กู้ชิงฮั่นขมวดคิ้ว ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันไปพูดกับหยางหนิงว่า “หนิงเอ๋อร์ ฟังท่านไท่ฟูเหรินนะ ถอดเสื้อนอกออก” แล้วค่อยๆ เดินไปช่วยหยางหนิงถอดเสื้อ
“เ้าออกไปก่อน ให้เขาอยู่ที่นี่คนเดียว” ไท่ฟูเหรินกล่าว หญิงชราคนนี้ก็ยังคงไม่ได้หันหน้ามา แต่เหมือนมีดวงตาอยู่ด้านหลังอย่างไรอย่างนั้น รู้เื่ที่เกิดขึ้นทั้งหมดชัดเจน
กู้ชิงฮั่นมีสีหน้าเป็กังวลอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังตอบกลับไปอย่างนอบน้อม “ทราบแล้ว!” แล้วหันไปกะพริบตาส่งสัญญาณให้กับหยางหนิง นางตั้งใจจะบอกอยางหนิงว่าให้เชื่อฟังให้มาก แต่ว่าในสายตาของหยางหนิง ม่ายสาวคนนี้น่ารักซะจริง เขายิ้มบางๆ รอกู้ชิงฮั่นออกไป หยางหนิงถึงถอดเสื้อไว้ทุกข์ออกก่อน แล้วจึงถอดเสื้อนอกออก
“คุกเข่าลง!” ไท่ฟูเหรินพูดจาแข็งทื่อ
หยางหนิงได้ยินหญิงชราเ็า ในใจก็รู้สึกไม่พอใจ แอบด่าอยู่ในใจ ไม่รู้ว่านางคิดจะทำอะไร แต่ก็ยอมคุกเข่าลง
ไท่ฟูเหรินรอหยางหนิงคุกเข่าลงแล้ว ถึงได้หันหลังกลับมา หยางหนิงเห็นใบหน้าของนาง เหมือนจะใไม่น้อย หญิงชรามีใบหน้าเหี่ยวย่น ดูแก่มากจริงๆ ดูๆ แล้วน่าจะอายุราวๆ เจ็ดสิบแปดสิบแล้ว ิัที่เหี่ยวย่น ไม่ได้ทำให้หยางหนิงใเท่าไร สิ่งที่ทำให้หยางหนิงใคือดวงตาของไท่ฟูเหริน
ไท่ฟูเหรินลืมตาขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังมองไม่เห็นดวงตาด้านในอยู่ดี ดวงตาทั้งสองมีแต่ลูกตาขาว หยางหนิงก็เลยเข้าใจในทันทีว่า ไท่ฟูเหรินของจวนองครักษ์เสื้อแพรนั้น ตาบอด
ไท่ฟูเหรินยกมือขึ้นมาข้างหนึ่ง จับไปที่หน้าของหยางหนิง หยางหนิงเห็นมือของท่านยายผอมจนเหลือแต่กระดูกไก่ ก็รู้สึกขยะแขยง
มืออันเหี่ยวแห้งลูบไปที่หน้าของหยางหนิง ค่อยๆ ลูบจากบนลงล่าง แล้วไล่ไปที่ไหล่ซ้ายของหยางหนิง
หยางหนิงแค่รู้สึกว่าแขนของท่านยายคนนี้ราวกับว่าไม่มีอุณหภูมิ มันเย็นะเื ทำให้เขาขนลุก
มือของไท่ฟูเหรินหยุดลงที่ไหล่ของหยางหนิง แล้วพูดขึ้นมาว่า “หันหลังไป!”
