เวกัสคือเมืองหลวงแห่งความบันเทิง แต่เป็เขตที่ห้ามค้าประเวณีโดยเด็ดขาด ผู้หญิงหากินสามารถอยู่รอดได้ด้วยวิธีอื่น แต่งตัวด้วยเครื่องประดับวิบวับ ไปสิงอยู่ตามโรงแรมและคาสิโนรายใหญ่ คอยยั่วยวนนักพนันที่มือขึ้น และพาไปที่ห้องเพื่อทำธุรกรรมส่วนตัว
หรืออาจจะพึ่งพาองค์กร ทำการค้ากับลูกค้าระดับล่าง
เวกัสใช่ว่าจะไม่มีคนยากคนจน ที่นี่มีโรงงานผลิตอุปกรณ์การพนันขนาดใหญ่ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากตัวเมือง ส่วนมากมักจะนำชิพซึ่งถูกทิ้งในคาสิโนรายใหญ่มารีไซเคิล จากนั้นก็นำมาผลิตใหม่
ยิ่งคาสิโนเป็ที่รู้จัก ความ้าชิพก็ยิ่งสูงขึ้น โดยทั่วไปชิพจะถูกส่งมารีไซเคิลหลังจากที่ใช้งานไปได้ 100 ครั้ง แล้วก็จัดซื้อมาใหม่ งานอดิเรกของพวกเขาหล่อเลี้ยงชีวิตกลุ่มคนยากจนในเวกัสซึ่งไม่เคยก้าวขาเข้าไปในคาสิโน คนงานเหล่านี้อาศัยอยู่ได้เฉพาะในเขตชุมชนแออัด งานอดิเรกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือการใช้เงินสิบเหรียญเพื่อเข้า “ส้วมสาธารณะ” สักครั้ง
โรงงานแห่งนี้เป็ฐานที่มั่นของตระกูลไมค์ ที่ใจกลางของโรงงาน พวกเขาดัดแปลงตู้คอนเทนเนอร์ให้เป็ “บ้านพักคนงาน” สามชั้น ไม่มีโรงน้ำชา แต่บนเตียงเหล็กแต่ละเตียงจะมีหญิงสาวที่ง่วงเหงาหาวนอนอยู่ พวกเธอส่วนใหญ่เป็หนี้เงินกู้ดอกเบี้ยสูงของตระกูลไมค์และไม่มีปัญญาชำระคืน หน้าตาธรรมดา กระทั่งไปจนถึงขี้เหร่ ขายได้เฉพาะคนชนชั้นต่ำเท่านั้น พวกเธอทำงานส่งเงินชำระหนี้
เพื่อให้พวกเขามีความสุข ผู้คุมจะฉีดยา “หมายเลข 4” ให้พวกเธอ ทำให้พวกเธอเสพติด และแน่นอนว่าค่าใช้จ่ายถูกหักออกจากเงินที่พวกเธอจะได้รับ ยกตัวอย่างเช่นหากจะใช้หนี้มูลค่าหนึ่งหมื่นดอลลาร์ ขอแค่ทำงานที่นี่เป็เวลา 10 ปีก็สามารถปลดหนี้ได้
อย่างไรก็ตาม ด้วยสถิติปัจจุบัน ทนอยู่ได้แค่ 4 ปี ก็มักจะเสียชีวิตอยู่ใต้ร่างของแขกที่น้ำหนัก 100 กิโลกรัมกันหมด
คนงานมาที่นี่เพื่อบริโภค พวกเขาเลือกผู้หญิงไม่ได้ เหมือนกับการเข้าห้องน้ำสาธารณะ ตราบใดที่ไม่มีคนใช้เตียงอยู่ก็สามารถเข้าไปได้เลย คนงานจึงพากันเรียกที่นี่ว่า “ส้วมสาธารณะ” หากโชคดีก็จะได้สาวสวยหนึ่งหรือสองคน ถ้าโชคร้าย ว่ากันว่าก็จะได้พบกับผู้ชาย แต่เนื่องจากเงินได้จ่ายล่วงหน้าไปแล้ว ถ้าไม่ใช้บริการก็จะขาดทุนเอานะ?
