บริเวณนี้อยู่สุดเขตตะวันออกของเมืองชิงหยาง ภายนอกสวนก็คือแนวป่าผลไม้อันเงียบสงบ จากตรงนี้ยังสามารถมองเห็นทัศนียภาพอันโดดเด่นของแนวเขาไท่หังซานอยู่ไกลๆ
หวงหนิวพอเข้าไปในป่าได้ก็วิ่งตะบึงเต็มฝีเท้า เหมือนกับว่ามันหล่อมาจากทองคำ เปล่งประกายเรืองรอง น่าอัศจรรย์ใจอย่างยิ่ง
ฉู่เฟิงไล่ตามสุดกำลัง แต่ก็ได้แต่วิ่งตามอยู่ข้างหลัง วัวตัวเล็กสูงเพียงแค่หนึ่งเมตรทรงกำลัง ทั้งความเร็วก็น่าตกตะลึงจนพูดไม่ออก
วัวธรรมดาทั่วไป ผู้คนล้วนเห็นว่ามันเงอะงะงุ่มง่าม แต่กับหวงหนิวนี่คนละเื่กันเลย
มันพุ่งทะยานผ่านป่าผลไม้กว้างใหญ่ด้วยความว่องไวอย่างกับบินอยู่บนยอดหญ้า พุ่งออกจากป่าผลไม้ตรงไปยังที่โล่งกว้าง
ูเาเตี้ยๆ ไม่สูงนักปรากฏขึ้นตรงหน้า ในยามเช้าตรู่ที่ดวงอาทิตย์เพิ่งขึ้นทางทิศตะวันออก หมอกขาวลอยเป็สาย
ก่อนนี้ไม่เคยมีูเาลูกนี้ เห็นได้ชัดว่าเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อนที่เกิดการเปลี่ยนแปลง ฉู่เฟิงเพิ่งรู้
สถานที่อื่นๆ ที่มีูเาปรากฏ ล้วนสูงใหญ่ สูงชันอันตรายอย่างยิ่ง แตู่เาลูกตรงหน้าช่างแตกต่างอย่างชัดเจน สูงเพียงแค่สองสามร้อยเมตร เรียกได้ว่าเป็ูเาที่เตี้ยเลยทีเดียว
หลายวันมานี้ หวงหนิวเฝ้าจับตาดูมันมาตลอด
มันจับจ้องมายังทิศทางนี้อย่างใกล้ชิด จนกระทั่งวันนี้จึงเริ่มลงมือ
ฉู่เฟิงประหลาดใจ นี่คือจุดมุ่งหมายของหวงหนิวงั้นหรือ?
“มอ!”
หวงหนิวร้องเสียงต่ำหนัก เหมือนเสียงฟ้าร้องครั่นครื้น มันกำลังแสดงอาการตื่นเต้นยินดี หลังจากเก็บตัวมาหลายวัน ในที่สุดวันนี้มันจะได้ลงมือเสียที
บนูเาเตี้ยลูกนั้นไม่มีต้นหญ้าประหลาด หรือต้นไม้โบราณแต่อย่างใด สัตว์ร้ายอะไรก็ไม่เห็น ธรรมดาอย่างมาก แต่เช้าตรู่เช่นนี้กลับมีหมอกขาวลอยเรื่อย เห็นได้ว่าไม่ธรรมดา
หวงหนิวยืนอยู่ตรงนั้นไม่ไหวติง ั์ตาเป็ประกาย รอคอยอย่างยิ่ง มันรออย่างสงบเสงี่ยมอย่างนั้น
แม้ฉู่เฟิงจะรู้สึกประหลาดใจ หากก็ไม่เปิดปาก เขายืนนิ่งอยู่ข้างๆ หวงหนิว รอคอยเวลาแห่งความอัศจรรย์ที่ใกล้เข้ามา
ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือไม่ ดวงอาทิตย์ที่โผล่พ้นแนวเขาไท่หังซานแดงอย่างยิ่ง แสงอาทิตย์อุทัยที่อาบลงบนร่างช่างอบอุ่น รู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบายอย่างบอกไม่ถูก
