เฉินเต๋อไห่ได้ฟังดังนั้นก็กลายเป็บูดบึ้งคล้ายตูดลิง ตอบหยางเฉินอย่างข่มกลั้นอารมณ์ว่า
"ลูกชายพี่? เฟิงเอ๋อร์ไปตอแยน้องอย่างนั้นหรือ?"
หยางเฉินส่ายหัว
"เื่ราวมันซับซ้อนนิดหน่อย ถ้าไม่เพราะเ้านั่นล่ะก็ คุณอาจจะยังอยู่ได้อีกหลายวัน"
"น้องชาย ดูเหมือนน้องชายจะยังไม่เข้าใจสภาพของตัวเองนะ"
"โอ้" หยางเฉินเดินไปจนกระทั่งเหลืออยู่ ห้าถึงหกก้าวก่อนถึงโต๊ะ จากนั้นจึงหยุดยิ้มแล้วถามว่า "สภาพอะไรเหรอ?"
เฉินเต๋อไห่ได้ยินดังนั้นก็ตบมือขึ้น ชายทั้งสิบที่อยู่ด้านหลังพลันล้วงปืนออกจากอกเสื้อ เล็งไปที่หยางเฉินโดยพร้อมเพรียงกัน ไม่ยากเลยที่จะจินตนาการได้ว่า ถ้าคนทั้งสิบเหนี่ยวไกปืนพร้อมกัน ร่างหยางเฉินคงพรุนเป็รังผึ้ง
"น้องจะลองสู้ดูก็ได้นะ" เฉินเต๋อไห่กล่าวขึ้นอย่างไม่ร้อนใจ มันลูบแหวนหยกในมือสบายๆ แล้วกล่าวต่อว่า "เดิมพี่จะรับน้องมาเป็เด็กในสังกัด แต่น้องไม่อาจปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ได้"
"นี่น้องชาย..."
"น้องชายคงคิดว่าลูกน้องพี่ไม่มีปืนงั้นสินะ"
"คุณคงคิดว่าคุณฉลาดมากล่ะสิ" หยางเฉินหัวเราะขึ้น
"อย่างน้อยพี่ก็ไม่โง่พอที่จะสู้กับคนถือปืนสิบคนด้วยตัวคนเดียว"
"ถ้าผมจะลองดูล่ะ"
เฉินเต๋อไห่ตบโต๊ะดังสนั่น จนทุกคนอาจคิดได้ว่ามือเขาคงจะแดงเป็อย่างมากแน่ๆ
"ฉันจะไม่พูดจาไร้สาระกับแกอีก... ฉันจะบอกอะไรให้นะ แกมีอยู่สองทางเลือกเท่านั้น ทางแรกคือ แกบอกมาว่าแกมาที่นี่ทำไม แล้วฉันจะพิจารณาความผิดของแกอีกที ทางที่สองคือแกจะได้ลิ้มรสะุของลูกน้องฉัน!!!"
"ผมเองก็มีทางเลือกให้คุณสองทางเหมือนกัน" หยางเฉินส่งสายตากวาดมองไปยังลูกน้องทั้งสิบ
"ทางแรกเล็งปืนไปที่ลุงนั่นซะ แล้วฉันจะไว้ชีวิต... ทางที่สอง พวกแกทั้งหมดต้องตาย"
"ดูเหมือนเราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก!!!"
ความโกรธของเฉินเต๋อไห่พุ่งขึ้นถึง์ ในขณะที่กำลังจะสั่งให้ลูกน้องเหนี่ยวไก ทันใดนั้นความรู้สึกเย็นะเืก็ปรากฏขึ้นทางด้านหลังศีรษะ
"ไทเกอร์ แก!!!"
ในวินาทีความเป็ความตาย เฉินเต๋อไห่ รู้สึกหนาวเย็นเยียบ มันรู้สึกว่าวัตถุเย็นบางอย่างจ่อที่ศีรษะ โดยไม่ต้องบอกให้รับรู้ มันคือปากกระบอกปืน
ปรากฏว่าเป็หัวล้านที่ยืนอยู่ด้านหลัง เป็คนจ่อกระบอกปืนมาที่มันด้วยสีหน้าเด็ดเดี่ยว
"ไทเกอร์ หมายความว่าอย่างไรกัน"
มือทั้งสองข้างของเฉินเต๋อไห่กำแน่น มันรู้สึกขุ่นเคืองเป็อย่างมาก
ทันใดนั้นหัวล้านประกายตาแน่วแน่ กล่าวตอบไปว่า
"ไม่มีเหตุผลอื่น ผมแค่้ามีชีวิตรอด ดังนั้นจึงเลือกข้อเสนอที่หนี่งของเขา"
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เฉินเต๋อไห่เปลี่ยนจากโกรธเป็ยิ้มกว้าง
"แกบ้าหรือเปล่า แกคิดเหรอว่าถ้าแกยิงฉันแล้วแกสองคนจะรอดพ้นจากลูกน้องที่เหลือของฉันได้?"
