อากาศ่เที่ยงค่อนข้างแจ่มใส เหอตังกุยกำลังจัดแจงสมุนไพรที่เพิ่งเก็บมาอยู่ที่ริมหน้าต่าง เจินจิ้งเดินเข้ามาในห้องพร้อมถ้วยลายดอกไม้ที่มีฝาปิดหนึ่งใบ นางกล่าวขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “เสี่ยวอี้ น้าหลงจากห้องครัวส่งนี่มาให้ บอกว่าอาจารย์เป็คนสั่งให้ทำน้ำแกงไก่ให้ท่านกินบำรุงร่างกายโดยเฉพาะเลย”
พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกหรืออย่างไร แม่ชีไท่ซั่นส่งน้ำแกงไก่มาจริง ๆ หรือนี่? เหอตังกุยส่งประกายรอยยิ้มทะเล้นออกมา “อมิตตาพุทธ พระพุทธเ้าเมตตาต่อทุกสรรพสิ่งจริง ๆ ! แม่ชีไท่ซั่นช่างมีน้ำใจนัก...” จากนั้นนางจึงเปิดฝาชามออกแล้วส่งเสียงหัวเราะขึ้น “ให้เกียรติข้าจริง ๆ ใส่โสมลงไปเสียด้วย” เป็จริงดังนั้น น้ำแกงไก่ถ้วยนี้ทำมาจากวัตถุดิบที่ถือว่าดีมากเลยทีเดียว เพียงแต่น้ำแกงที่ส่งมาไม่ใช่ส่วนที่ดีที่สุดก็เท่านั้น
น้ำแกงถ้วยนี้มีน้ำผสมอยู่มากกว่าครึ่ง อีกทั้งโสมยังถูกวางลอยโดดเด่นสะดุดตาเพื่อแสดงให้รู้ว่านี่เป็ ‘น้ำแกงไก่ผสมโสม’ อีกด้วย เหอตังกุยใช้ช้อนคนลงไปในถ้วยน้ำแกงเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะออกมาอีกครั้งอย่างอดไม่ได้ หัวไก่ คอไก่ ตูดไก่ ซี่โครงไก่ หนังไก่... เมื่อลองมองดูดี ๆ แล้ว นางกลับไม่พบว่ามีเนื้ออยู่เลยแม้แต่น้อย ไม่รู้ว่าผู้ใดเป็คนจัดน้ำแกงถ้วยนี้มาให้กันแน่ เลือกได้ดีขนาดนี้ นับเป็ผู้ที่มีพร์ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว หากส่งคนจัดน้ำแกงถ้วยนี้ไปจัดการเื่บัญชีของวัดล่ะก็ คงลดค่าใช้จ่ายของวัดไปได้มาก
เมื่อเห็นว่าเหอตังกุยไม่ยอมดื่มน้ำแกงแม้แต่คำเดียว เจินจิ้งจึงก้มลงดูในชามอย่างงุนงง ก่อนจะถามขึ้นด้วยความสงสัย “สองวันที่ผ่านมา ท่านแทบจะไม่ได้กินอะไรเลย น้ำแกงไก่ที่ดีขนาดนี้ เหตุใดท่านถึงไม่รีบกินเล่า?”
เหอตังกุยกวักมือให้เจินจิ้งเข้ามาหา จากนั้นก็ดันถ้วยน้ำแกงไก่ไปให้นาง “เจินจิ้ง เ้ากินแทนข้าหน่อยเถอะ” เจินจิ้งสะดุ้งใ รีบโบกมือปฏิเสธแล้วถอยหลังกลับไปทันที แต่ก็โดนเหอตังกุยคว้าตัวเอาไว้แล้วกดให้นั่งลงบนเก้าอี้เสียก่อน “รีบดื่มตอนที่ยังร้อน ๆ อยู่ เร็วเข้า! แม้ข้าจะดื่มน้ำแกงไก่นี่ไม่ได้ แต่เ้าดื่มได้นี่”
เจินจิ้งประหลาดใจ “ทำไมเล่า? นี่เป็ยาบำรุงชั้นดีเลยนะ”
เหอตังกุยส่งประกายรอยยิ้มออกมา “ร่างกายของข้าทั้งเย็นและอ่อนแอ แถมยังมีาแอยู่หลายแห่ง นอกจากจะกินยาบำรุงไม่ได้แล้ว อย่าว่าแต่น้ำแกงไก่เลย แม้แต่ของคาวก็ยังกินไม่ได้ด้วยซ้ำ น้ำแกงถ้วยนี้ ‘มีรสจืดชืด’ เหมาะจะกินรองท้อง” เมื่อเห็นว่าเจินจิ้งยังคงมองไปที่น้ำแกงไก่ร้อน ๆ พลางอ้าปากค้างอย่างอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ เหอตังกุยจึงตบหลังนางเบา ๆ พร้อมพูดกล่อมไปด้วย “เ้าทนหิวมาตั้งสองวันแล้วไม่ใช่หรือ ตอนนี้มีของกินอยู่ตรงหน้า ยังต้องรออันใดอีก? อย่างไรเสีย เ้าก็ไม่ได้เป็แม่ชีไปตลอดชีวิตอยู่แล้ว หากข้าออกไปจากที่นี่เมื่อใด ข้าจะพาเ้าไปด้วยอย่างแน่นอน วันนี้ก็ถือว่าทำผิดศีลเพื่อออกจากศีลไปเสียเลย”
“เหอะ ๆ คุณหนูเหอ นอกจากจะยุให้ศิษย์น้องของข้าทำผิดกฎแล้ว ยังคิดจะลักพาตัวนางอีกหรือ!”
