สภาพแวดล้อมที่ทำให้รู้สึกสบายที่สุดก็คือการที่มองเห็นรอบๆ เป็สีเขียวล้วน จมูกได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพร สวนสมุนไพรของตระกูลจิ่งช่างงดงามเหนือคำบรรยาย
“สวนสมุนไพรนี้ไว้สำหรับให้ลูกหลานในตระกูลใช้เรียน มีสมุนไพรมากมายหลายชนิด แต่ปริมาณไม่ค่อยมากเท่าไรนัก”
จิ่งฝานนำอ๋าวหรานเดินไปพูดไป อ๋าวหรานมองออกไป แปลงปลูกสมุนไพรถูกแบ่งไว้อย่างมีระเบียบเป็ช่องตาราง คาดคะเนด้วยสายตาแปลงสมุนไพรแต่ละแปลงน่าจะมีขนาดราวสิบกว่าเมตรโดยประมาณ
จิ่งฝานเห็นอ๋าวหรานมองอย่างตั้งใจจึงพูดว่า “สมุนไพรในแปลงปลูกสมุนไพรแต่ละแปลงล้วนไม่เหมือนกันทั้งสิ้น”
พูดแล้วก็ชี้แปลงปลูกสมุนไพรแปลงหนึ่งที่อยู่ด้านหน้าอ๋าวหราน “นี่คือหญ้าอาเจิน เป็สมุนไพรรักษาาแที่พบเห็นได้บ่อยเป็อย่างมาก ยาที่ทาให้เ้าเมื่อวานในนั้นก็มีมันผสมอยู่ สมุนไพรชนิดนี้ตายยาก สรรพคุณดียิ่ง เป็สมุนไพรที่พบได้มากบนแผ่นดินใหญ่”
อ๋าวหรานฟังอย่างตั้งใจ จิ่งฝานหยุดเล็กน้อยแล้วพูดต่อ “ปรมาจารย์ด้านสมุนไพรหลายท่าน แท้จริงแล้วค่อนข้างดูถูกหญ้าอาเจิน เพราะว่าในขณะเดียวกันกับที่มีสรรพคุณดีนั้น มันก็ทำให้เกิดผลข้างเคียงที่รุนแรงด้วยเช่นกัน ถ้าใช้มากจะทำให้เกิดอาการปวดกระดูก”
อ๋าวหรานถามอย่างชาญฉลาดว่า “เ้ามีวิธีแก้ใช่หรือไม่?”
จิ่งฝานพยักหน้า “ถูกต้อง ยังเกี่ยวกับเื่ความบริสุทธิ์ที่เ้าพูดถึงเมื่อวานด้วย หญ้าอาเจินยังมีสิ่งเจือปนอย่างอื่นอยู่ สิ่งเจือปนนี้เป็ตัวการสำคัญที่ทำให้ปวดกระดูก พวกเราค้นพบว่าสิ่งเจือปนนี้จะถูกขจัดออกไปตอนที่เราสกัดหญ้าอาเจิน เมื่อนำไปใช้ทาแผลแล้วก็จะไม่เกิดอาการปวดกระดูกอีก”
อ๋าวหรานฟังจบอดสะท้อนใจไม่ได้ว่าสูตรโกงที่ว่านเฟิงมอบให้ตระกูลจิ่งนี่ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ทั้งการทำให้บริสุทธิ์ทั้งการกรอง
จิ่งฝานพูดต่อว่า “ต่อไปจะสอนเ้าแน่”
“อืม” อ๋าวหรานพยักหน้าตอบรับ
“สมุนไพรชนิดอื่นต่อไปจะค่อยๆ แนะนำให้เ้ารู้จักทีละอย่าง วันนี้พาเ้าไปดูก่อน”
“ได้”
จิ่งฝานวันนี้กลับมาแสดงสีหน้าเหมือนปกติ ประดับรอยยิ้มอ่อนโยนไว้ั้แ่ต้นจนจบ
“ด้านนอกที่ปลูกไว้พวกนี้ส่วนใหญ่เป็สมุนไพรธรรมดาที่พบเห็นได้ทั่วไป ยังมีบางชนิดที่ปลูกไว้ที่โรงสมุนไพร ไปเถิด จะพาเ้าไปดู”
จิ่งฝานนำอ๋าวหรานอ้อมแปลงสมุนไพรแปลงใหญ่ไป เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาก็มาถึงด้านหน้าโรงไม้ที่เรียงเป็ชั้นๆ เปรียบเทียบกับที่นี่กับแปลงสมุนไพรที่ด้านหน้านั้น เรียกได้ว่าดูธรรมดาเป็อย่างยิ่ง อาณาเขตของที่นี่ใหญ่กว่า โรงไม้ที่เป็ระเบียบเรียบร้อยนี้สร้างให้เตี้ยกว่าห้องปกติทั่วไปที่ใช้อยู่อาศัยอยู่เล็กน้อย สิ่งปลูกสร้างเหล่านี้ทั้งหมดถูกโรงเรียนที่อยู่ด้านหน้าบังไว้จนมิด พอตอนนี้เดินเข้ามาดู เรียกได้ว่าใหญ่โตกว้างขวางเป็อย่างยิ่ง