ขณะนั้น ฉู่เฟิงพบว่าทั่วบริเวณดูเหมือนจะมีชีวิตชีวาขึ้นอย่างมาก
ทันใดนั้น แสงอาทิตย์อุทัยก็สว่างวาบ สาดส่องไปทั่วอาณาบริเวณในชั่วพริบตา
พร้อมกันนั้น ฉู่เฟิงก็ค้นพบอย่างประหลาดใจว่า ูเาสูงใหญ่แต่ละลูกที่อยู่ห่างออกไป อย่างส่วนลึกของเทือกเขาไท่หังซานนั้น ต่างเปล่งแสงสาดประกายเรืองรองสู่ภายนอก
“จู่ๆ ก็มีพลังชีวิตอันเข้มข้นแผ่พุ่งออกมาทั่วบริเวณ” ฉู่เฟิงมีสีหน้าพิศวง
พลังนั้นแผ่ออกมาจากกลุ่มูเาสูงใหญ่มหึมาเหล่านี้ กระจายเป็วงกว้างออกไปทั่วผืนแผ่นดิน เมื่ออาบลงบนร่าง พาให้รู้สึกว่าทุกรูขุมขนในร่างกายเปิดขยาย ประหนึ่งได้ผ่านพิธีล้างบาปอันศักดิ์สิทธิ์
หวงหนิวยังนิ่ง ไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้แม้แต่น้อย มันยังคงจับจ้องอยู่ทีู่เาเตี้ยลูกนั้น
ทันใดนั้น ูเาเตี้ยก็สั่นไหว ทั้งแสงทั้งหมอกพรั่งพรู ดูลึกลับซับซ้อนอย่างยิ่ง
“มอ!”
หวงหนิวส่งเสียงร้องอย่างตื่นเต้น มันไม่สนใจสิ่งรอบตัวกระโจนสู่เขาเตี้ยลูกนั้น วิ่งไปตามแนวเขา เข้าใกล้ตำแหน่งที่แสงสว่างและหมอกขาวพวยพุ่งออกมา
ตรงนั้นมีถ้ำที่ก่อนหน้านี้ถูกเถาวัลย์บดบัง หากตอนนี้ไม่อาจปกปิดได้แล้ว
พร้อมๆ กับเสียงฟุ่บ หวงหนิวก็พุ่งพรวดเข้าไปข้างในทันที อย่างไม่อาจควบคุมความตื่นเต้นได้ ฉู่เฟิงรีบตามติด ถ้ำหินลึกอย่างยิ่งโพรงถ้ำลึกเข้าไปข้างใน
ตลอดเส้นทางเต็มไปด้วยรอยขวาน เป็เส้นทางที่เกิดจากการขุดเจาะของมนุษย์ ไม่ใช่โพรงถ้ำโดยธรรมชาติ แต่ไม่รู้ว่าถูกขุดขึ้นในยุคสมัยใด
ในถ้ำหิน เมฆหมอกละลอยล่อง แสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมา ในความเลือนรางนั้นชวนให้รู้สึกราวกับฝันไป เพียงแค่ทางเดินในถ้ำหินยังลึกลับถึงเพียงนี้?
ภายใต้สภาพแวดล้อมเช่นนี้ ฉู่เฟิงรู้สึกว่าพลังชีวิตในร่างกำลังเพิ่มพูน
ในนี้มีสสารประหลาดบางอย่างที่ช่วยเสริมสร้างกายเนื้อของเขา
มันคืออะไรกัน?
ทันใดนั้น เขาก็เห็นต่อหน้าต่อตา งูตัวเล็กสีเงินยวงตัวหนึ่งกำลังเลื้อยอยู่บนผนังหิน แต่สุดท้ายก็ถูกหวงหนิวที่กระโจนเข้าไปงับกลืนลงไปในคำเดียว
มันกินเนื้อ?
ไม่ใช่สิ ฉู่เฟิงนึกรู้ทันที นั่นอาจไม่ใช่งูธรรมดา ด้วยกลิ่นหอมสดชื่น อีกทั้งเมื่อตอนที่มันถูกหวงหนิวกัด ก็กลายเป็สายควันสีขาวลอยเข้าสู่จมูกหวงหนิว
นั่นไม่ใช่งู!