จู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากด้านนอก ทำให้เจินจิ้งใจนิญญาแทบหลุดออกจากร่างเลยทีเดียว ทันใดนั้นน้ำลายที่ไหลมากองรวมกันในปากก็ไหลลงไปติดคอ ทำให้เจินจิ้งสำลักและไอออกมาอย่างต่อเนื่อง
เมื่อเหอตังกุยหันกลับไปมองก็พบว่าที่หน้าประตูมีแม่ชีอายุประมาณสามสิบปีกว่ายืนอยู่ ใบหน้าของนางสงบราวดวงจันทร์ แลดูน่าเกรงขามแม้ในยามไร้โทสะ นางมองมาที่เหอตังกุยตาไม่กะพริบ ด้านเหอตังกุยก็ค่อย ๆ สงบสติอารมณ์แล้วมองกลับไปเช่นกัน นางเดาได้ว่าคนตรงหน้าคงจะเป็ศิษย์พี่เจินจู ผู้ที่ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติก่อน เจินจิ้งก็มักจะพูดถึงอยู่บ่อยครั้ง เหอตังกุยเองก็พอจะรู้เื่ราวชีวิตของเจินจูอยู่บ้างเช่นกัน
เดิมที เจินจูเป็บุตรสาวของพ่อค้าข้าวคนหนึ่ง มีนามเดิมว่าชิวผิง หลายปีก่อน ทางใต้มีโรคระบาดเกิดขึ้น พ่อแม่พี่น้องของชิวผิงต่างก็ติดโรคและไม่อาจรักษาให้หายได้ ชิวผิงที่เหลือรอดอยู่เพียงคนเดียวจึงขายไร่นา รวมไปถึงโรงข้าวที่มีจนหมด นางเตรียมที่จะนำอัฐิของพ่อแม่และคนในครอบครัวกลับไปที่จวนเกิดของตน แต่เพราะเป็หญิงจึงไม่สะดวกที่จะเดินทางไปไหนมาไหนคนเดียว นางจึงจ้างองครักษ์รับจ้างคนหนึ่งใน ‘กลุ่มองครักษ์สำหรับการเดินทาง’ มาดูแลคุ้มครอง
ระหว่างทาง นางกับองครักษ์คนนั้นค่อย ๆ เกิดความรู้สึกดีต่อกันมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเมื่อไปถึงจุดหมาย ทั้งสองจึงตัดสินใจเผยความในใจต่อกัน อีกทั้งฝ่ายชายยังขอนางแต่งงานอีกด้วย ชิวผิงรู้สึกซาบซึ้งในความใส่ใจและละเอียดอ่อนที่เขาแสดงออกมาตลอดทาง อีกทั้งนางก็เป็หญิงกำพร้า ไม่มีบิดามารดามาจัดการเื่งานแต่งให้ เหตุนี้ นางจึงตกลงแต่งงานไปในที่สุด
เพราะฝ่ายชายเป็บุตรชายคนโต ทางจวนมีฐานะยากจน ทั้งยังมีพี่น้องมากมาย ดังนั้น นอกจากจะไม่เรียกค่าสินสอดจากฝ่ายชายแล้ว นางยังแต่งเข้าไปพร้อมกับเงินอีกสามร้อยตำลึง ทว่าชิวผิงกับองครักษ์รับจ้างเคยสัญญากันไว้ว่าไม่ว่าจะรวยหรือจนก็จะครองรักกันไปตลอดชีวิต และไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะมีอนุไม่ได้เป็อันขาด ซึ่งองครักษ์ก็รับปากนาง
หลังแต่งงาน ชิวผิงซื้อโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งด้วยเงินของตนเอง นางดูแลโรงเตี๊ยมและดูแลพ่อแม่พี่น้องของสามีไปด้วย ซึ่งนางสามารถทำทั้งสองหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยมมาโดยตลอด พ่อแม่สามีกล่าวชมนางไม่หยุด น้องสาวสามีก็ชื่นชอบพี่สะใภ้คนนี้มาก มักจะอ้อนให้นางสอนเื่การเย็บปักถักร้อยและเื่การทำอาหารอยู่เสมอ ฐานะของพวกเขาดีขึ้นเรื่อย ๆ คนในจวนมักจะหัวเราะและหยอกล้อกันเป็ประจำ แสดงให้เห็นว่าพวกเขาสนิทกันมากเลยทีเดียว
เจ็ดปีต่อมา โรงเตี๊ยมที่ก่อนหน้ามีเพียงโรงเดียวก็ขยายออกไปเป็สี่แห่ง ครอบครัวของพวกเขาย้ายเข้าไปอาศัยอยู่ในจวนหลังใหญ่ที่มีความเป็ส่วนตัวมากขึ้น จากนั้นเป็ต้นมา พ่อและแม่สามีก็เริ่มแปลกไป พวกเขามักจะชักสีหน้าใส่ชิวผิงอยู่เสมอ ทั้งยังชอบหาเื่บ่นอยู่ตลอดเวลา เมื่อเป็เช่นนี้บ่อยครั้ง ชิวผิงจึงคิดเอาเองว่าพวกท่านอาจจะอยากอุ้มหลานนั่นเอง
