ฉันมองดูด้วยความมึนงงอยู่สักพักจากนั้นก็เดินเข้าไปหาเขาขนสีเงินแต่ละเส้นของเขาปลิวไสวเปล่งประกายอยู่ท่ามกลางแสงแดดเขาย่อตัวลงเพื่อให้ฉันขึ้นเขาได้สะดวก เอ่อ...ไม่สิเพื่อให้ฉันขึ้นไปนั่งบนหลังเขาต่างหากล่ะ ฉันขึ้นไปนั่งบนหลังเขาอย่างไม่ลังเลเพราะฉันปฏิเสธการเชิญชวนของหมาป่าผู้หล่อเหลาแบบนี้ไม่ได้จริงๆ
"จับหูฉันไว้แน่นๆ" เขาออกคำสั่ง ฉันจับเข้าที่หูนิ่มๆ อุ่นๆ ของเขาทันทีต่างหูเพชรที่อยู่บนหูของเขาเปล่งประกายขึ้นมากลางแสงแดดและนาทีต่อมาเขาก็ออกตัววิ่งไปทันที ผมยาวๆ ของฉันปลิวสยายความรู้สึกที่ได้นั่งอยู่บนหลังเขาในตอนที่เขากำลังวิ่งนั้นทำให้ฉันเริ่มรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาแล้ว
ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงโผล่มาอยู่ที่ประตูหน้าบ้านทำไมเขาต้องสั่งให้ฉันเป็เ้านายของเขา แต่ว่า ตอนนี้ เวลานี้ฉันแค่อยากจะคว้าโอกาสดีๆ นี้ไว้ ได้นั่งบนหลังหมาป่าแบบนี้ ฉันกลัวซะที่ไหนต่อให้เขาจะกำลังแกล้งฉันอยู่ ฉันก็ไม่ปล่อยมือออกจากหูเขาหรอก
อากาศยามเช้าสดชื่นกว่าปกติพวกเราวิ่งไปตามทางที่ไม่มีคน วิ่งผ่านเส้นทางที่ลาดชันฉันเห็นว่าบ้านเรือนก็เป็ลักษณะไล่ระดับกันไปเป็ชั้นๆสูงสลับต่ำราวกับสร้างอยู่บนูเา เต็มไปด้วยกลิ่นอายบรรยากาศของเทพนิยาย
จู่ๆ เขาก็ค่อยๆะโออกมาจากแนวรั้วสีแดงข้างถนน จากนั้นพวกเราก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้ามองเห็นวิวทิวทัศน์ของอาคารทั้งหมดได้อย่างกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา
ว้าววววววววววววว
ฉันอยากจะร้องะโ แต่ฉันทนไม่ได้ฉันไม่อยากถูกอัดคลิปลงอินเทอร์เน็ตหลังจากนั้นก็โดนคนชี้มาพร้อมกับพูดว่า "ดูสิ นี่มันยัยคนโง่เง่า"
โม่ิะโขึ้นไปบนหลังคาเขาเริ่มวิ่งไปตามทางระหว่างหลังคาบ้าน เขาวิ่งเร็วมากแต่กลับมั่นคงมากเพราะว่าฉันไม่รู้สึกว่ามันโคลงเคลงเลยแม้แต่นิดเดียว เขาเก่งมากจริงๆ
ถ้าหากเขามีเว่ยป๋อนะ ฉันจะต้องกดไลก์ให้เขาทุกวันแน่ๆ
