ไม่นานจานกระเบื้องที่วางไว้หน้าอวิ๋นอี้ ก็ถูกหรงซิวคีบอาหารมาวางจนเป็เนินเล็กๆ
นางถือตะเกียบอยู่ในมือ ไม่รู้ว่าจะเริ่มทานอย่างไร
นี่มันทานไม่ได้เลย
หยางเปียนลู่เปียน [1] กระไรนี่ นางจะเอาเข้าปากได้อย่างไร
อวิ๋นอี้หน้าแดงด้วยความโกรธ จ้องเขม็งไปที่พ่อบ้าน ที่ไหนได้ พ่อบ้านที่เคารพนางมาตลอด เพลานี้ไม่เพียงไม่เข้ามาแก้สถานการณ์ กลับก้มหน้าหดคอ ถอยไปอยู่ด้านหลัง ห่างไกลจากนาง
เหอะ เหอะ
อวิ๋นอี้กัดฟันพองแก้ม
หรงซิวแสร้งทำเป็ไม่รู้กระไร จิบเหล้าช้าๆ ถามอย่างอบอุ่นว่า “อวิ๋นเออร์ เหตุใดไม่ทานเล่า? อาหารไม่ถูกปากหรือ?”
“ใช่สิเพคะ!” อวิ๋นอี้รีบเดินตามทางที่เขาปูให้ "ไม่อร่อยเพคะ"
"แล้วจะทำเยี่ยงไรดี?" หรงซิวถามด้วยรอยยิ้ม
“เช่นนั้นไม่ต้องทานแล้วดีหรือไม่เพคะ?” อวิ๋นอี้ยิ้ม ขยิบตาออดอ้อนมองหรงซิว
ดวงตาของนางงดงามที่สุด ในแววตาที่ปราดเปรียว มีหมอกบางๆ ปกคลุม พร้อมด้วยแรงอารมณ์ ดวงตาคู่นั้นแวววาวชุ่มชื้น ใสสะอาดราวกับถูกชำระล้างโดยพายุฝนกระหน่ำ
ความคิดของหรงซิวนิ่งไป ราวกับโดนนางสะกดจิต
หลังจากที่สงบสติลงได้ เขาก็ทำหน้าไม่สบายใจ “หากไม่ทานแล้ว...”
อวิ๋นอี้กะพริบตาแสร้งออดอ้อนต่อไป
นางไม่เชื่อ ว่าจะพิชิตหรงซิวด้วยความงามไม่ได้!
ที่ไหนได้ หรงซิวกลับเปลี่ยนเื่พูด “หากไม่ทานละก็ ประการแรกจะเป็การหักหลังความตั้งใจของพ่อบ้าน ประการที่สองอวิ๋นเออร์จะหิวตอนกลางดึก ความปรารถนาดีของพ่อบ้านน่ะเล็กน้อย แต่ข้าจะให้อวิ๋นเออร์ต้องทนหิวได้อย่างไร อวิ๋นเออร์ปวดท้องหิว ข้าเ็ปใจนะ ดังนั้น อวิ๋นเออร์ มาเถิด ข้าป้อนเ้าเอง..."
จริงจังหรือ?
ความงามของนางมีประโยชน์กระไร!
หรงซิวพูดพร่ำมาตั้งเยอะ สุดท้ายนางไม่เพียงต้องทาน ทั้งยังต้องโดนเขาป้อนให้ทานหมดด้วยเนี่ยนะ?
นางเลือกที่จะปฏิเสธ!
ใบหน้าเล็กๆ ของนางมุ่ยลง พ่นลมหายใจแล้วผลักมือหรงซิวออก “มิต้องเพคะ”
“กระนั้นอวิ๋นเออร์จะทานเองใช่หรือไม่?”
อวิ๋นอี้ยิ้มแหยรู้สึกว่าหรงซิวช่างร้ายกาจนัก!
นาง้าจะแกล้งเขาเองแท้ๆ ผลคือตอนนี้ต้องถูกเขาเล่นงานกลับเสียเอง!
ร้ายกาจมาก!
ไร้ยางอาย!
อวิ๋นอี้ยิ่งคิดยิ่งหายใจไม่ทั่วท้อง
ไม่ได้!
นางจะถูกหรงซิวทำเช่นนี้ไม่ได้!
ในเมื่อเขาอยากป้อนให้นางทาน อาหารมากมายเช่นนี้ นางจะทานคนเดียวได้อย่างไร ใช่หรือไม่?
