"รุ่นพี่โม่ิ้าให้จอมทำลายล้างมาเป็เ้านายงั้นเหรอเป็ไปได้ยังไง?"
"รุ่นพี่โม่ิเสียสติไปแล้วรึไง?"
"ยัยจอมทำลายล้างคนนั้นเป็คนธรรมดาไม่ใช่เหรอ? เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะมาเป็เ้านายของรุ่นพี่โม่ิ"
"รุ่นพี่โม่ิจะให้คนที่เก่งที่สุดเป็เ้านายเท่านั้นขนาดรุ่นพี่เซวียนหยวนยังโดนปฏิเสธมาตลอด แล้วทำไมเขาถึงมาหาคนธรรมดาแบบนี้ล่ะ?"
"มีใครบอกฉันได้บ้างว่านี่มันเื่อะไรกัน?"
โม่ิมองดูพวกเขาทันใดนั้นเขาก็กลายร่างเป็หมาป่าท่ามกลางสายตาของคนภายในบริเวณนั้น "ขึ้นมา ฉันจะพาเธอไปที่ปราสาท" เขายังคงใช้น้ำเสียงออกคำสั่ง
สถานการณ์ในตอนนี้ฉันว่าออกจากที่นี่ก่อนดีที่สุด ดังนั้นฉันจึงรีบปีนขึ้นไปบนหลังของโม่ิเขาแบกฉันขึ้นนั่งบนหลังจากนั้นก็ะโขึ้นไปบนหลังคาฉันหันกลับไปมองทุกคนที่ยืนใกันอยู่ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเื่ของนายโม่ิคนนี้ตกลงแล้วมันคืออะไรกันแน่
โม่ิรีบพาฉันออกมาจากที่นั่นะโเบาๆ ขึ้นไปบนหลังคาที่สูงขึ้นเรื่อยๆ ทีละชั้นจนเห็นหอพักที่ปรากฏขึ้นมาตรงหน้า
"ปราสาทที่ว่าที่จริงแล้วมันคือกลุ่มสหภาพนักศึกษา" โม่ิะโไปด้วยพร้อมกับพูดไปด้วยตอนที่ะโผ่านบ้านหลังเล็กๆ แต่ละหลัง คนที่เห็นพวกเราต่างก็ใกันหมดคนที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่แทบจะรดน้ำจนจะท่วมต้นไม้ตายอยู่แล้ว
"และเป็การรวมกลุ่มกันของคนที่เก่งที่สุดในมหาลัยแบ่งเป็ลูกชายของอาจารย์ใหญ่เซวียนหยวน ชื่อเซวียนหยวนเฉิน ทายาทของตระกูล ‘เ้าแม่หนี่วา’ เฟิงหลิงซ่าน..."
"ที่แท้รุ่นพี่เฟิงหลิงซ่านเป็ทายาทของตระกูลเ้าแม่หนี่วางั้นเหรอ?"
"อืมคนที่เก่งที่สุดในตระกูลเท่านั้นถึงจะเข้ามาอยู่ในปราสาทนี้ได้แล้วก็ยังมีทายาทของตระกูลแวมไพร์ กวางเฉิน ทายาทของตระกูล ‘ฝูซี’ ฝูซู..."