หยางหนิงรู้สึกโมโหอยู่ลึกๆ ไม่รู้ท่านยายคนนี้ตกลงจะทำอะไรกันแน่ แต่ก็รู้ดีว่านางมีฐานะอย่างไรในจวนองครักษ์เสื้อแพร หากทำให้นางโกรธ ตัวเองก็จะเดือดร้อน แอบคิดว่าหันไปก็ดีจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าที่น่าเกลียดน่ากลัวนี้อีก จากนั้นก็หันหลังไป ไท่ฟูเหรินใช้มือลูบไปที่ไหล่ซ้ายของหยางหนิง หลังจากนั้นก็ค่อยๆ ไล่จับลงไปที่หลัง
ไม่นานนัก มือของไท่ฟูเหรินก็หยุดอยู่ที่ที่ตำแหน่งหนึ่ง ค่อยๆ ลูบ หยางหนิงรู้สึกแปลกๆขึ้นมาทันที เขารู้สึกว่าด้านหลังของเขาเหมือนจะมีรอยแผลเป็
ตำแหน่งที่ไท่ฟูเหรินลูบอยู่ตอนนี้ ก็คือที่ๆ รอยแผลเป็อยู่
ตอนนี้หยางหนิงเข้าใจแล้วว่าท่านยายคนนี้ทำไมถึงต้องให้เขาถอดเสื้อออก ทำไมถึงได้ลูบไล่ลงหลังไป หากเดาไม่ผิด น่าจะเป็เพราะรอยแผลเป็นี้
ในตอนนี้เขารู้สึกหวาดผวาอยู่ในใจ
หลังจากที่ิญญาเข้าสิงในร่างนี้แล้ว หยางหนิงก็พอจะรู้สภาพร่างกายของตัวเองบ้าง แต่ว่าเขาให้ความสนใจเพียงรูปร่างหน้าตาและส่วนสูงของร่างนี้ ไม่ได้สังเกตรอยแผลเป็เลย
ด้านล่างของไหล่ซ้ายมีรอยแผลเป็อยู่ หากไม่ใช่เพราะถูกไท่ฟูเหรินััอยู่ในขณะนี้ หยางหนิงคงไม่รู้สึกถึงมันเลย
หากไท่ฟูเหรินหารอยแผลเป็นี้บนตัวเขาจริงๆ เหตุใดไท่ฟูเหรินถึงรู้ได้ในขณะที่เขาไม่เคยสังเกตมาก่อน? หรือว่าซื่อจื่อที่ตายไป ด้านล่างของไหล่ซ้ายเองก็มีรอยแผลเป็แบบนี้เหมือนกัน?
หากเป็อย่างนั้นจริง มันก็เป็เื่ที่เหลือเชื่อมากๆ
ถึงแม้ทั้งสองคนจะมีหน้าตาที่คล้ายคลึงกัน แต่ฐานะต่างกันราวฟ้ากับดิน เป็ไปไม่ได้ที่ร่างกายจะเหมือนกันแบบนี้ อย่างน้อยๆ ิัหยาบก็ต่างกันแล้ว ความยาวของนิ้วมือ ก็ต้องไม่เหมือนกันด้วย
หากบอกว่าทั้งสองคน มีรอยแผลเป็เหมือนกันอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน นั้นมันเป็เื่ที่น่าเหลือเชื่อ และค่อนข้างแปลก
เขารู้สึกใไม่น้อย ตอนนี้ไท่ฟูเหรินเก็บมือกลับไปแล้ว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงว่า “พ่อของเ้าจากไปแล้ว เขาเป็ลูกหลานที่ดีของตระกูลฉี ไม่เคยทำให้ตระกูลฉีต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงเลย ยิ่งไม่เคยทำให้เกียรติขององครักษ์เสื้อแพรต้องหม่นหมอง ั้แ่นี้ต่อไป เ้าเองก็ต้องปกป้องเกียรติขององครักษ์เสื้อแพรเอาไว้เช่นกัน”
“ข้า...!” หยางหนิงกำลังจะเอ่ยปากพูด แต่ก็ชะงักไป
“ไปเถอะ กลับมาก็ดีแล้ว ไปจัดการเื่งานศพของพ่อเ้าให้เรียบร้อย” หน้าของไท่ฟูเหรินเหี่ยวย่นดูไม่ออกว่ามีสีหน้าอย่างไร นางหันหน้าเข้าไปที่พระพุทธรูปอีกครั้ง สองมือพนมขึ้นมา ในมือมีลูกประคำอยู่ แล้วไม่ได้พูดอะไรอีก
ในใจของหยางหนิงนั้นทั้งใและหวาดผวา