หลังจากหวงหนิวกลืนสิ่งนั้นเข้าไป มันก็พุ่งทะยานเข้าไปยังด้านในของถ้ำหิน
ตลอดเส้นทางนี้ แสงสว่างพร่างพราว ไม่มีสัก่ที่มืดมิด ไม่ต้องกังวลว่าจะวิ่งชนกำแพงหินแต่อย่างใด
ฉู่เฟิงตามติดหวงหนิว เขาวิ่งไปได้หลายกิโลเมตรก็รู้สึกว่าผิดปรกติ มันน่าจะพ้นเขตแนวของูเาเตี้ยลูกนี้แล้วสิ
นั่นเป็เพราะเส้นทางนี้เป็ทางราบตัดตรง ไม่มีทางคดเคี้ยวเลี้ยวลด ทั้งไม่มีเนินขึ้นลง
“มิติคู่ขนาน!” นี่เป็คำที่ฉู่เฟิงคิดถึงในแวบแรก เขาได้พบเจอมันจริงๆ ทั้งยังััได้ด้วยตัวเอง
บนเส้นทางอันยาวไกล ฉู่เฟิงเห็นงูตัวเล็กสีเงินยวงอีกหลายตัว จึงคว้ามาใส่ปากสักสองตัว เขารู้สึกร่างกายโปร่งเบา อย่างกับสำเร็จมรรคผลเป็เซียนโบยบินสู่ฟากฟ้า
นี่คือปราณสีขาวอย่างนั้นหรือ? ฉู่เฟิงมองอย่างพิศวง เขามั่นใจว่ามันเป็สสารพิเศษอย่างหนึ่ง ที่ทำให้พลังชีวิตของคนเราเพิ่มขึ้น มันล้ำค่าอย่างไม่อาจประเมินราคาได้
ในที่สุดก็มาถึงสุดทาง ม่านแสงเลือนรางขวางกั้นอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ปิดบังสิ่งใดไว้
เสียงมอดังขึ้น หวงหนิวเด็ดขาดอย่างยิ่ง มันพุ่งข้ามไปทันที ฉู่เฟิงตามติด
วินาทีต่อมา หวงหนิวถึงกับตะลึง ส่วนฉู่เฟิงได้แต่บื้อใบ้ รู้สึกว่ามันเหลือเชื่อ เหมือนว่ามันไม่ใช่ความจริง
สุดทาง โลกเงียบสงัดลงทันใด ไม่มีสรรพสำเนียงแม้เพียงนิด
สิ่งที่ทำให้ยากจะเชื่อได้ก็คือ อยู่ๆ ก็มีดาวดวงมหึมาปรากฏขึ้นตรงหน้า ใหญ่โตสุดประมาณ มันค่อยๆ หมุนอย่างเชื่องช้า
หรือบางที อาจเป็เพราะฉู่เฟิงกับหวงหนิวโผล่ออกไปอย่างกะทันหัน จึงเจอภาพนี้เข้าพอดี
ที่นี่คือที่ไหน?
