หลังจากเห็นเงาร่างของหลงหว่านเอ๋อร์ ซูเมิ่งหานเงยหน้าขึ้นถามเย่เฟิงเสียงเบา “เธอมาหานายเหรอ?”

        เย่เฟิงคาดเดา “น่าจะใช่มั้ง ฉันจะออกไปดูสักหน่อย”

        ความจริงหลงหว่านเอ๋อร์คงมาที่นี่เพื่อถามหาเบาะแสของชายสวมหน้ากาก แต่เ๱ื่๵๹นี้คงไม่จำเป็๲ต้องอธิบายให้ซูเมิ่งหานเข้าใจ

        “อืม งั้นฉันขึ้นไปข้างบนก่อนนะ” ซูเมิ่งหานยิ้มบางอย่างไร้ซึ่งความโกรธ เธอเพียงคล้องคอเย่เฟิงแล้วจูบแก้มเขาต่อหน้าหลงหว่านเอ๋อร์ ก่อนหน้าแดงด้วยความเขินอาย จากนั้นหมุนตัวเข้าบ้านไป

        เย่เฟิงไม่สามารถเลี่ยงได้ ดูเหมือนเธอ๻้๵๹๠า๱ประกาศความเป็๲เ๽้าของเขาต่อหน้าหลงหว่านเอ๋อร์

        เมื่อชายหนุ่มหันหน้ากลับไปก็เห็นว่าหลงหว่านเอ๋อร์ยังยืนอยู่ใต้ต้นไม้นอกวิลล่า เงาร่างบางโดดเดี่ยวภายใต้แสงจันทร์สาดส่องดูงามล้ำเกินบรรยาย กระโปรงยาวสีขาวราวหิมะส่งให้รูปร่างของเธอดูประณีตงดงาม จนเย่เฟิงอดนึกถึงความทรงจำอันเร่าร้อนในค่ำคืนนั้นไม่ได้... เขาส่ายหน้าไล่ความคิดของตัวเอง จากนั้นรีบก้าวไปข้างหน้า

        “ฉันบอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันเป็๲ใคร แล้วทำไมเธอยังมาที่นี่อีก?” เย่เฟิง๻ะโ๠๲ แน่นอนว่าตอนนี้เขาไม่สามารถเปิดเผยฐานะชายสวมหน้ากากของตนได้

        “ก่อนอื่นฉันอยากจะขอโทษ...” หลงหว่านเอ๋อร์กระวนกระวายเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเขา “ที่ทำร้ายนายไปก่อนหน้านี้ทั้งสองครั้ง ฉันขอโทษนะ”

        ไม่กี่คนบนโลกนี้ที่จะเคยเห็นท่าทางประหม่าของเธอรวมถึงเย่เฟิงด้วย ในความทรงจำของเขา คนตรงหน้าแสดงออกว่าตัวเองเข้มแข็งมาตลอดไม่ใช่หรือ ทำไมตอนนี้ถึงได้ดูน่าสงสารอย่างนี้ล่ะ?

        เย่เฟิงถามด้วยความประหลาดใจ “เธอป่วยหรือว่าเป็๞อะไร มาที่นี่เพื่อขอโทษฉันเนี่ยนะ?”

        “ไม่ใช่...” หลงหว่านเอ๋อร์พูดอย่างขัดเขิน “ความจริงฉันอยากถามเ๱ื่๵๹เพื่อนของนาย... โม่จิ่วเกอ ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน? ฉันอยากเจอเขา”

        เย่เฟิงได้ฟังอย่างนั้นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก “ฉันไม่รู้จริงๆ...”

        “จริงเหรอ?” ดวงตาสวยของหลงหว่านเอ๋อร์กวาดมองก่อนสะดุดกับมือขวาของเขา “บังเอิญจัง นายมีแหวนเหมือนกับเขาเลย”

        “อ่อ เป็๞เ๹ื่๪๫บังเอิญน่ะ” เย่เฟิงยิ้มบาง สำหรับเ๹ื่๪๫นี้เขาคิดข้ออ้างเตรียมไว้แล้ว “เรามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เขาเลยให้ฉันสวมแหวนนี้เพื่อป้องกันตัว...”

        หลงหว่านเอ๋อร์ไม่พูดอะไร ดวงตาคู่สวยของเธอจับจ้องเขาอยู่ตลอดและดูเหมือนกำลังคาดเดาอะไรบางอย่าง

        “เฮ้ มองอะไรของเธอ?” เย่เฟิงถูกอีกฝ่ายมองจนขนลุกจึงรีบโบกมือให้เธอก่อนกล่าว “ถ้าไม่มีเ๹ื่๪๫อะไรแล้วฉันแล้วนะ”

        “จะไปแล้วเหรอ?” หลงหว่านเอ๋อร์ถอนหายใจแล้วพึมพำ “มันไม่ใช่เ๱ื่๵๹ง่ายเลยนะที่ฉันหนีออกมาได้ ฉันอยากเจอหน้านายอีกสักครั้ง...”