เห็นได้ชัดเลยว่าโม่ิ้าที่จะไปทางลัดดังนั้นเขาก็เลยวิ่งจากหลังคาบ้านตรงไปที่ประตูเมืองเลย ตอนที่เขาะโลงมาจากหลังคาแล้วลงถึงพื้นได้อย่างมั่นคงนั้นฉันก็ได้มายืนอยู่ตรงสถานที่รับหางานตามที่อยู่บนแผนที่นั้นแล้ว
"ถึงแล้ว" เขาพูดขึ้นมา ลมหายใจไม่มีติดขัดเลย
ฉันลงมาจากหลังเขาและมองอาคารที่ตั้งอยู่ตรงหน้ารูปแบบของอาคารหลังนี้เหมือนกับ...อืม จะพูดยังไงดีล่ะ ลักษณะเหมือนธนาคารถึงแม้ว่าโครงสร้างของตัวอาคารจะเป็ไม้ทั้งหมดแต่ประตูกลับเป็ประตูกระจกและตอนนี้ประตูก็เปิดอยู่ ข้างในมีคนสวมชุดไหมสีน้ำเงินสองคนกำลังทำความสะอาดอยู่
ฉันก้าวเท้าเดินไปทันที
"จ๊อก~~~~~"
ร่างกายฉันยืนแข็งทื่ออยู่กับที่ทันทีท้องฉันร้องแล้ว
ฉันขมวดคิ้ว ช่างมันเถอะ ทนเอาละกัน
ฉันเดินไปข้างหน้าต่อ
"จ๊อก~~~~~"
ให้ตายเถอะ! ทำไมท้องของมนุษย์อย่างเราถึงควบคุมไม่ได้นะแค่พูดว่าหิวมันก็หิวขึ้นมาเลย
ฉันมองเงาของหมาป่าที่สะท้อนอยู่บนพื้นนั้นกลอกตาไปมา จากนั้นจึงหมุนตัวกลับมาส่งยิ้มแห้งๆ ให้กับโม่ิและเขาก็กำลังใช้ตาสีเขียวคู่นั้นจ้องมองฉันอยู่เช่นกัน มันคือสัญญาณเตือน!
นี่นายหมายความว่าไง
ฉันยิ้มเจื่อนๆพร้อมมองหน้าเขา "คือว่า...นายเป็คนรับใช้ของฉันใช่ไหมถ้างั้นเงินนายก็คือเงินฉัน ใช่ไหม"
"ไม่ใช่" เขาปฏิเสธโดยไม่ลังเล
ฉันชำเลืองตามองเขานิ่งๆ "ถ้างั้นฉันยืมเงินนายหน่อยสิ"
"ไม่ให้ยืม" เขาปฏิเสธออกมาตรงๆ
"ถ้างั้นนายยังจะบอกว่าฉันเป็เ้านายของนายอีกงั้นเหรอ" ฉันยกมือขึ้นชี้หน้าเขา
เขาใช้สายตาสีเขียวดั่งหยกและหยิ่งยโสคู่นั้นจ้องหน้าฉันสายตาที่เย่อหยิ่งเ็าผิดปกตินั้นมองฉันราวกับจะบอกว่าถ้าฉันไม่ให้ยืมแล้วเธอจะทำไม
แสงแดดตกกระทบลงมาที่ร่างของฉันกับเขาฉันกับเขาจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใครแสงแดดที่ส่องลงมาทำให้เงาของเราสองคนเริ่มสะท้อนยาวออกไปเรื่อยๆและในเงานั้นฉันก็กำลังชี้หน้าเขาอยู่
เริ่มมีผู้คนปรากฏตัวขึ้นภายในบริเวณรอบๆพวกเขามองมาที่ฉันด้วยความใและแปลกใจ
"นั้นมันจอมทำลายล้างคนนั้นใช่ไหม"
อะไรนะ จอมทำลายล้างงั้นเหรอ
โอ้โห ให้ตายเถอะ
แค่คืนเดียวฉันก็มีฉายาแล้วเหรอเนี่ย
"นั่นท่านชายโม่ินี่ทำไมท่านชายโม่ิถึงไปอยู่กับยัยจอมทำลายล้างได้ล่ะ"
โม่ิ...ท่านชาย?
