บทที่ 17

...

“ได้เ๱ื่๵๹อะไรไหมธันวา”

“สิ้นเดือนนี้ปอร์เช่มีบินไปไต้หวัน”

“งานหรือส่วนตัว”

“ไม่มีระบุในตารางงาน”

“จัดการให้ด้วย มีโอกาสที่จะบินไปหากอหญ้า”

“แล้วถ้าไม่ใช่ละ อีกอย่างโปรเจ็คงานกับคุณมาคัสแกต้องดูแลด้วยตัวเองนะราชันย์”

“งั้นแกก็ไป”

“แบบนี้แหละดีแล้ว ที่เหลือฉันจัดการให้เอง”

“อืม”

หนานโถว ประเทศไต้หวัน

ธันวานั่งรถตามบุคคลด้านหน้ามาเรื่อย ๆ ผ่านทะเลสาบที่กว้างใหญ่ที่ยิ่งมองยิ่งดูสบายตา เขานั่งมองรถด้านหน้าด้วยสายตาที่จับจ้องราวกับเสือที่๻้๵๹๠า๱ตะครุบเหยื่อก็ไม่ปาน เขานั่งรถตามมาติด ๆ เพียงเวลาไม่นานรถด้านหน้าก็หยุดลง

ด้านหน้าพบบ้านหลังหนึ่งถึงแม้จะไม่ใหญ่โตมากแต่รู้สึกร่มรื่น และสบายตาพร้อมกับร้างผู้ชายที่เขาตามติดมาเดินลงจากรถอย่างช้า ๆ เขาเดินไปกดกริ่งที่หน้าประตูไม้สีขาว ที่ถูกดอกกุหลาบสีแดงสดปกคลุมไปกว่าครึ่งที่หน้าบ้าน

เพียงไม่นานนักประตูไม้บานใหญ่ก็ถูกเปิดออกโดยเด็กสาวคนหนึ่งที่มีใบหน้าจิ้มลิ้ม พร้อมกับส่งรอยยิ้มที่กว้างจนตาหยีมาให้ ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะเดินตามเธอเข้าบ้านไป ธันวาค่อย ๆ ก้าวขาลงจากรถก่อนจะยื่นมือไปสแกนค่าใช้จ่ายกับโชเฟอร์ ก่อนจะเดินมาที่หน้าบ้าน เขาเดินไปเรื่อย ๆ พร้อมกับลอบมองผ่านรั้วเข้าไปในบ้านอย่างช้า ๆ เพื่อมองหาบุคคลด้านใน

“หรือว่าจะคาดผิด ทำไมมีแต่เด็กผู้หญิง”

เขาหยุดยืนนิ่ง ๆ ก่อนจะลอบมองเข้าไปสำรวจในบ้านอีกครั้ง เด็กผู้หญิงคนเดิมก็เดินออกมาพอดิบพอดี เธอที่ยืนถือไม้กวาดอยู่นั้นหันมามองที่ธันวาก่อนจะทำหน้าฉงนเล็กน้อย มองธันวาสลับกับหันไปมองในบ้าน เพียงสักครู่เธอก็เดินออกมาพร้อมกับทำหน้าหงิกงอเป็๲เชิงขู่ แต่ก็ยังย่ำเท้าออกมาจนถึงประตู

“คุณมาหาใคร”

“แค่ผ่านมา เห็นว่าบ้านสวยดีเลยแวะดู”

“ต้องสวยอยู่แล้ว เพราะต้นไม้ทุกต้น ดอกไม้ทุกดอกพี่สาวเป็๞คนดูแลทั้งหมด”

“เธอมีพี่สาวด้วยงั้นหรอ”

“มีสิ สวยมากด้วย แต่ไม่ให้คุณจีบหรอกนะ”

“ทำไมละ พี่สาวเธอมีแฟนแล้วหรอ”

“แล้วทำไมฉันต้องบอกกับคุณด้วยเนี่ย คุณดูพอแล้วก็ไปเถอะ มาทำลับ ๆ ล่อ ๆ แบบนี้ เดี๋ยวพี่ชายมาเห็นคุณจะแย่นะ พี่ชายคนนี้ของฉันดุมาก ๆ”

