บทที่ 78 เมื่อปีนั้นมัวทำอะไรอยู่

        เหอเสวี่ยฉินย่อมรู้สึกไม่พอใจเป็๞ธรรมดา

        การขออนุมัติที่ดินเพื่อสร้างบ้านใหม่เป็๲ไปไม่ได้เลย สมัยนี้การสร้างบ้านต้องใช้เงินเป็๲ร้อยเป็๲พัน แถมยังต้องหาคนมาทำอิฐดินดิบ ก้อนหิน แล้วยังต้องใช้คูปองไปซื้ออิฐที่โรงงานอีกด้วย

        ว่ากันว่าคิวของโรงงานอิฐประจำประชาคมชีหลี่ยาวไปจนถึงเดือนสามปีหน้าแล้ว ดังนั้นจึงทำได้เพียงใช้บ้านที่ไม่มีคนอยู่ในหมู่บ้าน แต่เหอเสวี่ยฉินไม่เต็มใจ

        ประการแรก การทำความสะอาดบ้านที่ไม่มีคนอยู่อาศัยเป็๲เวลานานต้องเสียเงิน และประการที่สอง ค่าเช่าบ้านตลอดทั้งปีก็เป็๲เงินจำนวนไม่น้อย การได้อาศัยอยู่ในบ้านตระกูลลู่ เกาะกระแสบารมีของตระกูลลู่ แถมยังได้กินดีอยู่ดี ใครจะไม่๻้๵๹๠า๱?

        ถ้าต้องย้ายออกไปไม่ต้องพูดถึงค่าเช่าบ้านเลย ระดับการใช้ชีวิตก็จะลดลงอย่างฮวบฮาบ แต่ถึงไม่อยากเธอก็ไม่มีทางเลือก เมื่อคุณนายลู่๻้๪๫๷า๹ทำอะไรแล้วใครก็ห้ามไม่ได้

        สุดท้ายเหอเสวี่ยฉินถูกใจบ้านสองห้องตรงข้ามกับบ้านตระกูลลู่

        เดิมทีที่นี่เคยเป็๞โกดังของหมู่บ้าน แต่ภายหลังไม่ได้ใช้งานแล้วจึงถูกปล่อยทิ้งร้างไว้ แต่ตัวบ้านสร้างไว้อย่างแข็งแรง เพียงแค่ทำความสะอาด ปูพื้นทำเตาก็ใช้งานได้แล้ว

        เมื่อคิดได้ดังนั้นเหอเสวี่ยฉินก็รู้สึกว่าการย้ายออกไปก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด อย่างน้อยก็ไม่ต้องทนเห็นสีหน้าของคนในตระกูลลู่ทุกวัน

        อยากมาก็มา ไม่อยากมาก็อยู่บ้านตัวเอง มันจะสบายขนาดไหนกัน

        “อะไรนะ?” เหอเสวี่ยฉินได้ยินคำพูดของลู่หรงฟาก็แทบทรุด “บ้านหลังนั้นมีคนเช่าไปแล้ว?”

        “อืม” ลู่หรงฟาตอบ “นั่นคือบ้านที่ให้เช่าได้ในหมู่บ้าน”

        แต่ไม่มีสักหลังที่เหอเสวี่ยฉินถูกใจ เธอ๻้๵๹๠า๱บ้านสองห้องนั้น อยู่ไปสักสองสามปีแล้วค่อยหาวิธีขออนุมัติที่ดินมาให้ได้ บ้านหลังนั้นเธอมองว่าอยู่ได้อีกอย่างน้อยสิบปีก็ไม่มีปัญหา

        “เช่า? ทำไมฉันไม่เห็นมีใครมาทำความสะอาดเลยล่ะ?” เหอเสวี่ยฉินไม่เชื่อ “บอกฉันหน่อยว่าใคร ฉันจะไปคุยกับเขาให้ยกให้พวกเรา”

        ลู่หรงฟามองเหอเสวี่ยฉินเหมือนมองคนโง่

        น้ำเสียงแบบนี้ แม้แต่คุณนายลู่มาเองยังไม่มีความโอหังขนาดนี้!

        เขาจึงพูดอย่างไม่พอใจ “เธอไม่ได้กลับหมู่บ้านมานานแค่ไหนกัน? เขาซ่อมแซมภายในบ้านเสร็จหมดแล้ว เหลือแค่ระบายอากาศให้แห้งก็ขนของเข้าไปอยู่ได้แล้ว”

        “บอกมาเถอะว่าใคร”

    เหอเสวี่ยฉินเริ่มรู้สึกไม่ดี เธอจำได้ลางๆ ว่าวันที่กลับมาเอาของนั้น เหมือนจะได้ยินลู่ซือหยวนพูดอะไรเกี่ยวกับการทาสีบ้าน

        “ฉันรู้จักเหรอ?” เธอทำหน้าบึ้ง “คุณคงไม่ได้จะบอกว่าคือลู่ซือหยวนใช่ไหม? จะเป็๞ไปได้ยังไง?”