ความจริงแล้ว หลายปีหลังการแต่งงาน ชิวผิงป้องกันการตั้งครรภ์ด้วยวิธีพื้นจวนมาโดยตลอด นางคิดว่ารอให้กิจการโรงเตี๊ยมไปได้ดี รอให้ฐานะทางจวนดีกว่านี้ แล้วค่อยมีลูกภายหลัง มาตอนนี้ทุกอย่างก็เป็ไปตามที่นาง้าแล้ว มีจวนหลังใหญ่ มีที่นาเป็ของตัวเอง กินอยู่อย่างสุขสบาย ชิวผิงเองก็ไม่อยากป้องกันการตั้งครรภ์แล้วเช่นกัน ตอนนี้นางอยากมีลูกใจจะขาด เพื่อให้พ่อแม่สามีได้อุ้มหลาน นางจึงเดินทางไปปรึกษาหมอสำหรับผู้หญิงที่มีชื่อเสียง ทั้งกินยาบำรุงร่างกายนานเป็เดือน ๆ ทั้งไปไหว้พระโพธิสัตว์กวนอิมเพื่อขอลูก แต่ปรบมือข้างเดียวไม่อาจดังได้ นางพูดเื่การมีลูกกับสามีอยู่หลายครั้ง แต่อีกฝ่ายกลับไม่ใส่ใจเท่าใดนัก มีเพียงนางคนเดียวเท่านั้นที่ให้ความสำคัญกับเื่นี้
หลังผ่านไปได้สักพัก ระหว่างการรับประทานอาหารร่วมกันครั้งหนึ่ง จู่ ๆ ผู้เป็สามีก็บอกว่ามีเื่จะประกาศกับทุกคน สมาชิกทุกคนในจวนจึงหันไปมองเขาเป็ตาเดียว เขาอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเล่าเื่ทั้งหมดออกมาในที่สุด
ครึ่งปีก่อน ระหว่างกำลังทำงาน เขาได้ช่วยหญิงสาวชาวจวนที่เกือบจะถูกขืนใจเอาไว้ เพราะสถานการณ์ในตอนนั้นเร่งด่วนมาก นอกจากจะได้เห็นเรือนร่างของหญิงนางนั้นแล้ว เขายังขี่ม้าตัวเดียวกับนางตลอดสองวันเต็ม หลังได้รับความช่วยเหลือ หญิงชาวจวนนามว่าหงลี่ผู้นั้นก็รู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณของเขาเป็อย่างมาก นางอยากจะติดตามอยู่ข้างกายเขาแต่เขาก็ปฏิเสธ โดยบอกว่าเคยสัญญากับฮูหยินเอาไว้ว่าจะไม่มีอนุเป็อันขาด แต่หงลี่กลับตอบว่านางไม่ได้้าตำแหน่งฐานะอันใดทั้งสิ้น นางจะไม่เข้ามาอยู่ร่วมจวนกับเขา ขอเพียงเช่าจวนให้นางได้อยู่อาศัยและให้นางได้พบเจอกับเขาบ้างก็พอ หากตนไม่ยอมรับ นางจะเอาหัวโขกเสาฆ่าตัวตายเสียเดี๋ยวนี้ เขาจึงต้องยอมตกลงอย่างไม่มีทางเลือก
ผู้เป็สามีนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อไปว่า เมื่อหลายวันก่อนตอนที่เขาไปเยี่ยมหงลี่ นางร้องห่มร้องไห้แล้วขังตัวเองเอาไว้ในห้อง หลังเค้นถามอยู่นานจึงได้รู้ว่านางตั้งครรภ์ เขากำลังคิดว่าหากหงลี่ให้กำเนิดบุตรก่อนแต่งงาน เช่นนั้นเด็กก็จะกลายเป็ลูกนอกสมรส ต้องทนอับอายไปตลอดชีวิต เขาปล่อยให้เป็เช่นนั้นไม่ได้ จึงอยากจะพาหงลี่เข้ามาอยู่ในจวน ให้นางได้มีฐานะที่ชัดเจน เช่นนั้นลูกที่เกิดมาจะได้มีพ่อ
ชิวผิงฟังสามีเล่าจนจบด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างเชื่องช้า... สามีและภรรยาก็เหมือนคนคนเดียวกัน ลูกของสามีก็เหมือนกับลูกของนาง รอให้หญิงคนนั้นคลอด นางจะเป็คนเลี้ยงดูเด็กเอง และจะรักเหมือนลูกในไส้อย่างแน่นอน เพียงแต่ตอนที่นางแต่งเข้ามาในจวน ทั้งสองมีการทำสัญญาเป็ลายลักษณ์อักษรโดยระบุว่าสามีจะมีอนุไม่ได้เป็อันขาด เหตุนี้จึงปล่อยให้หงลี่เข้ามาอยู่ในจวนไม่ได้
