หาก้าพบจิ้งหวางนั้นย่อมไม่ใช่เื่ง่ายดายเลยสักนิด!
ถึงแม้หลายคนจะบอกว่าจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยทรงโปรดปรานอาหารของหอฝูหม่านและมักจะมาบ่อยๆ แต่ว่าเมื่อพระองค์เสด็จมาจริงๆ ผู้ที่จดจำพระองค์ได้แทบจะไม่มี
เฉิงอี้เฟยไม่ได้พบเตี้ยนเซี่ยพระองค์นี้มาเกือบจะสามเดือนแล้ว เขาใและดีใจเป็อย่างยิ่ง ต้องรู้ว่าทั่วทั้งอาณาจักรเทียนเหยียน ผู้ที่ทำให้เขาเคารพและยำเกรงจากก้นบึ้งของหัวใจอย่างแท้จริงนั้นมีเพียงจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยเพียงเท่านั้น
เขากำลังจะวางกูเฟยเยี่ยนลงเพื่อก้าวเข้าไปด้านหน้าถวายความเคารพ ทว่ากลับพบว่าจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยส่งสายตาเป็นัยมาให้ เขาจึงตระหนักได้ว่าในที่นี้มีผู้คนมากมาย เื่ราวย่อมมีความซับซ้อน จิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยไม่ทรง้าที่จะเปิดเผยตัวตน เขาหันไปมองผู้คนบริเวณรอบๆ แอบหัวเราะเยาะภายในใจ หากไม่ใช่เพราะว่าตนเองและกูเฟยเยี่ยนแย่งความสนใจมาแล้ว ด้วยรัศมีหรูหราสง่างามน่าเคารพนับถือของจิ้งหวาง ไม่ว่าพระองค์จะประทับอยู่ที่ใดล้วนดึงดูดความสนใจได้เป็แน่
เมื่อไม่สามารถถวายความเคารพได้อย่างชัดเจน เฉิงอี้เฟยจึงแอบนำมือมาทำท่าลักษณะคุกเข่าให้เขาแทน
เพียงแต่ว่าจวินจิ่วเฉินไม่ได้สนใจไยดีเขา พระองค์เสด็จไปด้วย จับจ้องกูเฟยเยี่ยนที่ถูกเฉิงอี้เฟยแบกเอาไว้บนหลังไปด้วย พาให้เฉิงอี้เฟยเกิดความรู้สึกหวาดผวาบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ แม้สายตาของจวินจิ่วเฉินจะจดจ้องอยู่ที่กูเฟยเยี่ยน ทว่าพระองค์ไม่ได้หยุดก้าวเดินเลยสักนิด ราวกับว่าไม่เคยเกิดเหตุการณ์แปลกพิสดารอะไรขึ้น พระองค์เสด็จผ่านเฉิงอี้เฟยอย่างไม่รีบไม่ร้อน ก้าวขึ้นบันไดไป แทบจะไม่มีผู้ใดมองออกถึงความผิดปกติเลย
ภายใต้สายตาจับจ้องของผู้คน เฉิงอี้เฟยไม่กล้าหันกลับไปมอง แต่ว่าจวินจิ่วเฉินที่อยู่บนบันไดกลับหันหลังกลับมา พระองค์ยังคงจดจ้องไปที่กูเฟยเยี่ยน น่าเสียดายที่กูเฟยเยี่ยนไม่รู้ว่าเกิดเื่อันใดขึ้นมาบ้าง ในขณะที่เฉิงอี้เฟยหยุดเดิน ในใจของนางพลันบีบรัด คิดว่าเฉิงอี้เฟย้าที่จะทำกิริยาอันใดที่มันเลยเถิดเกินไปท่ามกลางผู้คนเพื่อข่มขู่นาง
เฉิงอี้เฟยยืนนิ่งอยู่เพียงครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินออกไปนอกประตู กูเฟยเยี่ยนจึงลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ทันทีที่พวกเขาเดินมาจนถึงหน้าประตู รองแม่ทัพโจวก็ได้รีบวิ่งเข้ามายังด้านหน้า “ท่านแม่ทัพ เมื่อสักครู่นี้จิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยทรงเสด็จเข้าไป ท่านได้พบพระองค์หรือไม่ขอรับ? ”
กูเฟยเยี่ยนเมื่อได้ยินคำนี้ จู่ๆ พลันจึงนึกขึ้นได้ มิน่าล่ะเมื่อสักครู่นี้เฉิงอี้เฟยจึงได้หยุดเดินกะทันหันแล้วยังยืนนิ่งเฉยอยู่เสียนาน
ที่เเท้ก็คือจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยทรงเสด็จมานี่เอง!
