ท่านพี่มาแล้ว ข้ากับลูกจะไม่เป็ไรใช่ไหม?
ต้วนชิงิรู้ว่าไป๋หย่วนฮ่าวรักใคร่ต้วนอวี้หรานเป็ที่สุดขอเพียงที่ใดมีต้วนอวี้หราน ท่านพี่ก็จะอยู่ใกล้ๆ เสมอ
ปกติแล้วท่านพี่จะตามใจต้วนอวี้หรานเป็พิเศษทว่าเื่นี้เป็ชื่อเสียงและหน้าตาของจวนซุ่นอานไป๋ รวมไปถึงนางและบุตรชายท่านพี่ในฐานะสามีและพ่อคนหนึ่งคงไม่ยอมให้ต้วนอวี้หรานทำอะไรได้ตามอำเภอใจ?
คิดได้ดังนั้นนางจึงพยุงร่างกายที่อ่อนแรงขึ้นมาพูดกับต้วนอวี้หรานด้วยน้ำเสียงเ็า “ข้า้าพบท่านพี่!”
เด็กคนนี้เป็บุตรชายคนโตของจวนไป๋ ท่านพี่จะต้องหาวิธีปกป้องพวกเราใช่หรือไม่? จะต้องเป็เช่นนั้นแน่
“เหอะ” ต้วนอวี้หรานหัวเราะเยาะหลังจากที่ต้วนชิงิพลางส่ายหัวมองนาง“พี่สาวที่รักของข้า เ้าจะไร้เดียงสาอะไรเช่นนี้...คิดว่าอยากจะเจอท่านพี่ก็ได้เจออย่างนั้นหรือ? เช่นนั้นเ้าเคยคิดหรือไม่ว่าเหตุใดเ้าคลอดบุตรชายคนนี้ออกมา คนที่เข้ามาเป็ข้า ไม่ใช่ท่านพี่เล่า？”
ใช่แล้ว...นี่เป็คำถามที่นางไม่เคยคิดมาก่อน นางคลอดลูกชายคนโตให้ไป๋หย่วนฮ่าว ทำไมท่านพี่ถึงไม่เข้ามาในห้อง แต่กลับเป็ต้วนอวี้หราน?
ไม่รู้ว่าต้วนชิงินึกอะไรขึ้นมาได้จึงส่ายหัว “ไม่ ข้าจะต้องพบท่านพี่!”
ต้องได้พบท่านพี่เท่านั้นถึงจะหยุดน้องสาวที่แสนโหดร้ายของนางได้
ต้วนอวี้หรานมองไปยังต้วนชิงิอย่างไม่สะทกสะท้านนางเย้ยหยัน “แต่ตอนนี้ท่านพี่ไม่อยากพบเ้า...ใครให้เ้าคลอดลูกที่อัปลักษณ์เช่นนี้ ทั้งยังถือดีเป็ฮูหยินใหญ่ของท่านพี่ ถ้าไม่ใช่เพราะแกมาเป็มารผจญ!
ตำแหน่งฮูหยินไป๋จะต้องเป็ของข้า!
ต้วนอวี้หรานปรายตามองไปยังต้วนชิงิอย่างไม่สบอารมณ์พลางถอนหายใจออกมา “พี่สาวเ้ามันช่างอัปลักษณ์เสียเหลือเกิน...ที่จริงแล้วเ้าคงไม่รู้หรอกว่าหลายปีที่ข้าจำใจยอมให้ท่านพี่ร่วมหอกับเ้าทั้งยังมีลูกอีกสองคน... ไหนๆ พูดแล้วข้าขอพูดให้หมดก็แล้วกัน เพราะตอนนั้นข้ายังมีรากฐานไม่มั่นคงแต่ตำแหน่งฮูหยินต้องเป็ผู้ที่เข้มแข็งและมีอำนาจ จนบีบให้ท่านพี่ไม่มีทางเลือกจำเป็ต้องหาหมากสักตัวมาช่วยให้ท่านพี่รากฐานมั่นคงบัดนี้เ้าทำสำเร็จแล้ว เ้าก็ไม่มีประโยชน์อีกต่อไป!”
เ้ามันหมดประโยชน์แล้ว!
เื่จริงที่โหดร้ายทำให้ความหวังในใจของต้วนชิงิค่อยๆดับวูบไป
เพียงครู่เดียวนางก็เข้าใจเื่เกือบทั้งหมด
ตอนนั้นนางต้องแต่งเข้าจวนไป๋ในฐานะฮูหยินต้วนอวี้หรานเข้ามาในฐานะฮูหยินรอง นางเข้ามาคอยดูแลความเรียบร้อยต่างๆทั้งยังเคยบีบให้ฮูหยินที่มีอำนาจตายมาแล้วและจัดการฮูหยินจางที่คอยขัดขวางท่านพี่อย่างลับๆรวมถึงยังช่วยดูแลกิจการค้าขายของตระกูลไป๋ให้มีชื่อเสียงอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยหลายปีที่ผ่านมาสองมือของต้วนชิงิเปื้อนเืมาไม่น้อยทั้งหมดก็เพื่อไป๋หย่วนฮ่าว
แต่ตอนนี้ต้วนอวี้หรานจะใช้ชื่อของท่านพี่มาส่งนางไปยังยมโลกอย่างนั้นหรือ?