ผู้เป็สามีปรายตามองมารดาทันที และแล้วแม่สามีก็เอ่ยปากขึ้น นางบอกว่าหลังจากที่ได้ฟังบุตรชายเล่าเื่แล้ว หงลี่ก็เป็คนจริงใจคนหนึ่ง ทั้งยังรู้จักสำนึกบุญคุณคน แล้วตอนนี้ก็ยังสืบทอดทายาทให้ตระกูลอีก เช่นนี้จะปล่อยให้นางระหกระเหินอยู่ข้างนอกได้อย่างไร อีกอย่าง ว่ากันว่าแม่และลูกมีหัวใจดวงเดียวกัน การพรากลูกพรากแม่ก็ไม่ต่างไปจากการเอาชีวิตนาง ตระกูลของพวกเขาเป็ตระกูลแห่งความเมตตาจึงไม่อาจทำเื่เช่นนี้ได้ ผู้ชายทุกคนล้วนมีสามภรรยาสี่อนุทั้งนั้น การที่บุตรชายจะรับอนุเข้ามาในครั้งนี้ก็เพราะไม่มีทางเลือก ไม่ถือเป็การทำผิดสัญญา นอกจากนี้ ธุรกิจของชิวผิงก็ยุ่งอย่างกับกระไรดี มีอีกคนเข้ามาช่วยดูแลพ่อแม่ ปรนนิบัติสามีและสืบทอดตระกูล ตัวนางเองก็จะได้มีน้องสาวที่รู้ใจเพิ่มมาอีกคน แบบนี้ยังไม่ถือเป็เื่ดีอีกหรือ? นางน่าจะดีใจเสียด้วยซ้ำ เหตุใดจึงมีนิสัยหึงหวงราวกับหญิงขี้อิจฉาเช่นนี้ ทั้งยังคิดจะขู่สามีด้วยใบสัญญาอีก
ชิวผิงตาสว่างขึ้นมาทันที ที่แท้สามีและแม่สามีก็ตระเตรียมกันมาั้แ่แรกแล้ว ตอนนี้พวกเขากำลังเปิดไพ่กับนางนั่นเอง
นางมองดูแววตาของคนอื่น ๆ บนโต๊ะอาหาร เห็นได้ชัดว่าทุกคนรู้เื่นี้กันหมด แท้จริงแล้วทุกคนก็จัดฉากครั้งนี้ขึ้นเพื่อนางโดยเฉพาะ วินาทีนั้นจู่ ๆ นางก็รู้สึกราวกับหัวใจหล่นลงไปในบ่อน้ำที่เย็นเฉียบ นี่น่ะหรือ พ่อแม่สามีที่รักและเอ็นดูนาง นี่น่ะหรือ น้อง ๆ ของสามีที่รักและเคารพนาง ในยามปกติ คนเหล่านี้สนิทสนมกับนางมากถึงเพียงนั้น คิดไม่ถึงเลยว่าพอเกิดเื่ ทุกคนจะเลือกยืนอยู่ข้างสามีโดยไม่สนใจความผิดถูกเช่นนี้
ชิวผิงเป็หญิงที่แข็งแกร่งมากคนหนึ่ง นางยกข้อตกลงตอนแต่งงานขึ้นมาแย้งและยืนยันว่าจะไม่ยอมโดยเด็ดขาด เป็เช่นนี้อยู่ประมาณครึ่งเดือน พ่อแม่สามีเปลี่ยนจากคนที่เคยอ่อนโยนโอบอ้อมเป็คนที่เ็า ทำหน้าบูดบึ้งทั้งวัน ทุกครั้งที่พบเห็นนางก็จะทำราวกับมองไม่เห็น ปฏิบัติราวกับนางเป็อากาศธาตุ
มีอยู่วันหนึ่ง นางยุ่งกับงานที่โรงเตี๊ยมทั้งวัน เมื่อกลับไปถึงจวนก็พบว่าข้างพ่อแม่สามี มีหญิงท้องโตนั่งอยู่คนหนึ่ง
แม่สามีบอกกับนางราวเป็การประกาศศักดาว่า เนื้อหาที่ระบุเอาไว้ในสัญญาแต่งงาน เพียงห้ามไม่ให้บุตรชายแต่งอนุภรรยาเข้าจวนเท่านั้น ไม่ได้บอกว่าห้ามแต่งภรรยาเอกอีกคน นางเห็นว่าหงลี่เป็เด็กดี มีนิสัยอ่อนโยน ทั้งยังรู้กาลเทศะและกตัญญู ดังนั้นนางจึงจัดการให้บุตรชายแต่งหงลี่เข้าจวนในฐานะของภรรยาเอกอีกคน ต่อไปหากได้บุตรชาย บุตรของนางก็จะกลายเป็หลานชายคนโตของตระกูล เวลานี้หงลี่ท้องโตมากแล้ว จึงไม่เหมาะที่จะให้อาศัยอยู่ภายนอก จำต้องรับนางเข้ามาอยู่ในจวนก่อน รอให้คลอดแล้วค่อยจัดทั้งงานแต่งและงานฉลองรับขวัญไปพร้อมกันเสียเลย
แม่สามีดุด่าชิวผิงว่าเป็สตรีควรจะให้สามีเป็หลักและเป็ผู้นำ ต่อไปห้ามไปแสดงตัวที่โรงเตี๊ยมอีก ทั้งยังบอกให้นางมอบกิจการให้น้องชายของสามีเป็คนดูแล จากนั้นก็อยู่ดูแลหงลี่ที่จวนอย่างเดียวก็พอ ชิวผิงนิ่งอึ้ง มาโทษว่านางออกไปแสดงตัวข้างนอก แล้วทำไมตอนที่ยากจนจนไม่มีข้าวจะกินถึงไม่เคยพูดเื่นี้เล่า?