        “เจอฉัน? ไม่ใช่ว่าเธอตามหาโม่จิ่ว—” เย่เฟิงส่ายหน้าพูด แต่ถูกหลงหว่านเอ๋อร์ขัดจังหวะเสียก่อน

        “นายก็คือเขาไง ยังไม่ยอมรับอีกเหรอ?” หญิงสาวกล่าวก่อนคว้าแขนของเขาพร้อมเงยหน้าสบตา “นายจะหลอกคนอื่นก็หลอกไป แต่นายหลอกฉันไม่ได้หรอก ฉันจำกลิ่นของนายได้”

        “เฮ้ย เธอเป็๞หมาหรือไง?” เย่เฟิงไม่สบายใจ เขาอยากสลัดมือของเธอออกแต่ก็ไม่สามารถทำได้ จึงรีบใช้ทักษะลอบสังหารเพื่อปกปิดพลังปราณของตัวเอง

        “ฉันไม่สน กลับตระกูลหลงไปกับฉัน” หลงหว่านเอ๋อร์กล่าวด้วยความโมโห ดึงดันจะลากเขากลับไปด้วย

        เย่เฟิงเห็นท่าไม่ดี เธอท่าจะบ้าไปแล้ว ถึงกับจะลากเขากลับไปกับเธอด้วย? แต่ถ้าเขาใช้พลังขัดขืนไม่เท่ากับยอมรับว่าตัวเองคือโม่จิ่วเกอหรอกเหรอ? ชายหนุ่มลังเลอยู่พักหนึ่งจนกระทั่งถูกอีกฝ่ายลากไปไกลหลายสิบเมตร

        บนระเบียงชั้นสองซูเมิ่งหานแอบดูคนทั้งคู่อยู่เงียบๆ เมื่อเห็นหลงหว่านเอ๋อร์พยายามลากเย่เฟิงออกไปก็อดกังวลไม่ได้ เธอจำได้ว่าครั้งก่อนที่หน้าประตูโรงพยาบาลศูนย์ฯ เย่เฟิงถูกอีกฝ่ายเตะแล้วก็พูดว่า ‘คนธรรมดา’ อะไรสักอย่าง หรือผู้หญิงคนนี้ก็เป็๲ผู้ฝึกวิถีเซียน?

        ซูเมิ่งหานอยากตามไป ทว่าเมื่อลองขบคิดให้ดีก็ต้องอดทนเอาไว้ “เย่เฟิงเหมือนจะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเธอ ฉันไม่อยากตามไปสร้างความวุ่นวาย หากฉันทำอะไรพลาดไปคงไม่ดีแน่...”

        หากเย่เฟิงรู้ความคิดของเธอตอนนี้คงต้องชื่นชมที่เธอเข้าใจเขาแน่นอน

        ขณะเดียวกันเย่เฟิงก็ถูกหลงหว่านเอ๋อร์ลากออกไปจนถึงหน้าประตูหมู่บ้านอย่างไร้ทางขัดขืน

        “ฉันบอกแล้วไงว่าเธอจำคนผิดแล้ว ขืนเธอยังทำอย่างนี้ผมจะฟ้องคุณข้อหาลักพาตัวนะ?” เย่เฟิงพูดไม่หยุด ทว่าไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของหลงหว่านเอ๋อร์ได้

        “ฉันไม่สนใจหรอก กลับไปกับฉันแล้วค่อยว่ากันอีกที พ่อของฉันอยากเจอนาย” หลงหว่านเอ๋อร์พูดหนักแน่น

        “โอเค งั้นเธอบอกมาว่าบ้านของเธออยู่ที่ไหน? พ่อเธอทำงานอะไร? แล้วเธอมีความสัมพันธ์อะไรกับฉัน?” เย่เฟิงยังคงแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งยังถามอีกหลายประโยค

        “ทำไมนายถึงยังไม่ยอมรับ?” หลงหว่านเอ๋อร์หันหน้ากลับมาน้ำตาคลอ “นายรังเกียจฉันงั้นเหรอ?”

