ใบหน้าของเจินจูเปี่ยมด้วยความน่าเกรงขาม ทว่าดวงตากลับมีแววของความประหลาดใจแฝงอยู่ นางคิดไม่ถึงเลยว่าคุณหนูเหอผู้มีอายุอานามเพียงแค่สิบขวบนั้น จะไม่หวั่นเกรงต่อคำพูดของนางเลยแม้แต่น้อย เมื่อมองดูอย่างละเอียด คุณหนูผู้นี้มีใบหน้าขาวซีดไร้เืฝาด คงเป็เพราะนางเพิ่งฟื้นคืนจากความตายเป็แน่ ถึงกระนั้น นางก็ยังดูดีและมีเสน่ห์น่าหลงใหลที่แตกต่างออกไป
ใช่แล้ว! แม้แต่เจินจูยังต้องตกตะลึง นางถึงกับใช้คำว่า ‘มีเสน่ห์น่าหลงใหล’ บรรยายถึงคุณหนูผู้นั้น ความประทับใจแวบแรกที่มีต่อคุณหนูเหอคือนางช่าง ‘งดงาม’ ยิ่งนัก จะว่าไปแล้ว สองคำนี้ดูเหมือนยังไม่เพียงพอที่จะบรรยายความงามของนางได้ด้วยซ้ำ อาการป่วยที่นางเป็ไม่ได้ทำให้รัศมีของนางลดน้อยลงเลยสักนิด
เหอตังกุยเผยรอยยิ้มที่ทำให้ผู้คนรู้สึกเย็นเฉียบขึ้นบนใบหน้า ก่อนจะกล่าวถามออกมาด้วยน้ำเสียงอันเพราะพริ้ง “ศิษย์พี่เจินจู ท่านมาเพื่อถามเอาความกับข้าโดยเฉพาะเช่นนั้นรึ?”
เจินจูกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้าเห็นเจินจิ้งเป็ดั่งน้องสาวแท้ ๆ ของข้า ใจข้านั้นรักและเป็ห่วงนางอยู่เสมอ แต่ฟังจากที่คุณหนูเหอพูดมาเมื่อครู่ ท่านไม่เพียงแต่จะให้เจินจิ้งทำผิดศีลโดยการกินเนื้อเท่านั้น ทว่าท่านยังวางแผนจะพานางออกไปจากวัดแห่งนี้ด้วย เดิมทีข้าเพียงอยากจะถามถึงอาการป่วยของท่าน แต่ในเมื่อเื่เป็เช่นนี้ ข้าคงต้องถามเอาความจากท่านดูเสียแล้ว”
เหอตังกุยกะพริบตาแล้วพูดขึ้นว่า “ศิษย์พี่เจินจู ท่านก็กล่าวเกินไป ศีลเื่การห้ามกินเนื้อสัตว์นั้น อันที่จริงแล้ว ผู้ที่นับถือลัทธิเต๋าแบบพวกท่านยังเคร่งครัดไม่เท่าผู้ที่นับถือพุทธด้วยซ้ำ อาหารจำพวกนม เนย ไข่ไก่ กุ้งแห้งและปลา ขอแค่มีเงินก็กินได้ทุกวันตามใจชอบ” เหอตังกุยพูดไปขำไปไม่หยุด “เมื่อวานตอนที่ข้าออกไปข้างนอก ข้าเห็นกับดักล่าเหยื่อมากมายตั้งอยู่รอบ ๆ วัดแห่งนี้ ในกับดักมีทั้งไก่ป่าและกระต่ายป่า หรือท่านจะปฏิเสธว่าไม่ใช่คนในวัดที่กินมัน จะบอกว่าจับมาปล่อยกระนั้นหรือ? อีกอย่าง เจินจิ้งไม่ใช่ผู้ที่ออกบวชด้วยความเลื่อมใสศรัทธาในธรรม แต่เป็เพราะบิดามารดาของนางเป็หนี้ค่าเช่าไร่นาเพียงไม่กี่หมู่[2] นางจึงถูกส่งมาเป็คนงานที่นี่ ศิษย์พี่เจินจู ข้าชื่นชอบเจินจิ้งและนับว่านางเป็น้องสาวของข้าเช่นกัน ดังนั้นข้าจึงอยากจะพานางออกไปจากขุมนรก เพื่อให้นางมีชีวิตที่ดีกว่านี้”
เมื่อเจินจิ้งได้ยินว่าตนถูกกล่าวถึงในบทสนาเมื่อครู่ นางถึงกับสำลักน้ำแกงไก่ ไอจนหน้าดำหน้าแดงไปหมด จากนั้นนางจึงพูดขึ้นอย่างไม่ยอม “เฮ้ ๆ เสี่ยวอี้ เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าข้าโตกว่าท่าน ข้าจะต้องเป็พี่สิ...”
