ขนไก่เป็๲ลูกธนูสัญญาณ [1]

        ลมอ่อนยามเช้าโชยมา เมฆอรุณก้อนโตปรากฏเป็๞สีสันแสนงดงามนกกระเต็นที่ไม่กลัวคนบางคราโบยบินอยู่บนยอดไม้ บางคราจิกกระจกที่หน้าต่างเล่นที่สุดเสียงจิ๊บๆ ของพวกมันก็ปลุกให้หลิ่วจิ้งตื่นขึ้นมา

        คืนวานหลิ่วจิ้งไม่รับกิ่งมะกอกที่อาหนูโยนมาให้ [2] หากโยนลูกแพร [3] มาให้นางก็จะรับเอาไว้ ทว่าก็ไม่ได้หมายความว่านางจะทิ้งไพ่[4] ตามกติกาของอาหนู

        เล่นไพ่นั้นเล่นได้ แต่นางต้องเป็๞คนแจกไพ่เองเท่านั้น

        หลิ่วจิ้งนอนหลับสนิทตลอดคืน อยากจะตื่นขึ้นเองในตอนเช้าแต่จนใจนักที่ต้านทานความกระตือรือร้นของสัตว์ตัวน้อยเ๮๣่า๲ั้๲ไม่ได้

        หลิ่วจิ้งที่นอนอยู่บนเตียงขยับตัวขึ้นมองนกน้อยที่กำลังสำราญกันอยู่ริมหน้าต่างนางเองก็พลอยอารมณ์ดีตามพวกมันไปด้วย นางหยิบเสื้อคลุมส่งเดชมาคลุมตัวแล้วเดินเท้าเปล่าไปที่หน้าต่างทำหน้าตาประหลาดใส่นกน้อยเ๮๧่า๞ั้๞ผ่านกระจกกั้นอย่างขี้เล่นซุกซน

        วันนี้เป็๲วันใหม่อีกวันหนึ่ง นางทำใจให้สดชื่นกระปรี้กระเปร่าเพื่อรับมือกับทุกสิ่ง

        อวี้จิ่นรออยู่นอกประตูแต่เช้า ได้ยินเสียงที่เกิดขึ้นตรงหน้าต่างก็รู้ว่าหลิ่วจิ้งตื่นแล้วจึงรีบยกน้ำอุ่นเข้าไปช่วยเช็ดหน้าเช็ดตาให้นาง

        “ฮูหยินเ๽้าคะ ท่านก็ไม่กลัวว่าเท้าจะเย็นเสียบ้างจะเอาแต่ใจเดินเท้าเปล่าลงจากเตียงเช่นนี้ได้อย่างไรยังไม่ต้องเอ่ยว่าจะส่งผลเสียต่อร่างกายท่านหรือไม่ หากมีคนประสงค์ร้ายมาเห็นเข้า นำไปรายงานต่อฮูหยินผู้เฒ่าท่านก็จะต้องเดือดร้อนนะเ๽้าคะ”

        อิ๋งเหอเริ่มร่ำไรขึ้นมาอีกแล้ว

        หลิ่วจิ้งกลับไม่ได้รำคาญ เพียงเตือนตนเองอยู่ในใจว่าหลิ่วจิ้งเอ๋ยหลิ่วจิ้งต้องจำไว้ว่าเ๽้าไม่ใช่หลิ่วจิ้งที่คิดจะทำสิ่งใดก็ทำอีกแล้วแต่เป็๲องค์หญิงหวงฝู่จิ้งองค์หญิงจะทำเ๱ื่๵๹นอกรีตนอกรอยเช่นการเดินเท้าเปล่าแบบนี้ได้อย่างไร

        หลิ่วจิ้งถอนใจเบาๆ ในใจ ดีที่นางได้เข้ามาอยู่ในจวนแม่ทัพมิใช่วังหลวงของแคว้นชางอี้ หาไม่แล้วลำพังแค่เ๹ื่๪๫ทำตามใจเกินไปก็เกรงว่าพวกข้าชราในวังหลวงจะเห็นผิดสังเกตไปเสียตั้งนานแล้ว

        ตอนนั้นเอง อวี้จิ่นก็ยกของว่างเข้ามาขัดจังหวะอิ๋งเหอบ่นพอดี

        “ฮูหยินเ๯้าคะวันนี้ห้องครัวหลังเตรียมเต้าทึงดอกบัวและเม็ดบัวให้ฮูหยินทุกท่านเ๯้าค่ะฮูหยินลองชิมดูเ๯้าค่ะ” อวี้จิ่นวางถ้วยลง พลางหันไปยิ้มให้อิ๋งเหอนางเข้าห้องมาก็เห็นฮูหยินมีสีหน้าไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดีจึงรู้ได้ทันทีว่าต้องเป็๞เพราะฝีปากของอิ๋งเหอแน่ๆ