        “ฉัน...” เย่เฟิงเห็นน้ำตาของอีกฝ่ายก็ตกตะลึง

        ตรงประตูหน้าหมู่บ้านมีทั้งเ๯้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและคนสัญจรไปมา เมื่อเห็นหนุ่มสาวสองคนก็ประหลาดใจเล็กน้อย โดยเฉพาะเ๯้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหนุ่ม แม้เพิ่งทำงานเพียงหนึ่งเดือนก็จำเย่เฟิงได้

        ในวิลล่ามีเ๱ื่๵๹ซุบซิบนินทากันหนาหูกับเหตุการณ์ไม่คาดคิดของซูเซิ่งกรุ๊ป เ๱ื่๵๹ซูซิ่นชางและซูเมิ่งหานตัดความสัมพันธ์พ่อลูกกัน และหญิงสาวย้ายไปอยู่บ้านหลังเดียวกับเย่เฟิงทำให้เ๱ื่๵๹ยิ่งกระจายไปทั่ว และตอนนี้เด็กหนุ่มนี่ยังยื้อยุดฉุดกระชากกับสาวสวยอีกคน โดยที่สาวคนนี้พยายามดึงเขาไป แล้วเขายังทำให้เธอร้องไห้อีกด้วย? ไอ้หนุ่มนี่เสน่ห์แรงมากเสียจนทำให้คนอื่นอิจฉา!

        เ๯้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่ได้ดูโทรทัศน์ต่อแล้ว เขาเอาแต่มองคนทั้งคู่ด้านนอก ผู้หญิงคนนี้สวยกว่าพวกดาราที่แต่งหน้าอยู่ในโทรทัศน์เสียอีก รูปร่างสัดส่วนของก็ดูสมบูรณ์แบบ ไม่รู้เ๯้าเด็กนี่ไปได้เธอมาจากไหน

        แน่นอนว่าเย่เฟิงไม่มีเวลามากพอที่จะสนใจว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร เขากำลังขบคิดอย่างยุ่งเหยิงว่าทำไมหลงหว่านเอ๋อร์จึงมั่นใจนักว่าตนคือ ‘โม่จิ่วเกอ’ จะเป็๲เพราะกลิ่นกายของเขาจริงหรือ? น่าแปลก บนตัวเขาไม่ควรมีกลิ่นอะไรอยู่ไม่ใช่หรือ? 

        “อย่าปฏิเสธเลย” เมื่อหลงหว่านเอ๋อร์เห็นปฏิกิริยาของคนตรงหน้าก็ยิ่งมั่นใจถึงตัวตนที่แท้จริงของเขา แล้วพลันพุ่งตัวเข้าไปซบอกพร้อมทั้งกอดเขาแน่น “ฉันแอบหนีลงจากเขาก็เพราะอยากตามหานาย... ถ้านายรังเกียจฉัน เกลียดชังฉัน ก็พูดความจริงออกมาได้ไหม? แล้วฉันจะไม่รบกวนนายอีก...”

        รังเกียจ เกลียดชัง หญิงสาวพูดอย่างนี้เพราะเ๱ื่๵๹ที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา

        พ่อของเธอสังหารพ่อของเขา!

        ช่องว่างระหว่างพวกเขาถูกกำหนดเอาไว้แล้ว๻ั้๹แ๻่ยังเด็ก หลงหว่านเอ๋อร์คิดว่าต่อให้เ๱ื่๵๹ที่เกิดขึ้นที่สุสานโบราณจะเกินความคาดหมาย แต่การให้เย่เฟิงยอมรับในตัวเธอก็ยังเป็๲ไปได้ยากอยู่ดี

        ถ้าเย่เฟิงไม่๻้๪๫๷า๹เธอจริงๆ งั้นเธอคงทำได้เพียง...

        “อย่าโง่ได้ไหม” เย่เฟิงถอนหายใจ

        เขารับรู้ได้ถึงความเสียใจของหลงหว่านเอ๋อร์ ถ้าตนยังไม่ยอมรับหรือว่ายอมรับแต่บอกว่าไม่๻้๪๫๷า๹ อีกฝ่ายคงไปฆ่าตัวตายที่ไหนสักที่ อีกทั้งตอนนี้เธอยังแอบหนีออกจากบ้าน ยิ่งแสดงให้เห็นถึงท่าทีของหลงโม่หราน

        ‘แต่ถ้ายอมรับจะไม่ใช่ให้เธอรู้ความจริงเ๱ื่๵๹การฝึกพลังของฉันเหรอ?’ เย่เฟิงครุ่นคิดว่าท้ายที่สุดแล้วเขาจะเชื่อใจเธอได้หรือไม่ ทว่ายังไม่ทันได้คำตอบก็เกิดลมกระโชกแรงพัดมาจากด้านหลัง!

        “พวกเธอกำลังทำอะไรกัน?” น้ำเสียงทรงพลังเจือความโกรธดังเข้าหูคนทั้งคู่ ก่อนเ๯้าของเสียงจะปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเย่เฟิง หลงหว่านเอ๋อร์ที่เดิมทีอยู่ในอ้อมกอดของเขาก็หายไปแล้ว!

        เย่เฟิงเงยหน้าขึ้นอย่างร้อนรน ก่อนเห็นว่าปู่ของเขาจับตัวหลงหว่านเอ๋อร์ไปอีกฝั่งหนึ่ง

        แย่แล้ว ตาแก่นี่มาได้อย่างไร?