"ท่าจะช่วยเจาะหูให้ข้า?"
เซวียเสี่ยวหรั่นยกมือขึ้นปิดใบหูโดยไม่รู้ตัว
"แค่ก... อื้ม ข้าจะช่วยเจาะให้ รับรองไม่เจ็บ"
คำพูดกล่าวออกไปแล้ว เหลียนเซวียนจำต้องกัดฟันไปต่อ มิเช่นนั้นก็ไม่รู้ว่านางจะผัดวันไปจนถึงเมื่อไร
"รับรองว่าไม่เจ็บ? ดีขนาดนี้เชียว?" เซวียเสี่ยวหรั่นเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
"หากเร็วมากพอ เข็มเงินเจาะเข้าไปก็เหมือนยุงกัดเท่านั้น"
เหลียนเซวียนพยายามโน้มน้าว แม้ไม่เคยเจาะหูให้ใคร แต่เขามั่นใจเื่ความเร็วมือของตนเอง
เซวียเสี่ยวหรั่นทำตาปริบๆ เริ่มหวั่นไหวเล็กน้อย
"หลังเจาะเสร็จ ต่างหูเหล่านี้ก็ไม่สูญเปล่าแล้ว"
เหลียนเซวียนเห็นนางเริ่มหวั่นไหว ก็รื้อเข็มเงินห่อหนึ่งออกมาจากกระเป๋าสะพายของตนเอง ครั้งก่อนตอนไปซื้อยา เดิมทีคิดจะซื้อเข็มให้อูหลันฮวาช่วยเจาะหูให้นาง แต่ดูจากท่าทีปฏิเสธอย่างแข็งขันของนางแล้ว ไม่เจาะก็แล้วไป จึงเก็บใส่ห่อไว้ตลอดมา
"ชะ... ใช้เข็มเงินเจาะหูได้จริงหรือ" เซวียเสี่ยวหรั่นมองเข็มเงินทั้งแบบหนาและแบบบาง ก็รู้สึกหวั่นใจอยู่บ้าง
"ไม่เจ็บ เชื่อข้า" เหลียนเซวียนมองนาง น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงไปด้วยมนต์สะกดให้คนคล้อยตาม
เซวียเสี่ยวหรั่นกำลังเคลิบเคลิ้มจึงปล่อยมือที่ปิดหูไว้โดยไม่รู้ตัว
เหลียนเซวียนลงมือโดยไม่ให้สุ้มให้เสียง เขยิบเข้ามาใกล้นางอีกนิด "เจาะเสร็จ ก็เอาต่างหูแบบเข็มลายดอกติงเซียงใส่ได้พอดี รอให้เข้าที่เข้าทาง ค่อยเปลี่ยนไปสวมต่างหูที่งดงามกว่า"
เขาพูดเนิบนาบ น้ำเสียงลุ่มลึกแฝงไปด้วยเสน่ห์อยู่หลายส่วน ทำเอาใบหูของเซวียเสี่ยวหรั่นถูกย้อมด้วยสีชมพู
เหลียนเซวียนใช้มือซ้ายััติ่งหูขาวใสของนาง แววตาเข้มขึ้น แม้การเคลื่อนไหวจะสะดุดเล็กน้อย แต่ไม่ช้าเข็มที่มือขวาก็เริ่มหาตำแหน่งที่ดีที่สุด
"ท่าน... ท่านอย่าเจาะเบี้ยวนะ" เซวียเสี่ยวหรั่นยกมือทาบพวงแก้มที่เริ่มแดงซ่าน เหลือบมองคนข้างกายอย่างตื่นเต้น
"อื้ม วางใจเถอะน่า ไม่เบี้ยวอย่างเด็ดขาด" เหลียนเซวียนหัวเราะเบาๆ โคจรกำลังภายใน เล็งตำแหน่งแล้วเจาะเข้าไป
เซวียเสี่ยวหรั่นแค่รู้สึกชาที่ติ่งหูเล็กน้อย เขาก็ปล่อยมือแล้ว
"เจาะเสร็จแล้ว?" เซวียเสี่ยวหรั่นแทบไม่อยากเชื่อ เอื้อมมือไปคลำติ่งหู เข็มเงินยังเจาะอยู่ "ไม่เจ็บจริงๆ ด้วย"
"อีกข้างๆ"
เซวียเสี่ยวหรั่นยิ้มแปล้ หันหูอีกข้างให้เข้ามาใกล้
เหลียนเซวียนอมยิ้ม รีบเจาะหูอีกข้างให้นางอย่างรวดเร็ว ก่อนกลับมานั่งบนเบาะกลมของตนเอง