เขาเป็คนฉลาด การกระทำของไท่ฟูเหรินเมื่อครู่ เขารู้ดีว่าเพราะอะไร ถึงแม้ไท่ฟูเหรินจะตาบอด แต่ในใจของเขาชัดเจนว่า ที่นางััใบหน้าของเขา เพื่อตรวจสอบโครงหน้า ซื่อจื่อฉีหนิงเป็หลานชายแท้ๆ ของนาง นางคุ้นเคยกับใบหน้าของเขาที่สุด
ยังดีที่ใบหน้าของทั้งคู่เหมือนกัน ไท่ฟูเหรินก็เลยไม่สงสัย ถึงแม้ผิวจะหยาบต่างกันบ้าง แต่ซื่อจื่อหายตัวไปหลายวัน ไท่ฟูเหรินก็น่าจะไม่ใส่ใจมากนัก
สีผิวของเขาเข้มกว่าฉีหนิงเล็กน้อย วันนี้ตอนอยู่ที่โถงบรรพชน หลายคนก็อยู่ด้วย แต่ก็ไม่มีใครสงสัย แสดงว่าพวกเขาเห็นว่าสีผิวเปลี่ยนไปเพราะอยู่ข้างนอกหลายวัน
สุดท้ายที่ไท่ฟูเหรินจับไปที่รอยแผลเป็ แล้วก็เก็บมือไป แสดงว่าเป็วิธียืนยันตัวตนที่สำคัญ หยางหนิงแน่ใจว่ารอยแผลเป็นี้จะต้องมีเงื่อนงำอะไรแน่ๆ เขากลัวว่าหากตัวเขาไม่มีรอยแผลเป็ที่ด้านล่างของไหล่ซ้าย ผลที่ตามมานั้นแทบไม่อยากจะคิดเลย
องครักษ์เสื้อแพรเป็ถึงแม่ทัพเหว่ยขุนนางขั้นสอง เป็บุคคลสำคัญของเมืองทางทิศใต้ของแคว้นฉู่แน่ๆ แม้แต่ต้วนชางไห่ที่ร้ายกาจแบบนั้นยังเป็แค่ทหารยามในจวนเท่านั้น หากการสวมรอยเป็ซื่อจื่อถูกท่านยายคนนี้จับได้ หยางหนิงคงออกจากจวนนี้ไปอย่างไม่มีลมหายใจแน่ๆ
ท่านยายคนนี้ตาบอดแต่ใจไม่บอด หยางหนิงรีบสวมเสื้อผ้า แล้วก็ไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว หอบูชานี้มันก็แปลกๆ อยู่แล้ว ยิ่งมียายแก่ที่เหมือนต้นไม้ตายด้านอีก หยางหนิงไม่อยากจะอยู่นานกว่านี้แม้เสี้ยววินาที
เมื่อออกมาด้านนอก กู้ชิงฮั่นยืนรออยู่ ใต้ต้นโพธิ์ทอง ร่างกายที่อ้อนช้อย นางกำลังยืนมองเถาวัลย์ที่เลื้อยไปตามกำแพงอยู่
เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหว กู้ชิงฮั่นก็หันหน้ามา เห็นหยางหนิงกำลังเดินมา ก็รีบเดินมาหา แล้วพูดเสียงเบาว่า “หนิงเอ๋อร์ ไม่ได้ทำให้ไท่ฟูเหรินไม่พอใจใช่ไหม?”
หยางหนิงส่ายหน้า แต่อยากจะให้แน่ใจในสิ่งที่ตัวเองคิด เลยตั้งใจพูดออกไปว่า “ไท่ฟูเหริน ...ท่านย่า...!” เขาตั้งใจทำเหมือนมึนๆ งงๆ ในใจคิดว่าตัวเขาควรเรียกหญิงชราว่าอย่างไร กู้ชิงฮั่นเห็นหยางหนิงพูดติดอ่าง ก็คิดว่าไท่ฟูเหรินคงทำให้หยางหนิงใ ก็เลยพูดเบาๆ ว่า “ท่านย่าของเ้าก็เป็แบบนี้ นางเอ็นดูเ้ามากนะ เ้าอย่าคิดมากไปเลย”
หยางหนิงรีบพูดขึ้นมาว่า “ท่านย่าดูไหล่ข้า”
“อ๋อ?” กู้ชิงฮั่นพูดว่า “ดูดอกไม้ที่ไหล่ของเ้าน่ะหรือ?” แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ท่านย่าแค่คิดถึงเ้า คิดอยากจะใกล้ชิดเ้าสักหน่อย ไม่ได้อะไรหรอก หนิงเอ๋อร์ ซานเหนียงยังมีธุระจะคุยกับไท่ฟูเหริน เ้ากลับไปที่โถงบรรพชนก่อน ไปเฝ้าที่นั่นเอาไว้ ดีไหม?”