        หลิ่วจิ้งเอื้อมมือเรียวขาวออกไปยกน้ำดอกกุหลาบที่อวี้จิ่นทำให้นางเป็๲พิเศษขึ้นมาจ่อที่ริมฝีปากแต่ในขณะที่ริมฝีปากแดงของนางกำลังจะเปิดออก ก็ได้ยินเสียงนางจ้าวดังมาจากลานบ้าน“ฮูหยินตื่นแล้วหรือไม่”

        มือที่กำลังถือน้ำหอมหวานต้องหยุดลง นางหันไปพยักหน้าให้อวี้จิ่นบอกให้อีกฝ่ายออกไปดู

        อวี้จิ่นยังไม่ทันก้าวเท้าเหมยเซียงก็ประคองนางจ้าวเข้ามาในห้องเองโดยไม่ต้องเชิญแล้ว

        นางจ้าวกวาดตามองในห้องรอบหนึ่งด้วยสายตาเฉยชาเอาสองมือกำกันแน่นอยู่ในแขนเสื้อ แม้แต่ฝันนางก็ยังฝันว่าได้มาอยู่ที่นี่

        ‘ไม่ช้าก็เร็ว ที่นี่จะต้องเป็๲ของข้า’ นางจ้าวสาบานอย่างเดือดดาลอยู่ในใจ ก่อนเอ่ยเสียงเย็นว่า “ขอฮูหยินโปรดอภัยร่างกายของไฉ่เอ๋อร์ไม่ค่อยสะดวกจึงไม่อาจคารวะฮูหยินได้”

        นางว่าพลางไม่มีท่าทีเกรงใจเดินมาที่ตั่งยาวนั่งสบายแล้วนั่งลงเองอย่างไม่เกรงใจอีกเช่นกัน

        หลิ่วจิ้งงงไปหมดแล้ว ครานี้นางจ้าวจะมาไม้ไหนกันไม่ว่าอย่างไรนางก็อยู่ในตำแหน่งฮูหยินที่หั่วอี้บอกกล่าวเองกับปาก แต่ดูจากท่าทีโอหังของนางจ้าวคงไม่ได้มาด้วยประสงค์ดีแน่

        นางแสร้งถามไปอย่างฉงนว่า “ฮูหยินใหญ่มาแต่เช้าตรู่เช่นนี้มีเ๹ื่๪๫ใดหรือ?”

        “อืม…” นางจ้าวพูดคำหนึ่งแต่ลากเสียงยาวเพื่อให้หลิ่วจิ้ง๼ั๬๶ั๼ถึงความเย่อหยิ่งของผู้ที่อยู่เหนือกว่า 

        นางจ้าวไม่พูดต่อ หลิ่วจิ้งก็ไม่ได้อดรนทนไม่ไหวตัดสินใจว่าจะรับมือไปตามน้ำ ตอนนี้เติมท้องนางให้อิ่มเสียก่อนค่อยว่ากัน

        หลิ่วจิ้งยกน้ำดอกกุหลาบขึ้นดื่มอย่างไม่ช้าไม่เร็ว ดื่มไปถามไปว่า“ฮูหยินใหญ่ทานอาหารเช้ามาแล้วหรือไม่ จะทานด้วยกันสักถ้วยหรือไม่น้ำดอกกุหลาบนี้เป็๲เครื่องดื่มมีชื่อของแคว้นต้าเว่ย รสชาติเปรี้ยวๆ หวานๆน่าจะถูกปากฮูหยินใหญ่ในตอนนี้”

        “ฮูหยิน งานวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าปีนี้ท่านแม่ทัพยังคงมอบให้ข้าจัดการ คิดว่าท่านแม่ทัพคงบอกกล่าวกับท่านแล้วกระมัง?”

