ไม่กี่วันนับจากนั้นเป็่ที่จ้าวเถี่ยจู้สามารถพักฟื้นร่างกายได้อย่างเต็มที่ระหว่างนั้นเขาได้แจ้งแก่ผู้บัญชาการเฉินขอให้ส่งปืนไปให้เถี่ยโส่ว เื่นี้ทำให้เถี่ยโส่วเลื่อมใสศรัทธาในตัวเขามากยิ่งขึ้นจนแทบจะเห็นเขาเป็บุคคลสำคัญเลยก็ว่าได้และอีกอย่างตอนนี้แก๊งเถี่ยโส่วก็กำลังเตรียมตัวจะยึดแก๊งเฉาโจวแล้วด้วย
ทุกครั้งที่หลีหลิงเอ๋อร์ฝึกทหารกลับมาที่บ้านเื่แรกที่หญิงสาวทำก็คือมาเยี่ยมเขาที่ห้อง ชวนเขาพูดคุยเื่นู้นเื่นี้ซึ่งเขาก็ดีใจที่มีสาวสวยมาคอยอยู่เป็เพื่อนเพียงแต่หมู่นี้เขารู้สึกว่าท่าทางของซูเยี่ยนนีที่มีต่อเขาดูแปลกๆ ยังไงชอบกล
หลังจากที่ได้พักฟื้นมาหลายวัน ร่างกายเขาก็ฟื้นฟูจนแทบจะกลับมาเป็ปกติถึงแม้ว่าความสามารถในการล่องหนของเขาไม่รู้ว่าหายไปไหนแต่แรงที่มีกลับมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า เมื่อก่อนเขารู้ว่าแรงของตนค่อยๆเพิ่มขึ้นแต่ไม่สามารถรับรู้แรงที่เพิ่มได้ แต่ไม่กี่วันมานี้เขาสามารถรับรู้ได้ว่าแรงค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เพียงแค่วันแรกเขาก็มีแรงเท่ากับแรงที่เคยมีก่อนหน้านี้แล้วและดูเหมือนว่ามันยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้ถึงได้หยุดไปเขาััได้ว่าแรงที่มีอยู่ตอนนี้มากกว่าเดิมถึงห้าเท่าเลยทีเดียวทำให้เขารู้สึกใมาก เพราะแต่ก่อนเขาก็มีแรงเยอะอยู่แล้วแต่ตอนนี้กลับมีมากกว่าเดิมถึงห้าเท่า เป็เื่ที่ไม่มีวันพบเห็นได้ที่ไหนแน่นอนเขานึกย้อนไปถึงวันที่เขากับเย่ฝูเซิงสู้กับเหมยจือจื่อด้วยกัน แล้วร่างกายอยู่ดีๆก็เปลี่ยนไป ในเมื่อเหตุการณ์มันก็เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเขาแล้วยิ่งคิดเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เขาอดขมวดคิ้วด้วยความสงสัยไม่ได้ตอนนั้นเขามีแรงมากกว่าตอนนี้เสียอีก เพียงแต่รู้สึกเหมือนควบคุมไม่ได้แค่นั้นเองไม่รู้ด้วยว่าเขาจะเป็แบบนั้นอีกเมื่อไหร่หรือทำไมถึงเป็แบบนั้นร่างกายเขาตอนนี้ก็ถือว่าใช้ได้ งั้นก็ช่างมันเถอะ เขาคิดพร้อมทั้งถอนหายใจ
หลีหลิงเอ๋อร์กลับมาตอนที่เขาเดินลงมาชั้นล่างพอดี เฉาจื่ออี๋กำลังนั่งอยู่บนโซฟาอ่านหนังสือส่วนซูเยี่ยนนีและหลีหลิงเอ๋อร์ก็กำลังยุ่งอยู่ในครัวเขาเดินไปนั่งพิงพนักโซฟาข้างๆ ก่อนจะถาม “จื่ออี๋คุณออกไปวาดภาพตลอดเลยหรือ?”