เมื่อได้ฟังฝีปากของเหอตังกุย เจินจูรู้สึกว่ามันช่างเพราะพริ้งราวกับเสียงเพชรพลอยตกใส่ถ้วยเงินแล้วกลิ้งวนอยู่เช่นนั้น ในใจของนางเต็มไปด้วยความประหลาดใจทว่าก็นึกขันในเวลาเดียวกัน ยังไม่ทันจะรู้เนื้อรู้ตัว คำว่า “ถามเอาความ” ของนางก็ไม่อยู่ในความหมายนั้นเสียแล้ว อันที่จริง แม้แต่นางเองก็เคยต้มไข่อุ่นนมให้เด็กร่างผอมบางเช่นเจินจิ้งกินอยู่เป็ประจำ พอมาคิดดูแล้วก็เหมือนกับนางตำหนิเขา แต่ตัวเองก็เป็เช่นนั้นด้วย
ทว่าเจินจูก็ยังอยากลองพิสูจน์ว่าขีดความอดทนของอีกฝ่ายมีเท่าใด นางจึงพยายามตีหน้าขรึมแล้วกล่าวต่อไปว่า “ไข่ไก่และกุ้งแห้งพวกนั้นยังไม่ได้กลายเป็เนื้อ แต่เนื้อไก่นั้นเป็เนื้อจริง ๆ ชิมไปหนึ่งคำก็นับว่าผิดศีลใหญ่แล้ว ข้าจะทนมองศิษย์น้องของข้าตกลงไปในโลกโลกีย์โดยที่ไม่ทำกระไรได้เยี่ยงไร? คุณหนูบอกว่าจะพาศิษย์น้องของข้าออกจากขุมนรกนี้ แต่ข้ากลับไม่คิดเช่นนั้น ข้างนอกนั่นต่างหากที่เรียกว่าขุมนรกที่แท้จริง!”
เหอตังกุยส่ายหัวแล้วยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “ประหลาดแท้! ท่านจะบอกว่าไข่ไก่ที่พวกท่านกินนั้นมันไม่ฟักเป็ตัวหรือ? แล้วกุ้งแห้งเ่าั้มันก็จะไม่โตขึ้นเช่นนั้นรึ? แค่ประตูวัดบานเดียวสามารถแยกแยะความผิดชอบชั่วดีได้เชียวหรือ? การตัดสินคุณค่าของคนคนหนึ่งว่าสูงส่งหรือต่ำช้านั้น จะมองกันเพียงว่าปกตินางกินอะไร เคยนมัสการรูปปั้นหยวนสื่อเทียนจุน[3]กี่ครั้ง สามารถท่องบทสวดลัทธิเต๋าเจินจิงก่วงเซิ่งอี้ได้กี่บทเช่นนั้นหรือ?”
