Chapter 11
Something so strange
แผ่นฟ้าดำทะมึนย้อมสีทั้งเมืองให้มืดมิดไปหมด ร่างเล็กบนเตียงนอนหนานุ่มราคาแพงปิดเปลือกตาสีอ่อนแนบสนิท ห้วงนิทราของเจย์ลีนในวันนี้ต่างไปจากเดิมอีกเช่นเคย สมองโลดแล่นท่ามกลางฉากที่สีไม่ต่างจากท้องฟ้าเลยสักนิด อีกครั้งแล้วที่ฝันถึงครึ่งชีวิต และเขารู้ดีว่ามันกำลังบ่งบอกอะไรอีกครั้ง
มันคือที่ไหนสักทีในห้วงที่ลึกและแสนสลัว เจย์ลีนมองไปข้างตัวพบว่ามันว่างเปล่า หากแต่เบื้องหน้าคือแฝดน้องที่เห็นเพียงด้านหลังและกำลังสาวเท้าก้าวไปบนพื้นเรื่อยๆ ภาพมันพร่าเบลอและไม่ชัดเจนเลยสักนิด เจย์ลีนเริ่มรู้สึกตัวว่าไม่เพียงจูเลียนที่กำลังเดินอยู่ ตัวเขาเองก็กำลังเดินตามน้องชายอย่างเงียบๆเช่นกัน
พยายามเปล่งเสียงร้องเรียกทว่าดูเหมือนคนทั้งคู่กำลังตกอยู่ในภาวะสุญญากาศอย่างเต็มตัว เจย์ลีนรู้สึกว่าลำคอตีบตัน พยายามโก่งคอะโหากแต่ไม่เป็ผล มันไม่มีเสียงใด จูเลียนไม่ได้หันมา ซ้ำร้ายอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่ชายฝาแฝดกำลังเดินตามอยู่ไม่ห่าง
เจย์ลีนในฝันพยายามหลายต่อหลายครั้งที่จะอ้าปากพูด ในขณะที่ห้วงความจริงร่างเล็กบนเตียงนอนดิ้นไปมาพร้อมเม็ดเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก และโทรมกายจนชุดนอนปรากฏเป็วง ในฝันจูเลียนก้าวอย่างช้าๆทว่าไม่หยุดยั้งเลยสักนิด มันดูลึกลงไปเรื่อยๆ นอกเหนือจากตัวจูเลียนนั้นเจย์ลีนไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืดสนิท
กระทั่งคนข้างหน้าหยุดเดินอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ภาพตรงหน้าเจย์ลีนเองก็ชะงักลงเช่นกัน คล้ายกับว่าเขาเองก็หยุดตามน้องชายด้วย จูเลียนยืนนิ่งเพียงครู่หนึ่งก็ค่อยๆทำท่าหมุนตัวหันหลังกลับมาอย่างช้าๆ
ใบหน้าของน้องชายที่หายไปนั้นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ไม่ได้ปรากฏรอยฟกช้ำหรือร่องรอยใดใดเลยแม้แต่น้อย สีหน้าจูเลียนเรียบเฉยมิอาจเดาอารมณ์ หากแต่สิ่งหนึ่งที่ปรากฏชัดเจนทำเอาเจย์ลีนในห้วงฝันนั้นรู้สึกเจ็บแปลบที่อกลามมาถึงห้วงแห่งความจริง ดวงตากลมของจูเลียนปรากฏหยดน้ำใสรินไหลลงมาอาบแก้มเป็ทาง คนเป็พี่ใจเสียทันที ทำท่าจะเดินเข้าไปหาน้องชายที่ยืนนิ่ง ทว่า…
ร่างเล็กเหงื่อโทรมกายผุดลุกเด้งจากที่นอนอย่างรวดเร็ว หอบหายใจเข้าจนอกกระเพื่อมถี่ ดวงตากลมเบิกกว้าง เจย์ลีนกะพริบตาถี่เพื่อเรียกสติ มือเรียวยกขึ้นกุมหัวด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบเล็กน้อย หันมองรอบกายก็พบว่ามันสลัว มีเพียงแสงเหลืองนวลจากดวงจันทร์เท่านั้นที่สาดส่องเข้ามาภายในห้อง