ฉันมองไปทางเสียงพูดที่ดังขึ้นมาเธอเป็เด็กผู้หญิง
"นั่นเซี่ยเสี่ยวหลันกำลังทำอะไรทำไมเธอถึงยังกล้าชี้หน้ารุ่นพี่โม่ิ นี่เธอไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้วรึไง"
"มาดูเร็วดูว่ารุ่นพี่โม่ิจะขย้ำยัยคนธรรมดาคนนี้ยังไง"
นี่ นี่ นี่ มื้อเช้าเน้นหนักขนาดนี้พวกนายกินไหวรึไง
ดูไปแล้วนายโม่ิคนนี้ดูท่าจะเป็คนดังของที่นี่นะเนี่ยฉันหรี่ตาลง เก็บมือที่กำลังชี้หน้าเขาอยู่ "ช่างเถอะ ฉันหาเงินเองก็ได้" ่นี้ฉันกำลังเป็ประเด็นฉันไม่อยากถูกคนจับตามอง
ฉันก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าเขาฝ่าวงล้อมของผู้คนออกมาแล้วเดินตรงมาหาฉันตอนที่อยู่หน้าประตูเขาก็หมุนตัวพิงเข้ากับกำแพงพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มเข้าคู่กันกับกางเกงขายาวสีเดียวกันทำให้ดูสุขุมมากขึ้นเป็พิเศษ
เขาเขย่งปลายเท้าข้างหนึ่งขึ้นเล็กน้อยจากนั้นก็มองหน้าฉัน "ฉันหวังดีกับเธอนะอยู่ที่นี่เธอจำเป็ต้องพึ่งตัวเอง"
"ไสหัวไปเลย" ฉันยืนอยู่ข้างเขา สะบัดหน้าใส่เขาและพูดออกมาเบาๆ "เป็คนรับใช้ที่ไม่หาอาหารมาให้เ้านาย ไม่ใช่คนรับใช้ที่ดีมาแกล้งฉันั้แ่เช้า เชอะ พวกเทพ เหอะ!" ฉันผลักประตูเดินเข้าไปข้างในวันนี้ฉันจะหาเงินให้พวกนายดูเอง
หลังจากเข้ามาข้างในแล้วก็เจอกับห้องโถงในห้องโถงเป็พื้นสีแดง ตรงหน้าฉันมีหน้าต่างอยู่สี่บานและเป็หน้าต่างที่ตกแต่งในแบบจีน มีช่องหน้าต่างเล็กๆ แทรกอยู่ตรงกลางเพื่อให้สื่อสารกับคนข้างในได้
ช่องแรกเป็ภารกิจในดินแดนเทพช่องที่สองเป็ภารกิจในหกปรโลก ช่องที่สามเป็ภารกิจงานรางวัล ช่องที่สี่คือ...ซวยแล้ว! หน่วยกล้าตาย
เป็นักศึกษาทำไมจะต้องไปรับหน้าที่เป็หน่วยกล้าตายด้วยล่ะแต่ว่าพวกเขาเป็เทพ เป็ปีศาจก็อาจจะมีหลายชีวิตก็ได้ เหมือนตอนที่เราเล่นเกมถ้าตายก็ฟื้นขึ้นมาใหม่ได้
พอคิดแบบนี้แล้วก็รู้สึกว่าภารกิจพวกนี้ไม่ได้น่ากลัวอะไรขนาดนั้น
ฉันตรงไปที่ภารกิจในดินแดนเทพข้างในนั้นมีเ้าหน้าที่นั่งอยู่เขาแต่งตัวเหมือนกับเทพในภาพจิตรกรรมฝาผนังของเมืองตุนหวง สวมหมวก ชุดพนักงานสีขาวแขนเสื้อเล็กแคบ สะดวกต่อการทำงาน ไม่เพียงเท่านั้น ใบหน้าของเขาขาวราวกับหิมะคล้ายกับการแต่งหน้าของตัวละครที่แสดงงิ้วและที่หางตาคู่นั้นก็ยังทาสีชมพูเข้มเหมือนคนติดยา
ฉันมองดูเขาอยู่นานจากนั้นจึงยกโทรศัพท์ขึ้นมาแอบถ่ายรูปเขาเอาไว้
เขาหยิบกองเอกสารมาด้วยความเกียจคร้านพร้อมกับพูดขึ้นมาโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองฉัน"มาแต่เช้าขนาดนี้เจอน้อยครั้งมาก เด็กใหม่เหรอ"
"ใช่ค่ะคุณรู้ได้ยังไงคะ"
เขายังคงทำสีหน้าซังกะตายอยู่อย่างนั้นพูดต่อโดยที่ไม่มองหน้าฉัน "เด็กเก่าทุกคนจะเลือกงานผ่านระบบอินเทอร์เน็ตมีแค่เด็กใหม่ที่จะต้องมาลงทะเบียนที่นี่ หลังจากเปิดบัญชีก็สามารถเลือกงานผ่านโทรศัพท์ได้เลย"
จู่ๆ ฉันก็ดึงสติกลับมาได้ที่แท้ทุกคนก็ไม่ต้องตื่นมาที่นี่ แต่สามารถจัดการผ่านทางโทรศัพท์ได้เลย
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วชะโงกหน้าเข้าไปถามเขา"แต่ว่าโทรศัพท์ของฉันยังไม่ได้อัปเกรดเลยค่ะ"
"เธอก็ไปอัปเกรดสิ" ในที่สุดเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองฉันแล้วแต่คิดไม่ถึงเลยว่าพอเขาเห็นหน้าฉัน เขาก็เบิกตาโตขึ้นในทันทีหลังจากที่เขามองฉันอยู่นานเป็นาทีจนพอใจ จู่ๆ เขาก็ชี้หน้าฉัน "จอมทำลายล้าง!"