เหอตังกุยช่างเป็เด็กที่ร้ายกาจจริง ๆ เจินจูแสร้งวางมาดอบรมสั่งสอนต่อไปไม่ไหวแล้ว นางจึงพูดออกไปด้วยท่าทีสงบว่า “เจินจิ้งเป็คนที่ไม่คิดกระไรนัก นางบริสุทธิ์และไร้เดียงสา หากก้าวออกไปจากประตูวัดแห่งนี้ นางอาจถูกคนอื่นรังแกได้ ดีไม่ดีอาจถึงขั้นถูกลักพาตัวไปขาย”
เจินจิ้งโบกไม้โบกมือปฏิเสธ “ว่าอย่างไรนะ! ข้าหาใช่คนโง่ไม่! ไม่มีทาง! ไม่มีทางเป็เยี่ยงนั้นแน่...” ทว่าเจินจิ้งผู้น่าสงสารกลับโดนเมินอีกครั้ง
เหอตังกุยยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะมองสบตาเจินจูอย่างไม่ไหวติง “ข้าจะปกป้องนางเอง จะปกป้องจนกว่านางจะปกป้องตนเองได้ และจะปกป้องจนถึงวันที่มีชายที่รักและพร้อมดูแลนางปรากฏตัวขึ้น” เจินจิ้งได้ฟังเช่นนั้นก็หน้าแดงเป็ลูกตำลึง ตากลม ๆ ของนางมองซ้ายทีขวาทีจนงงไปหมด เดี๋ยวนะ! แค่เื่น้ำแกงไก่ถ้วยเดียว เหตุใดจึงโต้แย้งมาถึงเื่นี้ได้...
แท้จริงแล้ว เมื่อเย็นวานเหอตังกุยได้ถามเื่นี้กับเจินจิ้ง ว่านางยินดีจะกลับไปจวนตระกูลหลัวกับตนหรือไม่ ทั้งยังบอกอีกว่าเมื่อนางไปอยู่ที่นั่นไม่จำเป็ต้องเซ็นสัญญาอันใดทั้งสิ้น ขอเพียงให้นางเป็หญิงรับใช้ประจำตัวของตนก็พอ ส่วนเื่ความสัมพันธ์ส่วนตัว เราทั้งสองจะเป็ดั่งพี่น้องกัน
เจินจิ้งรู้สึกชอบและชื่นชมเหอตังกุยมาเป็เวลานานแล้ว แม้แต่พ่อแม่ของนางยังไม่สามารถให้ความรู้สึกสนิทชิดเชื้อเช่นนี้ได้ เมื่อรู้ว่าตนจะได้ออกจากวัดแห่งนี้ไปเผชิญโลกภายนอกกับเหอตังกุย นางก็ตื่นเต้นจนหัวใจแทบจะหลุดออกมาเสียเดี๋ยวนั้น แต่เพียงไม่นานนางก็คิดขึ้นได้ว่านางนั้นเป็ ‘ตัวค้ำประกัน’ เงินที่บิดามารดาค้างค่าเช่าไว้ ท่านอาจารย์ไม่มีทางปล่อยนางไปแน่ ในวินาทีนั้นหัวใจของนางจึงเหมือนตกจากปากเหวลงไปสู่ความอ้างว้างมืดมนเบื้องล่าง
เจินจิ้งพูดเหตุผลต่าง ๆ นานาออกมาอย่างเศร้าใจ ทว่าเหอตังกุยหาได้สลดใจในเหตุผลเ่าั้ไม่ นางกล่าวออกไปอย่างอ่อนโยนว่านางเพียงถามความสมัครใจเท่านั้น แม้นางจะยังคิดหาวิธีพาเจินจิ้งออกไปไม่ได้ เงินที่จะนำไปไถ่ตัวเจินจิ้งก็ยังไม่มี แต่ทุกปัญหาย่อมมีทางออกเสมอ เมื่อถึงเวลาอันสมควร นางจะต้องคิดหาทางออกได้แน่ เหอตังกุยจะพาเจินจิ้งออกจากวัดแห่งนี้อย่างบริสุทธิ์และเป็ธรรมที่สุด
เจินจิ้งเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เหอตังกุยเป็เด็กฉลาดก็จริง แต่เจินจิ้งก็ไม่คิดว่าเด็กคนหนึ่งจะหาหนทางที่ดีได้ เช่นนั้นนางจึงบอกให้เหอตังกุยรักษาตัวเองให้หายดีเสียก่อน อย่าได้เป็กังวลเกี่ยวกับนางเลย จากนั้นเหอตังกุยจึงยื่นมือไปกุมมือของนางไว้ ก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เราสัญญากันแล้วนะ ต่อไปนี้ข้าจะเป็คนดูแลเ้าเอง”
ในตอนนั้น แม้แต่เจินจูก็ยังรู้สึกตะลึงงัน นางรู้สึกเหมือนกำลังส่องกระจกมองตัวเอง สายตาและน้ำเสียงของเหอตังกุยตอนกล่าวประโยค ‘ข้าจะปกป้องนางเอง’ ออกมานั้น เปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่นในตัวเองอย่างมาก คำพูดทุกอย่างเหมือนผ่านการคิดมาแล้วอย่างถี่ถ้วน อีกทั้งท่าทางการพูดจาของคุณหนูเหอนั้นช่างเหมือนกับนางในวันที่ไปตีกลองยื่นฟ้องร้องที่ศาลว่าการไม่มีผิด เหมือนกันทุกประการ! นางเป็เพียงเด็กสิบขวบไม่ใช่หรือ เป็ไปได้อย่างไรกัน?
