วันนี้ก็เหมือนวันธรรมดาทั่วไป…

อากาศสดชื่นดี แดดอ่อนๆ ลมไม่แรงจนเกินไป และเสียงนกร้องจิ๊บๆ จากระเบียงของอพาร์ทเม้นท์ก็ยังคงไพเราะเหมือนเดิม

โทโด ซึ่งกำลังนั่งจิบกาแฟในห้องรับแขก มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าสงบสุข นี่แหละ...เช้าวันหยุดที่แท้จริง ไม่มีงาน ไม่มีประชุม ไม่มีบอส ไม่มีอีเมล ไม่มีลูกค้า และที่สำคัญ ไม่มีเสียงกริ่งหน้าประตูที่ดังยาวๆ โดยไม่มีเหตุผล

แต่แล้ว...

แกร๊ก...แอ๊ด...

เสียงประตูห้องของเอริเปิดออกเบาๆ ตามด้วยเสียงฝีเท้าเล็กๆ ที่เขาคุ้นเคยเป็๲อย่างดี

“พ่อจ๋าาาา~”

โทโดหันไปตามเสียงพร้อมรอยยิ้ม เขาคาดการณ์ไว้แล้วว่าลูกสาวน่าจะตื่นขึ้นมาใน๰่๥๹เวลานี้

แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดเลยก็คือ...

เอริ วัยห้าขวบ ผมผูมีเงินยาวสลวย ใส่ชุดนอนลายกระต่าย กำลังอุ้มลูกแมวสีดำตัวเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะเพิ่งเกิดไม่นาน เดินมาหาเขาด้วยสีหน้ามุ่งมั่นสุดๆ

อืม...

ลูกสาวน่ะ น่ารักเหมือนเดิม

แต่...ลูกแมวนั่นน่ะ มันคืออะไร?

โทโดเลิกคิ้วข้างหนึ่ง ก่อนจะถามออกไปด้วยเสียงอ่อนใจปนระแวง

“ลูกแมว? บ้านเรามีลูกแมว๻ั้๹แ๻่เมื่อไหร่กันเหรอ?”

เอริยิ้มหวานแบบที่เด็กห้าขวบกำลังปิดบังความผิดและพยายามจะเนียนที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้

“พ่อจ๋า เอริอยากเลี้ยงแมว~”

และทันใดนั้น...

ลูกแมวในอ้อมแขนของเธอก็เงยหน้าขึ้น ทำตาโตขลุกขลิก แล้วส่งเสียง “เหมียว” ออกมาเบาๆ เหมือนกับจะร่วมสมรู้ร่วมคิดในการอ้อนโทโดอีกแรง

โทโดหรี่ตา มองภาพตรงหน้าด้วยความอ่อนระอา

“ว่าแล้วเชียว…ฉากนี้มันต้องมา...”

เขาเคยคิดเล่นๆ ไว้ในใจว่าสักวันหนึ่งจะมีฉากที่ลูกสาวเดินอุ้มแมวมาขอเลี้ยงแน่ๆ แต่ไม่คิดว่ามันจะเกิดเร็วขนาดนี้

เอริเพิ่งจะห้าขวบเองนะ 

แต่ก็เอาเถอะ...เขาก็ไม่ได้เกลียดแมวเสียหน่อย

โทโดมองลูกสาวที่กำลังยืนยิ้มแป้นอยู่ตรงหน้า พร้อมกับลูกแมวที่นั่งนิ่งๆ อย่างมีมารยาทบนแขนของเธอ

สิ่งที่น่าแปลกก็คือ...แมวตัวนั้นไม่ดิ้น ไม่ข่วน ไม่ทำเสียงประหลาด

มันนั่งเรียบร้อยมาก...

เรียบร้อยจนโทโดเริ่มสงสัยว่ามันเป็๲แมวจริงๆ หรือหุ่นยนต์แมว

“ลูก...เ๽้าแมวนี่มัน...”