กระนั้นความเจ็บแปลบในอกมันเริ่มก่อตัว ขอบตาร้อนผ่าวทันที ไม่นานหยดน้ำใสก็ไหลร่วงหล่นจากดวงตากลมที่เคยมีความสุขมากกว่านี้ แก้มกลมเริ่มตอบลงเล็กน้อยั้แ่อุทิศเวลาทั้งหมดไปกับการตามหาน้องชาย ความผ่ายผอมเริ่มมาเยือนโดยไม่รู้ตัว เจย์ลีนยกมือปิดหน้าร้องไห้ออกมา กดเสียงสะอื้นให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้ใครได้ยิน ดึกดื่นป่านนี้พ่อคงหลับแล้ว ไม่ดีแน่หากจะได้ยินเสียงรบกวน
หัวใจดวงน้อยที่ปริร้าวมาั้แ่จูเลียนหายตัวไป บัดนี้หากย้อนกลับไปดูอีกทีคงจะพบว่ามันแหลกสลายเป็ชิ้นไปแล้วด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าหากระยะเวลาในการหายไปของน้องชายมันเพิ่มขึ้นอีกไปเรื่อยๆ บางทีเศษชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่แหละสลายมันอาจจะย่อยยับเป็ผงละเอียดไปเลยก็ได้ ใครจะรู้ พระเ้าเองก็คงไม่เอาใจช่วยเขาด้วยซ้ำ อยู่ไหนกันนะจูล พี่จะเจอจูลใช่มั้ย
อีกฟากหนึ่งที่แทบจะตรงข้ามกัน ไม่ได้มีใครร้องไห้เหมือนกันกับอีกฟาก หากแต่ยังมีใครบางคนเหยียบย่ำผืนดินข้างนอกอยู่ และไม่รู้ว่าจะกลับไปยังนอนหลับตอนไหน ควันขาวเทาจากมวนมะเร็งในมือลอยเคว้งในอากาศที่หนาวเหน็บ มือหนาอีกข้างกระชับเสื้อนอกที่สวมอยู่เล็กน้อย เท้าก้าวไปตามผืนป่าอย่างชำนาญ
เงียบจนได้ยินเสียงหายใจแบบนี้เป็คนอื่นคงกลัวจนหัวหด ทว่ามันไม่ มันไม่เคยหวาดกลัวอะไรทั้งสิ้นั้แ่วันนั้น วันที่บางอย่างในชีวิตได้เปลี่ยนไปตลอดกาล เพียงครู่ก็หยุดชะงักลง ไฟฉายกระบอกเก่าในมือสาดส่องลงบนพื้น ถูกเผงแบบที่คิดไว้ มันจำแม่นยิ่งกว่าอะไรดีว่าที่ที่มันอยากจะมานั้นอยู่ตรงไหน
แสงไฟริบหรี่จากไฟฉายในมือกำลังส่องลงบนรอยเท้ารอยหนึ่งที่เริ่มจะจางลงไปบ้างแล้ว เดาว่าคงเป็ฝีมือฝนเมื่อวันก่อนที่ตกลงมาจนแทบจะชะร่องรอยไปจนหมด มันอัดควันพิษเข้าปอดอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าความยาวของก้นบุหรี่นั้นพอเหมาะแล้ว นิ้วโป้งและนิ้วชี้ที่หยาบกร้านจึงดับไฟปลายมวนด้วยมือเปล่าจนดับ ก่อนจะทิ้งก้นบุหรี่ลงบนพื้นไม่ห่างจากรอยเท้า
ไม่ได้รู้สึกร้อนอะไร นักหนาแทบรับมือไม่ไหวกว่านี้เขาก็เจอมาแล้ว มันคาบไฟฉายที่เคยถือในมือไว้ในปาก คว้าขวดน้ำขวดเล็กจิ๋วในกระเป๋าเสื้อนอกออกมา เปิดฝาและเทน้ำในขวดซ้ำลงไปบนรอยเท้ารอยนั้นจนหมดขวด ย่อตัวลงและใช้นิ้วกดลงบนพื้นดินตรงนั้น เมื่อเห็นว่ามันอ่อนนุ่มลงนิดหน่อยก็ยืนตรงเช่นเดิม