“โธ่ มัวแต่กล่าวโต้กันไปมาจนน้ำแกงไก่เย็นหมดแล้ว พวกเราจะยังเถียงกันต่อหรือไม่ว่า ‘กินได้หรือไม่ได้’?” เหอตังกุยโบกมือทำเป็ไม่รู้ไม่ชี้ “ศิษย์พี่เจินจู ท่านห่วงใยเจินจิ้งปานฉะนี้ แต่กลับหารู้ไม่ว่านางไม่ได้กินอะไรมาสามวันแล้ว”
เจินจูชำเลืองมองเจินจิ้งแวบหนึ่ง ก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยเสียงแ่เบา “เช่นนั้นก็รีบกินั้แ่มันยังร้อนอยู่เสีย” เจินจิ้งเหม่อไปครู่หนึ่ง นางมองไปที่ถ้วยน้ำแกงไก่น้ำลายสอพลางถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “ถ้า...ข้ากินลงไปจริง ๆ ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านจะช่วยข้าปิดเป็ความลับใช่หรือไม่?” เจินจูเขกมะเหงกลงที่หัวของเจินจิ้งหนึ่งทีโดยไม่ลืมที่จะกล่าวกำชับ “ค่อย ๆ กินล่ะ ระวังจะสำลัก”
เจินจิ้งโห่ร้องด้วยความดีใจ นางยกถ้วยน้ำแกงไก่ขึ้นมาซดไปอึกใหญ่ ใบหน้ากลม ๆ ที่ดูอวบอั๋นราวกับซาลาเปายัดไส้เต็มไปด้วยประกายแห่งความสุข! เจินจูจำได้ว่าตอนเด็ก ๆ นางเคยกินน้ำแกงไก่ครั้งหนึ่ง ตอนนั้นท่านน้าของนางแต่งภรรยาใหม่ ท่านแม่พานางไปร่วมพิธีแต่งงานด้วย นางจึงได้กินน้ำแกงไก่ถ้วยใหญ่ที่แสนเข้มข้นและหอมฉุย อีกทั้งยังจำได้ว่าท่านแม่ของนางตักขาไก่ออกมาจากถ้วย แล้วฉีกให้นางจิ้มกินกับซอสถั่วเหลือง ช่างเลิศรสยิ่งนัก!