"บึ้ม!" เสียงสมองของฉันะเิแล้วตอนนี้นายแวมไพร์นั่นอยู่ในปราสาทและที่น่ากลัวไปกว่านั้นคือไอ้เทพห่วยแตกคนนั้นก็อยู่ที่นั่นด้วย
คุณเ้าหน้าที่นะคุณเ้าหน้าที่พูดออกมาได้ยังไงว่าผู้หญิงทุกคนต่างก็แย่งกันไปที่นั่นแบบนี้มันหลงเข้าถ้ำเสือชัดๆ เลย
ไม่สิ สำหรับผู้หญิงที่นี่แล้วพวกเขาเป็ชายในฝันของผู้หญิงที่นี่เลยแหละ ไม่งั้นผู้หญิงพวกนั้นคงไม่แย่งกันไปหรอกแล้วคนที่บล็อกรายชื่ออะไรนั่น แค่คิดดูก็พอจะรู้แล้วว่าเป็ใครนายคุณชายเ็าคนนั้นแน่ๆ
"ทายาทของตระกูล‘เสวียนหนี่’ เสวียนเย่และก็ทายาทของตระกูล‘ผานกู่’ ไป๋อิ่ง" ในที่สุดฉันก็ได้ยินชื่อของคนที่ทำให้ฉันใจชื้นขึ้นบ้างแล้วก่อนหน้านี้รุ่นพี่ไป๋อิ่งก็ช่วยเหลือฉันไว้ไม่น้อยเลย ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเฟิงหลิงซ่านก็คงจะไม่มาช่วยฉัน
"แล้วฉันก็อยู่ที่นั่น"
"อะไรนะ?!"ฉันมองเขาด้วยความใฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้หญิงพวกนั้นถึงได้เรียกเขาว่าองค์ชายที่ที่พวกเขาอยู่มันคือปราสาท แล้วเขาจะไม่ใช่องค์ชายได้ยังไงล่ะ ฉันยู่ปาก "งั้นนายก็แค่พูดมาตรงๆ ว่าคือหอพักของนายก็จบแล้ว"
"ถึงแล้ว"เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เพียงสองคำ ฉันเงยหน้าขึ้นมองปราสาทหลังหนึ่งที่ใหญ่โตโอ่อ่าผิดปกติที่มียอดโดมตั้งตระหง่านอยู่ยอดโดมตั้งอยู่ข้างบนระหว่างอาคารฝั่งซ้ายขวา สูงเสียดฟ้า ตั้งตระหง่านท้าทายโลกทั้งใบ
ด้านหน้าของปราสาทคือสนามหญ้าสีเขียวน้ำพุ และสวนดอกไม้ โม่ิะโลงที่สนามหญ้าฉันปีนลงจากตัวเขาแล้วมองปราสาทตรงหน้านี้ด้วยอาการตกตะลึงมองดูแล้วสะอาดสะอ้านมาก แล้วทำไมถึงยังต้องให้คนมาทำความสะอาด
โม่ิกลายร่างกลับมาเป็คนแล้วหยุดยืนอยู่ข้างฉัน"ต่อไปเธอจะต้องพึ่งตัวเองฉันไม่สามารถช่วยเธอได้"
ฉันมองค้อนสายตาใส่เขา "ฉันก็ไม่ได้คิดจะให้นายมาช่วยั้แ่แรกอยู่แล้วหยิ่งซะขนาดนี้ยังจะมาหาเ้านายอีกทำไม" ฉันมองเขาด้วยความรู้สึกแปลกใจ
เขามองหน้าฉัน และจู่ๆ ก็ล้วงเอาซาลาเปาออกมาจกไหนก็ไม่รู้ให้ตายเถอะ ไม่ให้ฉันยืมเงินซื้อข้าวเช้าแล้วยังจะมากินต่อหน้าฉันอีกนี่นายมีน้ำใจบ้างไหมเนี่ย?!
เขากัดซาลาเปาเข้าปากไปด้วยอาการเรียบนิ่งจากนั้นก็วางลงตรงหน้าฉัน ใช้สายตาสีเขียวมรกตคู่นั้นมองหน้าฉัน
ฉันมองเขาด้วยความโกรธจนควันออกหู "อะไรของนาย?! จะอวดว่ามีข้าวเช้ากินรึไง? ฉันไม่อยากกินหรอก!"
"จ๊อก~~~~"แต่ว่า ท้องของฉันมันดันร้องขึ้นมาอย่างไม่มีแรงแทนซะงั้น
เขายังคงมองหน้าฉันพร้อมกับพูดขึ้นมา "ฉันกินไม่ไหวแล้วอยู่ในแดนเทพนี้ห้ามกินอาหารทิ้งขว้าง"
ฉันอึ้งเขาเอื้อมมือมาจับมือฉันแล้วเอาซาลาเปายัดใส่มือ จากนั้นหมุนตัวะโไปที่บริเวณด้านข้างสนามหญ้าฉันยืนมองตรงจุดที่เขาค่อยๆ หายไปอย่างมึนงง นี่มันอะไรกันหมายความว่าให้ฉันกินซาลาเปาอันนี้จะให้ฉันกินก็ยังต้องทำท่าทางหยิ่งแบบนั้นด้วยรึไงแล้วต้องให้ฉันกินของเหลือนายถึงจะสบายใจใช่ไหม?