หรือว่าเป็ในอวกาศ เหตุใดจึงปรากฏดาวดวงมหึมาเช่นนี้ ด้วยระยะที่ไม่ห่างไกลมากนัก ทำให้ััได้ถึงความใหญ่โตอลังการของมัน
หวงหนิวถึงกับช็อก ส่วนฉู่เฟิงนั้นกลายเป็หินไปแล้ว นี่มันเื่ไร้เหตุผลถึงที่สุด แค่เดินทะลุถ้ำหินก็ออกมาเจอกับสถานที่เช่นนี้
แรงดึงดูดดูเหมือนจะไร้ผล เพราะพวกเขากลับไม่รู้สึกถึงมัน
“ถ้าเข้าไปใกล้กว่านี้อีกนิด พวกเราจะขึ้นไปอยู่บนดาวดวงนั้นหรือเปล่านะ?” ฉู่เฟิงคลับคล้ายกำลังละเมอ
ดาวดวงนั้นเป็ดาวที่มีอายุมายาวนาน ให้ความรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงอันยาวนานนับไม่ถ้วน มีกลิ่นอายของเดือนปีที่ไม่มีที่สิ้นสุด มันหมุนตัวอย่างเชื่องช้า ไร้สุ้มเสียง
หมอกขาวอันเข้มข้นแผ่กระจายมาจากที่นั่น ไหลเรื่อยมาที่นี่ แล้วเลยไปตามแนวถ้ำหิน ฟุ้งกระจายไปทั่ว
“มีบางอย่างใกล้เข้ามา!” ฉู่เฟิงร้องอย่างใ
บนดาวดวงมหึมานั้น นอกจากหมอกขาวแล้ว ยังมีวัตถุบางอย่างพุ่งตรงมายังโพรงถ้ำ
“เอ๋ งูสีเงิน?” เขาเห็นแล้ว มันคือสสารชนิดพิเศษ ที่รวมตัวกันควบแน่นแล้วกลายรูปเป็ลักษณะของงู จากนั้นก็แผ่กระจายออกมาพร้อมกันกับหมอก
หวงหนิงอ้าปากกว้าง แล้วเริ่มกลืนกิน
เห็นเช่นนี้ ฉู่เฟิงก็ไม่เกรงใจอีกต่อไป ลงมือจับงูสีเงินบ้าง เขารู้แล้วว่าจริงๆ แล้วมันไม่ใช่งู หากเป็สสารลึกลับที่หาได้ยากยิ่ง
ต่อมาเขาเจอมันในรูปแบบก้อน แต่ก็เป็สสารประเภทเดียวกัน ยามกลืนกินล้วนส่งกลิ่นหอมสดชื่น
เหตุใดจึงมีดวงดาวนี้ พวกเขากำลังอยู่ในอวกาศหรือ ฉู่เฟิงไม่สนใจอีกต่อไป หนึ่งคน หนึ่งวัว ต่างคว้าจับสสารพิเศษนั่นไม่วางมือ
ท้ายที่สุด พวกเขารู้สึกอิ่มจนพุงกาง ทั้งๆ ที่อิ่มจนไม่อาจกินต่อไปได้อีก หากก็ยังรู้สึกเสียดาย ได้แต่เดินย้อนกลับไปตามทาง
พอออกมาจากถ้ำหินสู่โลกภายนอก ฉู่เฟิงรู้เหมือนกับหลุดมาอีกโลกหนึ่ง เมื่อครู่เขาไปยังที่ใดมากันแน่?
ทันใดนั้น แผ่นดินสะท้านภูผาะเื ูเาลูกเล็กสั่นไหวรุนแรง จากนั้นเริ่มแตกร้าว
หวงหนิวร้องเสียงดัง กางขาทั้งสี่ ห้อตะบึงลงจากเขา
ฉู่เฟิงนั้นร่างกายอัดแน่นจนปริ วิ่งแทบไม่ไหว เขาคว้าเขาสีทองทั้งคู่ของเ้าวัว เหวี่ยงตัวขึ้นนั่งบนหลังของมัน
หวงหนิงหันหัวมามองอย่างขุ่นเคือง ทว่าตอนนี้ไม่เหลือเวลามากนัก มันสะบัดอยู่หลายครั้ง คิดจะให้ฉู่เฟิงตกลงมาแต่ก็ไม่สำเร็จ ได้แต่เผ่นลงเขาไปก่อนค่อยว่ากัน
พอพวกเขาห่างออกไปไกลจากตรงนั้นแล้ว ูเาลูกเล็กนั้นก็ค่อยๆ สลายตัว สุดท้ายคือเสียงครั่นครื้นสนั่น
ูเาพังทลายราบคาบกลายเป็ผุยผง ลอยฟุ้งเป็ฝุ่นควันทั่วท้องฟ้า
ทว่าท่ามกลางการล่มสลายนี้ สายหมอกสีขาวที่หลั่งไหลดุจดั่งสายธาร ท่วมท้นทั้งนภากาศ ยังคงเข้มข้นไม่เปลี่ยนแปลง