ความคิดเปลี่ยนไปมาอย่างรวดเร็ว เกิดความคิดหนึ่งขึ้นทันใด “ฝ่าาเป็ห่วงสุขภาพของอวิ๋นเออร์เช่นนี้ อวิ๋นเออร์ก็เป็ห่วงฝ่าาเช่นกันเพคะ อวิ๋นเออร์ป้อนฝ่าาด้วยดีกว่า”
รอยยิ้มที่มุมปากของหรงซิวเริ่มชัดเจนขึ้นอีก เขาเหลือบมองจานบนโต๊ะ ยิ้มอ่อนโยนราวกับหยก “ได้สิ”
คืนนั้น คนใช้ทั่วทั้งจวนได้เห็นความรักอันหอมหวานระหว่างองค์ชายและพระชายา
หรงซิวป้อนอวิ๋นอี้หนึ่งคำ อวิ๋นอี้ป้อนหรงซิวกลับคำใหญ่ขึ้นอีก
ทั้งสองคนทานข้าวกันกว่าชั่วยาม สุดท้าย ก็ร้อนรนจนเหงื่อท่วมตัวไปหมด
เซียงเหอพยุงอวิ๋นอี้ไปที่ห้องพัก ตามไปด้วยหรงซิว
หลังจากเข้าไปในห้อง อวิ๋นอี้กำลังจะอาบน้ำ นางถอดเสื้อผ้าออกได้ครึ่งหนึ่ง เห็นว่าหรงซิวนอนอยู่บนเตียง เหมือนว่าจะหลับไปแล้ว
"ฝ่าา?"
"......"
"ฝ่าาเพคะ?"
"......"
ะโไปกี่ครั้งก็ไม่มีคนตอบรับ
อวิ๋นอี้เดินไปข้างเตียง เห็นชายหนุ่มหลับตาลง ขนตายาวเรียวยาวภายใต้แสงอันอบอุ่นสีเหลืองสลัว ทำให้ผิวของเขาขาวเนียนไร้ที่ติ ใบหน้าของเขาราวกับมงกุฎหยก คิ้วราวูเา
นางดันตัวเขา “ตื่นเพคะ!”
หรงซิวสูดหายใจเบาๆ ดวงตาที่มัวค่อยๆ ชัดเจนขึ้น
ร่างเพรียวบางปรากฏขึ้นในเส้นสายตา ค่อยๆ จ้องมองขึ้นไป ผิวของสตรีตัวเล็กขาวราวกับหิมะ แสงเทียนส่องสีอบอุ่นบนร่างของนาง ปลุกให้ัภายใต้ตัวเขาผงาดขึ้น
“ลุกขึ้นเพคะ!” อวิ๋นอี้เห็นเขาลืมตา ก็ใช้มือเล็กๆ ตบลงบนร่างของเขา “ออกไปก่อนเพคะ ข้าไปอาบน้ำ”
แม้ว่าหรงซิวจะเพิ่งตื่น การเคลื่อนไหวเฉื่อยช้า แต่ยังคงจับมือนางไว้ได้ เขาเอามือนางไปแตะปลายจมูกและดมกลิ่น พลันหัวเราะเบาๆ
อวิ๋นอี้แก้มร้อนเพราะการกระทำนี้ของเขา "ฝ่าา ทำกระไรเพคะ ปล่อย...ฟัง...ฟังได้ยินไหม!"
"อื้ม" เขาตอบแล้วลุกขึ้นนั่งช้าๆ "หอมจัง"
...แกล้งนางอีกแล้ว!
อวิ๋นอี้เบิกตากว้าง พยายามดึงมือออก จู่ๆ หรงซิวเงยหน้าขึ้นทันใด ดวงตาของเขาสบเข้ากับนางทันที
ตาทั้งสี่สบกัน
ดวงตาของเขาลึกล้ำและมืดมิด เมื่อเห็นร่างกายส่วนบนของนาง ก็ราวกับมีเปลวเพลิงอยู่ในนั้น
อวิ๋นอี้มองตามสายตาของเขา อดไม่ได้ที่จะอุทาน "นี่!"
นางสวมเพียงผ้าโปร่งบางๆ ห่อหุ้มด้านนอก เพราะเร่งรีบจึงไม่ทันได้สังเกต ว่าที่หน้าอก เสื้อของนางหลุดลุ่ย เผยให้เห็นถึงชั้นในสีแดง
ที่ที่หรงซิวจ้องมองอย่างตั้งใจก็คือส่วนนั้นที่โผล่ออกมา
อวิ๋นอี้รีบจัดแจงเสื้อผ้า ยิ่งนางกังวล หรงซิวยิ่งยิ้มกว้าง
นางโกรธจัดจนทำได้เพียงจ้องเขาอย่างโกรธเคือง “ออกไปเพคะ!”