        ทำไมจะเป็๲ไปไม่ได้? ลู่หรงฟาพยักหน้า

        “มันจะเป็๞ไปได้ยังไง” เหอเสวี่ยฉินพูดเสียงแหลม “หล่อนจะมีเงินมากมายขนาดนั้นมาเช่าบ้านได้ยังไง!”

        ลู่หรงฟามองเธอเหมือนมองคนปัญญาอ่อน

        เท่าที่เขารู้ตอนนี้บ้านตระกูลลู่ส่งซาลาเปาให้สถานีขนส่งทุกวัน หลักๆ คือลู่ซือหยวนเป็๞คนทำ เด็กคนนี้ทำอาหารอร่อยมา๻ั้๫แ๻่เด็ก ได้ยินว่าเดือนหนึ่งทำเงินได้ไม่น้อย

        ในหมู่บ้านมีบ้านว่างที่ไม่มีคนอยู่เยอะแยะ การปล่อยเช่าจริงๆ แล้วเดือนหนึ่งก็ไม่ได้เงินมากมายอะไร เมื่อเทียบกับเงินที่ลู่ซือหยวนหาได้ในตอนนี้ ค่าเช่าบ้านทั้งปีก็ไม่มีปัญหา

        ดังนั้นสำหรับคำถามของเหอเสวี่ยฉิน ลู่หรงฟาจึงไม่ได้ตอบ แต่บอกว่า “เธอไปดูที่อื่นเถอะ โดยเฉพาะหลังนี้ บ้านก็ค่อนข้างใหม่นะ”

        แต่เหอเสวี่ยฉินจะไปสนใจได้ยังไง? ตอนนี้ในหัวของเธอคิดแต่ว่า ลู่ซือหยวนมีสิทธิ์อะไร?

        ผู้หญิงที่หย่าร้าง กล้าดียังไงมาแย่งบ้านกับลูกชายของเธอ!

        “ไม่ล่ะ” เหอเสวี่ยฉินกล่าว “เดี๋ยวฉันกลับไปปรึกษากับซือหยวนก่อน เด็กคนนี้เป็๲คนมีเหตุผลมาตลอด รู้ว่าน้องชายของหล่อนกำลังจะแต่งงาน ก็คงจะยอมยกบ้านให้เป่าเฉิงของพวกเรา”

        ลู่หรงฟา “...” น่าโมโหเหลือเกิน

        เขายังอยากจะพูดอะไรต่อ แต่เหอเสวี่ยฉินก็รีบร้อนเดินกลับไปที่บ้านตระกูลลู่แล้ว

        ส่วนทางด้านนี้ หลังจากที่เหอเสวี่ยฉินออกจากบ้านไป คุณนายลู่ก็เรียกตัวลู่ซือหยวนและสวี่จือจือเข้าไปในห้อง

        “หล่อนจะให้ไอ้คนไม่ได้เ๱ื่๵๹นั่นแต่งงาน” คุณนายลู่ทำหน้าดำคร่ำเครียด “ฉันเพิ่งบอกหล่อนไปว่าให้ออกไปเช่าบ้านอยู่ข้างนอก คาดว่า...คงจะเล็งบ้านตรงข้ามไว้แล้ว”

        เมื่อได้ยินเช่นนั้น ลู่ซือหยวนก็รู้สึกใจหายวาบ

        “ด้านข้างมีแค่ส่วนต่อเติมเล็กๆ คาดว่าเธอคงไม่ชอบ” หญิงชรามองไปที่หลานสาว

        “น้าเหอของพวกแก คงไม่ชอบหลังที่อยู่ไกลออกไป”

    เหอเสวี่ยฉินคิดอะไรอยู่ในใจ หญิงชราผู้ผ่านโลกมามากมายจะไม่รู้ได้ยังไง?

        ต่อให้มีที่อื่นที่เหมาะสมก็คงจะไม่เอา

        “เ๱ื่๵๹นี้แกต้องมีความมั่นใจ” คหญิงชรากล่าว “เดี๋ยวหล่อนคงกลับมาขอให้แกยกบ้านให้”

        พูดถึงตรงนี้ เธอก็หัวเราะเยาะ

        “คุณย่าคะ” ลู่ซือหยวนพูดอย่างหนักแน่น “คุณย่าไม่ต้องห่วง หนูรู้ว่าต้องทำยังไง”

    บ้านหลังนี้เธอไม่มีทางยกให้ใคร

        แน่นอนว่าพอผ่านไปสักพัก เมื่อเหอเสวี่ยฉินกลับมาก็ให้ขนมกับเจินเจินของเธอก่อน จากนั้นถึงเรียกเธอไว้ “หยวนหยวน มานี่หน่อยสิ น้าเหอมีเ๱ื่๵๹จะปรึกษาด้วย”

        “น้าเหอ” ลู่ซือหยวนยิ้มพลางลูบศีรษะลูกสาว “มีอะไรก็พูดตรงนี้เลยค่ะ ข้างนอกอากาศดี”

        เหอเสวี่ยฉินถึงกับพูดไม่ออก รู้สึกเหมือนถูกดูถูกและเหน็บแนม

        เด็กคนนี้กำลังเยาะเย้ยเธอเ๹ื่๪๫ที่ครั้งนั้นเธอเจ็บเอวแล้วไม่ได้รับการดูแลที่ดี จนบ้านเหม็นกลิ่นปัสสาวะใช่ไหม?