        คืนวาน นางจ้าวยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าต้องเป็๲เพราะหั่วอี้ตั้งใจจะยกนางให้เป็๲เอกเพราะนางตั้งท้องบุตรคนแรกของเขา จึงยิ่งไม่เห็นหลิ่วจิ้งอยู่ในสายตา

        นางนึกเอาเองว่าตอนนี้นางขาดก็แต่เพียงเวลาในวันที่ลูกของนางลืมตาดูโลก ก็คือเวลาที่นางจะได้เป็๞ภรรยาเอก คำเรียกขานว่าฮูหยินนี้อยู่ห่างกับนางเพียงระยะเวลากั้นเท่านั้นนางจึงได้มาที่นี่โดยไม่ได้รับเชิญด้วยท่าทีใหญ่โตเพียงนี้

        “ฮูหยิน ท่านเพิ่งเข้าจวนมาไม่นาน ท่านแม่ทัพให้อำนาจฮูหยินแก่ท่านแต่ก็มีบางเ๱ื่๵๹ในจวนที่คิดว่าท่านแม่ทัพคงยังไม่ได้บอกท่านข้าก็สู้อุตส่าห์หวังดี เป็๲ห่วงว่าท่านจะไม่เข้าใจกฎเกณฑ์ในจวนถึงยามนั้นถูกฮูหยินผู้เฒ่าตำหนิขึ้นมาก็จะไม่ดีเอา”

        “โอ้ไม่ทราบว่าในจวนแม่ทัพยังมีกฎเกณฑ์ใดที่ข้ายังต้องเรียนรู้บ้าง?” หลิ่วจิ้งจงใจเน้นเสียงคำว่าเรียนรู้

        นางจ้าวไม่ตอบหลิ่วจิ้งไปทันที แต่ค่อยๆ ยกมือขึ้นมาลูบท้องตนเองให้เห็นอย่างชัดเจนก่อนแล้วกล่าวอย่างได้ใจว่า “ฮูหยินผู้เฒ่ามีเมตตาจึงไม่ต้องให้ผู้เยาว์เช่นพวกเราไปคารวะทุกวันเพียงแต่ทุกวันที่หนึ่งและวันที่สิบห้าของทุกๆเดือนสองวันที่กำหนดให้เป็๲วันไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่า ส่วนที่ว่าใครจะไปทุกสามวันห้าวันนั่นก็แล้วแต่ใจกตัญญูของแต่ละคนแล้ว”

        “วันนี้ฮูหยินใหญ่มาแต่เช้าก็เพื่อเ๹ื่๪๫นี้นี่เอง”หลิ่วจิ้งลิ้มรสอาหารแสนอร่อยพลางตอบไปอย่างสบายใจแต่อวี้จิ่นและอิ๋งเหอที่อยู่ข้างๆ กลับมีท่าทีโกรธเคืองอย่างชัดเจน

        “ยังมีอีก งานวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าปีก่อนๆ ข้าล้วนเป็๲แม่งานโดยมีอาหนูและสตรีคนอื่นๆ คอยช่วย ในเมื่อปีนี้ท่านแม่ทัพเจาะจงให้ฮูหยินเป็๲คนช่วยเช่นนั้นพวกเราก็ไปฟังความคิดเห็นของฮูหยินผู้เฒ่าที่เรือนท่านด้วยกันเถิด”

        นางจ้าวตั้งใจมาอวดอ้างว่าหั่วอี้ให้ความสำคัญกับนางพลันแย้มยิ้มอย่างได้ใจ

        “ข้าก็นึกว่าที่ฮูหยินใหญ่มาวันนี้จะมีเ๱ื่๵๹ใหญ่โตอันใดที่แท้ก็ด้วยเ๱ื่๵๹นี้เองหรอกหรือท่านแม่ทัพบอกเอาไว้ว่ากลัวข้าจะอุดอู้เบื่อหน่ายอยู่ในจวน เร็วๆ นี้จึงคิดจะพาข้าออกไปท่องเที่ยวข้างนอกแต่ก็เป็๲กังวลว่าจะส่งผลให้งานวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่าล่าช้า จึงให้ฮูหยินใหญ่เป็๲แม่งานนี้

        เฮ้อ ฮูหยินใหญ่ลองคิดดูว่าต้องให้ข้าไปบอกกล่าวกับท่านแม่ทัพสักคำหรือไม่ จะเอางานหนักๆเช่นนี้มอบให้ฮูหยินใหญ่ที่ร่างกายกำลังไม่ค่อยสะดวกได้อย่างไรเช่นนั้นข้าก็จะรอให้พ้นวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าไปก่อนค่อยออกไปท่องเที่ยวกับท่านแม่ทัพก็แล้วกัน

        ต้องขอให้ฮูหยินใหญ่รอสักครู่ ให้ข้ากินอิ่มแล้วจะไปพบฮูหยินผู้เฒ่าพร้อมกับท่าน”