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันไม่เหมือนคุณนะที่มีเงินค่าเช่าให้เก็บทุกเดือนฉันยังต้องวาดภาพเพื่อหาเลี้ยงชีพอยู่” เฉาจื่ออี๋ปิดหนังสือในมือก่อนจะตอบ
“ทำไมถึงต้องลำบากขนาดนั้น ให้ผมเลี้ยงไหมละ ดูผมสิ เงินก็มี อะไรก็มีขาดก็แต่คนรู้ใจ”
เฉาจื่ออี๋หัวเราะออกมาแล้วก็ไม่สนใจเขาอีกเห็นดังนั้นเขาจึงเดินเข้าไปในห้องครัวเห็นซูเยี่ยนนีและหลีหลิงเอ๋อร์กำลังลงมือทำกับข้าวกันอยู่ “หลิงเอ๋อ เดี๋ยวพวกเรากินข้าวเสร็จแล้วไปดูรถกันอีกไม่กี่วันพี่ก็ต้องไปมหาลัยแล้ว จะได้ขับไปพอดีเลย”
“ได้ๆ พี่เถี่ยจู้จะซื้อรถ QQ จริงๆ เหรอ” หลีหลิงเอ๋อร์วางผักที่ล้างเสร็จไว้ข้างตัว
“ถ้าไม่งั้นจะซื้อรุ่นไหนละ รุ่น QQ ดูดีออกจะตายถูกดีด้วย อย่างพวกเราต้องใช้รถแบบนี้แล้วก็อยู่บ้านหลังใหญ่ๆ แบบนี่แหละ” เขาพูดด้วยสีหน้าพออกพอใจ
“ได้ค่ะ กินเสร็จค่อยไปกัน” หลีหลิงเอ๋อร์ที่ได้ฟังก็ยิ้มออกมาเช่นกัน
หลังจากทานเสร็จ หลีหลิงเอ๋อร์ก็เสนอขึ้นมาว่าให้ซูเยี่ยนนีและเฉาจื่ออี๋ไปด้วยทำให้การไปดูรถครั้งนี้กลายเป็กิจกรรมกลุ่มไปในทันทีโดยมีจ้าวเถี่ยจู้ออกทั้งค่ารถไปกลับและค่ามื้อเย็นด้วยซึ่งตอนแรกเขาเคยลองคัดค้านแล้วแต่ไม่ได้ผล ดังนั้นเขาจึงต้องยอมอย่างไม่มีทางเลือกแทน
โชว์รูมโฟร์เอสของฉีหรุ่ยตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของเมืองฝูเจี้ยนโชว์รูมโฟร์เอสเป็ร้านที่ขายรถยนต์โดยเฉพาะ มีทั้งเบนซ์และก็บีเอ็มด้วย
พวกเขาทั้งสี่นั่งรถแท็กซี่มาที่สาขานี้ เนื่องด้วยอยู่ใกล้กับถนนคนเดินสายหนึ่งทำให้มีคนเข้าออกมากพอสมควร
จ้าวเถี่ยจู้รอให้สามสาวลงจากรถเรียบร้อยจึงเดินตามป้ายบอกทางมาถึงโชว์รูมแห่งนี้
“ว้าว มีรถรุ่น QQ เต็มเลย” หลีหลิงเอ๋อร์พูดขึ้นเป็คนแรก
“เชอะ ซื้อทำไมกันรุ่นนี้ เครื่องก็เล็ก รถก็เล็กนายเป็เ้าบ้านไม่ใช่ว่าไม่มีเงินเสียหน่อย ทำไมไม่ซื้อรถที่มันดีกว่านี้ล่ะ” ซูเยี่ยนนีถามอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมต้องซื้อให้ดีหน่อยล่ะ แค่ขับได้ก็พอแล้วทำไมต้องเปลืองเงินขนาดนั้นด้วย ใช่ไหมจื่ออี๋” จ้าวเถี่ยจู้หันไปถามเฉาจื่ออี๋อย่างขอความเห็นแต่หญิงสาวเพียงแค่หัวเราะออกมา ไม่เห็นด้วยและก็ไม่ปฏิเสธ
“แตกต่างสิ รถที่ดีหน่อยจะขับสบายกว่าแล้วก็เวลาขับไปจีบสาวยังไงก็สำเร็จเห็นๆ นายชอบพูดว่าตัวเองยังโสดอยู่ไม่ใช่หรือ งั้นก็ซื้อคัมรี่เบนซ์ บีเอ็มไม่ก็ออดี้สิ ตอนเย็นไปจอดหน้ามหาลัยแค่ไม่กี่วินะจะต้องมีคนเข้าคุยกับนายแน่”
“เชอะ ผมดูเป็คนแบบนั้นเหรอ คนที่ต้องใช้รถจีบสาวน่ะไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณจะเป็คนที่ดูคนแต่ภายนอก” เขามองซูเหยียนนีอย่างกับอีกฝ่ายเป็คนหน้าเงินก็ไม่ปาน
“มองไรเล่า ฉันก็แค่เสนอความคิดเห็นเองแล้วอีกอย่างสมัยนี้ก็มีคนแบบนี้เยอะไม่ใช่หรือพวกที่มีเงินแล้วคิดว่าตัวเองใหญ่น่ะ ฉันก็เลยนึกว่านายจะเป็แบบนั้นด้วยไม่คิดเลยว่าจะเป็คนที่พอมีคุณธรรมอยู่บ้าง” ประโยคนี้ของซูเหยียนนีไม่รู้ว่าชมหรือว่ากันแน่
“ฮ่าๆ ก็นิดหน่อยแล้วผมก็ค่อนข้างมั่นใจกับรูปลักษณ์ภายนอกด้วย” เขาหัวเราะออกมาพร้อมทั้งเอามือลูบผมอย่างภาคภูมิใจ