ธันวาได้ฟังสิ่งที่เด็กสาวคนนี้พูดก็ลอบมองเข้าไปในบ้านอีกครั้ง แต่ก็ต้องละสายตาออกมาเพราะมีร่างบาง ๆ ของเด็กสาวที่กำลังเท้าเอวมายืนบังสายตาเขาอยู่ เธอทำหน้าย่นคิ้วผูกโบที่ดูยังไงก็ไม่มีความน่ากลัวเลยสักนิด

เมื่อเห็นว่าเด็กสาวคนนี้เริ่มไม่พอใจที่เขายืนอยู่หน้าบ้านนาน ๆ ธันวาก็ยกมือขึ้นเหนือหน้าอกสองข้างเป็๞การแสดงทีท่าว่ายอมแพ้ เด็กสาวด้านหน้ายังคงเท้าเอวทั้งที่ในมือยังถือไม้กวาดอยู่ พรางหรี่สายตาดวงโตลงอย่างจ้องจับผิด ธันวาตัดสินใจถอยหลังออกจากรั้วบ้านก่อน เพื่อจะไปจัดการเ๹ื่๪๫ที่พัก ในเมื่อเด็กสาวคนนี้บอกว่าเธอมีพี่สาวและอยู่ที่นี่ ดูจากรูปร่างแล้วถ้าพี่สาวคนนั้นคือกอหญ้าก็อาจจะเป็๞ไปได้

ธันวาเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น ก่อนจะเดินเท้าไปเรื่อย ๆ เขาจำได้ว่าผ่านทะเลสาบมาแล้วจะมีหมู่บ้านอยู่น่าจะมีที่พักให้เขาได้พักในคืนนี้ เขาเดินมาเรื่อย ๆ อย่างชิล ๆ ไม่รีบร้อน ปกติในทุก ๆ วันเขาจะได้แต่ทำงาน งาน และก็งาน แต่เมื่อมีโอกาสได้ออกมาทำงานแบบชิล ๆ อย่างนี้ได้ทีหาเ๱ื่๵๹อู้งานสักหน่อยก็คงไม่เป็๲ไร

“คุยกับใครหรอเว่ยเอิน”

“ผู้ชายท่าทางประหลาด ๆ คนหนึ่งค่ะพี่กอหญ้า แต่เว่ยเอินไล่ไปแล้ว”

“ถ้ารู้ว่าเขาประหลาดก็อย่าไปยุ่งกับเขาสิ ไม่กล้วหรอ”

“เว่ยเอินซะอย่าง มีเว่ยเอินอยู่พี่กอหญ้าไม่ต้องกลัวเลย”

“จ้า แม่คนเก่ง แล้ววันนี้จะกวาดเสร็จไหมบ้านอะ”

“จริงด้วย! เดี๋ยวไปทำเดี๋ยวนี้เลยค่า”

กอหญ้าที่ปัจจุบันตั้งครรภ์ได้ 29 สัปดาห์แล้ว เดินอุ้มท้องที่โตเกินกว่าจะเป็๞ท้องแรกออกมายืนคุยกับเด็กสาวที่ปอร์เช่ให้มาอยู่ดูแลตอนที่เขาไม่อยู่จนตอนนี้เธอมองเว่ยอินเป็๞น้องสาวแท้ ๆ อีกคนไปแล้ว เมื่อมีเว่ยอินอยู่ด้วยก็ทำให้เธอไม่เหงาไม่โดดเดี่ยว เด็กสาวคนนี้เป็๞เด็กที่อารมณ์ดีมาก

“แต่งตัวเรียบร้อยหรือยังหญ้า”

“อืม เราไปกันเลยไหม”

“ไปกัน เดี๋ยวรถก็มาถึงแล้ว”

“ปอร์เช่ หญ้าอยากไปดูเสื้อผ้ากับของใช้ไว้เตรียมคลอดด้วยอะ”

“ได้สิ เดี๋ยวเราไปหาหมอเสร็จ ไปห้างกัน”

“ขอบคุณนะ ยังไม่ได้พักเลยก็ต้องออกไปกับหญ้าอีกแล้ว”

“พอเลย เราเต็มใจ เราอยากรู้ด้วยว่าหลานของเราแข็งแรงแค่ไหน”

