ดินแดนเสวียนคง อาณาจักรเทียนเหยียน
กูเฟยเยี่ยนตื่นขึ้นมาบนรถม้าพบว่าบนมือโอบอุ้มหวังเป่าติงขนาดเล็กเอาไว้ นี่คือหวังเป่าติงของท่านอาจารย์ ไม่ช้าความทรงจำมากมายที่ไม่คุ้นเคยก็หลั่งไหลเข้ามาในสมองของนาง
นางยังไม่ตาย นางนึกไม่ถึงเลยว่าจะได้มาเกิดใหม่ใน “ดินแดนเสวียนคง” ตามที่ท่านอาจารย์กล่าวไว้!
ิญญาของกูเฟยเยี่ยนได้มาเกิดใหม่ในร่างของคุณหนูคนโตตระกูลกูแห่งเมืองจิ้นหยาง ณ อาณาจักรเทียนเหยียน เ้าของร่างเดิมรูปร่างหน้าตาเหมือนกับนางทุกประการ อีกทั้งนามของนางยังเป็กูเฟยเยี่ยนเหมือนกันอีกด้วย ช่างเป็เื่บังเอิญนักที่เ้าของร่างเดิมได้รับการช่วยเหลือจากการจมน้ำตอนอายุแปดปี สลบไสลไม่ได้สติหนึ่งปี เมื่อฟื้นขึ้นมาก็สูญเสียความทรงจำเหมือนกับนางที่ไม่มีความทรงจำในวัยเด็ก
ตระกูลกูเดิมทีเป็ครอบครัวตระกูลขุนนาง แต่ต่อมาครอบครัวตกต่ำไม่ร่ำรวยเฉกเช่นในอดีต เ้าของร่างเดิมไม่มีทางเลือกอื่นจึงจำใจต้องเข้าวังหลวงไปเป็บ่าวยาในสำนักหมอหลวง เมื่อไม่กี่วันก่อนได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้กลายมาเป็แพทย์หญิง
ในค่ำคืนนี้เ้าของร่างเดิมนางได้รับคำสั่งให้ไปค่ายทหารเขตแดนบูรพาชานเมืองของเมืองหลวงเพื่อส่งมอบโอสถและปรุงยารักษาให้แก่ท่านแม่ทัพเฉิง อย่างช้าที่สุดก่อนพระอาทิตย์ขึ้น นางจำเป็ที่จะต้องมาถึงค่ายทหาร มิฉะนั้นแล้วชีวิตน้อยๆ ของนางก็คงจะสูญสิ้น
“ดินแดนเสวียนคง ตระกูลกู แพทย์หญิง? ” กูเฟยเยี่ยนโอบกอดหวางเป่าติงใบเล็กจมลึกอยู่กับการครุ่นคิดอย่างหนัก
เพราะเหตุใดนางจึงได้มาเกิดใหม่?
เป็เพราะพลังอำนาจของท่านอาจารย์อาภรณ์ขาว หรือเป็เพราะ “ดินแดนเสวียนคง” กับ “แดน์ปิงไห่” ระหว่างสองโลกมีช่องทางพิเศษเชื่อมต่อกัน?
นางยังสามารถกลับไปยังแดน์ปิงไห่ได้หรือไม่? ในดินแดนเสวียนคงจะมีผู้ที่รู้เื่ราวเกี่ยวกับแดน์ปิงไห่ใช่หรือไม่? ท่านอาจารย์ ตกลงท่าน้าให้นางมายังดินแดนที่ไม่คุ้นเคยนี้เพื่อทำอะไรกันแน่?
กูเฟยเยี่ยนครุ่นคิดจนสมองแทบะเิก็คิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น นางี้เีที่จะคิดแล้ว ตราบใดที่นางยังมีชีวิตอยู่ เช่นนั้นก็อยู่อย่างมีความสุขก่อนเถิด!
กูเฟยเยี่ยนไม่รู้ว่าเหตุใดเ้าของร่างเดิมจึงได้เสียชีวิตในรถม้า ขบวนรถม้าและทหารคุ้มกันไม่มีสิ่งใดผิดปกติ นางจึงวางใจลงและใช้ญาณสมาธิเพ่งมองเข้าไปในหวางเป่าติง หวางเป่าติงนี้ถูกท่านอาจารย์บำเพ็ญญาณจนมันพัฒนาไปถึงขั้นบรรลุเขตแดนระดับสูงสุดแล้ว เพียงแต่พันธสัญญาเมื่อมาถึงมือนางแล้วทุกอย่างล้วนต้องเริ่มต้นใหม่
กูเฟยเยี่ยนตรวจสอบจึงพบว่าท่านอาจารย์ยังคงมีจิตเมตตาอยู่บ้าง ภายในทุ่งสมุนไพรยังคงหลงเหลือพืชสมุนไพรที่นางมักจะใช้อยู่เล็กน้อย นางจึงทดลองใช้คาถาอัคคีเทพพบว่าพร์ของตนเองนั้นไม่เลวเลย ครั้งแรกก็สามารถเรียกอัคคีเทพระดับสามออกมาได้
กูเฟยเยี่ยนที่กำลังดีใจจู่ๆ ก็พบว่ารถม้าได้หยุดตัวลง ได้ยินเสียงทหารคุ้มกันด้านนอกะโร้อง “มีนักฆ่า! ทุกคนโปรดระวัง!”
นักฆ่า?
ลอบสังหารแพทย์หญิงตัวน้อยหนึ่งราย? ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย!
