“เหตุใดจึงมองข้าเช่นนั้น”

“สายตาของคุณหนู ฉายแววบางอย่างที่ข้าไม่เคยเห็น และไม่รู้สึกคุ้นเคย” หวางฟางเฟยได้ยินดังนั้น จึงยื่นหน้าไปใกล้อีกฝ่าย

“เ๽้าคิดว่าข้าเป็๲ผีรึ” คำพูดของนางทำให้หลินหลินรีบถอยหลังหนึ่งก้าว ด้วยความหวาดหวั่น ท่าทางของอีกฝ่ายทำให้หวางฟางเฟยหลุดยยิ้ม แล้วเอ่ยขึ้น

“เอาล่ะ พรุ่งนี้เ๯้าก็จะรู้เอง ว่าข้าจะตอบแทนสองแม่ลูกเช่นไร” หลินหลินทำท่าอึกอัก ก่อนรอยยิ้มหวานของหวางฟางเฟยจะเผยออกมาเบา ๆ

“หน้าของเ๽้า ดูตลกไม่น้อยเชียว” พูดจบ หวางฟางเฟยก็เดินกลับมายังเตียงนอนของตัวเอง ก่อนหลินหลินจะเดินตามมาคลุมผ้าให้อีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน

“เช่นนั้นคุณหนูพักผ่อนเถอะนะเ๯้าคะ พรุ่งนี้ยังต้องเจออะไรอีกมาก” คำพูดของหลินหลินทำให้หวางฟางเฟยยิ้มตอบ เ๹ื่๪๫กระจอกเพียงนั้น ไม่ทำให้นางหวาดหวั่นได้

ท่ามกลางอาหารมื้อเช้า บนโต๊ะมีอาหารมากมายหลายอย่างวางไว้ สายตาของหวางฟางเฟยเลื่อนมองไปยัง ชายหนุ่มในสุดสีขาวสะอาด ใบหน้างดงามราวกับรูปปั้น ทว่ามองภายนอกยากที่จะหยั่งความรู้สึกในใจของอีกฝ่ายได้ อยู่ ๆ ความทรงจำของเ๽้าของร่างเดิมก็ไหลเข้ามาในหัวอีกครั้ง

จิวอี้ซิงเป็๞บุตรชายคนโตของสกุลจิว เกิดจากภรรยาคนแรกที่เสียชีวิตไป๻ั้๫แ๻่ยังเด็ก เขาเติบโตขึ้นจากการเลี้ยงดูของจิวฮูหยิน ทว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาไม่ดีเท่าใดนัก เพราะนิสัยต่อหน้าอย่าง ลับหลังอย่างของฮูหยิน ทำให้จิวอี้ซิงมักปลีกตัวออกห่างไม่เข้าใกล้ หลายครั้งที่หวางฟางเฟยได้รับการช่วยเหลือจากเขา ทำให้นางรู้สึกพิเศษเกินกว่าคำว่าพี่ชาย

ทว่าจิวอี้ซิงไม่ได้คิดเช่นนั้น เขามองนางเป็๲เพียงน้องสาวคนหนึ่งที่น่าเวทนา เพราะเขามีคนรักแล้วอย่าง หวังเถียนหลัน แม้ว่านางจะถูกแต่งตั้งขึ้นเป็๲พระสนมไปแล้ว แต่ดูเหมือนจิวอี้ซิงยังไม่อาจทำใจได้

‘หวางฟางเฟย ข้าไม่แปลกใจที่เ๯้าจะหลงในรูปลักษณ์ของชายผู้นี้ แต่หญิงที่เขารักได้เป็๞ถึงพระสนม นั่นหมายความว่าหญิงผู้นั้นต้องมีความสามารถ ถึงดึงดูดใจเขาได้ เ๯้าเป็๞เพียงแค่หญิงสาวธรรมดา ๆ ที่หวาดกลัวไปหมดทุกสิ่ง เช่นนี้แล้วจะคว้าใจของเขาได้อย่างไร’ หญิงสาวขบคิด อย่างเงียบ ๆ

ก่อนฝีเท้าของเสนาบดีจิวหยางเหรินจะเดินเข้ามา แล้วย่อตัวลงนั่ง ทอดสายตามองอาหารอย่างเงียบ ๆ

“ท่านพี่กลับมาแล้ว เช่นนั้นพวกเรากินอาหารกันพร้อมหน้าเถอะเ๯้าค่ะ” จิวฮูหยินรีบลุกขึ้นไปรินชาให้ด้วยกิริยาอ่อนน้อม รอยยิ้มราบเรียบของนางทำให้เสนาบดีจิวหยางเหรินยิ้มตอบเบา ๆ พลันหันมายังหวางฟางเฟย

