงสังเวช
“คุณหนูใหญ่เป็ถึงหวงโฮ่วไม่รู้ทำไมนายท่านถึงได้กล้าปฏิบัติต่อฟูเหรินรองขนาดนี้”เฉินเฉียงกับบ่าวรับใช้อีกคนช่วยกันหามร่างของโม่หลีลงมาจากเตียงพลางพร่ำบ่นตัดพ้อ
“ชู่...ทำงานไปจะพูดมากให้ได้อะไรขึ้นมา” เหยาถูเอ่ยปรามด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแต่ในใจพอจะคาดเดาที่มาที่ไปได้คิดว่าต้องเกิดเื่กับคุณหนูใหญ่ในวังหลวงเป็แน่มิเช่นนั้นถึงจะเป็การแสดงละครนายท่านก็ต้องจัดงานศพให้ฟูเหรินรองอย่างยิ่งใหญ่สมเกียรติ
ขณะที่พวกเฉินเฉียงหามศพของโม่หลีออกไปจากเรือนซูจิ่งเดิมทีเหยาถูคิดจะตามไปด้วย แต่จู่ ๆ ก็หยุดชะงักหันไปสั่งเฉินเฉียงให้ล่วงหน้าไปก่อน ก่อนปิดประตูห้องให้สนิท
“คุณหนูสาม?”รอจนบ่าวสองคนเดินไปไกลแล้ว เหยาถูถึงค่อยหมุนตัวกลับมามองไปใต้เตียงพลางกระซิบถามเหยาโม่หว่านรู้อยู่แก่ใจว่าเมื่อครู่ตนเองพลั้งส่งเสียงออกไปครั้นจะซ่อนตัวต่อก็ไม่มีประโยชน์ จึงร้องไห้สะอึกสะอื้นคลานออกมาจากใต้เตียง
“พ่อบ้านเหยา...ฮึกๆ โม่หว่านกลัวจังเลย มารดาไม่้าโม่หว่านแล้ว...”เหยาโม่หว่านแสร้งขดตัวอยู่มุมเตียง ยกสองมือขึ้นปาดน้ำตาแสดงสีหน้าท่าทางตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก
“ชู่...คุณหนูสามอย่าร้องไห้ไปเลยขอรับฟูเหรินรองไปในที่ที่ไกลมาก คุณหนูอยากจะไปตามหามารดาหรือไม่?”เหยาถูย่อตัวลงข้างเหยาโม่หว่านด้วยความรู้สึกปวดใจ ความเวทนาเผยชัดในแววตา
“อยากสิ...โม่หว่านไม่อยากแยกจากมารดา...”เหยาโม่หว่านผงกศีรษะอย่างแรง มองเหยาถูทั้งน้ำตานองหน้าแต่กลับมีสัญญาณเตือนบางอย่างผุดวาบขึ้นในใจ
“คุณหนูฟังให้ดีนะขอรับตอนนี้ทิงเยว่รออยู่ในห้องเก็บฟืน นี่คือกุญแจกับตั๋วแลกเงินอีกสิบกว่าฉบับคุณหนูนำติดตัวไปหานางที่นั่น แล้วนางจะเป็คนพาท่านไปหาฟูเหรินรองเอง จำไว้อย่าให้ผู้อื่นพบเห็นเข้าเป็อันขาด” เหยาถูขบคิดอยู่ชั่วครู่ก็หยิบกุญแจห้องเก็บฟืนและตั๋วเงินสิบกว่าฉบับออกมาจากเอวก่อนยัดเข้าไปในมือของเหยาโม่หว่านเขาตระหนักดีว่าหากคุณหนูสามยังรั้งอยู่ในจวนต่อไป ฟูเหรินใหญ่ต้องไม่เก็บไว้แน่ตนเองเป็เพียงบ่าวต่ำต้อย วาจาย่อมไม่มีน้ำหนักอะไรที่พอทำได้ก็ช่วยอย่างเต็มที่แล้ว
พอเห็นกุญแจกับตั๋วเงินในมือเหยาโม่หว่านก็เข้าใจความหมายทั้งหมด มองไปที่เหยาถู
“ขอบคุณ...”
