หยางหนิงใช้มือเดียวทำให้ขาของท่านห้าหัก แล้วก็ตีจนหัวของท่านหกเืออก จากนั้นก็ลุกขึ้นมาจัดการกับชุดไว้ทุกข์ แล้วเดินออกมาจากประตู
เสียงร้องของทั้งสองคน ทำให้ท่านใหญ่สามต้องรีบพูดว่า “รีบไปดูเร็ว”
ข้างๆ มีคนพุ่งเข้ามา แล้วก็รีบวิ่งออกไปแล้วพูดว่า “แย่แล้ว ท่านห้าขาหัก ท่านหก... ท่านหกก็แย่เหมือนกัน”
ท่านใหญ่สามทั้งโกรธทั้งร้อนใจ แล้วเร่งว่า “ยังไม่รีบหามพวกเขาไปหาหมออีก เร็ว อย่าช้า...!”
มีคนหลายคนพุ่งเข้าไปในห้องโถงบรรพชน หามท่านห้าออกมาก่อน จากนั้นก็ค่อยพยุงท่านหกออกมา เมื่อเห็นหัวของท่านหกมีเืออก ท่านใหญ่สามก็โกรธมาก “ใครทำ?” เมื่อกี้เขารีบวิ่งออกมา จึงไม่เห็นหยางหนิงลงมือ
หยางหนิงที่อยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้นมาว่า “ข้าเอง!”
“เ้า?” ท่านใหญ่สามโกรธจนหน้าเขียว ชี้ไปที่หยางหนิง “ต่อให้พ่อเ้ายังอยู่ ก็ไม่กล้าทำอะไรเหลวไหลแบบนี้ ฉีหนิง เ้านี่มันตัวทำร้ายวงศ์ตระกูลฉีจริงๆ”
หยางหนิงมองบนแล้วพูดว่า “พวกเขาทำลายห้องพิธี ท่านพ่อสิ้น ยังไม่ได้ฝัง จะให้พวกเขามาก่อความวุ่นวายแบบนี้ได้อย่างไรกัน? ต่อให้เป็คนที่มีตำแหน่งสูงกว่านี้มาแล้วก่อความวุ่นวาย ข้าก็จะไม่ละเว้น”
เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา ไม่มีอ้อมค้อมเลย
ท่านใหญ่สามตัวสั่นไปทั้งตัว ชี้ไปที่หยางหนิง นิ้วสั่นมาก “ได้... ได้...!” หันหลังแล้วเดินไป แล้วะโว่า “เราไปกัน เื่นี้... เื่นี้เราจะไม่ยุ่ง...!” โกรธจนควันออกหูแล้วก็พาคนกลุ่มหนึ่งออกไป
หลังจากที่คนกลุ่มนี้ออกไปแล้ว ภายในเรือนก็สงบลง หยางหนิงยิ้มแห้ง ทันใดนั้นเองก็ได้ยินกู้ชิงฮั่นถอนหายใจมาจากด้านหลัง แล้วพูดว่า “หนิงเอ๋อร์ ถึงแม้พวกเขาจะทำไม่ถูก แต่ว่า... เฮ้อ ท่านใหญ่สามอย่างไรก็เป็ผู้าุโกว่า เ้าไม่ควรพูดจาอย่างนั้นกับเขา”
“ก็เขาไม่น่าเคารพ” หยางหนิงพูด “คนพวกนี้ไม่ได้มาช่วย แต่มาหาเื่ ฮูหยินสาม ท่านดูไม่ออกหรือ? พวกเขาคิดจะรังแกท่าน ฝันไปเถอะ ขอแค่มีข้า ใครก็อย่าคิดจะทำอะไรท่านได้” แล้วหันหัวไป เห็นกู้ชิงฮั่นยืนอยู่ข้างๆตัวเขา เหมือนจะได้ยินในสิ่งที่เขาพูด สายตาของกู้ชิงฮั่นเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง แล้วพูดว่า “เด็กคนนี้นี่ เมื่อกี้เรียกข้าว่าอะไรนะ?”
