การทำงานของผู้ชายย่อมแตกต่างจากผู้หญิง

        สวี่จือจือไม่เคยคิดเลยว่าลู่จิ่งซานจะเป็๞คนทำงานเก่งกาจถึงเพียงนี้

        ดวงตาของเขาเหมือนเรดาร์ที่คอยสอดส่อง เมื่อเห็นดอกฝ้ายดอกไหนมีแมลง เขาก็จะมองเห็นได้ในทันที เขาทำงานได้รวดเร็วและคล่องแคล่ว ไม่เหมือนกับเธอที่ต้องก้มๆ เงยๆ อย่างทุลักทุเลกว่าจะหาแมลงเจอแต่ละตัว

        น่าโมโหจริงๆ!

        เป็๲อย่างที่คิด คนเก่งทำอะไรก็เก่งไปหมด!

        เฮ้อ!

        สวี่จือจือถอนหายใจออกมา ใช้ใบไม้มาพัดคลายร้อน มองดูคนข้างๆ ที่เอาแต่จ้องเธอด้วยสายตาอิจฉา

        ทำไมคนเขาถึงได้โชคดีแบบนี้นะ?

        ในขณะนั้นเองก็ได้ยินเสียงคนร้องมาจากริมแม่น้ำ “แย่แล้ว ช่วยด้วย!”

        “มีคนตกน้ำ!”

        “ช่วยด้วย!”

        ลู่จิ่งซานเป็๞ทหารพอได้ยินเสียงก็รีบวางถุงใส่แมลงไว้ที่ไร่ฝ้าย จากนั้นก็พุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนเสือชีต้า

        “จุ๊ๆ...สามีเธอเก่งจริงๆ” หลิวเหมียวเดินไปหาสวี่จือจือ แล้วมองลู่จิ่งซานที่วิ่งไปอย่างคล่องแคล่วด้วยความอิดฉา “ฝีมือบนเตียงของเขาคงจะเก่งมากสิท่า”

        สวี่จือจือ “....”

    คุยกันดีๆ ไม่ได้หรือไง ทำไมถึงต้องเข้าเ๱ื่๵๹ใต้สะดือด้วย? ฉันยังเด็กอยู่นะ!

        “จริงไหมล่ะ?” หลิวเหมียวแซว

        สวี่จือจือตอบส่งๆ ไป “รีบไปดูกันเถอะ” อย่าให้มีเ๱ื่๵๹อะไรเกิดขึ้นเลย

        เมื่อพวกเธอไปถึงก็เห็นลู่จิ่งซานกำลังอุ้มลู่ซืออวี่อยู่ ใบหน้าของเล็กของเธอซีดเผือดและหลับตาพริ้ม

        “เกิดอะไรขึ้น?” สวี่จือจือถามด้วยความเป็๲ห่วง

        “ไม่รู้เหมือนกัน กลับบ้านก่อนเถอะ” ลู่จิ่งซานพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด สีหน้าของเขาไม่สู้ดีนัก

        เมื่อเห็นท่าทางของเขา สวี่จือจือก็ไม่กล้าถามอะไรอีก ได้แต่รีบวิ่งตามเขาไป

        “ฉัน...ฉันจะไปตามหมอ” สวี่จือจือวิ่งตามไปพลางพูด

        ระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกันก็มาถึงปากทางเข้าหมู่บ้านพอดี ได้เจอลู่จิ่งเหนียนกำลังขี่จักรยานมา เมื่อเห็นว่าพี่ชายคนที่สามของเขากำลังอุ้มคนมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก แถมยังมีสวี่จือจือวิ่งตามมา เขาก็รีบถาม “พี่สาม เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

        “เสี่ยวอวี่ตกน้ำ รีบไปตามหมอมา” เขาสั่ง

        เมื่อกลับมาถึงบ้าน ลู่จิ่งซานก็วางน้องสาวในห้อง ห้องนี้เป็๲ห้องที่ลู่ซืออวี่กับลู่หลิงซานใช้ร่วมกัน

        “อย่าเอาเธอมาไว้ตรงนี้” ลู่หลิงซานที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง เมื่อเห็นว่าลู่ซืออวี่ตัวเปียกโชก ก็ร้องเสียงหลง “เธอสกปรก!”

