บทที่ 85 ถ้าท้องได้จะยิ่งดีเลย

        หลังกลับจากอำเภอ สวี่จือจือก็ชวนลู่ซือหยวนมาช่วยกันคิดเ๹ื่๪๫ทำขนมไหว้พระจันทร์

        ถั่วแดงถูกลู่ซือหยวนนำไปต้มจนเปื่อยล่วงหน้าแล้ว จากนั้นก็นำมาบดจนละเอียดเป็๲ไส้ถั่วแดง ตอนที่บดนั้นกลิ่นหอมหวานของถั่วแดงก็อบอวลเตะจมูก ชวนให้น้ำลายสอ

        แม้แต่เจินเจิน เด็กน้อยก็ยังอดไม่ได้ที่จะยื่นหน้าเล็กๆ มาแอบดูตรงประตูห้องครัวอยู่เรื่อยๆ

        “มานี่สิ” สวี่จือจือยิ้มแล้วกวักมือเรียกอีกฝ่าย แล้วใช้ชามตักไส้ถั่วแดงให้เล็กน้อย “เอาไปให้คุณย่าลองชิมดูนะ”

        เจินเจินแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างเกรงใจ แล้วหอมเข้าที่แก้มของสวี่จือจือฟอดหนึ่ง “ขอบคุณน้าสะใภ้ค่ะ”

        “น่ารักจริงๆ” สวี่จือจือพูดกับลู่ซือหยวนด้วยรอยยิ้ม

        “ถ้างั้นเธอก็รีบมีให้ลู่จิ่งซานสักคนสิ” ลู่ซือหยวนพูดพลางนวดแป้งที่นึ่งสุกแล้วคลุกเคล้ากับน้ำมันหมู “ไม่งั้นฉันจะไปบอกคุณย่าว่าใกล้จะถึงวันไหว้พระจันทร์แล้ว พวกเราทำขนมไหว้พระจันทร์ให้เธอเอาไปให้ลู่จิ่งซานชิมหน่อย”

        มีลูกกับลู่จิ่งซานเหรอ?

        สวี่จือจือยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ได้ยินเสียงถอนหายใจของอีกฝ่าย “พวกเธอนี่จริงๆ เลย แต่งงานกันยังไม่ทันไรก็ต้องแยกจากกันแล้ว”

    “ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ ฉันได้ยินมาว่าที่หน่วยงานของเขามีผู้หญิงเยอะแยะ ทั้งพนักงานรับโทรศัพท์ ทั้งนักแสดง” เธอเหลือบมองสวี่จือจือแล้วพูดต่อ “เธอต้องใส่ใจหน่อยนะ ถึงฉันจะรู้ดีว่าน้องชายฉันเป็๲คนยังไง คงไม่ทำอะไรไม่ดีแน่ แต่ก็ไม่แน่ว่าคนอื่นจะไม่ทำ”

        เ๹ื่๪๫นี้ก็จริง สวี่จือจือหัวเราะเบาๆ

        “เธอนี่มันซื่อบื้อจริงๆ” ลู่ซือหยวนเห็นท่าทางของอีกฝ่ายแล้วรู้สึกหงุดหงิด เอานิ้วที่เปื้อนแป้งแตะหน้าผาก “ใส่ใจหน่อยสิ”

        “รู้แล้วค่ะ” สวี่จือจือปัดมือของอีกฝ่ายออกอย่างไม่เต็มใจ

        “ถ้างั้นวันไหว้พระจันทร์ก็ไปเลย” ยิ่งคิดลู่ซือหยวนก็ยิ่งรู้สึกว่าความคิดนี้ดี รีบพูดด้วยความตื่นเต้น “พวกเราทำขนมไหว้พระจันทร์เอาไปให้ เ๱ื่๵๹ที่บ้านมีฉันเอง เธออยู่ที่นั่นนานๆ หน่อยก็ได้”

    ถ้าท้องก็จะยิ่งดีเลย

        สวี่จือจือไม่รู้เลยว่าลู่ซือหยวนคิดอะไรอยู่ในใจ เธอชิมรสชาติของไส้ถั่วแดงแล้วถามว่า “พี่นวดเสร็จหรือยัง?”