ที่ประตูบ้านพักคนงาน ผู้คนแน่นอยู่ตลอดเวลา คิวก็ยาว คนงานมักจะแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันในระหว่างที่เข้าคิว พวกเขาถกกันว่าผู้หญิงเตียงไหนดูดีกว่ากัน คนไหนเป็สินค้าใหม่ที่เพิ่งจะเข้ามา
ใน่เวลาพักกลางวัน ตามปกติแล้วในสถานที่แห่งนี้จะหนาแน่นไปด้วยคนงานตัณหากลับ แต่สิ่งที่แตกต่างจากวันอื่นๆ ก็คือ สมาชิกแก๊งผู้ที่มักจะนั่งเล่นไพ่และพูดคุยกันนั้น วันนี้กลับมีหลายคนออกมายืนอยู่ที่ด้านนอกบ้านพัก รักแร้พวกเขากางออก เนื่องจากนำอาวุธติดมาด้วย บนหลังคาบ้านพักคนงานก็มีหน่วยลาดตระเวนเดินไปมาพร้อมกับ AK47
“นี่มันเื่อะไรกัน? จะเกิดศึกหรือ?” คนงานพูดไปเรื่อยเปื่อย
สมาชิกแก๊งมาเฟียเหล่านี้ในวันทั่วไปจะแค่ถูกเรียกเก็บเงิน แต่วันนี้มีการตรวจสอบรหัสประจำตัวคนงานของบรรดาแเื่ต่างๆ ด้วย
สิ่งที่ไม่มีใครรู้ก็คือ บนปล่องไฟโลหะที่อยู่ห่างออกไป 600 เมตร เสิ่นิกับ “นักแทรกแซง” กำลังปรับวิถีะุตามสภาวะแวดล้อมอยู่ เมื่อมองทะลุผ่านกล้องโทรทรรศน์กำลังสูง เผยให้เห็นใบหน้าอันดุร้ายของพวกคนร้าย
“ดูเหมือนว่าพวกมันจะเตรียมพร้อมกันแล้ว แม้แต่ฐานที่มั่นอันห่างไกลก็ยังเตรียมการไว้รอ การโทร.ไปเมื่อคืนไม่ได้ไร้ผล” เสิ่นิถอนหายใจเบาๆ ในขณะที่พูดใส่หูฟังสื่อสาร
“คุณมันโรคจิต จะฆ่าคนก็ยังต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า ทำไมไม่แจ้งรายชื่อซะด้วยเลยล่ะ?” ปลายสายคือเมาส์ เพราะขาดกำลังคน เขาจึงถูกเสิ่นิบังคับให้มาเป็ผู้ช่วยเชิงกลยุทธ์ พวกเขาสนทนากันอย่างต่อเนื่อง แม้ว่านี่จะทำให้เมาส์เสี่ยงต่อการถูกจับได้ ซึ่งร้อยทั้งร้อยเขาไม่เต็มใจ แต่การข่มขู่ว่าแม่มดอยู่ที่สหรัฐอเมริกา ก็ทำให้เขาต้องยอมแต่โดยดี
“ฟังให้ดีนะ ตระกูลไมค์มีฐานที่มั่น 37 แห่งในเวกัส ยกเว้นสำนักงานใหญ่ซึ่งคุณมีกำหนดการว่าจะไปเยี่ยมเยียนในตอนกลางคืน ยังมีฐานทัพขนาดใหญ่อีก 4 แห่ง ขนาดกลางอีก 10 แห่ง และขนาดเล็กอีก 22 แห่ง ผมได้ลากเส้นทางที่ช่วยประหยัดเวลาไว้ให้คุณบนแผนที่แล้ว เวลาในการโจมตีฐานทัพแต่ละแห่งโดยเฉลี่ยจะต้องไม่เกิน 15 นาที คุณทำได้ไหม?” เมื่อเมาส์คำนวณเวลาและหน่วยทางวิศวกรรมให้ เขาก็อดสงสัยขึ้นมาไม่ได้