ก่อนจะทำสิ่งที่ทำในทุกๆสองสามวัน มันบรรจงย่ำรอยเท้าของตัวเองลงบนรอยเก่าอย่างระมัดระวัง ้าให้มันกันพอดีและชัดเจนยิ่งขึ้น เมื่อเห็นว่าคงพอแล้วจึงยกเท้าขึ้น ใช้ไฟฉายส่องดูผลงานตัวเองอีกครั้ง ยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เพียงครู่ก็หันหลังกลับและหายวับไปกับความมืดมิดภายในป่า
เสียงเปิดประตูที่คุ้นเคยดังขึ้นเป็ประจำเหมือนทุกวัน แมททิวเงยหน้าก็พบกับร่างเล็กที่วันนี้ดูแต่งตัวสบายกว่าทุกวัน อดนึกชมในใจไม่ได้ว่าเจย์ลีนแต่งตัวดูดีทุกวัน คนมาใหม่พยักหน้าและยิ้มให้นายตำรวจพักหนึ่ง ก่อนจะตรงไปยังอีกคนที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ที่โต๊ะ แมททิวแอบส่ายหัวและอมยิ้มเบาๆ นึกแล้วสงสารเดวิดอย่างเสียไม่ได้ คงจะปวดหัวน่าดู
เจย์ลีนลากเก้าอี้ตัวเดิมมานั่งที่เดิม มองดูนายตำรวจผิวแทนกำลังทำท่าเหมือนเดิมไม่มีผิด เดวิดก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารบางอย่าง ดูท่าทางเคร่งเครียดไม่เอ่ยทักเจย์ลีนเช่นเดิม คนอายุน้อยกว่าแอบจ้องหน้าเขาตรงๆทว่าเขาก็ยังคงอ่านมัน เจย์ลีนจึงตัดสินใจทำบางอย่างเพื่อกวนประสาทเขาคืนบ้าง
ได้ผล เดวิดหันค้อนขวับ คิ้วขมวดดูท่าไม่พอใจที่เจย์ลีนชะโงกหน้าทำทีจะไปอ่านเอกสารสำคัญเขาเข้า คนกวนอารมณ์เริ่มได้ใจ แอบยิ้มเล็กๆ พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงชอบกวนประสาทคน ก็เพราะมันสนุกแบบนี้นี่เองสินะ
“อะไรหรอ” เจย์ลีนชี้นิ้วไปที่เอกสารปึกนั้น ยิ้มแหยๆเหมือนลืมไปว่าเมื่อครู่พึ่งทำตัวเสียมารยาทแบบจงใจไปเต็มประตู
“ผลชันสูตรเก่าๆน่ะ เหมือนเจออะไรแปลกๆนิดหน่อย บอกไปคุณก็ไม่รู้อะไรหรอก” เจย์ลีนกอดอกด้วยความรู้สึกเหมือนจะโดนเอาคืน อีกคนตอบเขาแบบไม่มองหน้าด้วยซ้ำ
“ตำแหน่งที่เจคให้มาเมื่อวานยังอยู่ใช่มั้ยครับ” เขาไม่รีรอที่จะเข้าเื่ของตัวเองทันที เดวิดละสายตา เงยหน้ามองและส่ายหัวด้วยความระอา คว้ากระดาษใบหนึ่งอีกฝั่งของโต๊ะและส่งให้ทันที
“วันนี้เราจะไปที่นี่กัน”
“ห้ะ”
เจย์ลีนพยักหน้ายืนยันกับคนที่คิ้วขมวดหากันจนแทบเป็โบว์ เดวิดมองปราดเดียวจากการแต่งตัวในวันนี้ก็พอรู้ว่าเด็กนี่เตรียมตัวมาพร้อมแค่ไหน รองเท้าผ้าใบสีขาว เสื้อยืดตัวโคร่งสีดำสกรีนลายอะไรไม่รู้ เดาว่าคงเป็แบรนด์เนม กางเกงวอร์มสีเทาดูท่าพร้อมวิ่งสุดๆ ไล่สายตาขึ้นไปที่ใบหน้ากลมก็พบว่ากำลังยิ้มแฉ่งกวนอารมณ์อยู่