เซวียเสี่ยวหรั่นรื้อคันฉ่องบานเล็กออกมา อาศัยแสงสว่างจากนอกหน้าต่าง สังเกตอย่างละเอียดลออว่ารูทั้งสองข้างเสมอกันหรือไม่
"ไม่เลว เรียบร้อยดีมาก เืไหลแค่นิดหน่อย"
เซวียเสี่ยวหรั่นยิ่งมองก็ยิ่งพึงพอใจ ที่แท้ก็ไม่เจ็บเท่าไร แค่ชาเล็กน้อยเท่านั้น
"ไม่มีปัญหา ครู่เดียวเืก็หยุดแล้ว" เหลียนเซวียนเห็นรอยยิ้มบนมุมปากของนาง ก็อิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อครู่ยังดื้อรั้นไม่ยอมเจาะหูอยู่เลย หันมาอีกทีกลับยิ้มร่าให้กับคันฉ่องเสียแล้ว ไม่รู้ว่าควรเรียกนางว่าอะไรดี
"เปลี่ยนเป็ต่างหูแบบก้านเสียบได้เลยหรือไม่"
ติ่งหูมีเข็มเงินสองเล่มเสียบอยู่แลดูชอบกล เซวียเสี่ยวหรั่นมองต่างหูงดงาม พลันเกิดความละโมบ
"รอเืหยุดไหลก่อนค่อยเปลี่ยน" เหลียนเซวียนยิ้มบอกกับนาง
"อ๋อ อือ ได้"
เซวียเสี่ยวหรั่นมองดูติ่งหูจนพอใจแล้วค่อยวางคันฉ่องลง แล้วเก็บเครื่องประดับบนเบาะรองนั่งเข้าที่
"เอาปิ่นไข่มุกอันนั้นมาประดับผมด้วย"
เหลียนเซวียนเห็นนางคิดแต่จะเก็บของ ก็มุ่นคิ้วน้อยๆ
"หา? ปักปิ่นนี่เหรอ" เซวียเสี่ยวหรั่นหันไปมองเขา
"คุณหนูเมิ่งอุตส่าห์มอบเครื่องประดับให้ เ้าคิดจะเก็บอย่างเดียวเลยรึ"
เหลียนเซวียนรู้สึกเหนื่อยใจเล็กน้อย เหตุใดเขาต้องมายุ่งวุ่นวายกับเื่การแต่งกายของนางด้วย
แต่หากไม่ยุ่งนางก็คงเก็บของเหล่านี้ใส่ไว้ก้นหีบไม่ยอมแตะต้องเป็แน่
เซวียเสี่ยวหรั่นมีความคิดเช่นนี้จริง ที่สำคัญคือเธอไม่ชินกับการติดเครื่องประดับบนศีรษะ
แต่ก็รู้สึกชอบปิ่นไข่มุกอันนั้นอยู่ เรียบง่ายแต่ไม่เสียความประณีต
ดังนั้นเธอจึงส่องคันฉ่องอีกหนแล้วปักปิ่นขึ้นไป
ปิ่นไข่มุกอันเล็กงามประณีตยามอยู่บนเรือนผมดำขลับก็ยิ่งทอประกายแวววาวเป็พิเศษ
เซวียเสี่ยวหรั่นเบิกบานใจไม่น้อยเลย
สตรีไม่ว่ายุคสมัยไหนล้วนชอบของสวยๆ งามๆ เหล่านี้
เหลียนเซวียนเห็นนางถือคันฉ่องไม่วางมือ มุมปากพลันกระตุกน้อยๆ
เห็นชัดอยู่ว่าชอบมาก
เที่ยงตรง ขบวนรถของสำนักคุ้มภัยหยุดพักที่บนเนินเขาใกล้แม่น้ำสายหนึ่ง
ข่งจินและข่งหยินบังคับรถไปจอดใต้ร่มไม้ใหญ่
รถม้าที่ติดตามสำนักคุ้มภัยคันอื่นๆ ก็หยุดอยู่ใกล้กับพวกเขา
เซวียเสี่ยวหรั่นกับเหลียนเซวียนลงจากรถม้า อูหลันฮวากับเซวียเสี่ยวเหล่ยก็ะโลงจากรถเช่นเดียวกัน
เซวียเสี่ยวเหล่ยแก้มัดให้อาเหลย ก่อนจะปล่อยมันให้เป็อิสระ
สองพี่น้องข่งจินและข่งหยินเป็สารถีมาหลายปี ย่อมพกพาของสำหรับก่อไฟทำอาหารมาพร้อมสรรพ ด้านหลังของรถม้ายังมีช่องลับสำหรับเก็บสิ่งของโดยเฉพาะ