หลังจากนั้น หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้าง ๆ ก็ลุกขึ้นก้มกราบชิวผิงทั้งน้ำตา นางขอร้องให้ชิวผิงรับนางเข้ามาอยู่ในจวน แต่ยังไม่ทันที่ชิวผิงจะพูดอะไร แม่สามีก็ตวาดด่าให้นางประคองหญิงคนนั้นขึ้นจากพื้นเดี๋ยวนี้
สามเดือนต่อมา หงลี่แท้งลูก นางร้องห่มร้องไห้บอกว่าชิวผิงให้นางกินของหวานเข้าไปจึงเป็เช่นนี้ สามีโกรธมากถึงขั้นทำร้ายร่างกายชิวผิงครั้งใหญ่ ก่อนจะหยิบพู่กันมาเขียนหนังสือหย่าแล้วโยนใส่หน้าชิวผิง ในหนังสือหย่าระบุว่านางทำผิดเื่ ‘ไม่กตัญญูต่อบิดามารดา ไร้บุตรและริษยา’ซึ่งเป็กฎใน ‘เจ็ดห้าม’ นั่นเอง เขาบอกให้นางออกจากจวนตัวเปล่า ห้ามนำสิ่งใดติดตัวไปแม้แต่อย่างเดียว ทั้งยังสั่งให้ออกไปทันที ั้แ่บัดนี้เป็ต้นไป ทั้งสองจะเป็ศัตรูกัน ต่อให้ตายก็ไม่มีทางพูดจากันอีก
ชิวผิงเก็บหนังสือหย่าเอาไว้ นางไม่ได้ร้องไห้หรือโวยวายสักนิด ทั้งยังไม่ได้นำของสิ่งใดติดตัวไปแม้แต่อย่างเดียว นางจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับไปมอง พ่อแม่สามีที่เคยรักนางราวกับลูกแท้ ๆ น้องชายน้องสาวสามคนที่นางเลี้ยงดูมากับมือ ไม่มีใครห้ามหรือรั้งนางเอาไว้เลยสักคน เพียงมองดูนางที่มีสภาพผมเผ้ารุงรังเดินจากไปทีละก้าว ๆ จนลับตาเท่านั้น
วันต่อมา ชิวผิงทำเื่ที่น่าตกตะลึงอย่างมาก นางนำหนังสือแต่งงานเมื่อเจ็ดปีก่อน หนังสือหย่าที่เพิ่งได้รับและหนังสือฟ้องร้องไปฟ้องครอบครัวของสามีถึงศาลว่าการประจำมณฑลเจียงฝู่ ว่ากันว่าคดีในตอนนั้นสั่นะเืไปทั้งเมืองเลยทีเดียว
ราชสำนักมีกฎว่า หากหญิงใดทำผิดกฎ ‘เจ็ดห้าม’ หนึ่งข้อ ทำให้ครอบครัวสามีหน่าย เช่นนั้นสินเดิมที่ฝ่ายหญิงนำติดตัวไปด้วยตอนแต่งงานจะถูกจัดการโดยครอบครัวสามีทั้งหมด และครอบครัวสามีต้องแบ่งสินเดิมเ่าั้ให้ฝ่ายหญิง อาจให้ทั้งหมดหรือบางส่วนตามที่เห็นสมควร หากหญิงคนใดทำผิดกฎ ‘เจ็ดห้าม’ มากกว่าสองข้อ ครอบครัวสามีมีสิทธิ์จะเก็บสินเดิมทั้งหมดของนางเอาไว้ แต่หากสามีภรรยาหมดรักกันแล้วโดยฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งขอหย่าขาด เช่นนั้นฝ่ายหญิงจะได้สินเดิมที่นำติดตัวไปด้วยตอนแต่งงาน รวมไปถึงส่วนแบ่งทรัพย์สินหลังแต่งงานด้วย
ห้าวันต่อจากนั้นเป็วันเปิดศาล ทุกคนต่างจับตามองเื่นี้ ใต้เท้าตุลาการประจำมณฑลเป็ผู้ออกมาตัดสินคดีความด้วยตนเอง ครอบครัวสามีจ้างผู้ว่าความที่ดีที่สุดของเมืองเจิ้นเจียงมาว่าคดีให้ด้วยเงินก้อนใหญ่ ส่วนชิวผิง...นางจะเป็ผู้ว่าความด้วยตนเอง
หลังเปิดศาล ผู้ว่าความของสามีก็พูดพล่ามยาวเหยียด บอกว่านางทำผิดเื่ไม่กตัญญูต่อบิดามารดา ไร้บุตรและริษยา ซึ่งเป็กฎข้อห้ามใน ‘เจ็ดห้าม’ ทั้งยังทำร้ายบุตรของสามี จึงสมควรแล้วที่จะถูกหย่าและยึดสินเดิมของนางเอาไว้ทั้งหมด
ถึงคราวชิวผิงพูดบ้าง นางคุกเข่าอยู่บนพื้นแล้วกล่าวด้วยท่าทางสงบ ในอดีตมีกฎ ‘เจ็ดห้าม’ แต่ก็มีกฎ ‘สามห้ามหย่า’ เช่นกัน หากฝ่ายหญิงไร้จวนไม่มีที่ไป ห้ามหย่า ไว้ทุกข์ให้พ่อแม่สามีสามปี ห้ามหย่า แต่ก่อนเคยยากจน แต่หลังแต่งงานกลับร่ำรวย ห้ามหย่า ตอนนี้นางตรงตามกฎสองข้อใน ‘สามห้ามหย่า’ จึงไม่อาจถูกหย่าได้