ช่างบังเอิญเหลือเกิน…
กูเฟยเยี่ยนเงยหน้าขึ้นมองไปที่หน้าประตูโดยไม่รู้ตัว นางไม่เห็นถึงรถม้าพระที่นั่งของจิ้งหวาง ตรงกันข้ามกลับเห็นถึงผู้คนกลุ่มหนึ่งที่กำลังรายล้อมรอบอยู่ นางจึงได้รีบซบหน้าลงมาอีกครั้ง
นางคิดว่าจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยทรงไม่เปิดเผยตัวตน ถึงแม้ว่านางจะพบเห็นก็ไม่รู้ว่าเขาเป็ใครอยู่ดี นี่เป็ครั้งที่สองที่นางได้พบเข้าโดยบังเอิญใช่หรือไม่ น่าเสียดายที่นางยังคงมองไม่เห็นถึงโฉมหน้าที่แท้จริงของหวางเย่ในตำนานพระองค์นี้
เฉิงอี้เฟยไม่ได้สนใจไยดีรองเเม่ทัพโจวอีก เขาก้าวเท้าก้าวใหญ่เดินไปยังรถม้าจากนั้นก็นำกูเฟยเยี่ยนโยนเข้าไปในรถม้าแล้วตนเองก็ตามขึ้นรถมาในทันที ก่อนจะออกคำสั่งให้กลับไปยังค่ายทหาร
รถม้าได้จากไปแล้วความคึกคักที่หอฝูหม่านกลับไม่ได้จางหายไป หอฝูหม่านเปิดกิจการมาจนถึงทุกวันนี้เกรงว่าคงไม่เคยคึกคักถึงขนาดนี้มาก่อน เสียงวิพากษ์วิจารณ์แทบจะทำให้หลังคานั้นปลิวกระเด็น
ทว่าในเวลานี้จวินจิ่วเฉินได้มาถึงห้องที่นั่งพิเศษชั้นสองเเล้ว พระองค์ทรงเปิดหน้าต่าง ก่อนจะมองออกไปยังด้านนอก เพียงกะพริบตาก็เห็นภาพเื้ัรถม้าของเฉิงอี้เฟย มองดูภาพเงานั้นที่ค่อยๆไกลห่างออกไป ั์ตาของพระองค์ทอแสงเย็นะเืลึกลับ ทำให้พินิจพิเคราะห์ไม่ออกว่าอยู่ในอารมณ์ใด จวบจนรถม้าได้ลับหายไปพระองค์ก็ยังมองอยู่ ไม่รู้ว่ากำลังครุ่นคิดถึงเื่อะไรหรือว่าเพียงแค่เหม่อลอยไปเท่านั้น
หลังจากนั้นไม่นานหมางจ้งทหารคุ้มกันก็ได้ส่งข่าวกรองมา
“เตี้ยนเซี่ย เื่ราวล้วนตรวจสอบชัดเจนแล้วพ่ะย่ะค่ะ วันหยุดสิบวันของกูเฟยเยี่ยนเป็คุณหนูใหญ่ตระกูลแม่ทัพฉี ฉีฟู่ฟางที่เป็ผู้ลงมือจัดการ เมื่อคืนนี้ตระกูลฉีถอนหมั้นไม่สำเร็จ การเคลื่อนไหวในครั้งนี้คงเป็เพราะ้าบีบบังคับคุณหนูตระกูลกูให้ตกลงยุติการหมั้นหมาย จากนั้นใน่ไม่กี่วันมานี้ กระหม่อมได้ติดตามตรวจสอบเื่ของใบสั่งยา ตระกูลฉีไม่เป็ที่น่าสงสัย สำหรับกูเฟยเยี่ยน แพทย์หญิงผู้นี้นั้นกลับพบข้อสงสัยมากมายพ่ะย่ะค่ะ”
จวินจิ่วเฉินปิดหน้าต่างหันกลับมามอง “ว่าอย่างไร? ”
“ก่อนหน้านี้กระหม่อมเพียงแค่ตรวจสอบภูมิหลังของนาง สองวันมานี้ตรวจสอบการวางตัวของนางในห้องยาสำนักหมอหลวง ความสามารถทางด้านยาของนางพื้นๆ ธรรมดามาโดยตลอด นางอยู่ในห้องยาสำนักหมอหลวงต้องทนต่อความทุกข์ยากมาเสมอ ทว่าในคืนวันนั้น จู่ๆ นิสัยของนางก็เปลี่ยนแปลงไป ความสามารถเองก็เปลี่ยนแปลงเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ”