ผู้ชายคนนั้นที่เคยมอบความรักให้เกียรติ ความสุข และความไว้เนื้อเชื่อใจต่อนาง เมื่อได้ในสิ่งที่้าแล้ว จึงอยากจะตัดนางทิ้งอย่างไม่ไยดีเชียวหรือ?
ไม่…นางจะไม่ยอมแพ้!
ต้วนอวี้หรานพูดเสียงดังอย่างต่อเนื่องเงาไฟจากตะเกียงตรงหน้าขยับไหวไปมา “มือของเ้าเปื้อนเืของคนมานับไม่ถ้วนท่านพี่บอกกับข้าว่า พอคิดถึงเื่เก่าๆ ที่เ้าทำมาทั้งหมดยิ่งรู้สึกรังเกียจเ้าฉะนั้นเ้าควรจะเดาได้... ว่าคืนนี้ก็คือท่านพี่ที่ให้ข้ามาจัดการกับเ้า...นางอัปลักษณ์”
คำพูดต้วนอวี้หรานที่ว่า ‘นางอัปลักษณ์’ คำนั้นเป็เหมือนมีดแหลมที่กรีดลึกลงไปในใจของนาง
นางอัปลักษณ์...ต้วนชิงิทำเื่เลวร้ายมามากมาย สุดท้ายสิ่งที่ได้กลับมาเป็เช่นนี้หรือ?
ต้วนอวี้หรานยกมือขึ้นมาป้องปากชื่นชมความเ็ปทรมานบนหน้าของต้วนชิงิ ยิ่งนางทรมานมากเท่าไรรอยยิ้มบนหน้าและสายตาของต้วนอวี้หรานก็ยิ่งสาแก่ใจต้วนชิงิบุตรสาวจวนต้วนและฮูหยินจวนไป๋ เ้าเคยคิดหรือไม่ว่าเ้าจะมีวันนี้เช่นกัน
“อันที่จริงเ้าน่าจะเข้าใจไม่ใช่หรือ? ที่เมื่อก่อนท่านพี่ยังพอเกรงใจเ้าแต่ตอนนี้แม่เ้าตายไปแล้ว และแม่ข้ากำลังจะเป็ฮูหยินแทน อำนาจและความภาคภูมิใจของเ้า ตอนนี้เป็ข้าแทนแล้วไหนเ้าลองพูดสิว่า เ้ายังมีประโยชน์อะไรอีก?”
หลิวหรงเป็ฮูหยิน?
ต้วนชิงิมองไปยังใบหน้าน่าเกลียดของต้วนอวี้หรานอยู่ๆกลับฉุดคิดได้ว่าในเมื่อต้วนอวี้หรานสามารถอดทนและแสดงท่าทีนอบน้อมมาได้ตั้งหลายปีถ้าเช่นนั้นหลิวหรงเล่า?
ทันใดนั้นในใจต้วนชิงิพลันเ็ปจนหายใจแทบไม่ออก
ต้วนอวี้หรานเบื่อจะแยแสต้วนชิงิ จึงหันไปมองแม่นมเถียนและพูดอย่างเ็าว่า
“ส่งเ้าเด็กนั่นมาให้ข้า”
แม่นมเถียนเดินขึ้นมาสองก้าวส่งทารกที่อยู่ในมือให้ต้วนอวี้หราน นางค่อยๆ ใช้เล็บที่ทาเล็บสีแดงสดลูบไล้เบาๆบนหน้าของเด็กน้อย น้ำเสียงแฝงไปด้วยความพิลึกเ้าเล่ห์
ถ้าเ้าเกิดมาเป็ลูกข้าข้าจะหาสิ่งที่ดีที่สุดในใต้หล้ามาให้... แต่น่าเสียดาย ที่เ้าไม่ใช่ลูกข้า!
สองปีก่อนต้วนอวี้หรานท้องแต่นางไม่ระวังลื่นล้มจนต้องเสียลูกไป จากนั้นนางก็ไม่ได้ตั้งท้องอีกฉะนั้นนางจะยอมให้ลูกต้วนชิงิมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?
สิ่งที่ต้วนอวี้หรานไม่มีแต่ต้วนชิงิกลับมี ถ้าเช่นนั้นนางก็จะทำให้เหมือนๆ กันเอาพวกมันทั้งสองไปจัดการให้หมด!