        แต่ความแล้วอีกฝ่ายคิดมากไป วันนี้อากาศค่อนข้างอบอ้าว ลู่ซือหยวนแค่รู้สึกว่าข้างนอกน่าจะเย็นสบายกว่าเท่านั้น

        “เป่าเฉิงน้องชายของเธอจะแต่งงาน” เหอเสวี่ยฉินเริ่มโกรธ น้ำเสียงจึงไม่ดีเหมือนเมื่อก่อน “คุณย่าของเธอเห็นว่าอยู่บ้านก็ไม่สะดวก ฉันเลยคิดว่าจะเช่าบ้านอยู่แถวบ้านเรา”

        “ฉันได้ยินมาว่าเธอเช่าบ้านตรงข้ามไว้?” เหอเสวี่ยฉินพูดพลางยิ้ม “น้าเหอขอปรึกษาเ๱ื่๵๹หนึ่งได้ไหม เธอยกบ้านหลังนั้นให้น้องชายของเธอได้ไหม บ้านตรงข้ามเป็๲บ้านสองห้อง สำหรับพวกเธอสองคนแม่ลูกแล้วมันใหญ่เกินไป”

    “ไม่ต้องห่วงนะ น้าเหอช่วยเธอหาที่ไว้แล้ว ไม่ไกล อยู่ข้างหลังบ้านเราเอง มีบ้านสองห้อง ค่าเช่าก็ไม่แพง พวกเธอสองคนแม่ลูกอยู่กันก็เหมาะสมดี” เหอเสวี่ยฉินกล่าว “ถ้าคิดว่าไกล ส่วนต่อเติมข้างบ้านพวกเราก็อยู่ได้ ราคาถูกกว่าด้วย”

        “น้าเหอ” ลู่ซือหยวนกล่าว “น้าดูสิ ผู้หญิงคนหนึ่งเลี้ยงลูกมันไม่ง่าย บ้านตรงข้ามถึงค่าเช่าจะแพงแต่ก็อยู่ใกล้บ้าน ไม่มีใครกล้ามาหาเ๱ื่๵๹หรอกค่ะ แถมบ้านตรงข้ามหนูก็ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว” เธอกล่าว “อีกสองวันพวกเราก็จะย้ายออกไปแล้วค่ะ”

        “เธอหมายความว่ายังไง?” เหอเสวี่ยฉินพูดอย่างไม่พอใจ “แค่ให้เธอย้ายบ้าน เธอที่เป็๞พี่สาวพูดแบบนี้ได้ยังไง?”

        “เขาไม่ใช่น้องชายของหนู” ลู่ซือหยวนพูดพลางหัวเราะเยาะ “เขาไม่ได้ถือว่าหนูเป็๲พี่สาวด้วยเหมือนกันค่ะ”

        ตอนที่เธอถูกจ้าวเจี้ยนเซ่อทำร้ายเป็๞ครั้งแรก เคยกลับมาหวังจะให้คนในบ้านช่วยเป็๞ธุระให้ ตอนนั้นลู่จิ่งซานไม่อยู่บ้าน หญิงชราก็ถูกรับตัวไปทำธุระที่ประชาคม ในบ้านมีแค่เหอเสวี่ยฉินและโจวเป่าเฉิงเท่านั้น

        แต่โจวเป่าเฉิงพูดว่าอะไร?

        ‘ผู้ชายตีเมียมันไม่ใช่เ๹ื่๪๫ปกติเหรอ จะร้องไห้ทำไม?’

        เธอขอร้องให้เขาช่วยเป็๲หน้าเป็๲ตา โจวเป่าเฉิงก็พูดว่า ‘ฉันไม่ใช่น้องชายเธอ จะหาก็ไปหาลู่จิ่งซานบ้านเธอไป’

        ๻ั้๫แ๻่นั้นมาเธอก็ไม่เคยถือว่าโจวเป่าเฉิงเป็๞พี่น้องอีกเลย

        ทำไมล่ะ? ตอนนี้พอมีเ๱ื่๵๹จะใช้งาน เธอก็กลายเป็๲พี่สาวแล้วเหรอ?

        เมื่อปีนั้นมัวทำอะไรอยู่?

        .............................