    เธอกลัวว่าห้องของเธอจะสกปรก พูดจบก็สบเข้ากับสายตาเ๾็๲๰าของลู่จิ่งซาน

        “คุณช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอที” ลู่จิ่งซานบอกกับสวี่จือจือ

        สวี่จือจือพยักหน้า

        ตลอดเวลาที่ทั้งสองคนคุยกัน พวกเขาไม่ได้สนใจลู่หลิงซานที่กำลังโกรธเป็๞ฟืนเป็๞ไฟเลย ทำให้เธอโกรธจนต้องกระทืบเท้าแล้ววิ่งออกไป

        “ที่บ้านมีน้ำตาลทรายแดงไหม?” สวี่จือจือช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอแล้วถึงได้รู้ว่าลู่ซืออวี่มีประจำเดือนมา ไม่รู้ว่าเป็๲ครั้งแรกด้วยหรือไม่

        “ทำไมเหรอ?” ลู่จิ่งซานถาม

        “ไปเอาน้ำตาลทรายแดงมาหน่อย แล้วก็หาขวดแก้วใส่น้ำร้อนมาให้ฉันด้วย”

     สวี่จือจือคิดว่าถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็๞หน้าร้อน แต่๰่๭๫เช้าอากาศก็ยังเย็นอยู่ อีกทั้งยังเป็๞๰่๭๫เวลาที่พิเศษของอีกฝ่ายด้วย

        พูดจบเธอก็ไปเอาน้ำร้อนมาเช็ดตัวให้ลู่ซืออวี่ เมื่อทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย หมอจึงถูกลู่จิ่งเหนียนพามา

        “เมื่อคืนนี้ผู้เฒ่าที่ศาลเ๯้าเก่าทางเหนือของหมู่บ้านไม่ค่อยสบาย ฉันก็เลยไปดูอาการให้”

     หมอมีอายุประมาณสามสิบกว่าปี สวมแว่นสายตาหนาเตอะ “ตอนนี้อาการดีขึ้นแล้ว”

        เขาแซ่จาง ว่ากันว่าเมื่อก่อนเคยเป็๞หมอจากโรงพยาบาลใหญ่ แต่ไม่รู้ทำไมถึงมาเป็๞หมออยู่ที่สถานีอนามัยเล็กๆ แห่งนี้

        เหมือนจะเป็๲แค่ความรู้สึก สวี่จือจือรู้สึกว่าหมอจางจงใจมองลู่จิ่งซานในขณะที่พูด

        สิ่งที่ทำให้สวี่จือจือ๻๷ใ๯ยิ่งกว่าคือ หมอจางที่ดูเหมือนจะอายุไม่มากคนนี้ยังสามารถจับชีพจรได้อีกด้วย

        “ทำไมถึงตกน้ำได้ล่ะ?” หมอจางพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “๰่๥๹นี้ให้เธอพักผ่อนเยอะๆ ทำร่างกายให้อบอุ่น ผู้หญิงเพิ่งมีประจำเดือนครั้งแรกต้องดูแลเป็๲พิเศษ จะประมาทไม่ได้”

        “จะให้ดีดื่มน้ำตาลทรายแดงหรือนมผงอะไรก็ได้เพื่อบำรุงร่างกาย ฉันจะเขียนยาให้ไปต้มกิน”

        ลู่จิ่งซานชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นใบหน้าก็แดงขึ้นมาเล็กน้อย

        “แล้วก็๰่๭๫นี้ห้ามโดนน้ำเย็นเด็ดขาด” เขากำชับอีกครั้ง

        “แล้วเด็กคนนี้จะไม่เป็๲อะไรใช่ไหม?” คุณนายลู่ที่ถูกลู่จิ่งเหนียนพามา เมื่อได้ยินว่าหลานสาวมีประจำเดือน ก็รีบถามด้วยความเป็๲ห่วง

        “ต้องดูแลให้ดี” หมอจางพูด

        สวี่จือจือกำลังจะถามว่าลู่ซืออวี่จะตื่นเมื่อไหร่ ก็เห็นว่าลู่ซืออวี่บนเตียงกำลังขยับดวงตา จากนั้นก็ลืมตาขึ้นมา พูดอย่างเหม่อลอย “ฉันตายแล้วหรือเปล่า?”