หากก็ไม่อาจรู้เช่นกันว่าอีกนานเพียงใด หมอกขาวนี้จะกระจัดกระจายสลายหายไป
หวงหนิงเองก็ลืมคิดบัญชีกับฉู่เฟิง มันหดคอรอคอยอยู่เนิ่นนาน จนกระทั่งฝุ่นควันจางหาย จึงค่อยๆ ก้าวเข้าใกล้อย่างระมัดระวัง
ฉู่เฟิงเองก็ก้าวไปข้างหน้า ตรงนั้นหลงเหลือเพียงก้อนดินก้อนหิน ทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายไม่เหลือซาก จะถ้ำหิน หรือมิติคู่ขนาน ล้วนไม่อาจพบได้อีกต่อไป
“มีสถานที่เช่นนี้ได้อย่างไรกัน มันเชื่อมต่อกับอวกาศเหรอ?” ฉู่เฟิงเต็มไปด้วยคำถาม
หวงหนิวไม่ตอบ พอเดินกลับไปที่กลางสวน มันก็เริ่มฝึกเคล็ดหายใจแบบพิเศษนั่นทันที แต่ครั้งนี้กินระยะเวลาเนิ่นนาน
ฉู่เฟิงทำตาม เขารู้สึกได้ถึงพลังชีวิตที่พลุ่งพล่านผิดปรกติ การฝึกครั้งนี้ เขาเหงื่อไหลโซมกาย รู้สึกวิงเวียน
เขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด หากเมื่อเขาลืมตาขึ้น ก็ระลึกรู้ได้ว่าหัวใจสูบฉีดอย่างมีพลัง ประหนึ่งตีกลองระรัว
“ตอนที่จับความรู้สึกอย่างละเอียด ฉันได้ยินเสียงอวัยวะภายในเต้นเหมือนตีกลองไงงั้น?” ฉู่เฟิงงุนงง
ทันใดนั้น เขารู้สึกว่าสายตาของเขาคมชัดขึ้นอย่างมาก สามารถมองเห็นแมวป่าที่อยู่บนยอดเขาห่างไกลนั่นได้ ความสามารถเช่นนี้ แต่ก่อนย่อมไม่มีทางทำได้
ฉู่เฟิงถึงกับใเมื่อพบว่าทั้งร่างเต็มไปด้วยเหงื่อ ร่างกายเหนียวและสกปรก พร้อมกันนั้นก็รู้สึกหิวโหยอย่างแรง หิวจนรู้สึกว่ากินวัวได้ทั้งตัว
เขาหันขวับไปจ้องหวงหนิว ไอ้หมอนั่นก็ลืมตาแล้ว กำลังมองเขาตาเป็มัน แถมยังแยกเขี้ยวอย่างกับคิดจะกินคนอย่างนั้นแหละ
ฉู่เฟิงเผ่นไปอาบน้ำ จากนั้นประโคมวางของกินไว้บนโต๊ะ เริ่มกินอย่างดุเดือด
อีกทาง หวงหนิวก็อาการเดียวกัน หญ้าสด ผลไม้ถูกจัดการเรียบ สุดท้ายยังมาแย่งของกินจากฉู่เฟิง ไม่เว้นแม้แต่สเต๊ก
ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ฉู่เฟิงจึงรู้สึกหิวโหยอย่างมาก กินเท่าใดก็ไม่รู้สึกอิ่ม หนึ่งมื้อตอนนี้ เทียบได้กับสิบมื้อยามปรกติ แต่ก็ยังรู้สึกหิวโหยอย่างน่าใ
แต่ฉู่เฟิงกลับไม่กล้ากินต่อ เขากลัวกระเพาะแตก ได้แต่มองหวงหนิวที่กำลังฟาดเรียบตาปริบๆ
“ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว!”
เขาชักจะหวาดๆ เลยออกจากบ้านไปหาหมอในตัวเมือง กังวลอยู่ว่าร่างกายจะมีปัญหาทั้งที่ไม่เคยมีอาการใดๆ มาก่อน
“ทำไมถึงได้แปลกอย่างนี้?” หมอหวังนายแพทย์ชรา ผมสองข้างหูขาวโพลน ใบหน้าใจดี ทว่าตอนนี้กลับมีสีหน้าใไม่น้อย มองดูฉู่เฟิงหน้านิ่วคิ้วขมวด
ฉู่เฟิงใจแป้ว ถามว่า “ผมอาการหนักเลยเหรอครับ?”