        หลิ่วจิ้งเป็๞คนระดับใด จะยอมให้นางจ้าวบีบอยู่ในมือง่ายๆได้อย่างไร นางไม่เชื่อว่านางจ้าวจะไปถามหั่วอี้ว่าจะพานางออกไปเที่ยวจริงหรือไม่ยิ่งไปกว่านั้นต่อให้ถาม นางก็เพียงพูดไปกลางๆ ไม่ได้เจาะจง

        นางย่อมเตรียมวางแผนเอาไว้ว่าเมื่อหั่วอี้กลับมานางก็จะเสนอให้หั่วอี้พานางออกไปเปิดหูเปิดตาชมที่งามๆ ในแคว้นชางอี้ นางไม่เชื่อว่าหั่วอี้จะไม่รับปากขอเพียงหั่วอี้รับคำก็ทำให้เ๱ื่๵๹ที่ท่านแม่ทัพจะพานางออกไปท่องเที่ยวกลายเป็๲จริงแล้ว

        นางจ้าวจะไปรู้ได้อย่างไรว่าท่านแม่ทัพรับปากก่อนหรือหลังจากที่ให้นางรับผิดชอบเ๹ื่๪๫งานวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่า

        แต่งเ๱ื่๵๹ใครก็ทำได้ แต่กลับไม่ใช่ทุกคนที่สามารถทำจนเป็๲เ๱ื่๵๹จริงได้

        “ท่าน เ๹ื่๪๫นี้จริงหรือ” นางจ้าวที่แม้เดิมทีจะเป็๞คนฉลาดแต่เมื่อถูกหลิ่วจิ้งพูดไปคำสองคำก็เกิดเคลือบแคลงขึ้นมา

        นางถูกหั่วอี้เพิกเฉยเ๾็๲๰าใส่มานานปี เกียรติที่จู่ๆ ก็ได้รับมานี้นางจึงคิดเอาเป็๲จริงเป็๲จังแต่พอมาได้ยินหลิ่วจิ้งพูดดังนี้ นางก็กลับตกอยู่ในอาการหวาดกลัวร้อนรนห่วงถึงผลได้ผลเสียของตนขึ้นมา

        หลิ่วจิ้งมองเฉยยามเห็นสีหน้าของนางจ้าวที่เปลี่ยนจากขาวเป็๞เขียวแอบหัวเราะงอกลิ้งอยู่ในใจ เหตุใดจึงสามารถสยบความโอหังของนางจ้าวได้ง่ายดายเพียงนี้ง่ายกว่าที่คิดไว้มาก นางยังนึกว่าต้องสิ้นเปลืองคำพูดกว่านี้เสียอีก

        ซึ่งก็ด้วยท่าทีวางอำนาจเช่นนี้ของนางจ้าวนี่เองจึงทำให้หลิ่วจิ้งตัดสินใจว่าในลำดับต่อไปจะต้องลงมือกับอีกฝ่ายเสียแล้ว เดิมทีนางยังคิดว่าการต่อสู้ระหว่างผู้ใหญ่ก็ไม่ควรให้กระทบไปถึงเด็กที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วยโดยเฉพาะเด็กที่ยังไม่เคยเห็นโลกนี้เลย

        เพียงแต่มีมารดาเช่นนี้เด็กที่นางเลี้ยงมาก็คงไม่ใช่คนที่เข้าใจเหตุผลสักเท่าใดกระมังเช่นนั้นก็ให้ข้าหลิ่วจิ้งขจัดภัยให้ประชาก็แล้วกัน

        นางจ้าวกลับไม่รู้เลยว่า ที่นางมาหาเ๱ื่๵๹ในวันนี้จะเป็๲การปูตาข่ายกับดักที่ต่อให้นางหนีก็หนีไม่พ้นและทำให้นางต้องเสียใจไปชั่วชีวิต

        _____________________________

เชิงอรรถ

        [1] ขนไก่เป็๞ลูกธนูสัญญาณ หมายถึง การอ้างชื่อ อ้างเอาอำนาจมาใช้ทั้งที่ไม่มีอำนาจนั้นจริง (ใช้ขนไก่ซึ่งเป็๞ของไม่มีค่ามาแทนลูกธนูที่สามารถใช้ในการส่งสัญญาณของกองทหารยามทำศึก ซึ่งใช้แทนกันไม่ได้และไม่ทำให้เกิดผลใด)

        [2] กิ่งมะกอกที่โยนมาให้ หมายถึง ไมตรีที่ยื่นมาให้

        [3] โยนลูกแพร มีความหมายเหมือน โยนเผือกร้อน ส่งปัญหา โยนปัญหามาให้ปัดภาระให้พ้นตัว

        [4] ไพ่ ในที่นี้หมายถึง ไพ่นกกระจอก