หมางจ้งพูดไปพูดมาก็ยิ่งรู้สึกถึงความแปลกประหลาด “เตี้ยนเซี่ย แม่นางผู้นี้คงไม่ได้สวมรอยปลอมแปลงมาใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ? หรือว่าถูกคนซื้อตัวไปแล้ว? หรือว่ายังมีผู้ที่เหมือนกันกับพวกเรา รู้ว่าใบสั่งยานั้นมีการฉ้อโกง ดังนั้นจึงบุกไปเพื่อช่วยชีวิต? ”
จวินจิ่วเฉินครุ่นคิดแต่ก็ไม่ได้ข้อสรุป ในวันนั้นเขาได้เข้าขัดขวางสกัดกั้นกูเฟยเยี่ยนด้วยตนเอง ในขณะเดียวกันก็รับสั่งให้คนเตรียมยาและนำส่งยาไปด้วย แต่น่าเสียดายที่กูเฟยเยี่ยนแย่งนำไปและถึงก่อน
“เตี้ยนเซี่ยพ่ะย่ะค่ะ การกระทำของท่านแม่ทัพเฉิงโอ้อวดไม่เป็ความจริงและไม่น่าเชื่อถือ! จนถึงทุกวันนี้เขายังตรวจสอบไปไม่ถึงอู๋กงกง ไม่สู้พวกเรา…”
หมางจ้งยังพูดไม่ทันจบ จวินจิ่วเฉินก็ได้ขัดจังหวะขึ้นมาก่อน พระองค์กล่าวเสียงเ็า “อู๋กงกงด้านนั้นให้เสี่ยวหม่านติดตามอย่างใกล้ชิด ทางด้านของกูเฟยเยี่ยนพวกเ้าไม่จำเป็ต้องไปสนใจ”
“แล้วผู้ใด…” หมางจ้งหยุดชะงักแอบคิดภายในใจ หรือว่าเตี้ยนเซี่ยจะเป็ผู้จับตามองด้วยพระองค์เอง?
แม้ว่าการลอบสังหารท่านแม่ทัพเฉิงจะเป็เื่ใหญ่ แต่ว่าก็ไม่ถึงขนาดที่เตี้ยนเซี่ยผู้มีภาระหน้าที่มากมายจะต้องคอยมาจับตามองด้วยพระองค์เองนี่นา พระอาการประชวรของฮ่องเต้ทรงรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ องค์รัชทายาทเองก็ยังทรงเยาว์วัย เตี้ยนเซี่ยต้องคอยช่วยเหลือองค์รัชทายาทแบกรับภาระหน้าที่ และแก้ปัญหายุ่งยากมากมาย อีกทั้งยังมีงานของพระองค์เองที่ต้องจัดการ พระองค์จะเอาเวลาที่ไหนไปจับจ้องมองคนกัน?
หม้างจ้งรีบร้อนโน้มน้าว “เตี้ยนเซี่ยพ่ะย่ะค่ะ ทางด้านของอู๋กงกงมีเสี่ยวหม่านคอยจับตามองอยู่ หลักฐานใกล้จะรวบรวมครบแล้ว ทางด้านของกูเฟยเยี่ยนมอบให้กระหม่อมเถิด กระหม่อมจัดการได้อย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”
จวินจิ่วเฉินเอ่ยถามกลับ “ขนาดเฉิงอี้เฟยยังไม่สามารถจัดการนางได้ แล้วเ้าจัดการได้หรือ? ”
อา…
หมางจ้งไร้คำพูดไปชั่วขณะ จากเหตุการณ์ในวันนี้ฝ่าาก็ได้ข้อสรุปแล้วว่าเฉิงอี้เฟยไม่สามารถจัดการกับกูเฟยเยี่ยนผู้นั้นได้ นี่มันไม่ใช่การทึกทักโดยพลการไปหน่อยหรือ เขานั้นไม่รู้ว่าควรที่จะพูดว่าเตี้ยนเซี่ยประเมินกูเฟยเยี่ยนสูงเกินไปหรือประเมินเฉิงอี้เฟยต่ำเกินไปดี เขาอยากจะถามประโยคหนึ่งที่ว่า “เช่นนั้นเป็ผู้ใดจัดการได้หรือพ่ะย่ะค่ะ” ออกมาเป็อย่างยิ่ง เพียงแต่ไม่กล้าถามออกไป
จวินจิ่วเฉินนั่งลงประทับ ก่อนจะเสวยพระกระยาหารเงียบๆ ในวันนี้เขาสวมใส่อาภรณ์สีขาว ขาดท่าทางดุดันไปบ้างเล็กน้อย แม้ว่าจะเป็เพียงแค่ลักษณะท่าทางการรับประทานอาหารแต่ก็ให้ความรู้สึกไม่เหมือนกับผู้คนธรรมดาทั่วไป ไม่ใช่เซียน แต่เย็นะเือย่างถึงขีดสุด!