“มันอาจจะเป็เบาะแสสำคัญก็ได้นะ นะ ผมขอร้อง” เสียงเว้าวอนและแววตาที่เจือความเอาแต่ใจเล็กน้อยนั่นมันอะไรกัน คิดจะใช้สายตาอ้อนพ่อตัวเองกับเ้าหน้าที่ตำรวจเนี่ยนะ เสียสติไปแล้วหรือไง
“แล้วน้องคุณจะไปทำอะไร ชมผีเสื้อในป่าหรือยังไง”
“ขอโทษที ปากเสียไปหน่อย” เดวิดเอ่ยขอโทษทันทีที่รู้ตัวว่ากำลังพูดจาไม่เหมาะสมอยู่ บางครั้งเขาเองก็ลืมไปว่าน้องชายทั้งคนหายไป มันไม่แปลกที่จะร้อนรนแบบนี้ พอหันไปเห็นสีหน้าหงอยที่ดูท่าจะหงอยจริงๆของคนข้างๆแล้วก็ต้องขอโทษน่ะดีแล้ว
“ให้ผมได้ลองพยายามหน่อยเถอะนะ ถ้าผมทำให้คุณเสียเวลา ผมจะยอมรับความผิดทั้งหมดเอง” น้ำเสียงนั่นแน่วแน่เสียจนเดวิดเองไม่กล้าละสายตา เจย์ลีนหมายความแบบที่พูดจริงๆ ถึงแม้นายตำรวจผิวแทนจะไม่รู้หรอกว่าหากเสียเวลาขึ้นมาจะให้อีกคนชดใช้ยังไง แต่ในเมื่อรับคดีมาแล้วก็ต้องทำให้ดีที่สุด อย่างน้อยการเป็ตำรวจมันก็ควรจะได้ทำประโยชน์อะไรบ้าง
“ถ้างั้นก็ขอผมกินกาแฟกับสูบบุหรี่ก่อนก็แล้วกัน” เจย์ลีนแววตาเป็ประกายขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด คนอายุน้อยกว่าพยักหน้ารัวด้วยความดีใจ เดวิดอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าเบาๆ ยอมรับว่าบางครั้งมันก็มาจากความระอาจริงๆ บางครั้งมันก็มาจากความเอ็นดูเล็กๆแกมอยากหยิกหน่อยๆ
ปฏิเสธไม่ได้ว่าเจย์ลีนเองก็แอบจะนิสัยคล้ายกับน้องสาวเขาอยู่หน่อย หากแต่เดฟน่าไม่เอาแต่ใจเท่านี้ แต่เื่อื่นนั้นแทบจะคล้ายกันหมด บางครั้งมันก็ทำให้เขาเองอดนึกถึงน้องสาวไม่ได้ ยิ่งวัยใกล้เคียงกันแบบนี้แล้วด้วย พอมองแบบนี้เดวิดเองก็รู้สึกว่าเป็เขาเองคงร้อนใจไม่น้อยหากน้องตัวเองหายตัวไป และที่เจย์ลีนเป็อยู่ตอนนี้มันก็ไม่ผิดเลยสักนิด เดวิดลอบมองคนข้างๆที่กำลังนั่งดูตำแหน่งในกระดาษอย่างใจจดจ่อแล้วก็รู้สึกสงสารขึ้นมา
อายุยี่สิบสี่ปีกับการต้องเจออะไรแบบนี้ อันที่จริงถึงแม้ยังไม่รู้ว่าคนที่หายไปจะยังเป็อยู่หรือจะไม่ได้หายใจแล้ว ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ก็ยากที่จะรับมือกับมันอยู่ดี แล้วยิ่งดูดีๆก็พบว่าเจย์ลีนคงไม่เคยเจอเื่แบบนี้ยิ่งน่าสงสาร แถมพอได้รู้มาโดยบังเอิญว่าแม่เสียไปั้แ่ยังเล็กก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่าเด็กคนนี้ไม่มีใครนอกจากครอบครัวแล้ว
“อะไรหรอครับ?” เสียงทักของเ้าของดวงตากลมดังขึ้น เดวิดได้สติจึงรีบหันไปมองทางอื่น เกาท้ายทอยแก้เก้อด้วยความประหม่า เขาลอบมองจนอีกคนรู้ตัวและสบตากลับนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ จับได้คาหนังคาเขาแบบนี้แย่เลย