“แข็งแรงมาก ๆ ไม่ต้องห่วงเลย”

“แน่นอนอยู่แล้ว หลานของลุงปอร์เช่ต้องแข็งแรงแน่นอนอยู่แล้ว …รถมาพอดี ค่อย ๆ เดินนะ”

ทั้งคู่นั่งรถออกมาในตัวเมือง ปลายทางมุ่งหน้าไปยัง รพ. ที่เธอฝากครรภ์ วันนี้เป็๞วันที่หมอนัดตรวจครรภ์ตามปกติ ทั้งคู่เดินมากดบัตรคิวก่อนที่พยาบาลจะเรียกให้กอหญ้าไปซักประวัติเบื้องต้น ก่อนจะเดินกลับมานั่งอีกครั้ง และรอเพียงไม่นานก็มีเสียงพยาบาลเดินมาเรียกให้เธอเข้าไปพบคุณหมอคนสวยประจำตัว

ปอร์เช่เดินตามกอหญ้ามาติด ๆ เพราะกอหญ้าบอกว่าวันนี้คุณหมอจะทำการอัลตราซาวด์ดูสุขภาพเด็ก ๆ เมื่อมาถึงคุณหมอก็ให้เธอนอนลงบนเตียงก่อนจะอ่านประวัติเล็กน้อย แล้วหันมายิ้มหวานให้เธอพร้อมกับชี้แจงว่าวันนี้จะทำอะไรบ้าง

เจลเย็นถูกปาดลงบนท้องกลม ๆ ของเธอก่อนจะถูกคลึงไปจนทั่ว เธอหันมองหน้าจอที่แสดงภาพขาวดำที่กำลังยุกยิกไปมา เธอดูภาพนั้นอย่างตั้งใจ แต่พยายามมองเท่าไหร่ก็ไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าในภาพนั้นคือส่วนไหน จนเมื่อคุณหมอคลึงไปสักพัก ก็หันกลับมายิ้มหวานให้เธออีกครั้ง

“คุณแม่คะ ได้แฝดนะคะ คนนี้เป็๲ผู้ชาย ส่วนนี้เป็๲ขาทั้งสองข้างคุณแม่มองออกไหมคะ ส่วนกลม ๆ นี้คือศีรษะของน้อง ในนี้มองไม่เห็นแขนน้อง ดูจากภาพแล้วน้องกำลังเอาแขนหลบ แต่สุขภาพแข็งแรงมาก คนนี้หมอไม่ยืนยันว่าผู้หญิงหรือชายนะคะเพราะน้องหนีบขาไม่ให้ดูเลย นี่คือส่วนขาและแขน ตัวเล็กกว่าน้องผู้ชายนิดหน่อยแต่แข็งแรงดีมากค่ะ”

“ขอบคุณค่ะหมอ”

“คุณแม่ คุณพ่ออยากสอบถามอะไรเพิ่มเติมไหมคะ”

“เอ่อ..”

“พอจะกำหนดวันคลอดได้ไหมครับ พอดีผมต้องเดินทาง ไป ๆ มา ๆ ต่างประเทศกลัวว่าจะมาไม่ทันกำหนดอยากได้เวลาคร่าว ๆ ครับ”

“เท่าที่หมอดูและอายุครรภ์คาดว่าน่าจะคลอดประมาณวันที่31ธันวาพอดีค่ะ”

“อีกสี่เดือน ขอบคุณมากครับหมอ”

ทั้งคู่นั่งรอรับยาเพียงไม่นาน เมื่อได้ยามาแล้วก็เดินทางออกจาก รพ. ทันที ก่อนจะเดินมาเรื่อย ๆ เพราะห้างของที่นี่อยู่ไม่ห่างจาก รพ. มากนักถือว่าเป็๞การเดินออกกำลังให้กอหญ้าไปในตัว

“ทำไมเมื่อกี้ไม่บอกหมอไปละว่าไม่ใช่พ่อเด็ก”

“ก็ไม่ทำไม หมอจะมองว่าเราเป็๞พ่อหรือลุงหรืออาน้าปู่ ก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรที่ต้องแก้”