ทั่วทั้งหอฝูหม่านยังคงส่งเสียงดังเจี๊ยวจ๊าว ทว่าในที่ส่วนพระองค์กลับเหมือนโลกอันเงียบสงบ ในขณะที่พระองค์เสวยพระกระยาหารนั้นทรงไม่โปรดการพูดคุย หมางจ้งคอยอยู่ด้านข้างโดยไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักคำ
หลังมื้ออาหาร จวินจิ่วเฉินก็ออกจากตัวเมืองมุ่งหน้าไปยังค่ายทหารฝั่งตะวันออก
ไม่ถึงครึ่งวันผู้คนทั่วทั้งเมืองหลวงล้วนรับรู้ถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในหอฝูหม่าน ไม่ว่าข่าวลือจะแพร่กระจายอย่างไรล้วนหลีกไม่พ้นสองเหตุการณ์ เหตุการณ์ที่หนึ่งคือเฉิงอี่เฟยโอบกอดกูเฟยเยี่ยนเข้าไปในหอฝูหม่าน เหตุการณ์ที่สองคือเฉิงอี้เฟยแบกกูเฟยเยี่ยนออกจากหอฝูหม่านกลับไปยังค่ายทหาร
ปฏิกิริยาของเอ้อร์เหล่าตระกูลกูเป็เช่นไรคงไม่ต้องพูดถึง ผู้คนตระกูลฉีทั้งบนและล่างสามารถบรรยายได้ว่าเดือดพล่าน!
แม่ทัพใหญ่ฉีและสวีฟูเหรินโกรธแค้นมากกว่าปกติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งยามที่ได้รับรู้ว่าฉีอวี้ได้ไปยุติการหมั้นหมายภายในชั่วข้ามคืนแล้วถูกกูเฟยเยี่ยนด่ากระทบกระเทียบเปรียบเปรยข่มขู่ก็ยิ่งสุดที่จะทนได้
แม่ทัพใหญ่ฉีโกรธเป็ฟืนเป็ไฟ “เดรัจฉานเฉิงอี้เฟยผู้นี้ รังแกผู้อื่นเกินไปแล้วจริงๆ ! รังแกผู้อื่นเกินไปแล้ว! ไม่ได้ เปิ่นเจียงจวินจะเข้าวังตอนนี้ ต้องให้ฮ่องเต้ทรงวินิจฉัยผิดถูก!”
สวีฟูเหรินรีบร้อนโน้มน้าว “ท่านแม่ทัพ ไม่ได้เด็ดขาด! เื่นี้หากรายงานไปถึงฮ่องเต้ มันจะไม่…มันจะไม่เข้าแผนของเฉิงอี้เฟย เด็กคนนั้นหรือ! จะยอมรับว่านังเด็กนั่นทำให้อวี้เอ๋อร์ของพวกเรา…ถูกสวมหมวกเขียว พวกเราตระกูลฉีถูกทำให้อับอายขายหน้าหรือ! ”
“หมวกเขียวนี่ถูกใส่เข้ามาแล้ว! ”
แม่ทัพใหญ่ฉีไม่สามารถที่จะสงบสติอารมณ์ได้จึงก้าวเท้าก้าวใหญ่เตรียมออกไป ฉีอวี้ที่เงียบมานานไม่พูดไม่จามาโดยตลอด จู่ๆ ก็พุ่งออกไปหยุดเขา
“ท่านพ่อ ท่านพ่อ เฉิงอี้เฟจงใจยเจตนาเป็แน่ เขาปรารถนาเป็อย่างยิ่งที่จะทำให้เื่ราวใหญ่โตขึ้นไปอีก! หากท่านเข้าไปในพระราชวัง ลูกก็จะกลายเป็ตัวตลกแล้วจริงๆ”
แม่ทัพใหญ่ฉีให้ท้ายลูกสุดที่รักที่เกิดจากภรรยาเอกผู้นี้มาโดยตลอด น้อยครั้งที่จะพูดจาเสียงดังใส่เขา ทว่าในครั้งนี้เขาแทบจะะโเสียงดังใส่ “เ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้สิ่งที่เ้าเสียไม่ใช่แค่ศักดิ์ศรีแต่เป็อย่างอื่น! อย่างอื่น! ”
ฉีอวี้ตะลึงงัน สิ่งที่เขาสนใจมากที่สุดคือศักดิ์ศรี นอกจากศักดิ์ศรีแล้วเขาก็คิดไม่ออกถึงสิ่งอื่น
อย่างอื่น?
คืออันใด?