“คนที่ขู่นายได้ จะทำให้นายผิดหวังอย่างนั้นเหรอ?” เสิ่นิดึงสลักปืนและยิงนัดแรกออกไป ท่อไอเสียและเสียงคำรามกลบสถานะของเขา ะุพุ่งออกจากเกลียว ปะทะเข้าที่ต้นขาของยามบนหลังคาบ้านพักคนงานอย่างแม่นยำ ชายหนุ่มที่ถือ AK ร้องเสียงหลงและตกลงจากหลังคา ทำเอาหลังคารถที่ริมถนนบุบพัง
“หลบเร็ว! มีสไนเปอร์!” หัวหน้าบ้านพักคนงานชื่อเควิน เขาเป็ทายาทของตระกูลไมค์ลำดับที่ 38 ตามหลักการแล้ว ชาตินี้เขาคงไม่มีโอกาสได้สวมแหวนของเ้าพ่อ อย่างไรก็ตาม เขายังคงได้รับตำแหน่งสำคัญในแก๊ง หลังจากที่ปลดประจำการจากนาวิกโยธินมาอย่างสมเกียรติแล้ว ประสบการณ์อันโชกโชนในการสู้รบ มีทักษะแม่นปืน แต่ความสามารถในการจัดการกลับใช้การไม่ได้เลย
เนื่องจากปัญหาเงินคอร์รัปชันเมื่อ 3 เดือนก่อน เขาจึงถูกย้ายมาประจำที่เวกัส ให้มาเป็หัวหน้าโดยที่ไม่ต้องใช้สมอง
เควินะโเสียงดัง ลูกน้องรีบรวมตัวกันหลบภายใต้หลังคาบ้านพักคนงาน พวกเขาคว้าปืนกลและปืนพกออกมาจากเสื้อ พวกคนงานที่กำลังหื่น พอใก็พากันหมดอารมณ์ เสียงะโโหวกเหวก คนงานต่างพากันหนีกระเจิดกระเจิงไปรอบทิศ
ลูกน้องที่สายตายาวเอนหลังพิงอยู่ที่มุมกำแพง ขาใหญ่ 43 หลาโผล่พ้นออกมาครึ่งหนึ่ง
“ปุ!” ะุนัดที่สองยิงเข้าที่ต้นขานั้น ชายคนนั้นทรุดตัวลงกับพื้น ครางราวกับหมูถูกเชือด
“นัดที่สอง” เสิ่นิดึงสลักปืนและดีดปลอกะุออก
“สำนักงานใหญ่! เราถูกโจมตี! ผู้ชายคนนั้นถือปืนไรเฟิล!!!” เควินตะเบงเสียงใส่โทรศัพท์ถึงสำนักงานใหญ่ แต่เขากลับได้ยินแต่เสียงสัญญาณสายไม่ว่าง และเมื่อก้มลงดูที่หน้าจอ ก็ปรากฏว่าไม่มีสัญญาณ
เสาสัญญาณโทรคมนาคมของโรงงานทั้งหมดถูกรบกวน ถือเป็ผลงานชิ้นเอกของเมาส์อีกครั้ง ในขณะนี้สมาชิกแก๊งมาเฟียราว 30 คนกลายเป็เหมือนคนตาบอด พวกเขาโดนเก็บไปทีละคน ทีละคน
“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!” ลูกน้องที่ถูกยิงที่ต้นขาและนอนกองอยู่บนพื้นหลั่งน้ำตาพลางกล่าวอ้อนวอนคู่หูซึ่งอยู่ข้างๆ
“ช่วยยังไงวะ ไม่เคยดูหนังหรือยังไง? แกกำลังเป็เหยื่อล่อ! ออกไปให้ห่างๆ!” พี่น้องมาเฟียซึ่งปกติคุยกันเฮฮาถีบเขาไปเต็มๆ เป็สัญญาณให้เขาออกไปห่างอีกหน่อย
ทันใดนั้น ลูกน้องผู้ซึ่งสติแตกก็รีบคว้าขากางเกงของพี่ชายเอาไว้และดึงเขาเข้ามา