เจินจูและเหอตังกุยมองไปยังเจินจิ้งก่อนจะหัวเราะคิกคัก เพียงทั้งสองหันมาสบตากันก็เข้าใจอีกฝ่ายได้ทันทีโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยสิ่งใด ทันใดนั้นพวกนางก็หัวเราะออกมาพร้อมกันอีกครั้งด้วยเสียงดังลั่น ริมฝีปากน้อย ๆ แสนจิ้มลิ้มของเจินจิ้งไม่ได้ออกห่างจากถ้วยน้ำแกงไก่เลย ทว่าดวงตาทั้งสองข้างที่กำลังจ้องมองมายังเจินจูและเหอตังกุยกลับเต็มไปด้วยความสงสัย
ในที่สุดเจินจูก็ทนไม่ไหวจึงยื่นมือออกไปจับมือของเหอตังกุยเอาไว้ แล้วสังเกตนางอย่างละเอียดถี่ถ้วน นางขมวดคิ้วก่อนจะกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม “วันนี้ข้าได้รู้แล้วว่าในใต้หล้ามีหญิงงามที่ฉลาดปราดเปรื่องเช่นท่านอยู่จริง ๆ ในอดีตข้าเคยได้ฟังบทกวีที่ร้องว่า ‘หญิงงามข้างริมแม่น้ำหุยเหอ รูปโฉมงดงามดั่งพระจันทร์เสี้ยวที่ลอยอยู่บนนภาลัย เปล่งประกายส่องสะท้อนลงมายังผืนน้ำ ช่างงดงามดั่งพระจันทร์เสี้ยวที่ลอยอยู่ในชลาธาร’ ข้านึกว่ากวีบทนี้จะเป็เพียงจินตนาการของนักกวีเท่านั้น แต่วันนี้ข้าได้เห็นแล้วว่ามีหญิงที่งดงามเยี่ยงนั้นอยู่จริง ๆ นักกวีประพันธ์ทุกอย่างออกมาจากความเป็จริงโดยแท้”
เหอตังกุยมองพร้อมส่งยิ้มไปยังเจินจู ก่อนจะกล่าวขึ้น “สองวันมานี้ ข้าได้ยินเจินจิ้งพูดถึงท่านอยู่บ่อยครั้ง คิดมาตลอดว่าอยากจะหาเวลาไปพบท่าน ตอนนี้ได้พบอย่างใจปรารถนาแล้ว และเมื่อได้พบจึงรู้ว่าท่านไม่ใช่เพียงคนธรรมดาแน่ หากท่านจะนำกวีที่ว่า ‘หญิงงามแห่งตงซาน ผู้ที่ผู้ใดพบเห็นแล้วก็อดมิได้ที่จะคะนึงหา แต่หาได้ไม่’ มาใช้แทนตัวท่านก็เห็นจะได้เช่นกัน”
เจินจูหัวเราะจนตัวโยน “อยู่ต่อหน้าท่าน ยังมีใครกล้าพูดถึงรูปร่างหน้าตาของตัวเองอีกเช่นนั้นรึ เอาล่ะ ๆ แม้ข้ากับท่านเพิ่งจะเจอกันครั้งแรก แต่ก็รู้สึกเหมือนเป็เพื่อนกันมานาน ไม่ต้องกล่าวคำพิธีรีตองพวกนี้หรอก ไป! เราไปย้ายของกันเถอะ” ขณะกล่าวด้วยรอยยิ้ม นางก็ลากเหอตังกุยออกไปทางประตูด้วย “น้ำแกงไก่ถ้วยนั้น แม้จะผสมน้ำค่อนข้างมากก็จริง แต่สำหรับร่างกายที่ทั้งเย็นทั้งอ่อนแอของท่าน ต่อให้รสชาติจืดชืด ไม่เหมาะจะให้ท่านกิน แต่ตัวท่านหาใช่รูปปั้นดินเผาไม่ อย่างไรก็ต้องกินข้าวบ้าง”
เมื่อเหอตังกุยเดินออกมาภายนอกจึงเห็นว่ามีของกองรวมกันเป็ูเาลูกย่อม ๆ ในนั้นมีทั้งผลไม้ ถุงข้าวสาร ฟืน ถ่าน เตาถ่าน เตาผิงเล็ก ทั้งยังมีหม้อ จานชาม ช้อนต่าง ๆ รวมถึงน้ำมันเทียนด้วย
นางกล่าวด้วยความตื้นตันใจ “ท่านพี่หยิบยื่นความช่วยเหลือให้ข้าในยามคับขันเช่นนี้... ข้าขอพูดอย่างไม่ปิดบังเลยว่าแท้จริงแล้วข้าหิวยิ่งนัก เมื่อครู่ข้ากะว่าจะกินผักป่าดิบเสียแล้ว”