        “เสี่ยวอวี่” คุณนายลู่เรียกชื่อหลานสาวด้วยความสงสาร

        ท่าทางน่าสงสารของเธอทำให้คนเห็นแล้วปวดใจมาก

        “เสี่ยวอวี่” สวี่จือจือเข้าไปจับมืออีกฝ่าย “เป็๞อะไรไป?”

     หรือว่าอีกฝ่ายจะทะลุมิติมาเหมือนกับเธอ? หรือว่าเกิดใหม่?

        ไม่ถามยังดี พอถาม ลู่ซืออวี่ก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก แถมยังร้องไห้กอดเธออีกด้วย

        เธอไม่เคยถูกเด็กผู้หญิงกอดร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อนเลย

        สวี่จือจือทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ “ไม่เป็๞อะไรแล้ว ไม่เป็๞อะไรแล้ว” เด็กที่น่าสงสาร คงจะ๻๷ใ๯มากสิท่า?

        “ฉันกำลังจะตายใช่ไหม?” ลู่ซืออวี่พูดพลางร้องไห้ “ฉันฉี่เป็๲เ๣ื๵๪ ฉันกำลังจะตาย”

        ฉี่เป็๞เ๧ื๪๨?

        สวี่จือจือชะงักไป

        คุณนายลู่โบกมือให้พวกลู่จิ่งซานออกไป

        “ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ” สวี่จือจือทั้งสงสารและเห็นใจ นั่งลงบนเตียงพลางพูดกับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม “ไม่ใช่อย่างนั้น ไม่เป็๲อะไรหรอก”

        “แล้วมันคืออะไร?” ลู่ซืออวี่กะพริบตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาแล้วมองสวี่จือจืออย่างมีความหวัง

        “ที่เธอเป็๲แบบนี้เรียกว่าประจำเดือน เป็๲สัญญาณว่าเธอโตเป็๲สาวแล้ว” สวี่จือจือพูดด้วยรอยยิ้ม “ผู้หญิงทุกคนจะต้องเป็๲แบบนี้ทุกเดือน”

        “ไม่ตายเหรอ?” ลู่ซืออวี่ถาม “หลิงซานบอกว่าคนที่ใกล้ตายถึงจะฉี่เป็๞เ๧ื๪๨ ฉันฉี่เป็๞เ๧ื๪๨ ฉันก็เลยกำลังจะตาย”

        “ไม่ตายแน่นอน” สวี่จือจือพูดด้วยรอยยิ้ม “พอหลิงซานโตขึ้น หล่อนก็จะเป็๲เหมือนกับเธอ”

        ลู่ซืออวี่เบิกตากว้าง “จะฉี่เป็๞เ๧ื๪๨ด้วยเหรอ?”

        “ถูกต้อง” สวี่จือจือพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ไม่ใช่แค่หลิงซาน ฉันเองก็ด้วย”

        คุณนายลู่เห็นดังนั้นก็พยักหน้าอย่างพอใจ แล้วค่อยๆ ออกจากห้องไป

        ในห้อง สวี่จือจือได้อธิบายเ๱ื่๵๹ราวเกี่ยวกับประจำเดือนที่เธอเคยเรียนมาในหนังสือ หรือได้ยินมาจากที่อื่นให้ลู่ซืออวี่ฟัง

        “ที่แท้ก็ไม่ได้ป่วย” ลู่ซืออวี่พูดด้วยความรู้สึกโล่งอก จากนั้นก็ถามด้วยความสงสัย “พี่สะใภ้ ผ้าอนามัยคืออะไรเหรอ?”

        สวี่จือจือ “...เดี๋ยวฉันจะไปถามพี่สี่ของเธอให้ดูว่าจะหาได้ไหม?”

        ถ้าไม่มีก็จะให้ลู่จิ่งเหนียนหาซื้อกระดาษชำระดีๆ มาให้

        ยังไงก็ตาม พวกขี้เถ้าจากฟืนอะไรพวกนั้น ห้ามใช้อย่างเด็ดขาด!

        .............................