“เปล่า ผมแค่ดูว่าคุณกำลังทำอะไร”
“อ๋อ แค่นึกดูน่ะครับว่ามันคือตรงไหนของเมืองกันแน่ คิดว่าอาจจะลองเสิร์ชกับแผนที่ในโทรศัพท์ดู เผื่อจะดีขึ้น” เสียงเจื้อยแจ้วตอบตาใส เดวิดเพียงพยักหน้ารับเท่านั้น
“ก็ดีแล้ว เดี๋ยวผมขอไปซื้อกาแฟก่อน แล้วกลับมาค่อยไปกัน”
“ครับ”
เจย์ลีนพยักหน้า สนใจกับตำแหน่งทั้งในกระดาษและโทรศัพท์ตามเดิม คนตัวสูงเดินผละออกมา ผ่านโต๊ะแมททิวก็พบว่าเพื่อนตัวดีมันมองเขาด้วยสายตาพิลึกพิลั่นจนเดาไม่ถูก
“อะไร” เดวิดหยุดยืนและเอ่ยถามเสียงเรียบ
“เปล๊า” เสียงสูงที่ตั้งใจทำมันน่าตบกะโหลกแยกเหลือเกิน ถ้าอยู่กันสองคนเขาทำแน่ แต่ถ้าแมททิวมันร้องโอดโอยออกมาแล้วเจย์ลีนหันมามองคงไม่ดีแน่ นายตำรวจที่กำลังทำคดีน้องชายตัวเองดันมาเล่นเย้าแหย่กับเพื่อนร่วมงานเหมือนตัวเองอายุสิบหกก็คงไม่ใช่
เดวิดเพียงมองแมททิวด้วยสายตาหาเื่ อีกคนรู้ดีว่าเพื่อนตัวเองกำลังเริ่มโมโหมากขึ้น เดวิดผลักประตูกระจกออกไป แต่ก่อนที่จะเดินลับจากตึก เขาแอบชะโงกผ่านแผ่นกระจกใสมองดูอีกคนที่โต๊ะอย่างเงียบๆ เจย์ลีนยังคงมองสลับระหว่างกระดาษกับโทรศัพท์เช่นเดิม ร่างเล็กนั่นต้องแบกอะไรไว้อยู่นะ แต่ช่างเถอะ มันไม่ใช่เื่ของเขาที่จะต้องไปกังวลสักหน่อย
เช้าตรู่กลางป่าลึกที่รกทึบ ภายในกระท่อมไม้ที่เงียบสนิท เด็กหนุ่มเ้าของั์ตาสีมรกตยังคงหลับสนิท โซ่ตรวนที่ข้อเท้ายังคงทำหน้าที่ยึดอิสรภาพไว้อยู่เช่นเดิม มันถอยหน้าออกจากช่องว่างระหว่างแผ่นไม้หลังจากแน่ใจว่าแฟรงค์ยังคงดำดิ่งในห้วงนิทรา พระอาทิตย์พึ่งขึ้นและมอบแสงสว่างได้ไม่นานเท่าไหร่ ไม่แปลกที่จะยังคงหลับ
มันแง้มประตูลงไปยังใต้ดินอย่างเบามือและเงียบเชียบที่สุด ความมืดสลัวโบกมือทักทายทันที ทว่าไม่้าตะเกียงเพื่อความสว่างที่มากขึ้น เพราะสายตาคู่นี้คุ้นชินกับความมืดมากกว่านี้หลายเท่า มันลงน้ำหนักบนบันไดไม้ให้เบาที่สุด เพราะเพียงเสียงแ่เล็กน้อยก็อาจปลุกคนที่เหลือได้
กระทั่งเหยียบบนพื้นของชั้นใต้ดิน ทอดสายตามองร่างเล็กบนฟูกที่หลับสนิทไม่ต่างจากเด็กหนุ่มอีกคน เสื้อผ้ามอมแมมที่สวมอยู่และร่างกายที่ดูผ่ายผอมทำเอาคนใจด้านชาอย่างเขาเองก็รู้สึกสงสารขึ้นมา เห็นมาั้แ่ยังเด็กกว่านี้เมื่อหลายปีก่อน เดาไม่ยากว่าจูเลียนคงจำมันไม่ได้ และเผลอๆทิมเองก็อาจจะจำมันไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ สาวเท้าขยับเข้าใกล้ ก่อนจะนั่งยองลงช้าๆข้างร่างเล็ก เอื้อมมือไปสะกิดที่ต้นแขนเบาๆ