อย่าเพิ่งพูดเื่อื่น ในตอนที่นางเพิ่งแต่งเข้าจวนสามี ตอนนั้นพวกเขามีกระท่อมเล็ก ๆ เพียงสองหลังเท่านั้น สมาชิกหกคนในจวน ั้แ่พ่อสามีที่มีอายุหกสิบไปจนถึงน้องสาวสามีที่มีอายุเพียงเก้าขวบ ทุกคนต่างกินและอยู่ด้วยเงินเพียงห้าหกอีแปะที่สามีได้จากการเป็องครักษ์รับจ้างในแต่ละเดือนเท่านั้น ในหนึ่งเดือน มีครึ่งเดือนที่พวกเขาต้องประทังชีวิตด้วยข้าวต้มที่มีข้าวน้อยน้ำมากและขนมปังรำ ยามหน้าร้อน พวกเขาต้องนำเสื้อกันหนาวไปจำนำแลกเงิน ยามหน้าหนาวก็ต้องเอาเสื้อผ้าฤดูร้อนไปจำนำ สิ่งใดที่พอจะแลกเงินได้ ล้วนถูกจำนำจนไม่มีเหลือ ในจวนมีกินเพียงวันต่อวันเท่านั้น เมื่อหิวจนทนไม่ไหว พ่อแม่รวมไปถึงน้อง ๆ ของสามีถึงขั้นต้องแต่งตัวเป็ขอทานเพื่อออกไปขอเงินกันเลยทีเดียว เรียกได้ว่าพวกเขาในตอนนั้นยากจนจนไม่รู้จะอธิบายอย่างไรแล้ว
แต่มาตอนนี้ ครอบครัวสามีกลายเป็คหบดีที่มีหน้ามีตาภายในเมือง มีทรัพย์สินมากกว่าสองพันตำลึง กินของดี ๆ สวมผ้าแพรผ้าไหมและนานาเครื่องประดับทุกวัน เื่นี้ตรงตามกฎที่บอกว่า ‘ก่อนแต่งยากจน หลังแต่งร่ำรวย’ ทุกประการ เหตุนี้ พวกเขาจึงไม่อาจหย่าร้างกับนางได้
เมื่อเจ็ดปีก่อน นางแต่งเข้าไปในจวนสามีพร้อมกับเงินสามร้อยตำลึงที่ครอบครัวทิ้งเอาไว้ให้ ในตอนนั้น นางและสามีตกลงกันไว้ว่าทั้งชีวิตจะมีเพียงกันและกันเท่านั้น ไม่มีทางเป็อื่น อีกทั้งหนังสือแต่งงานก็ยังระบุเอาไว้อย่างชัดเจนว่า ‘จะไม่มีอนุภรรยาไปตลอดชีวิต’ หลังแต่งงาน ด้านหนึ่งนางก็ดูแลพ่อแม่สามีและเลี้ยงดูน้อง ๆ ของสามีเป็อย่างดี อีกด้านหนึ่งก็ออกไปเปิดโรงเตี๊ยมข้างนอก นางทำเช่นนั้นมาโดยตลอด ไม่เคยละเลยด้านใดด้านหนึ่งเลยแม้แต่น้อย แต่อีกฝ่ายกลับบอกว่านางไม่กตัญญู ช่างเหลวไหลยิ่งนัก
ตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา พ่อแม่สามีมีสุขภาพร่างกายแข็งแรง กินอิ่มนอนหลับทุกวัน น้องชายสองคนของสามีถูกส่งเข้าศึกษาเล่าเรียนมานานห้าปีแล้ว จนตอนนี้ทั้งสองต่างก็เก่งกาจทั้งบุ๋นและบู๊ ทั้งยังมีโรงเตี๊ยมในการดูแลถึงคนละสองแห่ง และกำลังจะแต่งงานกับหญิงจากตระกูลที่ดีอีกด้วย ด้านน้องสาวของสามี ตอนนี้นางมีอายุสิบหกปีแล้ว ช่ำชองทั้งเื่การเย็บปักถักร้อย รวมไปถึงการทำอาหารคาวหวานต่าง ๆ ทั้งยังเล่นพิณได้ เก่งหมากรุก มีทุกอย่างที่กุลสตรีพึงมี มีคนมาขอหมั้นหมายกับนางทุกวันจนหัวกระไดจวนไม่เคยแห้ง... มาพูดถึงเื่จวนเมื่อห้าปีก่อน กระท่อมสองหลังถูกเปลี่ยนเป็จวนหลังใหญ่ โดยมีจวนอยู่ในรั้วเดียวกันถึงสี่หลัง จากนั้นก็เปลี่ยนไปเป็จวนขนาดใหญ่ที่มีประตูเข้าออกถึงสามแห่งในสามปีถัดมา จนตอนนี้พวกเขาได้ย้ายเข้ามาอยู่ในจวนหลังใหญ่ที่กินพื้นที่มากกว่าครึ่งตรอกเลยทีเดียว แม้แต่ธรณีประตูของจวนก็ยังเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ก่อนหน้านี้ ธรณีประตูของจวนเป็เพียงร่องโคลนเท่านั้น น้ำจึงท่วมอยู่เป็ประจำ ทว่าตอนนี้จวนของพวกเขามีธรณีประตูเป็ไม้เคลือบสีแดงอย่างดี ไม่ว่าฝนจะตกหนักแค่ไหน น้ำก็ไหลเข้าจวนไม่ได้แม้แต่น้อย
หากบอกว่านางไม่กตัญญูต่อพ่อแม่สามี เช่นนั้นก็ลองให้คนทั้งตรอกมาเป็พยานในศาลดู แม้คนในโลกจะมีบ้างที่ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ สร้างเื่ใส่ร้าย แต่ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าความจริงเป็เช่นไร นางไม่เชื่อว่าจะไม่มีใครในตรอกยอมออกมาพูดความจริงและเป็พยานให้เลย
อีกอย่าง กฎเื่การไร้บุตรในเจ็ดห้าม หมายถึงหญิงที่มีอายุครบห้าสิบแล้วแต่ยังไม่มีบุตร ทว่าในตอนนี้ตนมีอายุเพียงสี่สิบสี่ปีเท่านั้น ยังไม่ตรงตามกฎข้อนี้ อีกทั้งในยามยากจน นางและสามีจำต้องนอนอยู่ในห้องเดียวกับน้อง ๆ ของสามี ในยามร่ำรวย สามีก็หนีไปนอนกับหญิงอื่นอีก แล้วเช่นนี้การไม่มีบุตรจะโทษว่าเป็ความผิดของนางเพียงคนเดียวได้อย่างไร
สุดท้าย เื่ริษยา...