เจินจูย้ายเตาถ่านเข้าไปในห้องพักก่อนจะกล่าวขึ้น “เมื่อครู่ ข้ากลัวว่าจะเสียงดังรบกวนเวลาพวกเ้าพักผ่อน จึงให้วางของไว้ข้างนอก ตอนนี้เราคงต้องย้ายเข้าไปด้วยตนเองแล้วล่ะ ข้าวสารมียี่สิบห้าจิน[1] ฟืนกับถ่านมีสองร้อยกว่าจิน ่นี้ท้องฟ้าแจ่มใสแล้ว อีกสองสามวันค่อยย้ายฟืนกับถ่านเข้าไปแล้วกัน เ้ารีบยกเตาผิงเล็กไปจุดแล้ววางไว้ที่หัวเตียงเสียก่อนเถอะ ห้องของพวกเ้าจะกลายเป็อุโมงค์น้ำแข็งอยู่แล้ว”
เหอตังกุยเชื่อฟังสิ่งที่เจินจูพูดเป็อย่างดี นางจึงรีบหิ้วเตาผิงเข้าไปข้างใน
ด้านเจินจูนั้น นางย้ายของเข้าไปอย่างคล่องแคล่วเป็รอบที่สามแล้ว ในรอบนี้นางใช้ผ้าหนา ๆ รองหม้อดินเผาเอาไว้แล้วยกเข้ามาพร้อมกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ในมณฑลซานตงของเรา มีสำนวนที่ว่า ‘น้ำข้าวต้ม[4]เป็ดั่งแกงโสมชั้นดีสำหรับคนยากคนจน’ น้ำข้าวต้มหม้อนี้ก็ดีกับเ้าเช่นเดียวกัน ข้าได้ยินจากเจินจิ้งว่าเ้ารู้เื่การแพทย์เป็อย่างดี เช่นนั้นเ้าคงไม่รังเกียจน้ำข้าวต้มนี้เป็แน่ ข้าจึงเข้าครัวไปทำมาให้โดยไม่ได้ถามไถ่ความเห็นจากเ้าก่อน มาเถิด มากินตอนที่มันยังร้อน ๆ อยู่ กินเข้าไปจะได้ขับเหงื่อออกมาและลดความหนาวลงได้บ้าง”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวใจของเหอตังกุยก็รู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาทันที นางดีใจกว่าตอนที่ได้รับน้ำแกงไก่ไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า เหอตังกุยกล่าวขอบคุณแล้วรับเอาหม้อดินมาเปิดฝาออก ในหม้อหอมอบอวลไปด้วยกลิ่นของน้ำข้าวและน้ำตาลทรายแดง ไอน้ำลอยฟุ้งขึ้นกลางอากาศราวเมฆหมอก กลุ่มไอน้ำลอยมาปะทะแก้มเย็น ๆ ของนางจนขึ้นสีชมพูคล้ายเืฝาด เหอตังกุยตักน้ำข้าวต้มออกมาใส่จนเต็มถ้วยแล้วก้มหน้าก้มตากิน หลังจากข้าวต้มพร่องไปกว่าครึ่งถ้วย นางจึงเงยหน้าขึ้นกล่าวกับเจินจิ้งด้วยเสียงใสแจ๋ว “ถ้าเ้าดื่มน้ำแกงไก่ถ้วยนั้นหมดแล้วก็ลองมากินอันนี้ดูนะ ข้ารับรองว่ารสชาติดีไม่แพ้น้ำแกงนั่นแน่”
เจินจิ้งยิ้มจนดวงตาของนางโค้งดังพระจันทร์เสี้ยว ก่อนจะพยักหน้ารับ “ฝีมือการทำอาหารของศิษย์พี่นั้นอร่อยจนเขย่าพื้นพิภพะเื ผีสางนางไม้ถึงขั้นร้องห่มร้องไห้เลยล่ะ! ศิษย์พี่ใหญ่น่ะ มักจะเข้าไปทำโรตีชงโหยวปิ่ง ผัดเส้นเอน ขนมไหน่เกาแล้วก็ตุ๋นไข่นกที่ห้องครัวของเรือนท่านอาจารย์อยู่เป็ประจำ จริงสิ ศิษย์พี่เคยทำยอดฟักทองเผ็ดและเต้าหู้ทอดใส่ไว้ในหม้อดินเผา บางครั้งก็เอากระดาษเคลือบน้ำมันห่อไว้ แล้วนำมาให้ข้ากินเป็ขนมตอนเช้าด้วย ตอนที่ข้าได้กินน่ะ แม้จะผ่านไปถึงห้าหกวันแล้ว แต่ข้าก็ยังจำรสชาตินั้นได้อยู่เลย! เ้ารู้หรือไม่ว่าฝีมือการทำอาหารของแม่ข้าน่ะเป็ที่หนึ่งในหมู่บ้านเชียวนะ แต่ฝีมือของท่านยังอร่อยสู้ฝีมือศิษย์พี่ได้ไม่ถึงครึ่งที่นางทำเลยสักนิด!”