กูเฟยเยี่ยนลอบยกม่านขึ้นเพื่อ้ามองออกไปยังด้านนอก ทว่ากลับพบดาบคมเล่มหนึ่งพุ่งจู่โจมมาที่นาง นางใจนรีบกระเถิบถอยไปด้านหลัง ดาบคมเล่มนั้นปักเข้าที่พื้นที่ด้านข้างของนาง เฉียดไปนิดเดียวก็จะปักเข้าที่นางแล้ว หญิงสาวใเหงื่อซึมไปทั้งตัว ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเคลื่อนไหว เมื่อดาบคมถูกเรียกกลับไปนางจึงฉกฉวยโอกาสตัดสินใจอย่างฉับพลัน หยิบถุงยาสมุนไพรข้างกายเก็บไว้ในช่องว่างของหวางเป่าติงจากนั้นก็ะโลงจากทางหน้าต่าง!
ในยามนั้นนางพลันเห็นถึงสถานการณ์อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง
คนขับรถม้าเสียชีวิต ทหารคุ้มกันที่เดินทางมาด้วยหกนายกำลังต่อสู้อย่างดุเดือดกับนักฆ่าหนึ่งคน นักฆ่าสวมใส่ชุดจิ้นจวง [1] สีดำทั้งตัว หน้ากากสีเงิน ลักษณะคล้ายกับจอมยุทธ์ผู้ชำนาญศิลปะการต่อสู้เป็อย่างมากแม้ว่าสู้กันหนึ่งต่อหกก็ไม่เห็นถึงความสิ้นเปลืองเรี่ยวแรง
เจตนาร้าย!
กูเฟยเยี่ยนไม่แม้แต่จะกล้าลุกขึ้นยืน นางแอบกลิ้งไปตามแถบต้นหญ้าที่เจริญงอกงามดีโดย้าที่จะหลบหนีแบบไร้เสียง
ใครจะไปคาดคิดนักฆ่าที่สวมใส่หน้ากากสังเกตนางมาสักพักแล้ว เมื่อกำจัดทหารคุ้มกันเรียบร้อย นักฆ่าที่สวมใส่หน้ากากก็พลิกตัวทะยานมาตรงหน้านางไม่พูดไม่จาแม้แต่คำเดียวก็ยกดาบขึ้นประชิดตัว
“เดี๋ยวก่อน!”
วิกฤตอันตรายอย่างใหญ่หลวง กูเฟยเยี่ยนหลับตาร้องะโ “ยารักษาของท่านแม่ทัพมิใช่ข้าที่เป็ผู้ส่งของ!”
เมื่อเอ่ยจบกูเฟยเยี่ยนรู้สึกถึงลมดาบหยุดอยู่หน้านางอย่างรุนแรง นางลอบถอนหายใจออกมา ดีใจที่ตนเองคาดเดาถูกต้อง
ดูจากความชำนาญด้านศิลปะการต่อสู้ของนักฆ่าผู้นี้ เื้ัย่อมไม่ธรรมดาเป็แน่ อยู่ดีๆ เป็ไปไม่ได้ที่เขาจะมาลอบสังหารนางที่เป็เพียงแพทย์หญิงตัวเล็กๆ ดังนั้นแล้วเขาน่าจะมาปล้นสะดมยารักษา คนในห้องยาสำนักหมอหลวงกำชับชัดเจน ก่อนรุ่งอรุณจำเป็ต้องส่งมอบยารักษาไปที่ค่ายทหาร มิฉะนั้นแล้วอาการของท่านแม่ทัพเฉิงจะเข้าขั้นอันตราย
กูเฟยเยี่ยนกำลังที่จะลืมตาขึ้น นักฆ่าที่สวมหน้ากากกลับนำดาบคมมาจ่อที่คอของนาง ััเย็นเฉียบให้ความรู้สึกสั่นสะท้าน อย่างไรก็ตามเมื่อเปรียบเทียบกับคมดาบแล้วน้ำเสียงของนักฆ่าเย็นะเืยิ่งกว่า
เขาเอ่ยขึ้น “ยาอยู่ที่ใด? ”
“อยู่ อยู่……”
กูเฟยเยี่ยนระมัดระวังเป็อย่างมากที่จะลืมตา นางพบว่านักฆ่าสวมใส่หน้ากากแต่งตัวด้วยชุดที่ใช้พรางตัวยามราตรี รูปร่างสูงโปร่ง หน้ากากสีเงินปกคลุมใบหน้าส่วนใหญ่ของเขาเผยให้เห็นเพียงแค่ปากและดวงตา หยิ่งผยองโอหัง กระแสั์ตาเ็ามีความดึงดูด
เพียงแค่ปากหนึ่งปาก ดวงตาหนึ่งคู่ กลับให้ความรู้สึกดีจนจิตใจเบิกบาน มองจากไกลๆ ความโอหังและถือดีที่มิอาจดูถูกสบประมาท ์รู้ซึ้งภายใต้หน้ากากนั้นรูปงามหล่อเหลาน่าประหลาดใจปานใด
เมื่อสบตากับเขา กูเฟยเยี่ยนตกตะลึงชั่วขณะ นางเคยเห็นแค่แสงจากั์ตาของท่านอาจารย์ที่ให้ความรู้สึกที่พุ่งตรงเข้าสู่จิตใจ ทว่าชายผู้นี้กลับมีเช่นกัน
——————————————
เชิงอรรถ
[1] ชุดจิ้นจวง ชุดจีนโบราณที่เน้นความคล่องตัว