        พอนวดเสร็จก็เอาแป้งดิบมาปั้นเป็๞ก้อนเล็กๆ แล้ววางแป้งสุกที่เล็กกว่าลงไปข้างบน กดแล้วคลึงให้เป็๞แผ่นกลมยาว จากนั้นก็ม้วนขึ้น สุดท้ายก็นำไส้มาใส่ข้างใน

        ถ้ามีเตาอบก็จะดีมาก ใส่เข้าไปอบยี่สิบนาทีก็ใช้ได้แล้ว แต่ชนบทไม่มีเตาอบอะไรแบบนั้น แต่สามารถนำไปทอดในกระทะด้วยไฟอ่อนๆ ได้ แต่วิธีนี้ต้องใช้ความชำนาญในการควบคุมไฟสูง

        สวี่จือจือเป็๞คนก่อไฟ ส่วนลู่ซือหยวนก็ใช้ตะหลิวตักขนมไหว้พระจันทร์ที่ทำเสร็จแล้ววางลงในกระทะที่มีน้ำมันอยู่เล็กน้อย ทั้งสองคนทำงานเข้าขากันได้ดี เพียงแต่ลู่ซือหยวนต้องคอยพลิกขนมอยู่ตลอดเวลา ทำให้เหนื่อยหน่อย

        “เป็๲ยังไง อร่อยไหม?” ลู่ซือหยวนมองสวี่จือจือด้วยความหวัง

        “อร่อย” ไม่แข็งและไม่นิ่ม รสชาติกลมกล่อม หอมหวาน อร่อยสุดๆ ไปเลย

        สวี่จือจือจึงไปหาจานสวยๆ มาใส่ขนมไหว้พระจันทร์ แล้วยกไปให้คุณนายลู่และจ้าวลี่เจวียนกิน

        “ตายแล้ว นี่มันขนมไหว้พระจันทร์เหรอ?” จ้าวลี่เจวียนชิมไปหนึ่งคำก็ร้องออกมาว่าอร่อย “ฉันไม่เคยกินขนมไหว้พระจันทร์ที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย”

    “ปีที่แล้วฉันโชคดีได้ชิมขนมไหว้พระจันทร์ชิ้นหนึ่ง แข็งจนเกือบทำฟันฉันหัก” จ้าวลี่เจวียนพูดไปก็กินไปหนึ่งชิ้น “แล้วก็ไอ้พวกไส้เปลือกส้มเชื่อมอะไรนั่น ทำไมต้องใส่ไอ้เส้นๆ สีเขียวสีแดงนั่นลงไปด้วยนะ? ไม่อร่อยเลย”

        สวี่จือจือหัวเราะ “คุณย่าคิดว่ายังไงคะ?”

        “อร่อย นิ่มดี ไม่เลว” หญิงชราพยักหน้าอย่างพอใจ พลางกินไปด้วยพูดไปด้วย “เธอทำเพิ่มให้ฉันเยอะๆ หน่อยนะ ฉันจะเอาไปให้พวกพี่น้องแก่ๆ ของฉัน”

        ความจริงแล้วทุกปีทางอำเภอจะส่งขนมไหว้พระจันทร์มาให้ที่บ้านพวกเขาบ้าง แต่ว่ามันแข็งเกินไปไม่อร่อย หญิงชราจึงไม่เคยกินเลย

        “คุณย่า” ลู่ซือหยวนพูดขึ้นมาว่า “วันเทศกาลทั้งที ให้จือจือเอาขนมไหว้พระจันทร์ไปเยี่ยมลู่จิ่งซานหน่อยดีไหมคะ”

        “ความคิดนี้ดี” หญิงชราพูดด้วยรอยยิ้ม

        สวี่จือจือเองก็อยากไป ตอนที่ลู่จิ่งซานจากไป ทั้งสองคนเพิ่งจะตกลงเป็๲คนรู้จักกันได้ไม่นาน พอจากกันไปหลายเดือน กลับมาเจอกันอีกครั้งคงจะรู้สึกแปลกหน้ากันไปแล้ว

        ว่าไปแล้วสถานที่ที่เธอเคยไปไกลที่สุด๻ั้๫แ๻่ทะลุมิติมาก็คือในอำเภอ ถ้ามีโอกาสได้ออกไปเดินเล่นบ้างก็คงจะดีไม่น้อย แต่ว่าวันที่โทรศัพท์ไป ลู่จิ่งซานบอกว่ายุ่งมาก จึงพูดว่า “งั้นเดี๋ยวอีกสองสามวันหนูไปโทรศัพท์ถามเขาที่ในอำเภออีกทีดีกว่า เผื่อว่าหนูไปแล้วเขาไม่อยู่ที่นั่นก็คงไม่ดี”

        ทุกคนคิดว่าก็จริง

        “น้าสะใภ้ๆ”

        คนที่อยู่ในบ้านกำลังกินกันอยู่ ก็ได้ยินเสียงของเจินเจินดังมาจากหลังบ้าน

        “ลืมหนูเจินเจินของพวกเราไปเลย” สวี่จือจือพูดด้วยรอยยิ้ม “เด็กคนนี้คงไปให้อาหารกระต่ายอีกแล้ว”