“อ๊า?” หยางหนิงตะลึงไป ในใจคิดว่าคราวนี้ทำพลาดแล้ว คำว่า ‘ฮูหยินสาม’ บ่าวไพร่ในจวนเขาเรียกกัน ตัวเขาเป็ซื่อจื่อ ก็น่าจะเรียกแบบอื่น
แต่ว่าตอนนี้เขาไม่รู้จริงๆ ว่ากู้ชิงฮั่นมีฐานะอะไรในจวนองครักษ์เสื้อแพรนี่ ถึงแม้จะรู้ว่าเขาเป็คนสำคัญของจวนนี้ แต่ยังไม่สามารถตัดสินได้ว่านางเป็อนุขององครักษ์เสื้อแพรฉีหุ้ยจิ่งหรือเปล่า
ฉงอี๋เหนียงเป็อนุของฉีหุ้ยจิ่งแน่ๆ หากกู้ชิงฮั่นเป็อนุเหมือนกัน ทุกคนเรียกว่า “ฮูหยินสาม” งั้นก็หมายความว่านางเข้าจวนมาหลังฉงอี๋เหนียง ฐานะในจวนก็น่าจะอยู่ต่ำกว่าฉงอี๋เหนียง แต่จากเมื่อกี้ที่ดู กู้ชิงฮั่นก็ไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวฉงอี๋เหนียงเลย ไม่ว่าจะท่าทางหรือคำพูด ทำให้คนรู้สึกว่าฐานะของนางน่าจะสูงกว่าฉงอี๋เหนียง หากเป็อนุ สถานการณ์เมื่อกี้คงไม่กล้าลงมือแบบนั้นกับฉงอี๋เหนียงแน่ๆ
หยางหนิงรู้สึกเสียใจที่ระหว่างทางไม่ถามข้อมูลมาให้มากกว่านี้
เขาไม่รู้จักนิสัยของฉีหนิงเลย รู้แค่ว่าสติของซื่อจื่อไม่ค่อยดี หากระหว่างทางเขาถามให้มากกว่านี้ ก็กังวลว่าต้วนชางไห่จะสงสัยเอาอีก
ถึงตอนนี้หยางหนิงเองก็ไม่ได้ประมาทต้วนชางไห่ คนๆ นี้สามารถประเมินเื่ที่เกิดขึ้นในศาลเ้าได้อย่างแม่นยำถูกต้อง แม้กระทั่งฐานะของค่ายดาบดำเขาก็ดูออก นอกจากสายตาที่แหลมคมแล้ว คิดว่าประสบการณ์ของเขาก็มีไม่น้อย
กู้ชิงฮั่นเห็นหยางหนิงเหม่อไป ก็คิดว่าตัวเองทำอะไรผิด ก็เลยรีบพูดว่า “อย่าคิดมาก เ้าอยากจะเรียกอะไร ซานเหนียงก็แล้วแต่เ้า”
หยางหนิงคิดในใจว่าที่แท้ก็เรียกนางว่า “ซานเหนียง” นี่เอง ถึงแม้เขาจะอายุสิบหกสิบเจ็ด แต่ว่าความคิดก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าคนอายุอย่างกู้ชิงฮั่นเลย คำว่า “ซานเหนียง” มันก็เรียกได้ไม่เต็มปากจริงๆ
“ฮูหยินสาม ซื่อจื่อ ข้าให้คนเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว” มีเสียงที่ดูนอบน้อมเสียงหนึ่งดังขึ้นมา “ทางฉงอี๋เหนียง ข้ากล่อมให้พวกเขากลับไปแล้ว”
หยางหนิงหันไปมอง เห็นคนที่พูดอยู่เป็ชายอ้วนคนหนึ่งมีเครารูปแปดเหลี่ยม ตอนที่ตัวเขาเดินเข้าไปในโถงบรรพชน เขาได้เรียกเขาไปครั้งหนึ่ง หลังจากนั้นตอนที่เกิดเื่ ก็ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ได้พูดอะไร
“หายไปหลายวัน แม้แต่พ่อบ้านชิวก็จำไม่ได้แล้วหรือ?” กู้ชิงฮั่นดึงมือของหยางหนิง แล้วมองไป เห็นฉีอวี้พยุงฉงอี๋เหนียง ทั้งสองมองมาด้วยสายตาแค้นโกรธ แล้วก็จากไป
หยางหนิงก็ไม่ได้สนใจพวกเขาสองคน แล้วมองไปที่พ่อบ้านชิว แล้วถามว่า “ท่านคือพ่อบ้านชิวหรือ? เมื่อกี้พวกเขารังแกซาน... ซานเหนียง ท่านทำไมถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ?”
เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา พ่อบ้านชิวฟังอยู่ แต่คิดว่าซื่อจื่อคงงอแงแบบคนสติไม่ดี ก็เลยยิ้มแล้วพูดว่า “ซื่อจื่อ ถึงแม้ข้าจะเป็พ่อบ้านของจวนองครักษ์เสื้อแพร แต่ว่าอยู่... อยู่ต่อหน้าพวกเขา ข้าก็แค่บ่าวไพร่คนหนึ่ง สถานการณ์อย่างนั้น ข้าไม่สามารถพูดอะไรได้”
“แต่ว่าต้วนชางไห่พูดไม่ใช่หรือไง?” หยางหนิงพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี “ท่านเป็พ่อบ้าน ตำแหน่งในจวนสูงกว่าต้วนชางไห่อีก ทำไมถึงไม่กล้าออกหน้า?”
พ่อบ้านชิวรู้สึกทำตัวไม่ถูก กู้ชิงฮั่นก็พูดขึ้นมาว่า “พ่อบ้านชิว ที่โถงบรรพชนท่านให้คนไปทำความสะอาดก่อนเถอะ ส่วนทางท่านใหญ่สาม ท่านไปด้วยตัวเองทีนะ เื่นี้เป็เื่ใหญ่ พวกเขาไม่มีทางไม่ยุ่งหรอก ข้าเป็แค่แม่ม่ายคนหนึ่ง คงไม่สะดวกจะไป ซื่อจื่อกลับมา ทางไท่ฟูเหรินยังไม่รู้เื่ ข้าจะพาเขาไปหาไท่ฟูเหรินก่อน”
พ่อบ้านชิวรีบตอบว่า “ฮูหยินสามวางใจ ข้าจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”
กู้ชิงฮั่นถึงได้หันมาพูดกับหยางหนิงว่า “หนิงเอ๋อร์ เราไปหาไท่ฟูเหรินกันเถอะ!”
มือของกู้ชิงฮั่นขาวเนียนมาก หากไม่มีกระดูก มันก็แวววับเหมือนกับเครื่องลายคราม ััที่มือดีมาก หากรอบๆ ไม่มีคน หยางหนิงคงจูงมือนางเดินไปแล้ว แต่ว่าในจวนมีบ่าวไพร่เต็มไปหมด เขารู้สึกว่าให้ผู้หญิงมาจับมือเดินมันไม่ค่อยเหมาะ ก็เลยสลัดมือทิ้งเบาๆ กู้ชิงฮั่นตะลึง แต่นางฉลาดมาก เข้าใจในทันที ยิ้มแล้วพูดว่า “หนิงเอ๋อร์โตเป็หนุ่มแล้ว รู้จักอายแล้วหรือ?”