มองเห็นโรงสมุนไพรที่ถูกสร้างขึ้นอย่างงดงามและใส่ใจนี้ อ๋าวหรานแค่คิดถึงตอน่หลังที่จะถูกพวกฝ่ายร้ายทำลายจนไม่เหลือซาก ก็รู้สึกเสียดายอย่างยิ่ง
จิ่งฝานผลักประตูเปิดออก พูดกับอ๋าวหรานว่า “สมุนไพรบางชนิดมีความ้าพิเศษเื่ดินและสภาพอากาศ สมุนไพรด้านนอกนั้นแค่รดน้ำในปริมาณที่พอเหมาะพรวนดินใส่ปุ๋ยบ้างก็อยู่รอดได้แล้ว พวกนี้ที่อยู่ในโรงสมุนไพรล้วนใช้ดินพิเศษ แม้กระทั่งความเย็นและร้อนด้านในก็ต้องควบคุมอย่างระมัดระวัง”
หลังจากที่ทั้งสองเข้าไปแล้ว ก็มีกลิ่นหอมของสมุนไพรเข้ามาปะทะจมูก เดิมทีคิดว่าคงจะมืดมาก แต่กลับสว่างไสวเกินคาด อ๋าวหรานมองไปทางต้นแสง อดถอนหายใจอย่างตะลึงไม่ได้ หลังคาไม่ใช่ไม้แต่เป็กระจกโปร่งแสง
“นี่คือกระจก ชนเผ่าทะเลฝั่งตะวันตกบางพวกทำขึ้น นำมาทำเป็หลังคาเมื่อพระอาทิตย์ส่องแสงลงมาก็จะทำให้ภายในโรงสมุนไพรค่อนข้างอบอุ่นอยู่เสมอ”
อ๋าวหรานภายนอกสีหน้าใ ภายในกลับสงบนิ่ง นักเขียนยุคปัจจุบัน เขียนเกี่ยวกับของในยุคปัจจุบันบ้างก็ไม่ใช่เื่แปลกอะไร หวังให้เขาอ้างอิงตามประวัติศาสตร์ทั้งหมดจริงๆ นี่ต่างหากที่เป็ไปไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นนี่ก็เป็เพียงแค่โลกสมมติ
โรงสมุนไพรไม่ใหญ่มาก คล้ายห้องเพาะเลี้ยงในยุคปัจจุบัน ถูกทำความสะอาดไว้อย่างสะอาดสะอ้าน
จิ่งฝาน “ทุกห้องที่นี่เชื่อมถึงกันทั้งหมด บางครั้งอาจเดินหลงได้ แต่ขอแค่เ้าจำสมุนไพรพวกนี้ได้แล้ว ก็จะเห็นได้ชัดเจนเอง”
อ๋าวหราน “อืม”
จิ่งฝาน “สมุนไพรที่นี่ก็ไม่ถือว่าล้ำค่ามากมายนัก ที่นำมาปลูกไว้ในโรงสมุนไพรก็เพราะอากาศ่นี้ไม่เหมาะสำหรับการเจริญเติบโตของมันแล้ว”
อ๋าวหราน “ไม่อุ่นพอ” เพราะนี่ก็เดือนสิบเอ็ดแล้ว
จิ่งฝาน “อืม ยังมีสมุนไพรบางอย่างปลูกไว้ข้างล่าง พวกมันชอบความชื้นและความมืด”
จิ่งฝานนำอ๋าวหรานเดินผ่านสองสามห้อง มาถึงห้องสมุนไพรห้องหนึ่งที่ค่อนข้างใหญ่ ไม่ได้หยุดอยู่แค่้าแต่เปิดแผ่นไม้ที่อยู่ตรงกลางออก
ด้านล่างแผ่นไม้เป็บันไดที่เชื่อมไปถึงด้านล่าง จิ่งฝานถือตะบันไฟอันหนึ่ง อ๋าวหรานตามติดไปกับเขาด้วย
ด้านล่างไม่ลึก คนทั้งสองเดินไม่กี่ก้าวก็เดินถึงแล้ว ตะบันไฟของจิ่งฝานลำแสงมีจำกัด อ๋าวหรานมองเห็นได้เพียงแค่ภายในอาณาเขตหนึ่งเมตร จิ่งฝานยกมือขึ้นจุดเทียนที่อยู่ด้านข้าง จากนั้นก็จุดเทียนที่มีอยู่ต่อกันไปจนสุด ภาพเบื้องหน้าสว่างขึ้นทันตา ปรากฏพื้นที่กว้างขวางเสียยิ่งกว่า้าเสียอีก อ๋าวหรานเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวด้วยความตกตะลึง
เบื้องหน้าเป็ดงสมุนไพรที่มีรูปร่างน่ารัก มีความคล้ายไม้อุ้มน้ำ ดูอวบอ้วน อ๋าวหรานอยากลองััดู
“อย่าแตะ!” ทันใดนั้นได้ยินเสียงะโของจิ่งฝาน มือที่ยังไม่ได้ยกขึ้นของอ๋าวหรานรีบหดกลับไปทันใด
จิ่งฝานพูดอย่างจริงจังว่า “สมุนไพรที่อยู่ที่นี่แปดส่วนนั้นมีพิษ หากยังไม่รู้จักมันดีอย่าแตะเลยจะดีที่สุด”
