“ฮูหยินน้อย ถึงร้านว่านเหย้าเก๋อแล้วขอรับ”คนคุมบังเหียนถูกสั่งให้เปลี่ยนคำพูดแทนตัวหลินเมิ้งหยา
มือเรียวยาวสีขาวประดุจหิมะคู่หนึ่งแหวกผ้าขนแกะออกจากนั้นหญิงสาววัยรุ่นหน้าตางดงามจึงเดินออกมา
ทั้งลูกค้าและผู้ช่วยในร้านว่านเหย้าเก๋อต่างพากันชะเง้อชูคอดูคนที่กำลังลงจากรถม้า
ไม่รู้ว่าเป็คนใหญ่คนโตจากที่ไหนจึงดูยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้
หญิงสาวลุกออกจากที่นั่งจากนั่นฮูหยินหน้าตางดงามท่านหนึ่งจึงเดินออกมา
แม้อายุจะยังน้อยทว่าใบหน้านั้นกลับดูสง่างามและไร้ซึ่งความหวั่นเกรงคนที่ได้มองต่างพากันรู้สึกเคารพนับถือ
ดวงตาเปล่งประกายราวกับหยดน้ำทว่ากลับส่งความรู้สึกหนาวเหน็บจนถึงกระดูก สายตาเคลื่อนคล้อยชำเลืองมองไปรอบๆจนทำให้ลูกค้าและผู้ช่วยงานประจำร้านรู้สึกกดดันไม่มีใครกล้าสบตาและพากันก้มลงมองมือของตนเอง
น่าแปลกจริงๆ ไม่รู้ว่านางเป็ลูกหลานของคนใหญ่คนโตตระกูลไหนเหตุใดจึงมีท่าทางสง่างามถึงเพียงนี้
“เถ้าแก่ ด้านนอกมีสาวงามมาที่ร้านขอรับ!” ลูกจ้างท่าทางฉลาดเฉลียวรีบวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองเถ้าแก่ร้านเคยเห็นผู้คนมามากมาย ดังนั้นแผนการจึงปรากฏขึ้นในใจ
“รีบไปเชิญขึ้นมาบนชั้นสองแล้วพาไปที่ห้องส่วนตัว เอาชามาด้วย”
ที่นี่คือร้านยาว้านเหย้าเก๋อที่คนคุมบังเหียนรถม้าบอกอย่างนั้นหรือ? สมคำร่ำลือจริงเชียวหลินเมิ้งหยาใช้จมูกสูดลมหายใจเข้าเพื่อดมกลิ่นหอมของยา เมื่อลองวิเคราะห์ดูแล้วยาเหล่านี้แม้จะมีไม่ถึงหมื่น แต่ก็คงมีราวแปดพันเห็นจะได้
แปลกจริง นี่นางเชี่ยวชาญเื่ยามากขนาดนี้ั้แ่เมื่อไร?
“ฮูหยินขอรับ เถ้าแก่ร้านเชิญท่านขึ้นไปที่ชั้นสองขอรับ”ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มของผู้ช่วยเ้าของร้านมองทางหลินเมิ้งหยาพลางผายมือเชื้อเชิญแต่ยังไม่ทันที่เขาจะเข้าใกล้ตัวของฮูหยินน้อยคนนี้ องครักษ์อารักขาปรี่เข้ามายืนขวางทางด้านหน้าของหลินเมิ้งหยาเอาไว้
หลินเมิ้งหยาทำเพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อยเพื่อออกคำสั่ง ก่อนจะพาหรูเยว่และองครักษ์อารักขาขึ้นไปยังชั้นสองของร้านว่านเหย้าเก๋อ
“ข้าน้อยไม่รู้ว่าพระชายาของท่านอ๋องอวี้จะเสด็จมายังที่นี่ดังนั้นจึงไม่ได้เตรียมการต้อนรับเอาไว้ ขอพระชายาได้โปรดประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ”
ทันทีที่ขึ้นมาถึงชั้นสองเถ้าแก่ร้านว่านเหย้าเก๋อรีบทรุดตัวลงพื้น
หลินเมิ้งหยากลับเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะพิจารณาผู้ที่ล่วงรู้ตัวตนของตัวเองคนนี้
“ไม่รู้ย่อมไม่ผิด อีกอย่างเป็ข้าเองที่้าปิดบังตัวตนเถ้าแก่ลุกขึ้นเถิด” น้ำเสียงอ่อนโยน ไร้ซึ่งความหยิ่งยโสดังนั้นเถ้าแก่ร้านจึงรู้สึกดีกับพระชายาที่เคยเป็ที่โจษจันกันทั้งเมืองพระองค์นี้
“เชิญนั่ง เถ้าแก่ไม่ต้องมากพิธีที่ข้ามาในวันนี้ก็เพราะมีเื่้าให้ช่วย” นางทรุดตัวนั่งลงหลินเมิ้งหยารู้สึกว่าคราวนี้ตนเองมาถูกที่แล้ว
ยาเ่าั้ไม่อาจพบเห็นได้บ่อยนักแม้นางจะรื้อห้องยาทั้งตำหนักท่านอ๋องแต่ก็หาไม่พบ ทว่าตอนนี้นางกลับมีปัญหาที่สำคัญกว่านั้น
นางไม่มีเงินแม้แต่ตำลึงเดียว!