หยางหนิงคิดในใจว่าข้าหน้าด้านจะตายไป หากไม่ใช่ว่ามีคนอยู่เต็มไปหมด จะให้ทั้งกอดทั้งหอมท่านข้าก็ไม่อายสักนิด เกรงแต่ว่าตอนนั้นท่านจะหน้าบางเอาน่ะสิ แต่ว่าคนในจวนมากขนาดนี้ อย่างไรข้าก็เป็ผู้ชาย จะให้ผู้หญิงมาจูงมือเดินแบบนี้ มันไม่น่าเกรงขามเลย
กู้ชิงฮั่นก็ไม่พูดอะไรมาก เดินนำหน้าไป หยางหนิงเดินตามหลัง พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน สาดแสงลงมาที่ต้นไม้ทิ้งไว้แค่เงา
หยางหนิงเดินตามหลังกู้ชิงฮั่นไป มองจากเงา ก็พบว่า ฮูหยินสามคนนี้หุ่นดีทำคนหวั่นไหวจริงๆ
ชุดไว้ทุกข์ไม่สามารถปกปิดรูปร่างอันอ่อนช้อยได้เลย ไม่ว่าจะเป็ส่วนเว้าส่วนโค้งตรงจุดไหน ไม่ว่าจะท่าเดินหรือท่าอะไร มันมีเสน่ห์ทำให้จิตใจรู้สึกหวั่นไหว เป็สาวงามที่หาได้ยากจริงๆ ราวกับดอกท้อยามเย็น
สายลมพัดโชยมา กลิ่นหอมบนตัวของกู้ชิงฮั่นโชยมา เข้าจมูก มันทำให้ใจสั่น หยางหนิงรู้ว่าในเวลานี้ กู้ชิงฮั่นนั้นไม่ได้แต่งตัวหรือทำอะไรกับตัวเองมากนัก คงไม่สามารถใส่น้ำหอมหรืออะไรแน่ๆ คิดว่าเกินแปดสิบเปอร์เซ็นน่าจะเป็กลิ่นตัวของนาง คนสวยก็คือคนสวย แม้แต่กลิ่นกายก็ทำให้เมาได้
หยางหนิงก็ไม่ใช่สุภาพบุรุษอะไรขนาดนั้น แล้วเขาก็ไม่ได้กลัวอะไรด้วย เพราะอย่างไรเขาก็คือตัวปลอม ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับจวนองครักษ์เสื้อแพรสักนิด กับผู้หญิงตรงหน้าก็ไม่ได้มีพันธะทางสายเื แต่ต่อให้เป็อย่างนั้น ก็ไม่ควรจะจ้องก้นนางตลอดแบบนี้ เพราะข้างๆ มักจะมีบ่าวไพร่เดินผ่านไปมา หากถูกบ่าวไพร่พวกนั้นเห็นว่าซื่อจื่อจ้องก้นของซานเหนียงไม่ละสายตาเลย จะดูไม่ดี
บางครั้งสายตาของเขาก็แอบชำเลืองมองดูก้นอวบอิ่ม เพื่อเป็อาหารตาเล็กๆ น้อยๆ แต่ส่วนใหญ่แล้วสายตาเขาจะสอดส่องไปรอบๆ จวนโหว เพื่อสังเกตดูสภาพของจวน
ไม่เสียแรงที่เป็ถึงจวนขององครักษ์เสื้อแพร นี่เป็เรือนของชนชั้นสูง พื้นที่กว้างขวาง ไม่ว่าจะเรือนในหรือเรือนนอก แม้แต่ศาลาต่างๆ ก็สวยงามปราณีต มีูเาจำลอง น้ำตกและสะพาน ทางเดินทอดยาวราวกับไม่มีจุดสิ้นสุด ประตูทุกบานในจวนมีลักษณะพิเศษแตกต่างกันออกไป มีบานประตูแบบเว้า บางบานก็เป็มุมหกฉาก บางบานก็เป็ทรงกลม หยางหนิงคิดในใจว่าจวนนี้ต้องมีพื้นที่อย่างน้อยพันตารางเมตร หากเป็ในยุคของเขา จวนแห่งนี้คงขนาดเท่ากับเหมืองทองหนึ่งเหมือง แต่ว่าจวนแห่งนี้ด้านนอกล้วนเต็มไปด้วยหิมะปกคลุมจนขาวโพลนกับบรรยากาศเศร้าโศกเท่านั้น