หลังลงจากรถแล้ว สองพี่น้องก็เข้าไปปรึกษากับเหลียนเซวียนสองสามประโยค เมื่อทราบว่าพวกเขาก็มีเตรียมเครื่องครัวสำหรับก่อไฟประกอบอาหารมาเช่นกัน จึงแยกย้ายกันไปจัดการธุระส่วนตัว
"ต้าเหนียงจื่อ รถม้าคันนี้นั่งสบายกว่ารถของซีอู่เยอะเลยเ้าค่ะ" อูหลันฮวาวิ่งเข้ามา
"ใช่เลย ข้าก็รู้สึกเช่นกัน ครั้งนี้เสี่ยวเหล่ยไม่เมารถแล้วกระมัง" เซวียเสี่ยวหรั่นยิ้มพลางกวักมือเรียกเซวียเสี่ยวเหล่ย
"พี่สาว ข้าไม่เมารถขอรับ" เซวียเสี่ยวเหล่ยหน้าแดงเล็กน้อย "รถคันนี้ไม่ค่อยโคลงเคลงเท่าไร"
"ไม่เมารถก็ดีแล้ว" เซวียเสี่ยวหรั่นลูบศีรษะเขา
ผมของเซวียเสี่ยวเหล่ยค่อนข้างแห้งกระด้าง รอให้พวกเขามั่นคงกว่านี้ก่อน เธอจะช่วยบำรุงให้เขาอย่างดี
"เอ๊ะ ต้าเหนียงจื่อ ท่านใส่ต่างหูแล้วหรือ สวยมากเลยเ้าค่ะ" อูหลันฮวาเห็นต่างหูรูปดอกติงเซียงที่ติ่งหูของเซวียเสี่ยวหรั่นก็ร้องทัก "แต่เมื่อก่อนเห็นท่านบอกว่าไม่ได้เจาะหู หรือว่าเพิ่งเจาะ?"
่นี้อูหลันฮวาค่อนข้างใกล้ชิดกับเซวียเสี่ยวหรั่นย่อมทราบเื่ที่นางไม่ได้เจาะหู
"อืม สวยไหม? เหลียนเซวียนช่วยเจาะหูให้ข้า" เซวียเสี่ยวหรั่นอมยิ้ม ติ่งหูร้อนและบวมเล็กน้อย แต่ความตื่นเต้นที่ได้เจาะหูครั้งแรกกลบความเจ็บเล็กน้อยนั้นเสียสนิท
"สวยที่สุดเลย หลางจวินช่างเก่งกาจ แม้แต่เจาะหูก็สามารถทำได้ นี่เป็ต่างหูที่คุณหนูเมิ่งมอบให้ท่านใช่หรือไม่" อูหลันฮวาเหลือบไปเห็นปิ่นไข่มุกบนมวยผมของนาง "ปิ่นปักผมก็สวยเ้าค่ะ"
"ใช่ เป็ของที่นางมอบให้นั่นแหละ ยังให้เสื้อผ้ามาอีกหลายชุดเลย" เซวียเสี่ยวหรั่นคุยกับอูหลันฮวา
ก่อนที่พวกเขาจะออกจากเมือง ซื้อซาลาเปากับหมั่นโถวมาไม่น้อย แต่เมิ่งเฉิงเจ๋อก็ยังมอบของฝากประจำถิ่นมาให้อีก มีของกินเล่นจำพวกขนมแทบทุกชนิด ดังนั้นมื้อกลางวันพวกเขาจึงไม่คิดจะต้มอะไร อีกประเดี๋ยวค่อยต้มน้ำก็ได้
เหลียนเซวียนได้รับคำชมจากอูหลันฮวา ในใจไม่ได้รู้สึกยินดีเท่าไร เขาส่ายหน้าอย่างระอาใจ แล้วค่อยๆ เดินลงจากเนินไปริมแม่น้ำ
แม่น้ำกว้างมาก สายน้ำค่อนข้างนิ่ง ฝั่งตรงข้ามเป็ทิวเขาเขียวขจีเชื่อมต่อกัน
เขายืนเอามือไพล่หลังสายตาทอดไปยังขุนเขาฝั่งตรงข้าม ยอดเขาปกคลุมด้วยม่านเมฆาหนาทึบ มีสัญญาณบ่งบอกว่าพายุฝนกำลังจะมา
เหลียนเซวียนมองกลุ่มเมฆเ่าั้ ดวงตาสีนิลล้ำลึกเกินหยั่งถึงก้นบึ้ง
อาภรณ์สีเขียวเข้มพลิ้วสะบัดไปตามสายลมจากแม่น้ำที่พัดพาความชื้นมาด้วย แต่เขายังคงยืนนิ่งไม่ขยับ เรือนกายหยัดตรงสูงสง่าดั่งสนเขียวกลางหิมะ