“ขอบคุณนะ ที่วันนี้มาเป็๲เพื่อน หญ้าทำให้ลำบากมาหลายเดือนเลย”

“สำหรับพวกเรามันมีอะไรที่ต้องขอบคุณหรอหญ้า”

“นั่นสิ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วงั้นน้องแฝดวันนี้จะไปผลาญเงินลุงปอร์เช่ให้เกลี้ยงกระเป๋าเลยเป็๲ไง”

กอหญ้าลูบท้องของเธอไปมา พรางหันไปทำหน้าทะเล้นให้ปอร์เช่ ปอร์เช่ไม่เพียงแค่ยิ้มหวาน แต่ดึงข้อมือเล็ก ๆ ของเธอให้เดินตามแรงของเขาไปด้วย ก่อนจะมุ่งหน้ามาในร้านของใช้เด็กอ่อนแบรนด์ดัง

“หญ้าเลือกไปก่อนนะ เราไปเอาตะกร้าก่อน”

“อื้อ”

เขาลูบศีรษะกอหญ้าไปมาเล็กน้อย ก่อนจะผละเดินออกไปหยิบตะกร้า กอหญ้าที่กำลังเดินเลือกเสื้อผ้าอยู่เพลิน ๆ ไม่ทันได้สังเกตก็เดินชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่หยุดยืนขวางเธอไว้เบา ๆ เธอ๻๠ใ๽ก้มขอโทษคนตรงข้าม แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับมา

ทำให้เธอต้องแหงนหน้ามองบุคคลตรงข้ามที่ยืนอยู่นั้น เป็๞ผู้ชายที่มีเส้นผมสีทอง ผิวหน้าเรียบเนียน ไร้ตำหนิเรียกได้ว่าหล่อเหลาเอาการอีกคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ดูแล้วอายุน่าจะประมาณสามสิบต้น ๆ สายตาของเขานั้นจ้องมองเธอเขม็งราวกับว่าเธอไปทำมิดีมิร้ายอะไรเขาไว้ไม่มีผิด

“ขอโทษด้วยนะคะที่เมื่อกี้ไม่ทันได้มอง คุณเจ็บตรงไหนไหมคะ”

“เธอชื่ออะไร”

“คะ?”

“ฉันถามว่าเธอชื่ออะไร”

“เอ่อ.. คือ”

“เกิดอะไรขึ้นหรอ”

“เราเดินชนคุณผู้ชายคนนี้น่ะ ไม่มีอะไรมาก”

“ผู้ชายคนนี้ แฟนเธอหรอ”

“ใช่ครับ ผมเป็๲สามีของเธอ และเป็๲พ่อของลูกในท้องเธอด้วย ไม่ทราบว่าคุณมีอะไรกับภรรยาผมหรือเปล่าครับ”

“ไม่มี”

ชายหนุ่มคนนั้นหันมามองกอหญ้าอีกครั้งเป็๲การหยั่งเชิง เธอเองก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะรู้สึกบรรยากาศนี้มันแปลก ๆ เธอเหลือบมองผู้ชายตรงหน้าอีกครั้งซึ่งเขาเองก็ยังไม่ละสายตาออกจากเธอ ผ่านไปเกือบสองนาทีเธอก็เห็นสายตาของเขาเหลือบมองที่ท้องกลมของเธอแวบหนึ่งก่อนจะเดินออกไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทิ้งให้เธอยืนงงเกาหัวแกรก ๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าปอร์เช่ที่ก็ยืนมองตามหลังชายคนนั้นไปอย่างไม่ละสายตา ทำให้กอหญ้าเองก็หันตามสายตาของเขาไปดูด้วยก็เห็นมีผู้ชายที่แต่งตัวด้วยชุดดำอีกคนเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นก่อนจะกระซิบกระซาบกันเล็กน้อย เขาหันกลับมามองเธออีกครั้งก่อนจะเดินจากไปทันที

“อะไรอะ”

“หญ้าต้องระวังตัวเองหน่อยนะ เราไม่ไว้ใจผู้ชายคนนี้เลย”

“เขาอาจจะจำคนผิด เราไปเดินซื้อของกันเถอะ”

“หวังว่าเราจะแค่คิดมากนะ ปะ”