แม้ต้วนอวี้หรานจะเป็ลูกอนุในจวนสกุลต้วนแต่ต้วนชิงิกลับดูแลนางเหมือนน้องสาวแท้ๆ แบ่งปันทุกอย่างให้แก่นางรวมถึงพาเข้ามาในจวนไป๋แต่ทำไม... คนที่คิดว่าสนิทที่สุดกลับเลือกที่จะทรยศ?
ต้วนอวี้หรานอ่านสายตาที่มองด้วยความโกรธแค้นและขุ่นเคืองของต้วนชิงิออกจึงพูดเสียงดัง
“ดูแลดีแล้วอย่างไร ข้าไม่อยากได้ความเวทนาสงสารจากเ้าั้แ่เด็กจนโตเ้าเป็บุตรสาวที่สูงส่งของฮูหยิน ส่วนข้าเป็ได้แค่เงาแม่ข้าสอนว่าใครที่ขวางทางเดินของพวกเราต้องตายทั้งหมด เริ่มจากแม่ของเ้า ต่อมาเป็เ้า และน้องชายของเ้า...”
หญิงสาวตรงหน้าหัวเราะจนตัวงองุ้มจนน้ำตาไหลออกมาต้วนชิงิ... เ้าช่างไร้เดียงสาเสียจริง!
นางมองไปยังต้วนชิงิด้วยสายตาเคียดแค้นดั่งไฟที่โหมกระหน่ำเป็วันที่ต้วนอวี้หรานรอมานาน!
นางเหยียบต้วนชิงิให้อยู่ใต้เท้าช่างเป็ฝันที่รอมานาน ตอนนี้ถ้าข้าอยากให้เ้าตายเ้าก็ต้องตาย
ภายใต้แสงไฟเห็นมองเห็นใบหน้าของต้วนอวี้หรานที่โเี้จนจำแทบไม่ได้ นางแสยะยิ้มหันหลังกลับมาถามแม่นมเถียนด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
“นางมาหรือยัง?”
แม่นมเถียนที่อยู่ด้านหลังใกับสิ่งที่ต้วนอวี้หรานทำได้แต่ก้มหัวตอบสั่น
“มา... มาแล้วเ้าค่ะ คุณหนู”
ลมที่พัดเข้ามาอย่างแรงทำให้เปลวไฟจากเทียนที่อยู่บนโต๊ะสั่นไหวเดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่างราวกับมีปีศาจซ่อนอยู่มากมายที่น่าแปลกคือต้วนชิงิเห็นรอยยิ้มที่เหี้ยมโหดและดุร้ายของต้วนอวี้หรานนางใจคอไม่ดี “เ้าจะทำอะไร?”
นางอยากจะกรีดเอาหัวใจของต้วนอวี้หรานออกมาดูว่าข้างในเป็สีแดงหรือสีดำฆ่าลูกชายนางยังไม่พอยังหมายจะทำร้ายสยาเอ๋อร์อีก?
ทารกน้อยถูกโยนลงมาต่อหน้าต้วนชิงินางรีบเข้าไปอุ้มลูกน้อยทันทีพลันเห็นสีหน้าเขียวคล้ำทารกที่นางเพิ่งคลอดเสียชีวิตแล้ว
ต้วนชิงิล้มลงไปกองกับพื้นแม้เืจะยังไม่หยุดไหลรู้สึกเย็นเยียบไปทั้งร่างกาย
ต้วนอวี้หรานเอ่ยขึ้นด้วยความโเี้เหนือหัวของนาง
“ข้า ต้อง ตัด ราก ถอน โคน”
แสงไฟในห้องไหวรุนแรงราวกับใในคำพูดนั้นบ่าวรับใช้ทั้งห้องต่างก้มหน้าไม่ปริปากออกมาสักคำ
เสียงใสกังวานดังมาจากข้างนอก “ท่านแม่...” ใต้แสงสลัวเด็กหญิงผู้หนึ่งกำลังจับชายกระโปรงยาวใช้แรงในการก้าวข้ามธรณีประตู รีบวิ่งเข้ามาในห้อง วิ่งไปพลางร้องเรียกไปพลาง“ท่านแม่ ข้ามีน้องชายแล้วใช่ไหม?”
