นางเซียนยอดเชฟ : ท่านแม่ทัพ ท่านไม่ยุติธรรม (แปลจบแล้ว)
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
ในฐานะแม่ครัวชั้นยอด พื้นที่อันอุดมสมบูรณ์เพียบพร้อมที่สุดในระบบของนาง หนีไม่พ้นโซนแช่เย็น
ภายในนั้นบรรจุอาหารและวัตถุดิบที่คัดสรรมาจากทั่วโลก ยังมีเครื่องมืออุปกรณ์ล้ำยุคมากมายไว้คอยอำนวยให้นางทำอาหารได้สะดวกมากขึ้น เครื่องมือที่มีรายละเอียดมากเกินไปนั้นไม่จําเป็ในขณะนี้ ด้วยสภาพการณ์ตอนนี้ หากนำออกมาคงทำให้คนทางนี้คิดว่านางเป็ปีศาจ
จากนั้นก็คงจับนางไปเผา มีแต่เสียกับเสีย
นางรวบรวมของที่สามารถกินได้ นอกจากนั้นก็มีแป้งมันหนึ่งกระสอบ ข้าวสารหนักห้าชั่งสองกระสอบ ยังมีเนื้อขาหมูชั้นดีที่เก็บไว้ถึงสองปีกับถั่วเหลืองที่หนักเกือบหนึ่งชั่งทั้งหมดสองกล่อง รวมถึงผลผิงกั่ว [1] สีแดงสดสองลูก
ของพวกนี้คือสิ่งที่นางเตรียมเผื่อไว้สำหรับการเข้าร่วมรายการแข่งขันสุดยอดแม่ครัวครั้งที่ผ่านมา เพราะกังวลว่าในการแข่งขันอาจจะมีเหตุฉุกเฉินเกิดขึ้น นางจึงได้เตรียมของเผื่อเอาไว้มากมาย
คิดไม่ถึงว่า แม้จะไม่ได้ใช้ในการแข่งขัน แต่กลับได้เอามาเป็อาหารฉุกเฉินช่วยชีวิตนางไว้
เสิ่นม่านค้นหาสิ่งของอื่นๆ เพิ่มเติม และได้เมล็ดพันธุ์ของผลไม้กับผักต่างๆ มาเพิ่ม ทั้งยังมีเครื่องปรุงที่นางปรุงสูตรเองอีกด้วย
พื้นที่ว่างเปล่าก่อนหน้านี้ ทันใดนั้นก็มีข้าวของกองเต็มพื้น
ต้าเป่าใจนถอยหลังหนี มันเผาในมือหล่นลงพื้นและกลิ้งไปที่เท้าของเสิ่นม่าน เด็กน้อยพูดจาติดขัดอยู่นานกว่าจะเค้นคำพูดออกมาได้อย่างตะกุกตะกัก “นี่… ท่านแม่ มีผี!”
เสิ่นม่าน “...”
นางย่อตัวนั่งลงและสบตากับต้าเป่า “ต้าเป่า แม่จะเล่านิทานให้เ้าฟัง หากฟังจบแล้ว เ้าต้องรับปากว่าจะปิดไว้เป็ความลับ ห้ามบอกแก่ผู้อื่น”
ต้าเป่ามองนางนิ่งๆ แล้วพยักหน้า “ขอรับ ต้าเป่าจะไม่บอกใครทั้งนั้น แม้แต่พี่ตงกับพี่หลานบ้านข้างๆ!”
เชื่อฟังดีมาก เสิ่นม่านอดไม่ได้ที่จะลูบผมยุ่งเหยิงของเขาเบาๆ จากนั้นเริ่มกุนิทานหลอกเด็กตรงหน้า “เมื่อคืนนี้ แม่ฝันเห็นอะไรบางอย่าง…”
“แม่ฝันว่ามีเทพองค์หนึ่งบอกว่าจะช่วยทำให้ปรารถนาของแม่เป็จริง แม่จึงบอกท่านเทพไปว่า้าของอร่อย ท่านรับปากและบอกว่า หากแม่พูดคำว่า ‘พลังงานปาลาลา’ แม่ก็จะได้ของที่้า อย่างที่เ้าเห็น ถึงได้มีของเหล่านี้อย่างไรเล่า?”
หลังจากฟังเื่นี้ ดวงตาของต้าเป่าก็เป็ประกายขึ้น “ท่านแม่เก่งกาจยิ่งนัก!”