ลูกตาเริ่มกลอกไปมาดูท่าแล้วคราวนี้นางคงต้องทำหน้าให้หนาแล้วหยิบยืมชื่อเสียงของท่านอ๋องอวี้มาใช้
“พระชายามีเื่อันใดได้โปรดรับสั่ง ว่านโหม่วผู้นี้จะทำจนสุดความสามารถเพียงแค่...”
ช่างเป็เถ้าแก่ที่สื่อความหมายในคำพูดอันแสนคลุมเครือของตนเองได้ชัดเจนและแเี
หลินเมิ้งหยาหัวเราะเพื่อขัดคำพูดของเถ้าแก่
“เถ้าแก่โปรดวางใจ ข้ามิได้้าไหว้วานให้ท่านไปทำงานลำบากตรากตรำอันใดกลับกันนั้น ยาบางตัวที่ข้า้ากลับพบเห็นได้ยากมากเหลือเกินดังนั้นข้าจึงอยากไหว้วานให้เถ้าแก่ช่วยนำมันมาให้ข้าแต่ถึงกระนั้นเถ้าแก่ก็มิต้องกังวล ข้าจะจ่ายค่ายาให้ท่านตามความเหมาะสมไม่ทำให้ท่านต้องขาดทุนอย่างแน่นอน”
หลินเมิ้งหยาแสดงความใจกว้าง น้ำเสียงนอบน้อมดังนั้นความรู้สึกดีที่มีต่อพระชายาของเถ้าแก่ร้านจึงเพิ่มมากขึ้นไปอีกมือทั้งสองรีบยกขึ้นทำความเคารพ ก่อนที่จะตอบรับข้อเสนอของหลินเมิ้งหยาในทันที
“นี่เป็รายชื่อยาที่ข้า้า” หรูเยว่รีบวางกระดาษที่ตนเองเพิ่งเขียนเสร็จลงไปเนื้อหามีทั้งชื่อยาและปริมาณที่้าอย่างชัดเจน
เมื่อรับรายชื่อยา ทว่าสีหน้าของเถ้าแก่เริ่มเปลี่ยนไป
แม้ยาเหล่านี้จะไม่ใช่ยาเลื่องชื่อ ทว่ากลับหาได้ยากยิ่ง แม้แต่ร้านว่านเหย้าเก๋อของเขายังมีเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น
เพราะเหตุนี้พระชายาจึง้ามาซื้อด้วยตัวเองสินะ
“พระชายาขอรับรายชื่อยาทาง้าเป็ยาที่พระชายาสามารถรับกลับไปได้ในวันนี้แต่ยาบางรายการกลับหาได้ยากยิ่ง เกรงว่าว่านโหม่วจะต้องพลิกแผ่นดินหาแต่ก็ไม่มั่นใจว่าจะเจอพ่ะย่ะค่ะ” เถ้าแก่ร้านชั่งน้ำหนักในคำพูดตนเองก่อนจะเอ่ยเหตุเพราะเขาเกรงว่าแขกคนสำคัญตรงหน้าจะไม่พึงพอใจ
“ไม่มีทางเลือกข้าหวังเหลือเกินว่าเถ้าแก่จะพยายามหามันมาให้กับข้า” หลินเมิ้งหยาก้มหน้าจิบชาพลางส่งยิ้มกลับไปเล็กน้อย
“หม่อมฉันจะรีบจัดการในทันทีพ่ะย่ะค่ะแต่หม่อมฉันจะแจ้งข่าวให้กับพระชายาได้เช่นไร? ยามอารักขาหน้าประตูพระตำหนักของท่านอ๋องอวี้เข้มงวดมากเกรงว่า...”
หลินเมิ้งหยาหยิบแหวนหยกขึ้นมาหนึ่งวง้าสลักลายหลวนเฟิ้งและเหอิเอาไว้ อีกทั้งด้านหลังยังสลักคำว่า “อวี้” จากนั้นวางลงบนโต๊ะ ทว่าใบหน้าของเถ้าแก่ร้านกลับกระตุก
นี่...นี่คือตราประทับของพระชายา แหวนหยกชิงหลวนเหอิ!