หยางหนิงคิดในใจว่ากู้ชิงฮั่นรู้เื่รอยแผลเป็จริงๆ ด้วย ฟังจากการพูดของกู้ชิงฮั่นแล้ว รอยแผลนี่ก็น่าจะเป็รูปดอกไม้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าดอกอะไร แต่นั่นมันหมายความว่าตัวเขาคาดการณ์ไว้ไม่ผิด ไท่ฟูเหรินตั้งใจจะตรวจสอบฐานะของเขาด้วยรอยแผลเป็
เมื่อเป็แบบนี้ ในใจของเขาก็ยิ่งหวาดหวั่น ที่แท้ร่างกายของเขาก็เหมือนซื่อจื่อที่ตายไปแล้วทุกอย่าง มีรอยแผลเป็ที่เหมือนกัน แม้แต่รูปแบบของรอยแผลเป็ก็เหมือนกันด้วย แต่หากมีตรงไหนที่ไม่เหมือนกัน ไท่ฟูเหรินก็จะสามารถรู้ได้ทันที ตัวเขาเองก็ยากจะผ่านด่านนี้ไปได้
แต่ตอนนี้ทำได้แต่คาดเดา ตอนนี้ทุกอย่างที่แปลกประหลาดมันเกิดขึ้นกับเขาทั้งหมด หยางหนิงรู้สึกมึนไปหมด เชื่อมโยงสถานการณ์ไม่ได้จริงๆ
กู้ชิงฮั่นเห็นหยางหนิงเหม่อ เหมือนจะเป็เื่ปกติ จากนั้นก็เดินขึ้นมา แล้วพูดเสียงเบาว่า “หนิงเอ๋อร์ คิดอะไรอยู่?”
ตอนนี้หยางหนิงถึงได้สติคืนมา เห็นหน้าสวยๆ ของกู้ชิงฮั่นอยู่ห่างจากเขาแค่คืบเดียว นางมองเขาด้วยความเอ็นดู ตอนนี้เขาถึงเห็นใบหน้าเต็มๆ ของนางอย่างชัดเจน ผิวขาวราวกับหิมะ ปากเป็กระจับ ยังคงเป็คนที่น่าหลงใหล ทำให้คนแทบทนไม่ไหวอยากจะกลืนกิน
หยางหนิงดึงสติกลับมา รู้ดีว่านางเป็คนที่กินไม่ได้ ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่... ไม่ได้คิดอะไร”
“งั้นเ้าก็ไปที่โถงบรรพชนนะ” กู้ชิงฮั่นพูดเบาๆ “ข้าจะไปดูไท่ฟูเหริน” นางยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วเดินเข้าไปทางห้องนั้น
นางอ่อนโยนและปกป้องหยางหนิงมาตลอด ไม่เหมือนกับที่นางปฏิบัติต่อคนอื่นในห้องโถงบรรพชนเลย
หยางหนิงออกจากเรือนตัวเองไป เขาเดินไปตามทาง ในสมองเอาแต่คิดเื่รอยแผลเป็ที่หลัง รีบร้อนเดินไปที่หน้ากระจก ดูให้ชัดๆ ว่าตกลงแล้วที่หลังมันเป็อะไรกันแน่
ทันใดนั้นเองเขาก็นึกถึงเสี่ยวเตี๋ยขึ้นมา แอบคิดว่าตัวเขาก็เข้าเมืองแล้ว เสี่ยวเตี๋ยเองก็น่าจะมาถึงเมืองหลวงนานแล้ว แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่านางอยู่ที่ไหน จะหาเสี่ยวเตี๋ย ก็ต้องรู้ก่อนว่าสำนักคุ้มกันไหนเป็คนพานางเข้าเมืองหลวง ตอนนี้เขาสวมรอยเป็ซื่อจื่อขององครักษ์เสื้อแพร ไม่รู้เหมือนกันว่าจะสามารถใช้อำนาจของจวนองครักษ์เสื้อแพรในการไปตรวจสอบได้ไหม