เจินจูย้ายของเข้ามาอีกหลายรอบ นางกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มว่า “เ้าแมวน้อยจะกละเช่นเ้านี่นะ นอกจากจะกินจุแล้ว ปากน้อย ๆ ของเ้าก็ยังพูดไปเรื่อยเปื่อยอีก ต่อไปหากเ้าได้แต่งออกไปแล้ว ข้าแนะนำให้เ้าเปลี่ยนอาชีพเป็แม่สื่อเสียเถิดนะ คงจะคุยโม้จับคู่ให้เขาจนลิงหลับเป็แน่ อีกอย่างข้าเคยทำขนมให้เ้าไม่ถึงสิบครั้งด้วยซ้ำ จะเรียกว่าบ่อย ๆ ได้อย่างไรกัน?” เจินจิ้งแลบลิ้นใส่ จากนั้นจึงก้มหน้าลงไปดื่มน้ำแกงต่อ
เจินจูจัดของที่กองอยู่บนหัวเตียง ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย “นอกจากกองฟืนและถ่าน ของอื่น ๆ นั้นถูกย้ายเข้ามาหมดแล้ว แต่ข้าลืมไปว่าหน้าต่างทั้งสี่บานของห้องเ้ามีลมโกรกเข้ามาอยู่ตลอด พรุ่งนี้ข้าจะหากระดาษปิดหน้าต่างมาให้ คืนนี้พวกเ้าใช้ม้านั่งสองสามตัวกับชุดแม่ชีมากันลมไว้ก่อนแล้วกัน อย่าทำเป็เล่นไป การนอนตากลมจากยอดูเาแห่งนี้ไม่ใช่สิ่งที่จะเห็นเป็เื่เล่น ๆ ได้”
ระหว่างที่นางกำลังกล่าวอยู่นั้น มือของนางก็ชี้ไปยังกองผลไม้ลูกเล็กสีแดงและลูกแพร์สีเขียวพลางยิ้ม “วันนี้ขาของข้ายังไม่ทันก้าวออกจากประตูเลย เจินจิ้งก็รีบมาฟ้องว่าขนมและผลไม้บนแท่นในศาลาพักศพถูกเจินเหวยและแม่ชีน้อยคนอื่น ๆ ขนไปหมดแล้ว ข้าคิดว่าเ้าไม่จำเป็ต้องกินของพวกนั้นหรอก เดิมทีใช้วางเพื่อประดับเท่านั้น อีกทั้งของเ่าั้ก็ถูกส่งมาจากทางใต้หลายวันแล้ว อย่างไรก็อย่าไปถามหาเอาความพวกนางเลย เมื่อวานตอนเย็นข้าลงจากเขาไปที่ตำบลทู่เอ๋อร์ เลือกซื้อผลไม้ที่สดและหวานฉ่ำกว่ามาให้เ้ากินบำรุงม้ามและเรียกน้ำย่อย หากเ้าดื่มน้ำแกงหมดแล้วก็ลองมากินดูนะ”
เหอตังกุยยิ้มจนตาหยีพร้อมกล่าวว่า “ท่านพี่ช่างมีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่นัก ไม่แปลกใจเลยที่เจินจิ้งมักจะบอกว่าท่านเป็เสมือนท่านแม่ของนาง ข้าจะทำอย่างไรดี? แม้แต่ข้าเองก็อดคิดเช่นนั้นไม่ได้เสียแล้ว”
เจินจูอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ “ปากของเ้าเคลือบด้วยน้ำตาลหรืออย่างไร? จะว่าไปใบหน้าของข้ากับเจินจิ้งก็เป็ทรงกลม ๆ คล้ายลูกชิ้นเหมือน ๆ กัน แลดูมีส่วนคล้ายคลึงกันอยู่บ้าง แต่เ้านั้นมีใบหน้าเล็กราวกลีบบัว อีกทั้งยังมีคางแหลม เ้าต้องได้ท่านแม่ของเ้ามาแน่ ๆ ใช่หรือไม่?”