        กระต่ายที่เธอจับมาได้ตอนที่กำลังจะคลอดถูกเลี้ยงไว้ที่หลังบ้าน โดยมอบหมายหน้าที่ให้อาหารให้กับเจินเจิน

        “น้าสะใภ้ กระต่ายหายไปแล้วค่ะ” เจินเจินวิ่งร้องไห้เข้ามา “เมื่อกี้หนูยังเห็นมันอยู่เลย หนูแค่ไปหาหญ้ามาให้มัน มันก็หายไปแล้ว”

        กระต่ายหายไปแล้ว? รอยยิ้มบนใบหน้าของสวี่จือจือหายไปในทันที ย่อตัวลงพูดกับเจินเจิน “อย่าร้องไห้เลย น้าสะใภ้จะพาไปหา” แล้วก็พูดกับลู่ซือหยวนว่า “พี่หยวนหยวนไปปิดประตูหน้าบ้านที”

    เธอกลัวว่ากระต่ายจะวิ่งหนีออกไปข้างนอก

        เจินเจินร้องไห้สะอึกสะอื้นพาจือจือไปที่หลังบ้าน

        ปรากฏว่ากระต่ายหายไปจริงๆ ประตูของกรงกระต่ายที่พวกเขาทำให้ก็เปิดอยู่

        “เมื่อกี้ตอนที่ให้อาหารเธอเปิดประตูเหรอ?” สวี่จือจือถาม

        เจินเจินส่ายหน้า เธอให้อาหารกระต่ายไม่เคยเปิดประตูเลย เธอจะคุยกับกระต่ายไปด้วยให้อาหารพวกมันไปด้วย

        ถ้างั้นก็แปลกแล้ว ทันใดนั้นสวี่จือจือก็หรี่ตาลง

        เธอเห็นรอยเท้าอยู่ข้างกรงกระต่าย เป็๞รอยเท้าของผู้ใหญ่ และดูจากสภาพแล้วน่าจะเป็๞รอยที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้

        มีคนเคยมาที่นี่ เธอคิดในใจ

        “กระต่าย” เจินเจินพูดพลางร้องไห้ “มันกำลังจะคลอดลูกแล้ว”

        สวี่จือจือลูบศีรษะอีกฝ่าย คว้าท่อนไม้ขนาดแขนมาอันหนึ่งแล้วเดินสำรวจไปทั่วหลังบ้าน

        ถ้ามีคนขโมยกระต่ายไป บางทีตอนนี้อาจจะยังซ่อนตัวอยู่ในบ้านก็ได้ แต่คนคนนั้นเป็๞ใครกัน? ถึงแม้ว่าประตูบ้านของพวกเขาจะเปิดอยู่ แต่ห้องของหญิงชราอยู่ตรงหน้าประตู ในห้องของท่านติดกระจก คนเข้ามาเธอก็ต้องเห็น ต่อให้ท่านไม่เห็น เธอกับลู่ซือหยวนก็วุ่นวายอยู่ในห้องครัว ถ้ามีคนเข้ามาก็ต้องสังเกตเห็นอยู่แล้ว

        สวี่จือจือมองไปรอบ 

        “บ้านเรามีรูอะไรบ้างไหม?” ลู่ซือหยวนก็ตามหากระต่ายไปด้วยแล้วถามว่า “มันจะไม่มุดหนีไปตามรูอะไรพวกนั้นใช่ไหม?”

        “อาจจะใช่มั้ง” สวี่จือจือพูดไปอย่างนั้นแต่ก็ส่ายหน้า เ๱ื่๵๹นี้เธอค่อนข้างมั่นใจ

        ลู่ซือหยวนเห็นท่าทางของอีกฝ่ายก็เริ่มจริงจังขึ้นมา ท่าทางจะมีคนเข้ามาในบ้านจริงๆ ใครกันที่กล้าทำอะไรแบบนี้! เธอจึงคว้าเสียมมาอันหนึ่ง

        สวี่จือจือ “...” สุดยอดไปเลยพี่หยวนหยวน!

        และในขณะนั้นเอง ทั้งสองคนก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากด้านหลังรถเข็นที่วางอยู่หลังบ้าน มองหน้ากันก่อนสวี่จือจือจะชี้ไปที่ข้างๆ แล้วทำท่าทาง ลู่ซือหยวนพยักหน้า

        ทั้งสองคนคนหนึ่งถือท่อนไม้ อีกคนถือเสียมเตรียมจะฟาด แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้ลงมือก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังมาจากด้านหลัง

        “อ๊า...”

        ทั้งคู่หันกลับไปดูก็เห็นเหอเสวี่ยฉินกรีดร้องแล้ว๠๱ะโ๪๪ขึ้น “เ๣ื๵๪...เ๣ื๵๪...อ๊า...”

        .............................