โมโหชะมัด
"จ๊อก~~~~"
"ช่างมันเถอะกินก่อนละกัน"
ฉันหยิบซาลาเปากัดเข้าปากไปหนึ่งคำทันใดนั้นน้ำจากเนื้อที่ชุ่มฉ่ำก็ไหลทะลักเข้าไปในปากฉันทันที์เลย อร่อยมาก ทำให้หยุดกินไม่ได้เลย
ฉันกลืนซาลาเปาลงไปสองสามคำจนซาลาเปาติดอยู่ในลำคอฉันรีบมองหาน้ำทันที ฉันมองเห็นน้ำพุที่พุ่งขึ้นมา น้ำในแดนเทพนี้คงจะไม่ได้มีแบ่งแยกเป็สี่ห้าชนิดเหมือนในโลกมนุษย์ของเราหรอกนะ
"อึก อึก อึก"ฉันดื่มน้ำลงไปสองสามอึก มันหวานมากจริงๆ
"อุ้ยที่แท้ก็แค่คนธรรมดานี่เอง น้ำในแดนเทพของเราอร่อยกว่าน้ำในโลกมนุษย์ของพวกเธอใช่ไหมล่ะ"ในตอนที่น้ำเสียงเล็กน่ารักนั้นดังขึ้น ฉันก็เห็นเงาของร่างร่างหนึ่งที่มีสัดส่วนโค้งเว้าสะท้อนลงมาที่น้ำพุ
ฉันยืดตัวขึ้น เช็ดปากตัวเองฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยมากผมลอนยาวสีแดงเพลิงทั้งหัวและผมลอนสวยนั้นยังมีหูของสุนัขจิ้งจอกโผล่ขึ้นมาที่หูใส่ต่างหูอันใหญ่ประดับไว้ รูปร่างเซ็กซี่มาก
ดูแวบเดียวก็แล้วว่าเป็สุนัขจิ้งจอก
ความสวยงามของสุนัขจิ้งจอกฉันก็รู้มาจากในหนังสือแต่ละประเภทแต่พอวันนี้ได้มาเห็นหับตาฉันก็อดที่จะยืนอึ้งมองเธอไม่ได้ สวยมากฉันบรรยายหน้าตาของเธอไม่ถูกเลย แต่ว่า ถ้าเธอมายืนอยู่ต่อหน้าพวกคุณทุกอย่างที่เป็เธอจะต้องดึงดูดความสนใจของทุกคนอย่างไม่สามารถควบคุมได้แน่ๆ
เธอสวมกระโปรงรัดรูปสีแดงความเซ็กซี่นี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย ทรวดทรงโค้งเว้าทั้งด้านหน้าและด้านหลังแค่อกคัพจีนั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้ชายเืกำเดาไหล
ฉันมองเธออึ้งๆ "เธอ...มาทำความสะอาดที่นี่เหรอ?"
"หึ? เธอสนใจด้วยรึไง" เธอหันมามองฉันพร้อมกับส่ายหน้าแล้วเดินผ่านฉันไปฉันมองเห็นแค่หน้าอกของเธอผ่านหน้าฉันไปที่ละนิดๆ "มนุษย์ธรรมดาผู้ล้าหลังน้ำในน้ำพุก็ยังจะกิน ฮ่าฮ่าฮ่า"
หงุดหงิดอยากจะจับเธอกดลงในน้ำพุนี่จะต้องทำยังไง แต่สิ่งที่ฉันคิดออกมาตอนนี้แน่นอนว่ามันทำไม่ได้ ทนเอาละกัน
ฉันหมุนตัวกลับไปทันใดนั้นหางนุ่มนิ่มของเธอก็ตวัดผ่านหน้าฉันไป ยัยบ้านี่ "ฮุ ฮุ ฮุ"
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เสียงหัวเราะเยาะของเธอดังก้องไปทั่วทั้งท้องฟ้า
ฉันโมโหแล้วนะ
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และอดทนต่อไป
ฉันยืนอยู่หน้าประตูกับเธอ เธอสวยสดงดงามฉันมอมแมมสกปรก เธอสูงกว่าฉันนิดหน่อย หน้าฉันอยู่ตรงหน้าอกคัพจีของเธอพอดีเห็นหน้าอกก่อนเห็นคนอีก
"ติ๊งต่อง~~" เธอกดออด ประตูเปิดออก และฉันก็ได้เจอกับรุ่นพี่ไป๋อิ่ง
รุ่นพี่ไป๋อิ่งก็มองหน้าฉันอยู่เช่นกัน"เซี่ยเสี่ยวหลันเธอมาทำความสะอาดเหรอ?"