สำนักคุ้มกันนั้นค้ามนุษย์ เื่เลวทรามแบบนี้ จะต้องมีผู้อยู่เื้ัแน่ๆ เื่แบบนี้ต่อให้เป็ราชนิกูลอยู่เื้ั ก็คงไม่กล้าทำอย่างซึ่งหน้า สำนักคุ้มกันที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับเื่นี้จะทำทุกวิถีทางเพื่อปกปิดความจริง คงไม่ปล่อยให้มีช่องโหว่แน่ๆ ต่อให้ใช้อิทธพลของจวนองครักษ์เสื้อแพร ก็ไม่แน่ว่าสืบได้ความอะไร
แต่หยางหนิงมีความเชื่ออย่างหนึ่ง องครักษ์เสื้อแพรไม่เพียงเป็ท่านโหว แต่ยังมีตำแหน่งแม่ทัพเหว่ยขุนนางขั้นสองด้วย อิทธิพลและอำนาจของจวนองครักษ์เสื้อแพรจะต้องไม่เล็กแน่นอน
จากที่เขาเห็นก็เป็เพียงเศษเสี้ยวเดียวของจวนองครักษ์เสื้อแพรเท่านั้น แต่ว่าจะใช้อำนาจอิทธิพลตรงไหนได้บ้าง ตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้
เขาเดินไปคิดไป รู้ตัวอีกทีก็เดินไปถึงริมสระน้ำ ในจวนโหวมีศาลาอยู่ไม่น้อย สระน้ำต่างๆ ก็มีมาก สระน้ำแห่งนี้ถือได้ว่าใหญ่ที่สุดในจวน ริมสระน้ำมีูเาปลอมอยู่ลูกหนึ่ง เห็นต้วนชางไห่นั่งอยู่ที่ริมโขดหิน หลังพิงูเาปลอม ในมือถือถุงเหล้าอยู่
หยางหนิงเดินเข้าไปใกล้ ก็ได้กลิ่นเหล้าลอยมาเข้าจมูก ต้วนชางไห่สีหน้าแดงก่ำ เห็นก็รู้ทันทีว่าเมาแล้วแน่นอน
“เ้านี่วันนี้ถูกหยามที่โถงบรรพชน น่าจะไม่ค่อยสบายใจ ชายรูปร่างสูงใหญ่ แต่ไม่สามารถระบายออกมาได้ ทำได้แค่หลบมากินเหล้าแก้เครียดอยู่ตรงนี้” หยางหนิงถอนหายใจ วันนี้ในโถงบรรพชน ท่านใหญ่สามกับคนอื่นๆ หาเื่กู้ชิงฮั่น พ่อบ้านชิวไม่พูดอะไรเลย มีแต่ต้วนชางไห่ที่ออกหน้ามาช่วยพูด อย่างไรเขาก็ถือได้ว่าเป็คนกล้า
ต้วนชางไห่นั่งพิงหลัง สายตากลึ่มๆ จะหลับไม่หลับแหลบ่นอะไรพึมพำ หยางหนิงเดินเข้าไป ใช้เท้าค่อยๆ สะกิดไปที่เท้าของต้วนชางไห่ ต้วนชางไห่ยกมือขึ้นสะบัด แล้วด่าว่า “หลีกไป ใครกล้าแหย่ข้า ข้า... ข้าไม่ใช่คนที่ใครจะมาแหย่ได้นะ...!”
“ต้วนชางไห่ เ้าทำอะไร?” หยางหนิงกระแอมไอ “เ้าไล่ใคร?”
ต้วนชางไห่ได้ยินดังนั้น ก็เหมือนนึกออก เขาลืมตาขึ้นมาดู เห็นหยางหนิงยืนอยู่หน้าเขา ก็เลยรีบลุกขึ้น แต่ก็ยืนเซ “ซื่อจื่อ... ซื่อจื่อ ที่แท้เป็ท่านเอง ข้า...!” เห็นว่าตัวเองถือถุงเหล้าอยู่ ก็ยิ้มแห้งแล้วพูดว่า “ข้าก็แค่... ก็แค่กินเข้าไปคำสองคำเอง...!”
ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว หยางหนิงเงยหน้ามองฟ้า แล้วค่อยๆ เดินไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้หินอ่อนที่ศาลา แล้วถามว่า “วันนี้ถูกหยามใช่ไหม ถึงได้มานั่งกินเหล้าแก้เครียดอยู่ตรงนี้? เ้าไม่รู้หรือไง ใช้มีดตัดน้ำน้ำก็ยังไหลอยู่ ใช้เหล้าแก้เครียดมันก็ยิ่งเครียด?”