“ไม่ใช่ เธอน่ะแข็งแรงกว่าคนธรรมดาเสียอีก ค่าทางกายภาพดีกว่าคนทั่วไปตั้งสิบเท่า!” หมอหวังชราตอบ เขาใช้เครื่องมือตรวจสอบสภาพร่างกายในทุกๆ ด้านให้ฉู่เฟิง
ฉู่เฟิงงุนงง กับผลการตรวจสุขภาพที่ออกมา
“แต่ว่า ผมหิวมากๆ เลยนะฮะ” ฉู่เฟิงบอกปัญหาของตัวเองออกไปให้ชัดๆ
“ตอนนี้เธอรู้สึกว่ากระเพาะบวมหรือเปล่า?” หมอหวังถาม
“ไม่ฮะ”
“เป็เพราะระบบการย่อยกับการดูดซึมของเธอเร็วกว่าคนทั่วไปถึงสิบเท่า อาหารที่กินเข้าไปเลยถูกย่อยเป็สารอาหารที่ร่างกาย้าภายในระยะเวลาอันสั้น ถ้าหิวก็กินให้เต็มที่ซะ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร” หมอหวังเองก็ไม่เคยเจอคนไข้ลักษณะนี้ แต่ก็ยังคงกล้าให้คำแนะนำไป
“รบกวนคุณหมอเก็บเื่นี้เป็ความลับด้วยนะฮะ!” ก่อนกลับ ฉู่เฟิงกำชับนักกำชับหนา เขาไม่อยากให้เื่นี้แพร่งพรายออกไป
นายแพทย์หวังผู้มากวัยพยักหน้ารับหนักแน่น ทั้งยังสำทับฉู่เฟิงว่า หากมีปัญหาอะไรก็ให้มาหาได้ตลอดเวลา จริงๆ แล้วนั่นเป็เพราะเขาสนใจใคร่รู้อย่างยิ่ง อยากจะติดตามดูให้ถึงที่สุดว่าฉู่เฟิงจะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างไร
พอกลับถึงบ้าน ฉู่เฟิงก็เปิดฉากสวาปามทันที!
กินไปก็ดูเครื่องมือสื่อสารไป ตามอ่านรายงานข่าวจากทุกแหล่ง
จากนั้น เขาต้องใที่เห็นภาพข่าว บางแห่งเกิดหมอกปกคลุมไปทั่ว ูเาบางลูกถล่มลงมา เหมือนพลังชีวิตถาโถมดั่งคลื่นในทะเล
อย่างนี้ เรียกได้ว่าเหตุการณ์เหมือนกันกับูเาเตี้ยลูกนั้นน่ะสิ? เพียงแต่ไม่รู้ว่ามีคนได้ข้ามผ่านไปยังมิติคู่ขนานนั้นหรือไม่
“แกบอกฉันมานะ ที่แกข้ามมาโลกของฉันเนี่ย ก็เพราะรอคอยจังหวะนี้ใช่ไหม?” ฉู่เฟิงถาม
แรกสุดหวงหนิวผงกหัว แต่แล้วก็ส่ายหัว
ฉู่เฟิงใช้ความพยายามในการทำความเข้าใจอยู่ชั่วครู่ สำหรับหวงหนิวแล้ว นี่ไม่ใช่เื่สำคัญแต่อย่างใด เป็เพียงแค่จังหวะของโชคอย่างหนึ่งเท่านั้น
แต่แล้วฉู่เฟิงก็ต้องตกตะลึง ตอนนี้ที่สภาพร่างกายของเขาดีกว่าคนทั่วไปถึงสิบเท่า ก็เพราะประสบกับเหตุการณ์นี้อย่างไรเล่า!
นอกจากนั้น การเปลี่ยนแปลงนี้ ยังค่อยๆ ดำเนินต่อไปเสียด้วย