ร่างเล็กเริ่มขยับตัว สะลึมสะลือพร้อมเปลือกตาสีอ่อนที่ทำท่าจะเปิด ครั้นเมื่อเห็นแขกไม่ได้รับเชิญอย่างเต็มตาก็ใจนตาเบิกกว้างและทำท่าจะะโออกมา มันรีบเอามือหนาปิดปากจูเลียนทันที นิ้วชี้เรียวของมันแนบริมฝีปากส่งสัญญาณว่าอย่าส่งเสียงออกมา ดวงตากลมกลอกไปมาอย่างสับสนทำท่าจะขัดขืน
ทว่าก็นิ่งและโอนอ่อนแต่โดยดีเมื่อมันเลิกชายเสื้อปรากฏให้เห็นปืนสั้นกระบอกพอดีมือที่เหน็บไว้กับเอว จูเลียนพยักหน้าพร้อมกับมันช้าๆ เป็อันรู้กันว่าถ้าหากไม่ทำตามล่ะก็ ฟูกทั้งผืนได้อาบเืของคนนอนแน่ๆ มันยังคงปิดปากจูเลียนเอาไว้ดังเดิม ััได้ถึงความหยาบกร้านของมือหนาที่ส่งผ่านมาบนใบหน้าเรียบเนียนได้เป็อย่างดี
“ตามมา” มันกระซิบเสียงแหบพร่า จูเลียนพยักหน้ารับ มันทำท่าจะละมือที่ปิดปากอยู่ออก แต่ก็ไม่ลืมจะเหลือบมองกระบอกปืนที่เอวตัวเองและหันกลับไปสบตากับคนตัวเล็กอีกครั้ง คล้ายจะย้ำอีกทีว่าอย่าคิดจะทำอะไรโง่ๆ
เมื่อไว้ใจว่าจูเลียนจะทำตามที่ตัวเองบอก มันจึงละมือออกจากใบหน้าของอีกคนอย่างช้าๆ ลุกยืนขึ้นเต็มตัว หันหลังกลับไปทางบันไดและเดินขึ้นทิ้งน้ำหนักอย่างระมัดระวังจนคนตัวเล็กบนฟูกอดสงสัยกับท่าทางของมันไม่ได้เลย พิลึกพิลั่นอย่างไม่เคยเป็มาก่อน แถมยังดูลับๆล่อๆทั้งๆที่คนมีอำนาจถือไพ่เหนือกว่าทุกคนในบ้านไม่จำเป็ต้องทำแบบนี้ด้วยซ้ำ
จูเลียนรอให้มันขึ้นไป จนได้ยินเสียงปิดประตูหน้ากระท่อมและจึงลุกขึ้นจากฟูก ในหัวว่างเปล่าเดาไม่ออกว่ามันกำลังจะทำอะไรกันแน่ จะพาไปฆ่าหรือเปล่าก็ไม่รู้ หากแต่ลองคิดอีกทีก็พบว่าถ้ามันจะฆ่าเขา มันสามารถทำได้ทุกเมื่อแบบไม่ต้องกลัวอะไรเลย แต่ก็ช่างเถอะ ตามน้ำมันไปก่อนตอนนี้ เพราะทุกวันที่หายใจอยู่จูเลียนเชื่อว่าความเป็กับความตายมันโบกมือทักทายเท่ากัน โอกาสที่จะอยู่หรือไปมันเท่ากันหมด
มือเรียวเอื้อมผลักประตูหน้ากระท่อมก็พบว่ามันนั่งรออยู่ที่กองฟืน ควันมะเร็งลอยคละคลุ้ง คงเป็ภาพชินตาไปแล้วที่มักจะเห็นแบบนี้เป็ประจำ จูเลียนเดาว่ามันคงติดบุหรี่ชนิดรุนแรง เผลอๆวันนึงอาจสูบถึงซองนึงด้วยซ้ำ แต่ไม่ยักกับเห็นมันกินเหล้าหรือปล่อยให้ตัวเองเมามายเลยแม้แต่น้อย อย่างว่าก็ดีแล้วที่มันไม่เมา ถ้ามันเกิดเมาและไม่มีสติขึ้นมาคงน่ากลัวกว่านี้เยอะ
“ฉันจะพาไปอาบน้ำ” มันเอ่ยเสียงเรียบ พยักพเยิดไปทางกองเสื้อผ้าใหม่ที่วางอยู่บนกองฟืนข้างตัวมัน จูเลียนไม่ได้หยิบของใช้อะไรติดตัวมาเลย เพราะไม่รู้ว่ามันจะพาไปไหน