“หากได้ข่าวคราวอันใด นำแหวนหยกวงนี้มาแจ้งข่าวแก่ข้า”หลินเมิ้งหยาลุกขึ้น ลงไปชั้นล่าง เถ้าแก่ร้านรีบเก็บแหวนหยกบนโต๊ะดวงตาเปี่ยมไปด้วยความดีใจและตื่นตะลึง
์โปรด นี่เปรียบเสมือนตราประทับประจำพระองค์ของพระชายา หากเก็บเอาไว้ที่ร้านว่านเหย้าเก๋อตลอดไปได้มันจะไม่ต่างอะไรกับเครื่องรางเลยทีเดียว
“เถ้าแก่ เถ้าแก่ขอรับ ฮูหยินเมื่อครู่ นาง...นาง...”ผู้ช่วยร้านรีบร้อนวิ่งขึ้นชั้นสอง ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความอึดอัดใจ
“พูดมา อย่าได้เมินเฉยฮูหยินเด็ดขาด หากนางมีความ้าสิ่งใดจงสนองความ้าให้ถึงที่สุด!” พลิกดูแหวนหยกอีกครั้ง หัวใจรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า
สายตาจ้องมองไปทางบ่าวรับใช้ของพระชายาที่ถือกล่องยาสิบกล่องออกไปตาไม่กะพริบเถ้าแก่ร้านรู้สึกมีความสุขเหลือเกิน
หากต่อไปสามารถขายดีเป็เทน้ำเทท่าได้เช่นนี้ร้านว่านเหย้าเก๋อของเขาคงได้กำไรมหาศาล
“ใครก็ได้เข้ามา รีบเอาตั๋วเงินของฮูหยินคนเมื่อครู่มาให้ข้าข้าจะเก็บไว้ข้างกาย” ตั๋วเงินที่เชื้อพระวงศ์ใช้ล้วนถูกประทับตราธนารักษ์คนทั่วไปแม้แต่จะมองยังไม่ได้รับอนุญาต
“เถ้าแก่ขอรับ...พระชายาไม่ได้ให้ตั๋วเงินหรือเงินสดเอาไว้เลยขอรับแต่พระองค์ทิ้งสิ่งนี้เอาไว้” ผู้ช่วยร้านส่งกระดาษแผ่นบางๆ ไปให้เถ้าแก่ร้านถึงกับกระอักเื
์ทรงโปรด! พระชายาของท่านอ๋องอวี้ผู้สูงศักดิ์แปะโป้งเอาไว้ก่อนอย่างนั้นหรือ!อีกทั้งยังลงพระนามเต็มของท่านอ๋องอวี้ว่าหลงเทียนอวี้อีกด้วย
เถ้าแก่อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออกสุดท้ายทำได้เพียงกำแหวนหยกที่ได้มาและบ่นพึมพำในใจ
หวังว่าพระชายาอ๋องอวี้จะไม่เบี้ยวหนี้! มิเช่นนั้นเขาคงเสียทั้งฮูหยินและรี้พล1
บนรถม้า หรูเยว่แอบหัวเราะ
เมื่อครู่คุณหนูของนางอ้างชื่อของท่านอ๋องอวี้ในการเขียนสัญญาแปะโป้ง
นี่เป็ครั้งแรกที่นางได้เห็นการชักดาบซึ่งหน้า
“คุณหนูเ้าคะเหตุใดเถ้าแก่ร้านว่านเหย้าเก๋อจึงล่วงรู้ถึงสถานะของคุณหนูหรือเ้าคะ?” นางเอียงศีรษะมือปอกส้มอีกลูกให้กับหลินเมิ้งหยา ตอนนี้นางไม่เข้าใจคุณหนูของตนเองเลยแม้แต่น้อย
“แม้ว่ารถม้าของพวกเราจะไม่มีสัญลักษณ์ของท่านอ๋องอวี้แต่มุมทั้งสี่ทิศประดับไว้ซึ่งระฆังัขดร่างัขดร่างเป็สัญลักษณ์ขององค์ชาย อีกอย่าง มีเพียงท่านอ๋องอวี้เท่านั้นที่ใช้ระฆังแปดเหลี่ยมคนที่มีสายตาหลักแหลมล้วนดูออกทั้งหมด” ก่อนที่นางจะแต่งงานออกเรือนฮองเฮาได้พระราชทานหนังสือเกี่ยวกับระเบียบของราชวงศ์มาให้หนึ่งเล่ม
********************
1 เสียทั้งฮูหยินและรี้พลความหมายคือเสียทั้งขึ้นทั้งล่อง สูญเปล่า
