หนี้เลือดต้องล้างด้วยเลือด ชาติที่แล้วติดหนี้ไม่ใช้คืน ชาตินี้ข้าจะเก็บทบต้นทบดอกอย่างสาสม
...
คำโปรย
มรรคาแห่งชีวิตนี้ตามบันทึกของตระกูลถูกใช้เพียงไม่กี่ครั้ง เมื่อถึงจุดสิ้นสุดของหลักการในชีวิต มีแค้นมิอาจล้างแค้น มีกฎหมายมิอาจได้มาซึ่งความยุติธรรม มีฮ่องเต้แต่มิอาจปกครองอย่างเมตตา
มรรคาแห่งชีวิตจะเป็นสิ่งตัดสินของการถือกำเนิด ดำรงอยู่และสูญสิ้นของสิ่งเหล่านั้น วันนี้ข้า ซ่างกวนจือหลิน ขอใช้เลือดทุกชีวิตที่เกี่ยวข้องกับจวนฉินอ๋องแห่งนี้เซ่นสังเวยคนตระกูลซ่างกวนที่ตายไปเพื่อปลอบประโลมความอยุติธรรมที่พวกท่านได้รับ
--------------
เมื่อทุกอย่างจบสิ้นลงข้าตัดหัวฉินอ๋อง พระชายารอง และมหาเสนาบดีมาเซ่นไหว้ป้ายบูชาตระกูลซ่างกวนเรียบร้อยแล้ว นี่...ความรู้สึกนี้คงเป็นความหลุดพ้นกระมัง
ใกล้หนึ่งชั่วยามเข้าไปทุกที ข้านั่งกุมกระบี่อยู่บนเก้าอี้ไท่ซือกลางห้องโถงบรรยากาศเต็มไปด้วยความหวาดผวาเหล่าคนที่ยังมีชีวิตอยู่ต่างนั่งก้มหน้าปิดปากเงียบ ข้าปล่อยความคิดให้ล่องลอยไกลแสนไกลจนกระทั่งมีร่างหนึ่งมายืนบดบังสายตา ข้าช้อนสายตาที่เริ่มพร่ามัวลงไปทุกทีขึ้นมองผู้มาเยือน
"ท่านอิ๋งกั๋วกง"
"ไงอดีตว่าที่ภรรยาของข้า"
"มิได้เป็นอย่างไรเจ้าค่ะ...อีกเดียวข้าก็จะตายแล้ว" ข้าไหวไหล่นิดๆ ตอบอย่างสบายๆ
"งั้นรึ ฝากทักทายท่านปู่แทนข้าด้วยเล่า"
"หากพบท่านผู้เฒ่าข้าต้องทักทายแทนท่านแน่"
"ดี"
ดี...นี่คงเป็นบทสนทนาแรกและบทสนทนาสุดท้ายที่ข้ากับเขาได้พูดกัน ฤทธิ์ของเลือดหนอนพิษกู่หมดแล้ว...ข้ากระอักเลือดออกมาคำโต ใบหน้าว่างเปล่าไร้ซึ้งอารมณ์ร่างโอนเอนร่วงตกจากเก้าอี้ ท่ามกลางความเลือนรางข้าถูกโอบกอดไว้...อุ่น
คงเป็นความรู้สึกเดียวที่ข้าได้รับก่อนจะสิ้นลม
-------------------------------------------------------------