“พวกสบู่กับยาสระผมฉันซื้อมาให้ใหม่ ใช้ของใหม่ไปเลยไม่ต้องลงไปเอา มันเสียเวลา” มันว่า คงจะเห็นว่าจูเลียนมองซ้ายมองขวาดูท่าเป็กังวล จูเลียนพยักหน้ารับ
มันลุกขึ้น คว้ากองเสื้อผ้าและของใช้ที่ว่าซื้อมาใหม่ยื่นให้ จูเลียนรับมา แอบมองหน้ามันเพียงแวบเดียว สายตาของมันช่างแตกต่างกับสายตาในวันนั้นเหลือเกิน วันที่มันทำร้ายแฟรงค์จนบ้าคลั่ง ในตอนนี้มันเจือไปด้วยความห่วงหาแบบแปลกๆ มันคล้ายกับสายตาของพ่อเวลาที่มองมายังจูเลียน ทำให้รู้สึกใจเย็นยังไงชอบกล แต่ถึงแบบนั้นก็วางใจไม่ได้
จูเลียนเดินตามเ้าของแผ่นหลังกว้างอย่างเงียบๆ แอบแปลกใจที่ไม่มีแฟรงค์มาด้วย แต่เดาว่าแฟรงค์อาจจะนอนซมเพราะร่างกายบอบช้ำอยู่ก็ได้เลยไม่มา คิดอีกแง่ก็ดีแล้วที่มันไม่ได้ทำอะไรรุนแรงกับเขาแบบที่ทำกับแฟรงค์ ไม่งั้นจูเลียนคงจะแย่แน่ ตอนนี้ทำได้แค่เพียงเก็บความสงสัยไว้และเลือกที่จะสนใจสถานการณ์ตรงหน้าก็พอ
นายตำรวจผิวแทนหลังพวงมาลัยขับรถไปตามเส้นทางในตำแหน่งที่เจคระบุมา บวกกับในโทรศัพท์มือถือที่เจย์ลีนวุ่นหาั้แ่เช้า สองข้างทางในสายตาของเจย์ลีนตอนนี้มันช่างไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย ผิดกับอีกคนในรถที่คุ้นเคยกับมันจนรู้สึกใจเต้นไม่เป็จังหวะ
สองข้างทางเป็ตึกรามบ้านช่องเจริญหูเจริญตาที่เจย์ลีนคุ้นเคยดี ทว่าเมื่อผ่านไปไม่นานก็กลายเป็ทาวน์เฮาส์ ตึกร้าง และไม่นานนักก็เข้าสู่สองข้างทางที่มีแต่ต้นไม้หนาทึบตีล้อมมัสแตงสีดำจนแสงสว่างลดลงชัดเจน
“ไม่เคยผ่านแถวนี้มาก่อนเลย” เจย์ลีนหันไปบอกกับอีกคน เดวิดยิ้มมุมปาก ไม่แปลกหรอกที่จะเป็แบบนั้น เพราะคนร่ำรวยแถวหน้าอย่างตระกูลเมอติเนซคงไม่มีธุระปะปังอะไรแถวชายป่าหรอก
“พ่อคุณไม่เคยพามาล่าสัตว์หรือยังไง”
“ล่าสัตว์หรอ ทำไมต้องล่าด้วยล่ะ” คนตัวเล็กเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
“ก็ผมเห็นคนรวยชอบมีงานอดิเรกแปลกๆ สะสมหนังสัตว์ หรือหัวสัตว์อะไรเทือกๆนั้น นึกว่าพ่อคุณจะเป็”
“ไม่เลยครับ พ่อไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอก กับผมยังไม่มีเลย” หางเสียงนั่นฟังดูเศร้าสร้อยยังไงบอกไม่ถูก ราวกับว่าตัดพ้อเสียมากกว่าจะบอกเล่า
เดวิดลอบมองก็พบว่าคนข้างๆกอดอกและมองออกไปนอกหน้าต่างฝั่งตัวเอง ดูเหมือนจะคิดอะไรอยู่ไม่น้อย คงจะสงสัยไม่ต่างจากเขาว่าทำไมตำแหน่งสุดท้ายมันถึงเป็ที่นี่ได้กันนะ นั่นแหละที่ต้องค้นหากันต่อไป
“เมื่อคืนผมฝันถึงจูเลียนด้วย” เจย์ลีนเอ่ยท่ามกลางความเงียบขึ้นมาลอยๆ
“ว่ายังไงบ้างล่ะ”