“พี่เถี่ยจู้นี่เข้าข้างตัวเองจริงๆ” หลีหลิงเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ด้านข้างพูดขึ้นมา
พวกเขาทั้งสี่เดินไปที่โชว์รูมอย่างชื่นมื่น สามสาวยังคงเป็จุดสนใจของผู้คนที่อยู่รอบๆเช่นเดิมด้วยหน้าตาที่สะสวยของพวกเธอส่วนชายหนุ่มหนึ่งเดียวในนั้นแน่นอนว่าต้องโดนมองข้ามหรือไม่ก็ถูกมองว่าเป็ลูกน้องของสามสาวเป็แน่
“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าอยากได้รุ่นไหนครับ” พนักงานชายหน้าตาดีคนหนึ่งเดินมาถามพวกเขาด้วยรอยยิ้ม
“พวกเราอยากซื้อรถรุ่น QQ” เพียงแค่จ้าวเถี่ยจู้บอกรุ่นที่้าก็ถูกพนักงานมองอย่างดูถูกทันทีถึงเขาจะเป็พนักงานขายของฉีหรุ่ย แต่รถรุ่น QQ เป็รถที่ราคาค่อนข้างต่ำแล้วยิ่งคนตรงหน้าล้อมรอบด้วยสาวสวยแบบนี้แล้วด้วย ในใจยิ่งรู้สึกไม่พอใจเข้าไปใหญ่
“รุ่น QQ เชิญทางนี้เลยครับ นี้เป็รถ QQ รุ่นใหม่....” พนักงานที่ได้รับการอบรมมาอย่างดีพูดอธิบายถึงคุณสมบัติของรถคันนี้ให้ทุกคนฟังซึ่งเขาก็ฟังเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง
“รุ่นนี้ราคาเท่าไหร่” ฟังไปได้สักพักเขาก็ถามขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจในรายละเอียดสักเท่าไหร่นักก็แค่รถ ขับได้ก็ถือว่าใช้ได้แล้ว ทำไมต้องพูดเยอะแยะด้วยก็ไม่รู้
แววตาของพนักงานปรากฏแววดูถูกขึ้นมาแวบหนึ่ง ไม่มีเงินแล้วยังจะมือใหม่อีกแต่เขาก็ซ่อนกลับไปได้อย่างมิดชิด แต่ถึงอย่างไรจ้าวเถี่ยจู้ก็เห็นเข้าอยู่ดีแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่ปล่อยไป หลายปีมานี้มีคนแบบนี้อยู่เยอะจริงๆถ้าจะให้เขามาคอยคิดเล็กคิดน้อยแล้วจะให้เขาใช้ชีวิตได้ยังไงกัน
“คันนี้ราคา 32,000 หยวนถ้าเกิดคุณจ่ายภายในครั้งเดียวล่ะก็ เรามีของแถม...” พนักงานเริ่มพูดมากอีกรอบ
“งั้นซื้อคันนี้แหละ” เขารีบพูดตัดบททันที
“เอ๋” พนักงานใเพียงชั่วครู่ที่โดนตัดบท จากนั้นจึงพูดต่อ “ได้ครับ เชิญเซ็นเอกสารทางนี้เลยครับ”
หลังจากเซ็นเอกสารเสร็จเรียบร้อย พนักงานก็บอกให้พวกเขามารับรถหลังจากนี้สามวันพร้อมทั้งให้นามบัตรแก่พวกเขาอีกด้วยั้แ่เดินเข้าร้านจนถึงจองรถ พวกเขาใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเท่านั้นหลังจากที่ออกจากโชว์รูมเขาก็หยิบเอานามบัตรออกมาดูแค่แวบเดียวแล้วทิ้งลงถังขยะที่อยู่ข้างตัวทันทีโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
“ฮ่าๆ พี่เถี่ยจู้ พนักงานคนนั้นดูถูกพี่ที่ซื้อรถ QQ น่ะ” หลีหลิงเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างหัวเราะขณะพูด
“ไม่ต้องไปสนใจหรอก สมัยนี้มีแต่คนแบบนี้ทั้งนั้นตัดสินคนอื่นจากเงินเดือนกับงานที่ทำ ทำแบบนี้ก็เหมือนทำลายตัวเองนั่นแหละพี่ไม่อยากยุ่งด้วยหรอก ไป เดี๋ยวพาไปเดินถนนคนเดิน เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”
“พี่เถี่ยจู้นี่สุดยอดที่สุดเลย” หลีหลิงเอ๋อร์ะโโลดเต้นอย่างดีใจ
“เอ๋ นี่ดาวของสาขาไม่ใช่เหรอ” ทันใดนั้นน้ำเสียงคาดเดาเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากด้านข้าง