“ปุ!” นัดที่สาม ะุฉีกชิ้นเนื้อ เืพุ่งออกมาจากน่องของหมอนั่น แผลจากะุเหมือนกับถูกเสือกัด
“อ้า! อย่าดึงข้า! อย่าดึงข้า! รีบช่วยข้ากลับไปเร็ว!” พี่ชายร้องลั่น
“เหอๆ ตอนนี้รู้สึกได้ถึงความเ็ปของฉันแล้วใช่ไหมล่ะ!” น้องชายที่ถูกยิงยิ้มหน้าบานอย่างสุขใจ ธรรมชาติของมนุษย์ก็เป็เช่นนี้ เมื่อเห็นว่าคนอื่นแย่กว่าตัวเอง ก็พอที่จะช่วยปลอบประโลมจิตใจของตัวเองได้
“เข้าไปให้หมด! จัดการหมอนั่น! ให้มันตายซะ!” เควินคำรามพลางโยนโทรศัพท์อันไร้ประโยชน์ในมือทิ้ง มี AMW อยู่หลายแห่งในบ้านพักของคนงาน นอกจากนั้นก็ยังมีเครื่องยิงขีปนาวุธ RPG
ลูกน้องหลายคนที่อยู่ด้านนอกรีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้านพักคนงาน ไม่มีใครอยู่ที่ด้านนอกอีกเลย บ้านพักของคนงานที่ดัดแปลงมาจากตู้คอนเทนเนอร์ไม่มีแม้แต่หน้าต่าง แม้การระบายอากาศจะไม่ดี แต่ก็ถือได้ว่าเป็กำแพงเหล็กชั้นเยี่ยม
“ยิงนกเสร็จแล้ว ก็ถึงเวลาฆ่าหมู” เสิ่นิถอนหายใจพลางเลิกผ้าอำพรางตัวขึ้น เขายกเครื่องยิงลูกะเิแบบโมโนบาร์เรลขึ้นมา เสียงโครมครามของหอกเชือกถูกยิงขึ้นฟ้า มันดิ่งลงและเกี่ยวเข้ากับเหล็กบนหลังคาบ้านพักคนงาน
เสิ่นิไถลลู่ไปตามเชือก เขาร่อนตัวลงบนหลังคาบ้านพักคนงาน
“อย่าขยับ!” เควินถือปืน AK47 ส่งสัญญาณให้พี่น้องด้านข้างเงียบเสียงลง บนเพดานมีเสียงแว่วมาดัง ติ๊ก! ติ๊ก! ติ๊ก!
ตูม! เพดานบ้านพักคนงานะเิเป็รูเรียบร้อย เสิ่นิหย่อนตัวลงไปตามรูพลางเปลี่ยนโหมด MP7 ในมือให้เป็แบบยิงได้ทีละนัด แม็กะุ 45 นัด ไม่จำเป็ต้องเปลี่ยน เขาสอยนักเลงที่ยังไม่ทันได้รู้ตัวล้มลงไปทีละคน
ชั่วระยะเวลาหนึ่ง เสียงปืนดังขึ้นรอบทิศบ้านพักคนงาน มีรูะุทะลุออกมาจากกำแพงเหล็ก บ้านพักคนงาน 3 ชั้นถูกเก็บกวาดจนเรียบจากชั้นบนสู่ชั้นล่าง ภายในเวลาไม่ถึง 2 นาที
เสียงปืนหยุดลงเหมือนกับไม่เคยมีอะไรเกิดอะไรขึ้นมาก่อน โคมไฟระย้าสีอ่อนพลิ้วไหวอย่างแ่เบาภายในห้องสลัว แต่เดิมที่มีกลิ่นอับภายในชั้นบรรยากาศ ณ ขณะนั้นได้มีกลิ่นเืและเขม่าปืนผสมปนเปเข้าไปด้วย
เควินพิงอยู่มุมผนังเหล็กเย็น เขาจับจ้องไปที่ AK47 ซึ่งห่างออกไปเพียง่เอว แต่ไม่ว่าอย่างไร แขนซึ่งถูกยิงทะลุก็ไม่สามารถยกมันขึ้นมายิงได้