เจย์ลีนเริ่มเล่าความฝันทั้งหมดอย่างละเอียดไปตลอดทาง เขาเล่าว่ามักจะฝันเป็ลางแบบนี้เสมอ พอฝันแบบนี้แล้วยิ่งทำให้รู้สึกร้อนรนแปลกๆ มันเหมือนกับว่านั่งไม่ติดเก้าอี้ อยากจะหาจูเลียนให้เจอมันเดี๋ยวนี้เลย เดวิดเอ่ยปลอบใจและบอกให้ใจเย็น ถึงแม้เขาจะรู้ดีว่าเื่แบบนี้มันไม่ควรใจเย็นสักเท่าไหร่ก็ตาม
“ผมรู้ ผมเองก็ไม่ได้จะตำหนิว่าคุณทำงานช้าหรอก เพราะผมเองก็รู้ว่าคุณก็พยายามเหมือนกัน” เจย์ลีนเอ่ยอย่างจริงใจ และเขาหมายความแบบนั้นจริงๆ
“ขอบคุณที่เข้าใจ”
“แล้วเื่คดีใหญ่นั่น คุณมีอะไรให้ช่วยมั้ย คืออย่าว่าผมจุ้นจ้านเลยนะ แต่คุณเองก็ช่วยผมเต็มที่ ผมเองก็…”
“แค่เชื่อฟังและทำตามที่ผมบอกก็โอเคแล้ว”
ไม่รอให้จบประโยคเดวิดก็พูดขึ้นมาทันที ทำเอาคนที่เสนอตัวหน้าชาเล็กน้อย น้อยใจขึ้นมานิดหน่อย ไม่น่าพูดไปแบบนั้นเลย ราวกับลืมตัวไปว่าแท้จริงตัวเองไม่ได้มีความสามารถอะไรจะช่วยเขาได้เลยแม้แต่น้อย เป็แค่เด็กธรรมดาที่อายุน้อยกว่าเขาตั้งเกือบสิบปี เจย์ลีนตัดสินใจสงบปากสงบคำลงละเงียบไปตลอดทาง
กระทั่งมัสแตงสีดำหยุดนิ่งกับที่ เดวิดปลดเข็มขัดนิรภัยและลงจากรถไปทันทีโดยไม่พูดอะไร เจย์ลีนเดาว่าเขาคงให้รออยู่บนรถ นายตำรวจหนุ่มเดินไปยังสำนักงานเล็กๆที่ตั้งอยู่ เขาชะโงกหน้าเข้าไป คนบนรถไม่รู้หรอกว่าเขาคุยกับใคร อันที่จริงก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่ที่ไหน มีรถจอดเต็มไปหมด ตัดสินใจกวาดสายตามองรอบๆก็พบกับป้ายที่จะไขข้อสงสัยได้
เส้นทางสำรวจธรรมชาติอย่างงั้นหรอ แล้วทำไมต้องมาที่นี่ล่ะ เจย์ลีนก้มมองหน้าจอโทรศัพท์ก็พบว่าที่ที่ตัวเองอยู่ในตอนนี้ มันไม่ได้ไกลจากตำแหน่งที่เจคให้มาเลย แต่มันก็ไม่ใช่นี่ ทำไมถึงมาจอดที่นี่นะ
“ลงมา” เดวิดกลับมาตอนไหนก็ไม่รู้ เขาเปิดประตูเอ่ยบอกอีกคนในรถและบิดกุญแจดับเครื่องรถทันที ก่อนจะก้าวเดินโดยไม่รอเจย์ลีนแม้แต่น้อย เห็นแบบนั้นจึงรีบตามเขาลงไปทันที
เจย์ลีนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ผู้คนที่เดินสวนกันต่างมองที่เดวิดด้วยสายตางงงวยเป็ไก่ตาแตก ก็เพราะว่าการที่ตำรวจมาเพ่นพ่านแถวนี้มันคงจะแปลกอยู่ไม่น้อย เจย์ลีนเดินตามอีกคนเงียบๆ เดวิดเองก็ไม่เอ่ยกล่าวอะไร ในมือเขาถือโทรศัพท์เจย์ลีนเอาไว้และเดินตามที่จีพีเอสบอก
อยู่ดีๆเขาก็หยุด ทำเอาอีกคนชะงักไปด้วย เดวิดเงยหน้ามองภาพตรงหน้า มันคือทางแยกสองทางให้เลือก ทางขวามองลึกเข้าไปแล้วมีคนอยู่พอให้เห็น ทว่าทางซ้ายแปะป้ายใหญ่ว่าไม่เปิดให้บริการ
“ตรงนี้หรอ” เจย์ลีนเอ่ยถาม
“ตรงนี้แหละ”
