“ลู่ฟาง เช่นนั้นเจ้าจะเลือกผู้ใด” เจี้ยนลู่ฟางค่อย ๆ เลื่อนสายตาตรงมายังเบื้ล่าง พบหนิงเอ๋อสบตาเขาอยู่ จึงตัดสินใจใช้พลังแห่งเทพดึงร่างของนางขึ้นไป ท่ามกลางสายตาของเหล่าเทพทั้งหลายที่พากันเบิกตากว้าง มองร่างเล็กลอยละลิ่วตรงไปยังอ้อมกอดของชายสูงศักดิ์ พร้อมอ้าแขนรอรับนางด้วยความอ่อนโยน

    “เช่นนั้น เสด็จพ่อได้โปรด ประทานเซียนน้อยผู้นี้ ขึ้นเป็นชายาแก่ข้า นับจากนี้ไปทุกอย่างจะได้จบสิ้น ในเมื่อฟางเหนียงไม่ต้องการขึ้นเป็นชายาของข้าแล้ว ข้าขอให้เป็นไปตามประสงค์ของนาง” ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ถึงความเจ็บปวด ที่เคล้าคลอในใจเขา คล้ายกับคนที่จมดิ่งลงใต้มหาสมุทร ไม่อาจแหวกว่ายสู่ด้านบน องค์ชายรองตรัสพร้อมสบตาฟางเหนียงเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเบี่ยงหน้าออก

    ร่างของหนิงเอ๋ออยู่ภายใต้อ้อมกอดขององค์ชายรองผู้สูงศักดิ์ นางทำได้เพียงมองตรงไปยังอิงอิง ที่ยืนตะลึงอยู่ไม่ต่างกัน

    “หากเป็นเช่นนั้น ข้าขอให้เสด็จพ่อจัดงานอภิเษก แต่งตั้งเซียนน้อยผู้นี้ เป็นชายาแก่ข้าตามธรรมเนียม ทุกอย่างจะได้จบสิ้น” องค์หญิงฟางเหนียงแทบประคองตัวไม่อยู่ นางส่ายศีรษะไปมาช้า ๆ เมื่อเห็นองค์ชายรองตัดสินใจเช่นนั้น ท่ามกลางความคิดมากมายของเซียนน้อยที่อยู่ภายใต้อ้อมกอดเขา นางเลื่อนสายตามองชายหนุ่มแล้วลอบคิดเงียบ ๆ อีกครั้ง

    “แม้เขาจะไม่แสดงความรู้สึกมากนัก แต่ข้าเชื่อว่าเขากำลังเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด เพราะทุกครั้งสายตาขององค์ชายรองมองเพียงองค์หญิงฟางเหนียงเพียงผู้เดียวเท่านั้น การที่นางปฏิเสธเช่นนี้เขาต้องเจ็บปวดมากมายเพียงใดกัน”