“กระดูกไหล่ขวาของแกหักแล้ว อย่าบีบบังคับให้ฉันต้องหักอีกข้างหนึ่งเลย ถึงตอนนั้นต่อให้หายดี แต่ก็อาจจะส่งผลต่อปัญหาการเล่นว่าว” เสิ่นิยืนอยู่หน้าเควินและเปลี่ยนแม็กะุ MP7 เขาดึงคอเสื้อชุดนักรบที่ปิดปากและจมูกจนเหลือแค่เพียงรูม่านตาอันเ็าขึ้นสูง
“แกคือาาเสิ่นิผู้สมควรตายใช่ไหม? ถ้ากล้าก็ฆ่าฉันเสียสิ!” เควินตะคอก
“ถึงกล้าก็ไม่จำเป็ต้องเก็บแก พวกแกเป็เพียงแค่จุดเริ่มต้น เมื่อฉันยืนอยู่ตรงหน้าเ้าพ่อเมื่อไร ตระกูลไมค์ก็จะไม่มีที่ยืนในเวกัสอีกต่อไป”
หลังจากสิ้นเสียงปืน เหล่าคนที่กระจัดกระจายซึ่งพอจะมีความดีความชอบอยู่บ้างก็ค่อยๆ รวมตัวกันเข้ามา และโดยที่ไม่รอให้พวกมันได้ดันเปิดประตูใหญ่
เสิ่นิก็ใช้เท้าหนึ่งเตะไปที่ประตูและออกไปพร้อมกับผู้แทรกแซง เขาสวมชุดนักรบสีดำทั้งตัว ดวงตาเย็นวาบราวกับใบมีด เหล่าคนงานพากันใกลัวจนหัวหด
“ใช้เวลาไปเท่าไรแล้ว?” เสิ่นิถามผู้ช่วยของเขา
“8 นาที 10 วินาที ปราบอาชญากรไปได้ 37 คน อย่าเพิ่งได้ใจไป ยังมีฐานที่มั่นอีกหลายสิบที่ ผู้คนนับพันกำลังรอคุณอยู่!” เมาส์ไม่เชื่อว่าเสิ่นิจะกวาดเรียบได้หมดทุกฐาน
“จำนวนคนเป็เพียงแค่จำนวนครั้งที่เหนี่ยวไก ฐานต่อไป” เสิ่นิพูดจบก็ออกวิ่ง
ในขณะเดียวกัน ศูนย์กลางสถานีตำรวจของเวกัส โอเปอเรเตอร์ตัวอ้วนหมายเลข 9527 กำลังกินโดนัทเป็อาหารกลางวัน ในขณะที่ทำงานล่วงเวลา
“สวัสดี โอเปอเรเตอร์หมายเลข 9527 พร้อมให้บริการ ขอถามคุณว่ากำลังเผชิญกับเื่ที่น่าปวดหัวใช่หรือไม่?” ชายอ้วนถามพลางดูดไอซิ่งตามนิ้ว
“มีความชั่วร้ายมากมายบนโลกใบนี้ แต่การที่ปล่อยปละละเลยให้คนชั่วมารังแกคนไร้ทางสู้ได้ถือเป็ความชั่วในความชั่ว หากพวกคุณไม่มีปัญญาปกป้องผู้อ่อนแอ ก็ช่วยใช้ชีวิตให้โปร่งใสขึ้นหน่อย...” ที่ปลายสายนั้นมีเสียงจากเครื่องดัดเสียงลอดผ่านเข้ามา
“สวัสดี ที่นี่คือสายด่วนตำรวจ ไม่ใช่สายด่วนทางจิติญญา คุณ้าให้เราโอนสายไปที่แผนกจิตเวชหรือไม่?” 9527 กล่าวประชดประชัน
“ั้แ่นี้ไป ผมจะโทรมาเรื่อยๆ ตอนนี้ช่วยไปเคลียร์พื้นที่ที่บ้านพักคนงานก่อน” เสิ่นิพูดจบ เสียงปืนก็ดังขึ้น ชายอ้วนใ เขาหยุดพูดจาประชดประชันในทันทีและรีบรายงานเบื้องบนอย่างรวดเร็ว