บ้า ไป แล้ววววววววว
"มา มา มาถ่ายรูปหน่อย" ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังจะลุกมาถ่ายรูปกับฉัน
ฉันดังขนาดนั้นเลยเหรอถ้าอย่างนั้นฉันหาคนมาทำงานแทนฉันได้ไหม
"แชะ!" เสียงชัตเตอร์ดังขึ้น
หลังจากที่เขาถ่ายรูปฉันเสร็จเขาก็กลับไปนั่งยิ้มอยู่ที่เดิม หยิบไอแพดอันหนึ่งมาวางตรงหน้าฉัน "เธอเลือกไปก่อนนะ ฉันโพสต์รูปก่อน"
หน้าฉันเปลี่ยนสีทันทีใครตั้งฉายาให้ฉันเนี่ย ฉันจะหาเขาให้เจอเลย คอยดูเถอะว่าฉันฆ่าเขาแน่!
ตอนนี้ในไอแพดยังเหลืองานอยู่อีกเยอะมากข้างหลังงานนั้นมีราคาค่าจ้างที่เหมาะสม อาจจะเพราะว่ายังเช้าอยู่งานก็เลยยังไม่โดนคนอื่นแย่งไปหมด
"อาจารย์คะพอจะมีงานอะไรที่เหมาะกับคนธรรมดาแบบฉันไหมคะ" ฉันมองเขาด้วยความอ้อนวอน
เขาเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์พร้อมกับคิดไปด้วย"ก็ยังพอมีนะทำความสะอาดเป็ไหม"
"เป็ค่ะ" ฉันตอบกลับทันที
เขายื่นมือมากดที่จอไอแพด "เลื่อนไปด้านหลังอันที่เป็ตำแหน่งงานสูงสุด"
อะไรเนี่ยทำความสะอาดเป็ตำแหน่งงานที่สูงที่สุดเหรอ
ฉันเลื่อนไปหน้าหลังทันทีและก็เห็นงานที่มีการกำหนดระดับงานไว้ที่ระดับ sss "ทำความสะอาดปราสาท"
อ๋อ ปราสาทนี่เองต้องเป็พระราชวังที่ใหญ่มากแน่ๆ ดังนั้นงานก็จะต้องหนักมากแน่ๆฉันดูเงินเดือนอีกครั้งหนึ่งพันหยวน
บ้า ไป แล้ว หนึ่งพันหยวน!