เสิ่นม่านได้รับการยกยอจนตัวลอย “ที่ไหนกันเล่า ก็แค่เก่งแบบทั่วๆ ไป” สุดท้าย นางมองไปที่ต้าเป่าอย่างจริงจังและพูดอย่างหนักแน่น “แต่ว่าต้าเป่า ความปรารถนานี้สามารถขอได้เพียงครั้งเดียว ท่านเทพบอกว่า หากบอกแก่ผู้อื่น อาหารของเราจะหายไปทั้งหมด ดังนั้น เ้าต้องช่วยแม่รักษาความลับนะ เข้าใจหรือไม่?”
ต้าเป่างุนงง ฉับพลันก็พยักหน้าและปิดปากตนเองไว้ พร้อมเอ่ยตอบด้วยเสียงอู้อี้ “ตกลง ข้าจะไม่บอกใคร!”
ปิดความลับเรียบร้อย เสิ่นม่านมีความสุขมาก นางยื่นผลผิงกั่วสีแดงสดใส่มือของต้าเป่า
“เอ้า ลองชิมดูว่าหวานหรือไม่”
ต้าเป่าลังเลเล็กน้อยและไม่กล้ารับ เพราะกลัวว่าเสิ่นม่านจะทุบตีเขาเหมือนปกติ แต่เมื่อเห็นสายตาเปี่ยมด้วยความเมตตาของเสิ่นม่าน และกลิ่นหอมของผิงกั่วที่โชยเข้าจมูก ท้องไส้ของเขาก็ส่งเสียงร้องโครกคราก
เขารับผลผิงกั่วมากัดหนึ่งคำ รสชาติหอมหวานฉ่ำน้ำและเนื้อแน่น อร่อยเหลือเกิน!
เสิ่นม่านเห็นใบหน้าเล็กมอมแมมกำลังอิ่มอกอิ่มใจ สภาพจิตใจของนางแอบหดหู่เล็กน้อย ไม่รู้จักพ่อแท้ๆ ส่วนแม่ก็พึ่งไม่ได้ ทุบตีเขาบ่อยครั้ง เด็กคนนี้กลับไม่ได้นิสัยบิดเบี้ยว ทั้งยังเป็เด็กดีเชื่อฟัง
ต่อจากนี้ พวกนางสองคนต้องพึ่งพาอาศัยกันตลอดไป
เสิ่นม่านลูบไขมันบนร่างกาย จากนั้นมองดูกองอาหารบนพื้น เสบียงอาหารทั้งหมดที่กองอยู่ตรงนี้ คงจะเพียงพอให้พวกนางสองแม่ลูกกินกันหนึ่งเดือน
ต้องแอบซ่อนไว้ให้ดี ห้ามให้ผู้อื่นเห็นเด็ดขาด มิฉะนั้น สถานที่กันดารเช่นนี้ คนเ่าั้คงไม่มีทางใช้เหตุผลกับนาง พอยืนยันหนักแน่นว่านางขโมยของมา จากนั้นก็จับนางโยนเข้ากรงขังเป็แน่
“ติ๊ดๆ… พลังงานของระบบไม่เพียงพอ กำลังจะปิดในสิบวินาที กรุณาชาร์จพลังงาน” เสียงในหัวดังขึ้นอีกครั้ง แต่เสิ่นม่านกลับทำอะไรไม่ได้
นางไม่มีแหล่งพลังงานและไม่แน่ใจว่าโลกนี้จะมีพลังงานหรือไม่ สิ่งเดียวที่สามารถทำได้ตอนนี้คือการจัดการปัญหาเื่ปากท้องและความอบอุ่น ปากท้องยังไม่อิ่ม แล้วจะเอาของเลิศเลอมาประดับทำไม?
เสิ่นม่านฟังเสียงติ๊ดครั้งสุดท้ายของระบบก่อนจะหายไป ความเศร้าสลดจู่โจมหัวใจอีกครั้ง
นี่นางกำลัง… จะบอกลากับโลกยุคปัจจุบันอย่างแท้จริง ั้แ่วันนี้เป็ต้นไป นางจะอาศัยอยู่ที่นี่ในฐานะคนยุคโบราณ!