เมื่อสามเดือนก่อน เพราะในหนังสือแต่งงานระบุเอาไว้อย่างชัดเจนว่าห้ามมีอนุ สามีจึงแต่งหญิงอีกคนเข้ามาเป็ภรรยาเอกเสมอกันกับนาง หญิงคนนั้นแต่งเข้ามาในจวนพร้อมกับครรภ์ที่มีอายุถึงสี่เดือน เมื่อแม่สามีสั่งให้นางคอยดูแลเื่ครรภ์ของฮูหยินคนใหม่ นางก็ทำตามคำสั่ง โดยยกโรงเตี๊ยมและกิจการต่าง ๆ ให้น้องชายสามีเป็คนดูแลทั้งหมด นางเพียงดูแลเื่ข้าวปลาอาหารสามมื้อต่อวัน ทั้งยังรินน้ำชา ดูแลเื่ยาบำรุงต่าง ๆ แก่ฮูหยินคนใหม่ไม่ขาด ไม่เคยมีวันไหนเลยที่จะละเลยนาง
เพียงแต่ท้องของฮูหยินคนใหม่ช่างประหลาดนัก ตอนเช้าเป็ทรงแหลม ตอนเที่ยงกลายมาเป็ทรงกลม เมื่อวานยังมีขนาดใหญ่เท่าลูกแตงโมทว่าวันนี้กลับเล็กลงจนเห็นได้ชัด
เพราะห่วงเื่สุขภาพของฮูหยินคนใหม่ นางจึงเชิญหมอจางมาตรวจอาการ แต่ฮูหยินคนใหม่กลับปิดประตูอยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมให้ตรวจ บอกว่าที่ผ่านมามีเพียงหมอหลี่เท่านั้นที่ตรวจให้ นางไม่เชื่อในวิชาแพทย์ของหมอคนอื่น วันต่อมา ชิวผิงจึงเชิญหมอหลี่ หมอจางและหมอหม่ามาตรวจอาการของฮูหยินคนใหม่อีกครั้ง ทว่าฮูหยินคนใหม่กลับหอบท้องเจ็ดเดือนไปไหว้พระเสียแล้ว และข่าวเื่การแท้งลูกก็เกิดขึ้นตามมาในอีกไม่นาน
ชิวผิงหัวเราะด้วยน้ำเสียงเย็นะเื การบอกว่านางทำร้ายบุตรของสามีก็เท่ากับการฆ่าคนมิใช่หรือ? เช่นนี้ การหย่าจะไปสาสมอะไร สมควรจะลากนางไปตัดหัวเลยด้วยซ้ำ
เพียงแต่ก่อนจะถูกตัดหัว นางอยากจะขอดูศพของทารกวัยเจ็ดเดือนที่นางสังหารเสียหน่อย เชิญหมอหลี่ที่ช่วยดูแลเื่ครรภ์ของฮูหยินคนใหม่มาสอบถามถึงสาเหตุของการแท้งหน่อยได้หรือไม่? ให้หมอตำแยมาลูบท้องที่ยังเต่งตึง ราบเรียบและเนียนนุ่ม แม้จะเพิ่งแท้งบุตรของฮูหยินคนใหม่หน่อยได้หรือไม่?
เมื่อฟังมาจนถึงตอนนี้ ผู้คนที่เดินทางมาฟังคดีอยู่หน้าศาลก็วิพากษ์วิจารณ์กันไปต่าง ๆ นานา เล่นเอาครอบครัวสามีหน้าซีด ทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว
ใต้เท้าตุลาการสั่งให้นำตัวหงลี่ หมอหลี่และหมอตำแยมาที่ศาลทันที หลังจากนั้นไม่นาน ผู้ที่ได้รับมอบหมายก็มารายงานว่าหงลี่หายตัวไปเสียแล้ว พวกเขาจึงเชิญมาได้เพียงหมอหลี่และหมอตำแยเท่านั้น หมอหลี่คุกเข่าลงบนพื้นด้วยร่างกายสั่นเทา หลังสอบสวนไปได้สักพัก เขาก็ยอมรับสารภาพว่ารับเงินจากหงลี่ไปสิบตำลึง และช่วยโกหกเื่การตั้งครรภ์ปลอมของหงลี่มาโดยตลอด
ชาวจวนรอบ ๆ ส่งเสียงฮือฮาขึ้นมาอีกครั้ง ใต้เท้าตุลาการจึงเคาะสรุปคดีและประกาศว่าชิวผิงไม่ได้ทำผิดกฎเจ็ดห้ามเลยแม้แต่ข้อเดียว จึงไม่จำเป็ต้องยอมรับหนังสือหย่า ทว่าสามีของชิวผิงไร้ซึ่งศีลธรรม ไม่สำนึกบุญคุณและทำผิดสัญญา นอกจากจะแต่งกับหญิงอีกคนแล้ว ยังทำร้ายร่างกายตบตีภรรยา จึงถูกตัดสินให้โบยห้าสิบไม้ หมอหลี่ร่วมหลอกลวงผู้อื่น ปรับเป็เงินหกสิบตำลึง โบยยี่สิบไม้และห้ามทำอาชีพหมออีก
หลังโขกศีรษะขอบคุณท่านใต้เท้าตุลาการ ชิวผิงก็กล่าวขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเย็นะเื นาง้าจะหย่ากับสามีนั่นเอง
เหตุนี้ ใต้เท้าตุลาการจึงตัดสินให้นางหย่าจากสามี โดยโรงเตี๊ยมทั้งสี่แห่ง จวนหลังใหญ่หนึ่งแห่ง และที่ดินอีกร้อยหมู่[1] ล้วนเป็ทรัพย์สินที่ได้รับจากการลงทุนด้วยเงินของชิวผิงทั้งสิ้น ดังนั้นทั้งหมดจึงตกเป็ของชิวผิงแต่เพียงผู้เดียว ครอบครัวสามีต้องย้ายออกไปจากจวนทันทีและห้ามนำสิ่งใดติดตัวไปด้วยทั้งสิ้น เื่นี้จะถูกดำเนินการและควบคุมดูแลโดยเ้าหน้าที่ของศาล ั้แ่บัดนี้เป็ต้นไป ทั้งสองสามารถแต่งงานใหม่ได้โดยไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ ต่อกันอีก และฝ่ายชายห้ามไปรบกวนหรือทำร้ายฝ่ายหญิงโดยเด็ดขาด