ฉันเลือกอันนี้โดยไม่ลังเล "เอาอันนี้ค่ะ เอาอันนี้" ฉันมองหน้าเขาด้วยความตื่นเต้น
เขาหยิบไอแพดกลับไป "แต่มีบางเื่ที่ฉันจะต้องเตือนเธองานนี้มันไม่ง่าย ถ้าหากนายจ้างไม่พอใจ ไม่เพียงแต่เธอจะไม่ได้เงินเลยแม้แต่หยวนเดียวเธอยังจะถูกบล็อกรายชื่อและหลังจากนั้นก็ไม่สามารถที่จะทำงานนี้ได้อีก"
"อือ อือ อือ" ฉันพยักหน้ารัวๆ
เขายกคิ้วขึ้นและมองหน้าฉันดวงตาสีแดงนั้นก็เบิกขึ้นด้วย"เธอ...อาจจะไม่รู้ว่าปราสาทมันคืออะไรใช่ไหม"
ฉันมองเขาอย่างแปลกใจ "หรือว่า มันไม่ใช่พระราชวังเหรอคะ"
"หึ หึ หึ หึ" แต่เขากลับหัวเราะออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง "นี่เป็งานที่ผู้หญิงแย่งกันเยอะที่สุดทุกวันจะมีคนผ่านแค่สองคน วันนี้เธอมาเช้า ไม่งั้นเธอแย่งคนอื่นไม่ทันแน่ๆ"
ฉันยิ้ม "เพราะว่าแค่ทำความสะอาดไงค่ะ"
"ผิดแล้ว ผิดแล้ว" เขาถอยกลับไปนั่งพิงเก้าอี้แล้วยกนิ้วขึ้นส่ายไปมา "พวกเธอไม่ได้ไปเพื่อที่จะทำความสะอาดและไม่ได้ไปเพื่อเงินหนึ่งพันหยวนเธอไปแล้วก็จะรู้เอง ขอให้มีโชคลาภเยอะๆ ขอให้โชคดี"
พอเ้าหน้าที่พูดมาแบบนี้ จู่ๆ ฉันก็ใจหายขึ้นมาทันทีทำไมจู่ๆ ก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ แฮะ
"รู้ไหมว่าปราสาทอยู่ที่ไหน" เขานั่งโยกตัวไปมาอยู่บนม้านั่งพร้อมกับถามฉัน
ฉันพยักหน้า "ฉันมีแผนที่ ฉันไปได้ค่ะ"
เขายิ้ม "แต่ว่าเธอบินได้หรือเปล่า" เขาชี้นิ้วขึ้นไปข้างบน หรี่ตามองคล้ายกับสุนัขจิ้งจอก
ฉันมองเขาอึ้งๆ "ยังต้อง...บินด้วยเหรอค่ะ"
ไม่สิ ที่นี่มีบ้านหลายหลังที่อยู่บนท้องฟ้าดูท่าแล้วฉันคงต้องกลับไปให้เสี่ยวไป๋ช่วยซะแล้วละ
ฉันเดินออกมาจากประตูแล้วกางแผนที่ออกดู"ปราสาท"
"ปราสาทเธอจะไปปราสาทเหรอ"
"เธอยังจะกล้าไปปราสาทอีกเหรอ"
"ช่างไม่รู้อะไรเลยไม่เจียมตัวเลย"
"เป็ยัยโง่จริงๆ ด้วย"
"พวกเธอหุบปากไปเลย" ฉันโกรธแล้วนะ ฉันหยิบเอาแผนที่มาขย้ำเป็ก้อนกลมๆ ในตอนที่กำลังจะโยนทิ้งนั้นจู่ๆ ก็มีคนคว้าข้อมือฉันไว้ ฉันหันไปมองทันที ฉันสะดุ้งใ ที่แท้ก็เป็โม่ิ
"ทำไมนายถึงยังอยู่ที่นี่ล่ะ" ฉันมองเขาอย่างแปลกใจ
เขาปล่อยมือฉัน "ฉันจะพาเธอไปปราสาทเอง"
"หึ " ฉันกลอกสายตาขึ้นบน "ตกลงนายจะหยุดไหม"
นักศึกษาที่เดินผ่านไปมาในบริเวณนี้เริ่มมองมาทางเราสองคนพร้อมกับชี้มือไปด้วย
เขาจ้องมองฉันนิ่งๆ ผิดปกติ "ฉันจริงจังนะฉัน้าให้เธอมาเป็เ้านายของฉัน!"
ฉันตะลึง มองไปรอบๆ ทันทีและผลที่ได้คือ ทั้งผู้ชายผู้หญิงทุกคนล้วนแต่พากันหยุดยืนอยู่กับที่ด้วยความใฉันหันหน้ากลับมาหาเขาด้วยความไม่พอใจ "นายไม่ต้องพูดออกมาต่อหน้าคนเยอะแยะแบบนี้จะได้ไหม"
โม่ิกวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยสายตาเรียบนิ่งเสียงอุทานเซ็งแซ่เริ่มดังขึ้นอีกครั้ง