"ผมก็แค่เดิมพัน เดิมพันว่าสิ่งที่เขาพูดทั้งหมดเป็ความจริง"
หลังจากดูฉากดราม่านี้มาพักหนึ่ง ในที่สุดหยางเฉินก็แทรกขึ้นว่า
"หัวล้าน ถ้าหากเหนี่ยวไกและกำจัดหัวหน้าของนายได้ล่ะก็ฉันการันตีได้เลยว่านายจะรอด"
จังหวะนั้นเอง ด้วยเซ้นส์ของบอดี้การ์ดที่เหลือต่างเล็งปืนไปที่ศีรษะมันเงาของหัวล้าน และพร้อมเหนี่ยวไกปืนได้ทุกเมื่อ
เฉินเต๋อไห่ยิ้มกว้างกล่าวว่า
"ไทเกอร์ แกติดตามฉันมานานปี ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าแกจะเลือกทางที่โง่เง่าเช่นนี้ ถ้าหากแกวางปืนลง เราก็ยังทำงานด้วยกันได้ แต่ถ้าแกยังดื้อดึงอยู่ล่ะก็เราทั้งคู่จะต้องตาย"
หัวล้านมองไปที่หยางเฉิน ที่อยู่ในสภาพทางอ่านไม่ออก ั์ตาที่สับสนของมันเปลี่ยนเป็มุ่งมั่นอีกครั้ง
"บอสเฉิน ให้ผมส่งพี่ไปสบายเถอะ"
"แก!!!"
ปัง ปัง ปัง
แสงไฟพุ่งออกเป็สาย เสียงะเิของลูกปืนดังอย่างบ้าคลั่งทั่วทั้งอาคาร ะุอันร้อนแรงถูกยิงออกมาจากกระบอกปืน
ในวินาทีนั้นเองหยางเฉินพุ่งตัวในระยะห้าเมตร มาอยู่ข้างๆ หัวล้าน พร้อมกับทำให้สองมือปืนที่เล็งปืนจ่อหัวล้านไปบนเพดานสลบเหมือด!
ในเวลาเดียวกันกับที่หัวล้านเหนี่ยวไก สองบอดี้การ์ดต่างลอยขึ้นฟ้า หลังจากะุนัดแรกถูกยิงออกไป บอดี้การ์ดทั้งสิบค้นพบว่าเป้าหมายของพวกมันย้ายมาอยู่ด้านหลังเสียแล้ว
ในเวลานั้นไม่มีใครล่วงรู้ว่าหยางเฉินใช้วิธีการใด เคลื่อนตัวผ่านมือปืนสองคน อีกทั้งยังแย่งปืนมาได้ มันเหมือนะุยิ่งผ่านตาพวกมันไป
ปัง ปัง ปัง
เมื่อเสียงปืนเงียบลง บอดี้การ์ดทั้งสิบที่ยิงไปรอบๆ ต่างล้มลงกับพื้น ทุกอย่างเกิดขึ้นในเวลาเพียง 1 วินาที หลังจากหัวล้านเหนี่ยวไก
หัวล้านรู้สึกว่า เวลาหนึ่งวินาที ที่เขาเหนี่ยวไกนั้น สิ่งรอบๆ ตัวเขานั้นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เหงื่อเย็นของมันไหลลงมาที่แก้ม หัวล้านมองไปโดยรอบ เห็นหยางเฉินยืนยิ้มอยู่ด้วยท่าทีไม่เคร่งเครียด มันพลันสูดน้ำลายที่ใกล้จะหยดลงพื้น รู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ เหมือนดั่งอยู่ในความฝัน ชายผู้นี้ทำได้อย่างไรกัน?
หยางเฉินเตะร่างไร้ิญญาของเฉินเต๋อไห่ลงไปที่พื้น แล้วนั่งลงบนเก้าอี้
"นายชื่ออะไร" หยางเฉินยิ้มถาม
หัวล้านพลันได้สติ ตอบหยางเฉินว่า "ผม... ผมชื่อว่าจางหู่ ชื่อในโลกใต้ดินคือ ไทเกอร์ "
"ทำงานให้เฉินเต๋อไห่มากี่ปี"
"แปดปีครับ"
งั้นนายก็าุโสุดในบรรดาลูกน้องทั้งหมดน่ะสิ
"ทำไมนายถึงเชื่อใจฉัน"
"ผมช่วยงานเฉินเต๋อไห่มาโดยตลอด เป่าหัวคนขวางทางเดินมัน ส่งไปสู่ความตาย ชื่อเสียงของผมเลื่องลือ แต่เฉินเฟิง... ลูกสารเลวของมัน ข่มขืนน้องสาวคนเดียวที่เหลืออยู่ของผม มันทำเหมือนกับเธอเป็โสเภณี เฉินเต๋อไห่บอกว่าให้จะน้องสาวผมมีชีวิตที่ดี และผมก็เชื่อมัน แต่เฉินเฟิงมันไม่ใช่คน มันทำเหมือนกับว่าน้องสาวผมเป็ของเล่น พร้อมจะเขี่ยทิ้งเมื่อใดก็ได้ที่มันเบื่อ
ในอดีตน้องสาวของผมมีชีวิตที่สนุกสนาน และสดใสอยู่ในรั้วโรงเรียน แต่ตอนนี้... ทุกอย่างมันกลับตาลปัตรไปหมด พ่อลูกสารเลวมันทำกับเช่นนี้กับครอบครัวคนเดียวของผม... ผม... ผมอยากจะส่งพวกมันไปลงนรกมาโดยตลอด" กล่าวจบ น้ำสีใสก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้นของจางหู่