"อืออือขอบคุณรุ่นพี่มากเลยนะคะที่ช่วยฉันมาตลอด"
รุ่นพี่ไป๋อิ่งยิ้มอย่างเขินอาย "ไม่หรอกจ้ะการช่วยเหลือรุ่นน้องมันเป็เื่ที่รุ่นพี่ควรทำอยู่แล้ว" เธอเปิดประตูให้ฉันกับแม่สาวสุนัขจิ้งจอกเข้าไปข้างในข้างในนี้มีโครงสร้างที่เหมือนกับคฤหาสน์หรู พอเข้ามาข้างในปราสาทสิ่งที่เห็นอยู่ด้านหน้าคือบันไดวน
รุ่นพี่ไป๋อิ่งพาพวกเรามาที่ห้องเก็บของที่อยู่ใต้บันไดในตอนที่เปิดประตูออก ข้างในนั้นดูกว้างขว้างพอๆ กับห้องที่ฉันยืนอยู่ตอนนี้ข้างในนั้นมีห้องแต่งตัวอยู่สองห้อง แล้วก็ยังมีอุปกรณ์ทำความสะอาดแต่ละอย่างอยู่ในนี้ด้วย
"พวกเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าที่นี่นะอุปกรณ์ทำความสะอาดก็อยู่นี่แล้ว" เธอมองหน้าแม่สาวสุนัขจิ้งจอกผู้หญิงคนนั้นกระตุกริมฝีปากยกยิ้ม และเดินเข้าไปหยิบชุดในห้องแต่งตัวจากนั้นรุ่นพี่ไป๋อิ่งก็หันมามองหน้าฉันพร้อมกับยิ้มตาเป็ประกาย "คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็เธอ ที่จริงห้องมันก็สะอาดอยู่แล้วแค่ต้องจัดให้มันเรียบร้อยอีกสักหน่อย ที่สำคัญที่สุดก็คือการทำความสะอาดห้องทำงานของพวกเรา"
ฉันถามเธอด้วยความรู้สึกเครียดขึ้นมาทันที"รุ่นพี่ไป๋อิ่งคะคือฉันได้ยินมาว่ากวางเฉินก็อยู่ที่นี่ด้วย คือฉัน..."
รุ่นพี่ไป๋อิ่งยกยิ้ม "สบายใจได้มหาลัยที่นี่ไม่อนุญาตให้แวมไพร์กัดคน แล้วอีกอย่างตอนกลางวันแบบนี้กวางเฉินเขาหลับเป็ตายไปแล้ว เธอคงจะไม่เข้าไปในห้องเขาหรอกนะ"
ฉันส่ายหน้าทันที
เธอยิ้มพร้อมกับพยักหน้า "ที่หน้าประตูห้องจะมีป้ายชื่อติดอยู่แล้วอีกอย่างห้องนอนของพวกเราอยู่ชั้นสามเธอทำความสะอาดชั้นหนึ่งกับชั้นสองแล้วก็สวนด้านหลังก็แล้วกัน"
"เข้าใจแล้วค่ะ" ฉันตอบตกลงในทันที นายกวางเฉินคนนั้นถ้าฉันจะหลบเขาตอนนี้ก็หลบไม่ทันแล้วละ แค่อย่าเฉียดเข้าใกล้ชั้นสามเด็ดขาด!ชั้นสองก็คงต้องพิจารณาจากงานที่จะให้ทำด้วย