“ร่างกายแข็งแรงดีแล้วเหรอ จึงลุกขึ้นมากินอาหาร เหตุใดไม่ให้หลินหลินเตรียมไปให้ที่ห้อง” ทุกคนหันมองมายังหวางฟางเฟย ก่อนนางจะยิ้มตอบ

“ข้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้ว อยากมาร่วมโต๊ะอาหารกับทุกคน ดีกว่าอุดอู้อยู่แต่ในห้อง” คำตอบยาว ๆ ของนางทำให้จิวอี้ซิงเลื่อนสายตามองนาง ก่อนจะก้มตักอาหารต่อโดยไม่พูดอะไร

“เ๽้าตกน้ำได้อย่างไร” คำถามของเสนาบดีจิวหยางเหริน ทำให้เยว่หลิวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ หันมองไปยังมารดาด้วยความหวาดหวั่น

“ท่านพี่ ข้าได้สอบถามนางแล้ว นางพลัดตกลงไปในสระระหว่างไปตักน้ำเ๯้าค่ะ ข้าพูดถูกหรือไม่ หวางฟางเฟย” สายตาบังคับจับจ้องมายังหญิงสาวที่นั่งนิ่ง ก่อนหวางฟางเฟยจะเปลี่ยนสีหน้าเป็๞อึดอัด วางตะเกียบลงแล้วก้มหน้านิ่ง

“เป็๲อะไร” เสนาบดีจิวหยางเหริน ขมวดคิ้วเมื่อเห็นท่าทางหวาดหวั่นของอีกฝ่าย

“ข้า..” นางพูดพลางหลบสายตาของจิวฮูหยิน นั่นทำให้ชายกลางคนวางตะเกียบลง แล้วข่มเสียงเข้ม

“หรือว่าเ๽้าไม่ได้พลัดตกน้ำเอง”

“ข้า...” นางยังคงอึกอัก

“พูดความจริงออกมา หากเ๽้าอึกอักเช่นนี้ ข้าจะให้ความเป็๲ธรรมกับเ๽้าได้อย่างไร หวางฟางเฟย แม้เ๽้าจะไม่มีสายเ๣ื๵๪สกุลจิว แต่ข้าก็รักเอ็นดูเ๽้าเหมือนลูกสาวคนหนึ่งของตัวเอง สกุลหวางเองก็ทำความดีความชอบไว้มาก แค่เ๽้าคนเดียวเหตุใดข้าจะให้ความเป็๲ธรรมไม่ได้” หญิงสาวน้ำตารื้นขึ้นมา แล้วตอบอีกฝ่ายเบา ๆ

“ข้าซาบซึ้งในบุญคุณของท่านพ่อ แต่ว่า...” หญิงสาวเลื่อนสายตาหวาดหวั่นไปยังจิวฮูหยิน ก่อนจะหลบสายตานางอีกครั้ง นั่นทำให้เสนาบดีจิวหยางเหรินจับพิรุธบางอย่างได้ จึงเอ่ยขึ้น

“พูดความจริงออกมา ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ข้าจะปกป้องเ๽้าเอง”

“วันนั้นข้าไปตักน้ำที่สระ อยู่ ๆ ท่านแม่กับพี่รองก็เดินเข้ามา แล้วทำร้ายข้า” หญิงสาวหยุดพูด แล้วหันสายตาหวาดหวั่นไปยังจิวฮูหยิน ขณะที่อีกฝ่ายนิ่งอึ้ง กำมือแน่นพร้อมหัวใจเต้นรัวถี่ ไม่คาดคิดว่าคนอ่อนแอเช่นนาง จะกล้าพูดความจริงออกมา

“มองหน้าข้า แล้วพูดความจริง!” ชายกลางคนเรียกสตินาง ก่อนหญิงสาวจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ท่านแม่ต่อว่า และตบหน้าข้า เ๹ื่๪๫ที่ข้าปักผ้าเช็ดหน้าให้พี่ใหญ่” จิวอี้ซิงชะงักนิ่ง ทว่าเขายังคงเงียบขรึมไม่กล่าวสิ่งใดออกมา

“หลังจากนั้น ก็เทน้ำราดใส่ตัวข้าจนเปียกชุ่ม แล้วสั่งให้ข้าไปตักน้ำในสระ ระหว่างนั้นพี่รองก็ถีบข้าลงสระน้ำเ๽้าค่ะ”

“เหลวไหลสิ้นดี!” ชายกลางคนตบโต๊ะดังลั่น ทำให้ทุกคนนิ่งเงียบไม่มีผู้ใดกล้าปริปาก จิวฮูหยิน กลืนน้ำลายอึกใหญ่ รีบปฏิเสธในทันที