ทารกที่พึ่งคลอดออกมาได้ยินเสียงที่แข็งกร้าวของต้วนอวี้หรานจึงร้องไห้เสียงดังขึ้นมาใบหน้าต้วนอวี้หรานดูลุกลี้ลุกลน นางจึงยื่นมือไปบีบคอของเด็กน้อยทารกในมือนางดิ้นเพียงครู่เดียวเสียงร้องก็ค่อยๆ เงียบลงจนสุดท้ายไม่มีเสียงใดอีก!
ต้วนชิงิร้องออกมาปานจะขาดใจมือทั้งสองคว้าไปมาในอากาศเพื่อ้าหยุดฉากทรมานนี้
“อย่า... อย่าทำ...”
แต่จะหยุดได้อย่างไรกัน? ลูกชายต้วนชิงิที่พึ่งลืมตาดูโลกตายในน้ำมือของต้วนอวี้หรานอย่างทรมาน
“ไม่ ไม่นะ”
ไม่รู้ว่านางเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนางดิ้นสุดชีวิตให้พ้นจากการถูกมัดเพื่อจะแย่งลูกกลับมาจากแขนของต้วนอวี้หราน
“เอาลูกของข้าคืนมา...”
ตอนนี้ต้วนชิงิไม่เหลืออะไรอีกแล้ว นางจะไม่ยอมสูญเสียลูกของตัวเองไปอีก
ท่าทางที่บ้าคลั่งของสตรีตรงหน้าทำให้ต้วนอวี้หรานถึงกับใจนถอยหลังไปสองก้าวมองต้วนชิงิที่ถูกแม่นมเถียนกดไว้อีกครั้ง นางจึงวางใจและพูดอย่างเย้ยหยัน
“พี่สาวที่รักของข้า... ถ้าข้าแย่งท่านพี่มาได้แล้ว ค่อยปล่อยลูกของเ้าดีไหม? หรือว่าเ้าอยากให้ข้ารับเลี้ยงทารกนี่เหมือนที่แม่ข้าทำ? สุดท้ายก็ตายอย่างน่าอนาถในหอนางโลม”
เมื่อได้ยินคำพูดที่บอกเป็นัย ร่างกายของต้วนชิงิก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว ที่แท้...อวี้เอ๋อร์ตายในน้ำมือของแม่ลูกคู่นี้
แล้วบ่าวคนที่คอยดูแลคอยทะนุถนอมเอาใจใส่และให้ความรักกับนางเล่า!...แท้จริงแล้วทั้งหมดนี้เป็เื่จอมปลอมหรือ? มีเพียงนางคนเดียวที่ไม่รู้เื่อะไรแม้แต่น้อยเหมือนเป็หุ่นเชิดให้คนพวกนี้เล่น?
ต้วนชิงิทรมานร้าวรานเหมือนโดนมีดกรีดลึกน้ำตาไหลรินอาบใบหน้า นางลืมตาขึ้นใช้สายตาแดงก่ำมองไปยังต้วนอวี้หราน
หลิวหรง!ต้วนอวี้หราน!
ที่ผ่านมานางหูตามืดบอดหรือเพราะโง่ที่สุดในใต้หล้าจึงมองหน้าตาที่แท้จริงของแม่ลูกโเี้อำมหิตคู่นี้ไม่ออก!
ต้วนอวี้หรานค่อยๆก้าวเดินอย่างเนิบช้าไปหาต้วนชิงิ นางหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ปักลายดอกไป่เหอฮวาออกมาสะบัดเบาๆปิดปากและจมูก เข้ามากระซิบใกล้หูของต้วนชิงิ เอ่ยเสียงต่ำที่เต็มไปด้วยความอำมหิตปนความอ่อนโยน
“พี่สาว เ้าสู้ข้าไม่ได้หรอกั้แ่เด็กจนโตขอเพียงเป็สิ่งที่ข้าชอบ...เ้าก็มอบทั้งหมดให้กับข้าไม่ใช่หรอกหรือ...แต่ครั้งนี้สิ่งที่ข้า้าคือชีวิตของเ้า เ้ายอมให้ข้าแต่โดยดีเถิด...” คำพูดของต้วนอวี้หรานแต่ละคำเป็เื่ที่ต้วนชิงิไม่คาดคิดมาก่อน!
นางรักน้องสาวคนนี้มากยอมให้หมดทุกอย่างมาตลอด แต่มาถึงตอนนี้มันสมควรแล้วหรือ ?
“เพราะเหตุใด ทำไม…”
ทำไมคนสนิทของนางถึงมีจิตใจโเี้อำมหิตเช่นนี้? ต้วนชิงิมองไปยังต้วนอวี้หรานอย่างสิ้นหวังร่างกายสั่นเทิ้มไปทั้งตัว
“ทำไมกัน?”
ทำไมทุกอย่างถึงกลายเป็แบบนี้?