เหอตังกุยก้มลงจิบน้ำข้าวต้มไปคำหนึ่ง แล้วกล่าวขึ้นด้วยเสียงคลุมเครือไม่ชัดถ้อยชัดคำนัก “จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ถูก ใบหน้าของท่านแม่ข้าก็ทรงกลม ๆ แบบพวกท่านนั่นแหละ” เจินจูจึงกล่าวขึ้นใหม่อีกครั้ง “เช่นนั้นก็คงได้ท่านพ่อมา” ทันใดนั้นเจินจูก็นึกขึ้นได้ว่าคำว่า ‘ท่านพ่อ’ สำหรับเหอตังกุยเป็คำต้องห้าม นางจึงรีบเปลี่ยนไปคุยเื่แขกที่มาจากเมืองหลวงแทน
คุยเล่นไปได้ไม่กี่คำก็มีแม่ชีคนหนึ่งวิ่งเข้ามา นางหอบหายใจก่อนจะกล่าวขึ้นว่า “ศิ...ศิษย์พี่ ท่านอาจารย์บอกว่าแขกที่พักอยู่ห้องทางปีกตะวันตก้าพบคุณหนูเหอ ให้ท่านนำตัวนางไปเดี๋ยวนี้เ้าค่ะ!”
แขกหรือ? จิ่นอีเว่ย้าพบนางอย่างนั้นรึ? เหอตังกุยเอียงหัวครุ่นคิด มันช่าง ‘แปลก’ เสียจริง เมื่อวานนางกับพวกเขาคุยกันเพียงไม่กี่ประโยคเท่านั้น ไม่น่าจะรู้แม้แต่ชื่อของนางและเจินจิ้งด้วยซ้ำ เหตุใดจึงรู้ชื่อและชี้ตัวนางอย่างถูกต้องเช่นนี้ได้ แถมยัง้าจะพบนางอีก ต่อให้พวกเขาหาคนที่พวกนางช่วยเอาไว้เจอแล้ว แต่ก็ไม่น่าจะสาวมาถึงนางได้ไวขนาดนี้
เหอตังกุยหันหน้ากลับไปมองเจินจิ้งจึงพบว่านางใจนตาโตและอ้าปากค้าง คล้ายกบนาที่กำลังอ้าปากล่าเหยื่ออย่างไรอย่างนั้น นางจึงอดที่จะขำออกมาไม่ได้ “เ้าใอันใดกัน ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก พวกเขาแค่อยากจะพบข้า ข้าออกไปพบก็สิ้นเื่แล้ว อาจจะถามนั่นนี่ไม่กี่คำเท่านั้น ในเมื่อพวกเขาไม่ได้เรียกชื่อเ้าไปด้วย เ้าก็อยู่ดื่มน้ำแกงที่นี่ต่อเถอะ ถือว่าอยู่ดูแลห้องของเรา”
เชิงอรรถ
[1] จิน คือหน่วยวัดน้ำหนักของจีน หนึ่งจินเท่ากับห้าร้อยกรัม สองจินเท่ากับหนึ่งกิโลกรัม
[2] หมู่ เป็หน่วยไร่นาของจีน หนึ่งหมู่เท่ากับ 166.5 ตารางวา
[3] หยวนสื่อเทียนจุน คือหนึ่งในสามมหาเทพตามความเชื่อของลัทธิเต๋า
[4] น้ำข้าวต้ม คือน้ำข้าวที่เอามาต้มผสมน้ำตาลทรายแดง