หลังคดีความจบลง ชิวผิงจึงตัดสินใจขายจวน โรงเตี๊ยมและทรัพย์สินทั้งหมด นางคิดจะบวชเป็ชีอย่างแท้จริง เพราะเดิมทีนางก็ยึดมั่นในหลักธรรมอยู่แล้ว ทว่าเสียดายเส้นผมที่ยาวมากของตน นางจึงเปลี่ยนมาบวชเป็ผู้ปฏิบัติธรรมเท่านั้น นับแต่นั้นมา นางก็เปลี่ยนชื่อเป็เซียงเยี่ยและมีฉายาทางธรรมว่าเจินจู
ในชาติก่อน เมื่อได้ฟังเื่ของเจินจู เหอตังกุยก็รู้สึกยกย่องในความเด็ดขาดของนางเป็อย่างมาก ทั้งยังยึดถือนางเป็ต้นแบบมาโดยตลอด แต่กลับไม่เคยได้เจอเจินจูตัวจริงสักที นางจึงรู้สึกเสียดายยิ่ง เพราะในชาติก่อนตอนที่เหอตังกุยเข้ามาในวัด เจินจูก็ออกไปจากวัดสุ่ยซังเสียแล้ว
ว่ากันว่าหลังตัดสินคดีความจบสิ้น ใต้เท้าตุลาการนั้นตกหลุมรักเจินจูถึงขั้นตามมาที่วัด แล้วขอให้เจินจูออกจากการปฏิบัติธรรม โดยเขายินยอมจะแห่ขบวนมาสู่ขอนางไปเป็ภรรยาอย่างถูกต้อง
เมื่อแม่ชีคนอื่นได้ยินบทสนทนาของทั้งสอง ฐานะก่อนเข้ามาเป็แม่ชีของเจินจูจึงถูกเปิดเผย ข่าวนี้กระจายไปทั่วทั้งวัดราวกับลมพายุ เพียงพริบตาเดียว คนก็รู้ไปทั่ววัดแล้วว่าเจินจูคือชิวผิงผู้โด่งดังที่ฟ้องร้องครอบครัวของสามีตัวเอง ทั้งยังรู้อีกด้วยว่านางมีไร่นาเป็ร้อยหมู่และมีทรัพย์สินมากถึงสองพันตำลึง
พื้นที่แห่งความสงบไม่สงบอีกต่อไป เจินจูไม่อยากถูกรบกวนเช่นนี้ จึงทิ้งจดหมายให้ใต้เท้าตุลาการเพียงหนึ่งฉบับ เนื้อหาในจดหมายเขียนว่า “ ‘คู่ที่ผ่านมาหาใช่คู่แท้’ น่าเสียดายที่สองเราไม่ได้เจอกันตอนเป็หนุ่มสาว หากรู้ว่าสักวันต้องมีวันนี้ คงไม่เลือกเดินทางผิดั้แ่แรก ทว่าบัดนี้ทุกสิ่งล้วนเป็เพียงความฝันในปางก่อน ปล่อยให้สายลมหนาวพัดพามันจากไปเถิด” จากนั้นเจินจูก็ย้ายออกจากวัดสุ่ยซังไปอาศัยอยู่ที่วัดผูถีแทน ไม่นานนางก็ตัดสินใจโกนผม เพื่อเป็การยืนยันว่าตน้าละทางโลกจริง ๆ ในที่สุดใต้เท้าตุลาการก็จำต้องลาจากไปด้วยความเ็ป
แต่ในชาตินี้ ไม่รู้เพราะเหตุใด เื่ราวใน่หลังกลับไม่ได้เกิดขึ้น ใต้เท้าตุลาการคนนั้นไม่เคยมาเยี่ยมนางที่วัดเลยแม้แต่ครั้งเดียว เจินจูเองก็ไม่ได้โกนผมบวชด้วยเช่นกัน
เมื่อวานนี้เหอตังกุยได้ยินว่า ‘ชิวผิงผู้โด่งดัง’ หรือเจินจูนั้นยังอาศัยอยู่ในวัด จึงถามลองเชิงถึงเื่นี้กับเจินจิ้ง ทว่านางกลับพบว่าเจินจิ้งไม่ได้รู้เื่ฐานะที่แท้จริงของเจินจูเลยสักนิด เจินจิ้งบอกกับนางว่าศิษย์พี่ใหญ่นั้นชื่อว่าเซียงเยี่ย อาศัยอยู่ทางใต้ของเมืองซานตง เป็เพราะสามีใจดำและพ่อแม่สามีไร้ซึ่งความเมตตา นางจึงตัดสินใจละทางโลกแล้วเข้ามาปฏิบัติธรรมเป็ชีในวัดแห่งนี้
ทว่าตอนนี้เจินจูผู้เป็ ‘ต้นแบบ’ ของเหอตังกุยกำลังยืนอยู่ที่นอกประตูด้วยใบหน้าแฝงคำติเตียน นางจ้องมายังเหอตังกุยแล้วถามขึ้น “คุณหนูเหอ เหตุใดต้องยุแยงให้ศิษย์น้องของข้าทำผิดศีลด้วย? เ้ากำลังทำร้ายนางอยู่นะ”
เหอตังกุยหัวใจกระตุกวูบ นางได้สติกลับมาอีกครั้ง จึงเผยประกายรอยยิ้มออกมา “ข้างนอกลมแรงนัก แม่ชีเจินจูเข้ามาคุยกันข้างในเถอะ”
...................
[1] หมู่ = หน่วยวัดพื้นที่ของจีน โดย 1 หมู่เท่ากับ 666 ตารางเมตร