นางนั่งเศร้าอยู่กับพื้นสักพัก จากนั้นเริ่มกินผิงกั่วจนเหลือครึ่งลูก บังเอิญเหลือบไปเห็นต้าเป่าแทะผิงกั่วในมือจนหมดเกลี้ยง แล้วมองนางกินด้วยตาปริบๆ เสิ่นม่านจึงยื่นผิงกั่วครึ่งลูกที่เหลือให้ต้าเป่า แต่เขากลับไม่รับ
“ท่านแม่กินเถิด ข้าไปดื่มน้ำอีกหน่อยก็อิ่มแล้ว”
คำพูดนี้ฟังแล้วน่าสงสารนัก เสิ่นม่านยัดผิงกั่วใส่มือเขาและส่งยิ้มให้ “เ้ายังเด็ก วัยกำลังโต กินเถิด อีกเดี๋ยวแม่จะทำหมั่นโถวให้เ้ากิน”
หมั่นโถว? นั่นเป็สิ่งที่คนรวยเท่านั้นจึงจะสามารถมีกินได้ สมัยก่อนเขาเคยกินเพียงวอวอโถวฝีมือท่านยายที่ทำจากแป้งข้าวโพดเท่านั้น
ต้าเป่าถือผิงกั่วครึ่งลูกและมองไปที่เสิ่นม่านซึ่งกําลังลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก ความรู้สึกประหลาดปรากฏขึ้นในใจ
ท่านแม่… เปลี่ยนไป
สมัยก่อนท่านแม่ไม่เคยอ่อนโยนกับเขาเช่นนี้มาก่อน นางชอบด่าว่าเขาคือลูกนอกคอก ทั้งยังทุบตีและบอกว่าเขาคือตัวภาระ หากไม่ใช่เพราะเขา นางคงแต่งงานไปนานแล้ว…
เมื่อเทียบกับท่านแม่ที่น่ากลัวคนนั้น ต้าเป่าชอบท่านแม่ในตอนนี้มากกว่า นางอ่อนโยนมาก ต่อไปเขาจะเชื่อฟังท่านแม่มากกว่าเดิม ไม่ทำให้นางโกรธ!
เสิ่นม่านคุ้ยเขี่ยบ้านที่ทรุดโทรมเป็เวลานาน หาเจอเพียงเตาที่ทิ้งร้างไว้หลายปีทั้งยังถูกกองฟืนสุมบังเอาไว้ มันสกปรกเกินจะบรรยาย
นางกัดฟันทำความสะอาดจนได้พื้นที่ว่าง จากนั้นค้นกองข้าวของจนได้หม้อปากแหว่งออกมาใบหนึ่ง นางนำหม้อนั้นมาตั้งบนเตา
ปัญหาเื่ที่ทำอาหารจัดการเรียบร้อย ของที่เอาออกมาจากระบบควรเก็บที่ไหนดี? เสิ่นม่านกวาดตามองห้องสี่เหลี่ยมอย่างรวดเร็ว นางสังเกตเห็นใต้เตียงคั่งมีช่องว่างที่ไม่เล็กมาก ดวงตาของนางเปล่งประกาย
หลังจากทําความสะอาดช่องคั่งและเก็บของเรียบร้อย นางก็นำหญ้าฟางมาปิดไว้ด้านนอกเพื่อบังช่องนั้นไว้
เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น ท้องของนางก็ร้องโครกครากด้วยความหิวโหย หันไปมองต้าเป่าอีกครั้ง ก็เห็นว่าเขากำลังมองนางด้วยความสงสาร
เสิ่นม่านไปที่หน้าเตา นางก่อไฟไม่เป็ จึงยกหน้าที่นี้ให้ต้าเป่า
ต้าเป่านั่งลงหน้าเตา หยิบหินจุดไฟมาเคาะจนมีประกายไฟ ไม่นานนัก ควันก็เริ่มลอยโขมงจากหน้าเตา
เมื่อมีไฟ เสิ่นม่านสบายใจกว่าเดิมมากนัก
นางออกไปตักน้ำจากบ่อน้ำด้านนอกที่ไม่ได้ใช้งานมานาน หลังจากทําความสะอาดเตาหลายครั้ง อย่างน้อยก็มีสถานที่ทำอาหาร นางจึงเริ่มต้มโจ๊ก
ข้าวสารเม็ดโตในหม้อถูกต้มจนกึ่งสุก เสิ่นม่านหยิบมีดทําครัวที่นางใช้ประจำในชาติก่อน จากนั้นเฉือนขาหมูออกมาแผ่นเล็กๆ แล้วหั่นเป็ลูกเต๋า
ลูกเต๋าแฮมสีแดงมันเป็เงาวับถูกใส่ลงในโจ๊ก จากนั้นใช้ช้อนคน กลิ่นหอมฟุ้งขึ้นมาในทันใด
-----
เชิงอรรถ
[1] ผิงกั่ว แปลว่า แอปเปิล
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