เดินผ่านมาหลายเรือน ผ่านทางเดินอันแสนยาว ด้านหน้าเป็เรือนนอนเล็กๆ เรือนหนึ่ง รอบๆ เงียบสงบมาก กู้ชิงฮั่นผลักประตูเข้าไป แล้วหันไปมองหยางหนิง แล้วพูดเสียงเบาๆ ว่า “หนิงเอ๋อร์ เข้าไปพบไท่ฟูเหรินแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรมากนะ ตอนนี้นางเ็ปใจมาก อย่าได้ทำให้นางเสียใจ”
“ซานเหนียงวางใจเถอะ ข้าไม่พูดอะไรเหลวไหลแน่นอน” หยางหนิงมองไปที่สาวสวยแล้วก็ยิ้ม กู้ชิงฮั่นพยักหน้า ทั้งสองเดินเข้าไปในเรือน หยางหนิงเห็นภายในเรือนมีต้นโพธิ์ทองอยู่สองต้น กำแพงเต็มไปด้วยเถาวัลล์ กลิ่นหอมของดอกไม้ทำให้คนรู้สึกสงบ
เมื่อผลักเข้าไปในห้อง หยางหนิงก็ได้กลิ่นกำยานถานเซียง ในห้องดูมืดๆ หยางหนิงเห็นภายในห้องมีการวางพระพุทธรูปอยู่ ตั้งตรงกับประตูใหญ่ กู้ชิงฮั่นเดินเข้าไปใกล้ แล้วหันหลังไปทำอะไรบางอย่าง เหมือนจะให้หยางหนิงปิดประตู หยางหนิงหันไปปิดประตู ตอนนี้ถึงได้ยินกู้ชิงฮั่นพูดเบาๆ ว่า “ไท่ฟูเหริน ซื่อจื่อกลับมาแล้ว!”
หยางหนิงมองดูเงาที่กระจกอยู่ ในใจก็คิดว่าที่แท้คนๆ นี้ก็คือไท่ฟูเหรินของจวนองครักษ์เสื้อแพร เห็นกู้ชิงฮั่นกวักมือเรียก เขาก็เลยเดินเข้าไป ยืนอยู่ด้านหลังของเงาๆ นั้น เห็นได้ชัดว่านางเป็หญิงชราคนหนึ่ง คลุมผ้าสีดำ เหมือนกับรูปปั้นไม่มีผิด
ภายในห้องเงียบมาก หลังจากนั้น ก็ได้ยินเสียงของหญิงชราพูดว่า “ถอดเสื้อตัวนอกออก!”
หยางหนิงกับกู้ชิงฮั่นตะลึง แล้วมองหน้ากัน กู้ชิงฮั่นเข้าไปใกล้ๆ ไท่ฟูเหรินแล้วพูดค่อยๆ ว่า “ไท่ฟูเหริน ซื่อจื่อ ซื่อจื่อกลับมาแล้ว!”
“ถอดเสื้อตัวนอกออก” หญิงชรากล่าวซ้ำคำเดิม
หยางหนิงขมวดคิ้ว ในใจคิดว่าหญิงชราคนนี้แปลกๆ หลานตัวเองกลับมาแท้ๆ ไม่ดีใจไม่ว่า อย่างน้อยก็ควรจะจับมือแล้วพูดอะไรบ้างสิ แต่นี่อย่างไร ไม่พูดสักคำ เข้าห้องมาก็ให้ถอดเสื้อ ไม่รู้คิดจะทำอะไรกันแน่?