“เหตุใดต้องออกไป?” เขาเห็นอ่างอยู่แล้ว ถามทั้งๆ ที่รู้
"ข้าจะอาบน้ำ"
"ก็อาบสิ" หรงซิวแสยะยิ้มแรง "หรือข้าอยู่ด้วยแล้วเ้าอาบมิได้?"
“มิได้เพคะ!” อวิ๋นอี้กระทืบเท้า โกรธที่เขาจงใจทำตัวเช่นนี้ “รีบออกไปเลย มิเช่นนั้นข้าจะตีฝ่าานะเพคะ!"
หรงซิวได้ยินเช่นนั้นก็เลิกคิ้ว เอามือยื่นออกไปเบื้องหน้าของนาง "กระนั้นเ้าตีเถิด วันนี้ข้าไม่อยากออกไป"
"ฝ่าาว ท่าน!"
หรงซิวยิ้ม หยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากตัวนาง ใช้นิ้วเกี่ยวออกมา จากนั้นก็ผูกผ้าเช็ดหน้าไว้ที่ตา ปิดบังสายตาของเขาทั้งหมด
เขาเงยหน้าขึ้น ถามความเห็นของนาง "เช่นนี้พอใจหรือยัง?"
อวิ๋นอี้ช่วยไม่ได้ จะกระชากลากถูอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ ทำได้แค่ตรวจสอบผ้าเช็ดหน้าสองสามครั้งเท่านั้น เมื่อมั่นใจแล้ว จึงพูดอย่างยอมรับความพ่ายแพ้ “ผูกมันไว้ หันหลังให้ข้าด้วยนะเพคะ ห้ามแอบมองข้าอาบน้ำเชียวนะเพคะ”
“ได้” เขารีบผูกผ้าเช็ดหน้าให้แน่นอีกรอบ “อวิ๋นเออร์ ร่างของเ้ามีส่วนใดที่ข้ามิเคยเห็นอีกหรือ?"
"หุบปาก!"
"อวิ๋นเออร์อายหรือ?"
"หรงซิว!"
นางทั้งอายทั้งรำคาญ เอามือเล็กๆ ตบไหล่เขา หรงซิวยักไหล่ไม่พูดกระไรอีก
ถึงแม้จะรู้ว่าหรงซิวมองไม่เห็น แต่อวิ๋นอี้ก็รู้สึกไม่เป็ตัวเอง
หลังจากที่ถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็ว นางจึงะโลงไปในอ่างอาบน้ำ หันหลังให้หรงซิว แช่ตัวอยู่ในนั้นทั้งตัว
ตลอดเวลานั้นนางหันกลับมาดูบ่อยๆ พบว่าหรงซิวนั่งหลังตรง ท่าทีจริงจังอยู่ตลอดทุกครั้ง
ไม่แอบมองนางก็ดีแล้ว
อวิ๋นอี้โล่งใจขึ้นเล็กน้อย แต่การเคลื่อนไหวของนางไม่ได้ผ่อนคลายลง
นางอาบน้ำอย่างรวดเร็ว แล้วใส่เสื้อผ้า เดินไปที่เตียงพร้อมสั่งให้เซียงเหอเอาอ่างออกไป
เมื่อเดินมาถึงพลันต้องตะลึง
เหตุใดหรงซิวถึงเืกำเดาไหล...
มุมปากนางขยับขึ้น พูดไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร ยกมือขึ้นปลดผ้าเช็ดหน้าจากหน้าของเขา แล้วโยนให้เขา “เช็ดหน่อยเพคะ.. "
“หืม?” หรงซิวงง
"......" อวิ๋นอี้กลอกตาขาว "ฝ่าาเืกำเดาไหลแล้ว"
"......"
บรรยากาศนิ่งไปครู่หนึ่ง ท่ามกลางอาการทำตัวไม่ถูก หรงซิวหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ด หลังจากเช็ดเืกำเดาก็อธิบายให้นางฟัง "น่าจะเป็เพราะอาหารค่ำบำรุงเกินไป อวิ๋นเออร์เข้านอนก่อนเถิด ข้าจะออกไปเดินเล่นเสียหน่อย"
เืของเขาพลุ่งพล่านไปหมด หากเขาอยู่ต่ออีกสักครู่ เขาอาจจะทนไม่ไหว
เชิงอรรถ
[1] หยางเปียน羊鞭 ลู่เปียน鹿鞭 หมายถึง อัณฑะของแกะ羊 และกวาง鹿