ความดีของท่านจะต้องได้รับผลตอบแทนแน่นอน เหยาโม่หว่านให้คำมั่นสัญญาอยู่เงียบๆ ในใจ
“คุณหนูสาม...รีบไปเถิดป่านนี้ทิงเยว่คงรอจนร้อนใจแย่แล้ว” เมื่อเห็นคุณหนูของตนน้ำตาคลอเบ้าเหยาถูก็อดหลั่งน้ำตาไม่ได้ เขาเห็นคุณหนูสามมาแต่อ้อนแต่ออกจนกระทั่งโตเป็สาวส่วนลึกของหัวใจย่อมรู้สึกอาลัยอาวรณ์อยู่ไม่น้อย
“อื้อเช่นนั้นโม่หว่านไปก่อนล่ะ” เหยาโม่หว่านรู้ดีว่าไม่อาจพิรี้พิไรครั้นแล้วก็ลุกขึ้นออกไปจากเรือนซูจิ่ง
ระหว่างทางนางพยายามหลบเลี่ยงจากเหล่าข้ารับใช้ในจวนไม่ช้าก็มาถึงห้องเก็บฟืนท้ายจวน หลังจากมองไปโดยรอบจนแน่ใจว่าปลอดคน จึงรีบไขกุญแจเปิดประตูเข้าไปด้านในทิงเยว่เป็สาวใช้ที่มารดาช่วยชีวิตมาจากข้างถนนหลังจากนั้นก็ติดตามปรนนิบัติอยู่ข้างกายมารดามาโดยตลอดอาจเป็เพราะซาบซึ้งในบุญคุณที่ช่วยชีวิตไว้ทิงเยว่จึงเป็บ่าวที่มีความจงรักภักดียิ่ง นี่คงเป็เหตุผลที่เหยาถูให้ตนเองมาหานางเหยาโม่หว่านคิดเช่นนี้
ทันทีที่ประตูห้องเก็บฟืนเปิดออกม่านตาของเหยาโม่หว่านพลันหรี่วูบ ตะลึงงันอยู่กับที่ไปชั่วขณะทิงเยว่ถูกจับแขวนอยู่บนขื่อ ผมเผ้ายุ่งเหยิง โลหิตกบมุมปากทั่วทั้งตัวมีแต่าแ
“ทิงเยว่...ทิงเยว่!” ทันทีที่ได้สติคืนมาเหยาโม่หว่านก็รีบปิดประตู หันไปลากเก้าอี้มาแล้วปีนขึ้นไปช่วยทิงเยว่
“คุณหนูสาม...คุณหนูสามปลอดภัยใช่ไหมเ้าคะ?ช่างดีเหลือเกิน” ขณะที่ทิงเยว่ลืมตาขึ้นเห็นเหยาโม่หว่าน ดวงตาพลันเบิกกว้าง น้ำตาไหลด้วยความปีติ
“ผู้ใดทำร้ายเ้าขนาดนี้?”เหยาโม่หว่านน้ำตาคลอเบ้า เอื้อมมือมาช่วยสางผมที่ยุ่งเหยิงของทิงเยว่ไปทัดไว้หลังหู
“เป็...แล้วคุณหนูสามมาที่นี่ได้อย่างไร?รีบหนีเถิด หลบออกไปทางประตูหลัง หากเกาหมัวมัวมาพบเข้าต้องแย่แน่รีบไปเถิดเ้าค่ะ อูย...” ทิงเยว่เหมือนนึกอะไรได้จึงพยายามผลักไสเหยาโม่หว่านออกไปอย่างสุดชีวิต แต่ด้วยกระทบกระเทือนถึงาแเลยร้องครางออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง
“ข้าจะพาเ้าไปด้วย”เหยาโม่หว่านกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาก่อนเอื้อมมือไปฉุดทิงเยว่ให้เดินออกไปด้วยกันโชคดีที่ห้องเก็บฟืนอยู่ห่างจากประตูด้านหลังไม่ไกลนักพวกนางจึงสามารถออกจากจวนได้โดยไร้อุปสรรค
“คุณหนูสาม...ท่าน...”ดูเหมือนว่าทิงเยว่จะรู้สึกได้แล้วว่าคุณหนูของตนไม่เหมือนยามปรกติจึงเอ่ยวาจาขึ้นมาด้วยความสงสัย
“หาโรงเตี๊ยมสักแห่งก่อนแล้วข้าค่อยอธิบายให้เ้าฟังทีหลัง” เหยาโม่หว่านเอ่ยวาจาตัดบทออกแรงพยุงร่างกายอันบอบช้ำของทิงเยว่ไปยังโรงเตี๊ยมที่อยู่ใกล้ที่สุดทั้งยังใช้ให้เสี่ยวเอ้อไปเชิญท่านหมอมารักษาและใส่ยาให้สาวใช้ของตนทุกขั้นล้วนจัดการได้อย่างเฉียบไวไม่เผยแววโง่เขลาเบาปัญญาออกมาให้เห็นแม้แต่ส่วนเสี้ยว
...
เชิงอรรถ
[1] เหล่าฟูเป็คำเรียกแทนตัวเองของบุรุษาุโ หรือมีฐานะเป็นายท่าน ใช้พูดกับภรรยาและข้ารับใช้ในบ้าน