เมื่อพูดถึงตรงนี้เสียงก็เงียบลงเด็กหญิงจึงถามเสียงดังอย่างสงสัย “อ่าวทำไมท่านพ่อจึงมาอยู่ที่นี่? ไม่เข้าไปดูท่านแม่ล่ะเ้าคะ?”
เงาบุรุษที่ยืนอยู่ด้านนอกเปิดปากพูดแต่ละคำช่างเยือกเย็นไร้ความรู้สึกทำให้สายตานางปีศาจของหลิวหรงเบิกขึ้น “อวี้หรานทำไมแค่จัดการคนชั้นต่ำคนเดียวนานขนาดนี้ พวกเราต้องกลับแล้ว!”
ต้วนอวี้หรานมองไปยังต้วนชิงิอย่างสาแก่ใจตั้งใจปรับเสียงพูดให้สูงขึ้น “ท่านพี่ ใกล้เสร็จแล้วขาดอีกคนเดียว”
ใจของต้วนชิงิเหมือนตกไปอยู่ที่ปลายเท้าอีกครั้ง
สยาเอ๋อร์ไม่เข้าใจคำพูดท่านพ่อกับท่านป้า แต่เมื่อเห็นท่านแม่นอนอยู่กับพื้นอย่างทรมานรวมกับใบหน้าที่โเี้อำมหิตของท่านป้า เด็กน้อยถึงกับใร้องไห้ออกมา
“ท่านแม่ เกิดอะไรขึ้นกับท่าน...”
“สยาเอ๋อร์ไม่ต้องร้อง...”
ลูกสาววัยสี่ขวบโผเข้ามาจะช่วยพยุงมารดาที่เืยังไหลไม่หยุด ต้วนชิงิจึงยื่นมือคว้านางเข้ามากอดไว้เหมือนกลัวว่าจะมีใครเข้ามาแย่งไป นางจ้องมองใบหน้าขาวราวกับหิมะไม่มีแม้แต่รอยเืฝาดพลางฝืนยิ้มให้กับบุตรี
“แม่ไม่เป็ไร...”
“ตอนนี้แม่ของเ้ายังไม่เป็ไร แต่อีกไม่ช้าเ้าก็จะไม่มีแม่แล้ว”
เสียงที่คุ้นเคยฟังทว่าครั้งนี้กลับให้ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยสยาเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองเห็นใบหน้าที่อ่อนโยนแฝงความโเี้ของต้วนอวี้หราน
ต้วนอวี้หรานหุบยิ้มมองไปที่ใบหน้าขาวนวลที่ดูน่ารักของสยาเอ๋อร์พูดชัดเจน
“เ้าไม่เห็นหรือว่า น้องชายของเ้าตายไปแล้ว...”
นางหันมาพูดกับต้วนชิงิอย่างเ็า
“ได้ยินหรือไม่? ท่านพี่เร่งข้าอยู่ด้านนอกเพื่อรอกลับพร้อมข้าฉะนั้นพี่สาวจะต้องตาย บุตรีบุตรชายของท่านก็ต้องตายตามไปด้วย”
ต้วนชิงิหัวใจสลายด้วยความสิ้นหวัง
ในใจของนางทุกข์ทรมานมองต้วนอวี้หรานด้วยใจที่เ็ป “ต้วนอวี้หรานเวรกรรมจะตามสนองเ้า”
“เวรกรรมอะไร? น่าหัวเราะสิ้นดี...เื่เล่ห์เหลี่ยมเ้าสู้ข้าไม่ได้ ความงามเ้าก็ไม่หลงเหลือมานานแล้วเหมือนลูกไก่ในกำมือของข้ากับท่านแม่ ต่อให้ตายไปเป็ผีเ้าจะทำอะไรข้าได้?” ต้วนอวี้หรานพูดด้วยน้ำเสียงเ็าพลางดึงแขนเสื้อ
“ต้วนชิงิ ข้าหวังว่าชาติหน้าเ้าจะไปเกิดในที่ดีกว่านี้อย่ามาเกิดในน้ำมือข้าอีก... ไม่เช่นนั้น! ข้าจะไม่ปล่อยเ้าไปเป็แน่...”
ต้วนอวี้หรานเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็วหลังจากพูดจบกลิ่นคาวในห้องตลบอบอวลทำให้นางรู้สึกเวียนหัวหากไม่ได้เพื่ออวดนางจะอยู่ที่นี่นานไปทำไม
‘ตึง’ ประตูบานใหญ่ถูกปิดและลงกลอนจากภายนอกทันทีที่อีกฝ่ายวิ่งออกไป นางเห็นต้วนอวี้หรานเข้าไปกอดกับบุรุษผู้หนึ่งเขาคนนั้นต้องเป็ไป๋หย่วนฮ่าว เขากอดต้วนอวี้หรานโดยไม่มองมาทางนางแม้แต่หางตา
ห่างเพียงแค่ประตูกั้นเสมือนไม่ใช่ภรรยาคล้ายคนที่ผ่านไปมาไม่เคยรู้จักกัน
ด้านนอกประตูเพียงต้วนอวี้หรานก้าวออกไปคนด้านนอกก็สวมกอดอย่างอบอุ่นเสียงที่อ่อนโยนของบุรุษคนหนึ่งดังทะลุผ่านหน้าต่างไม้ที่เปรอะคราบเืเข้ามา “ข้าฟังคำพูดของเ้าทั้งหมด ทำไมยังโกรธอยู่อีกเล่าชีวิตของนางและลูกเป็ของเ้าแล้ว ไม่ว่าจะจัดการอย่างไรข้ายอมเห็นด้วยทั้งหมดเอาล่ะคนดี พวกเรากลับกันเถอะ”
เสียงที่ง้องอนของต้วนอวี้หรานแทรกผ่านเข้ามา “ข้าโกรธท่านพี่ นางคลอดลูกคนโตให้ท่านพี่แล้วยังมีลูกสองคนกับนางแต่ข้ากลับไม่เคยมีแม้แต่คนเดียว”
เขายิ้มอย่างเคอะเขิน “ดูนางที่เหมือนกับผี ลูกที่เกิดออกมาก็อัปลักษณ์ถ้าได้เห็นจะต้องฝันร้ายเป็แน่ ใครจะเหมือนน้องอวี้หรานถ้ามีลูกคงต้องตัวขาวน่ารักน่าเอ็นดู”
ในที่สุดน้ำตาของต้วนชิงิก็ไหลรินออกมา
บุรุษผู้นี้เป็แค่บุตรชายของอนุที่ถูกฮูหยินเอามาเลี้ยงหลังจากที่ฮูหยินมีบุตรชายของนางเองจึงเริ่มหาทางกำจัดเขาทิ้งเื่ทั้งหมดก็เพึ่งจะมาเริ่มเปลี่ยนหลังจากที่ต้วนชิงิแต่งเข้ามา
เพื่อไป๋หย่วนฮ่าวต้วนชิงิที่จิตใจอ่อนโยนคนนั้นได้ตายไปแล้วเหลือแต่ภรรยาหลังจวนที่ใช้เล่ห์เหลี่ยมกำจัดศัตรูที่ขวางทางท่านพี่ออกจนสิ้น เพื่ออนาคตไป๋หย่วนฮ่าวนางวางแผนการ่ชิงทรัพย์สมบัติมากมายรวมทั้งยกให้เขาอยู่ในฐานะที่สูงขึ้นนางไม่เคยแม้แต่ออกจากจวนให้ใครได้พบหน้า เริ่มดูแลการค้าทุกอย่างในจวนจนกลายเป็นักการค้าหญิงที่ยอดเยี่ยมของจวนซุ่นอาน
ตอนอายุสิบสี่ก็แต่งกับเขาจนวันที่อายุยี่สิบก็ครบหกปีเต็มในระยะเวลาหกปีต้วนชิงิยอมทำทุกอย่างเพื่อท่านพี่ ถึงตอนนี้กลับพบจุดจบเช่นนี้
นางโกรธเกลียดนางไม่ยอม!
ไป๋หย่วนฮ่าวต้วนอวี้หราน หลิวหรง ชาตินี้พวกเ้าทั้งสามติดค้างข้า... ต้วนชิงิ ชาติหน้าถึงข้ากลายเป็ผีก็จะไม่ยอมปล่อยพวกเ้า หรือต่อให้ต้องลงนรกอเวจี ข้าก็จะลากพวกเ้าไปด้วยกัน!!!