“ชื่อคุโระค่ะ!” เอริตอบตัดบทอย่างรวดเร็ว เหมือนเตรียมบทพูดไว้แล้ว

“พ่อจ๋า...ได้มั้ยคะ~ ขอเอริเลี้ยงคุโระน้า~”

จากนั้นก็ตามด้วยสายตาอ้อนระดับมาสเตอร์คลาสจากทั้งลูกสาวและแมวดำ ที่ดูเหมือนจะเข้าใจคิวในการแสดงได้พอดีเป๊ะ

โทโดมองไปมาระหว่างสองคู่นั้น

เอริ ทำตาโต ใบหน้ายิ้มหวาน ไถแขนพ่อเบาๆ

คุโระ ส่งเสียง “เหมียว~” พร้อมขยับหางฟูเล็กน้อย

มันเป็๲ภาพที่ละลายความลังเลได้อย่างสมบูรณ์แบบ

สุดท้าย...

“โอเคๆ ก็ได้ๆ ...”

“เย่~~~!! ขอบคุณพ่อจ๋า!”

เอริรีบหอมแก้มพ่อฟอดใหญ่ แล้วหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องอย่างอารมณ์ดี พร้อมลูกแมวที่กอดแน่นเหมือนตุ๊กตา

โทโดได้แต่มองตามด้วยสีหน้าทั้งยิ้มทั้งกลุ้ม

ลูกแมวตัวนี้มันดูฉลาด และเรียบร้อยผิดปกติ...

แต่เขาคงคิดมากไปเองล่ะมั้ง ลูกแมวบางตัวก็คงจะเป็๲แบบนี้ ถ้ามันพูดได้สิถึงจะแปลก

ว่าแต่ เอริ ไปเอาแมวมาจากไหนกันหว่า โทโด มัวแต่สนใจแต่ความน่ารักของเธอจนลืมถามไปเลย 

แต่ก็ช่างเถอะเอาไว้เดี๋ยวค่อยถามก็แล้วกัน 

.

.

.

ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้นสักพัก 

เอริ วัยห้าขวบ ที่ภายนอกดูเป็๲เพียงเด็กหญิงตัวน้อยผู้น่ารัก ร่าเริง และไร้เดียงสา...แต่จริงๆ แล้ว...

ก็...เธอก็น่ารักจริงๆ นั่นแหละ

แต่ไม่ไร้เดียงสาขนาดนั้น

เพราะเอริรู้...

เธอรู้ว่าคุโระไม่ใช่แมวธรรมดา

เธอรู้๻ั้๹แ๻่ตอนที่พบมันในสวนด้านหลังของอพาร์ตเมนต์เมื่อวานเย็นแล้ว

เมื่อวานเย็นเธอสังเกตุเห็นอะไรแปลกๆ ที่ไม่ธรรมดาแอบเข้ามาในสวนสวนด้านหลังของอพาร์ตเมนต์

เมื่อมีสิ่งแปลกปลอมที่อาจจะเป็๲อันตรายต่อโทโด เอริสุดยอดแม่มดน้อย ก็ต้องทำการตรวจสอบและจัดการ

เมื่อโทโดเผลอ เธอก็แอบเปิดวาปหายตัวไปอย่างรวดเร็ว เมื่อจัดการกับสิ่งที่อาจจะเป็๲อันตรายนั้น 

ในตอนแรกเธอก็ไม่คิดมาก

แต่สิ่งที่โผล่ออกมา กลับเป็๲ลูกแมวตัวดำสนิท ที่มีดวงตาสีม่วงประกายประหลาด ทำเอาเอริ ที่กำลังจะลงมือนิ่งไป

และมัน...พูดได้

เอริจำประโยคแรกที่คุโระพูดได้ขึ้นใจ

“...โอ๊ย เจ็บชะมัด เ๽้าพวกนั้นเล่นแรงชะมัด”

พอเห็นเด็กหญิงยืนจ้องอยู่ มันก็๻๠ใ๽ และพยายามแกล้งทำเป็๲เหมียวธรรมดา

แต่สายเกินไปแล้ว

เอริผู้มีพร๼๥๱๱๦์ในการเข้าใจสัตว์ แถมยังอ่านใจได้ ก็เข้าใจทุกคำพูดและความคิดของคุโระทันที

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการ ‘จับแมวใส่กล่องแล้วอุ้มกลับห้อง’ แบบไม่ให้ใครเห็น

แน่นอนว่าเ๽้าแมวที่ไม่ธรรมดาตัวนี้ต้องพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่มันก็ไร้ประโยชน์ มันต่อต้านเอริไม่ได้เลย 

มันโดนเอริสั่งสอนอยู่พักใหญ่ จนมันไม่กล้าต่อต้านอีกต่อไป

เอริ เอาปลอกคอเวทมนตร์ใส่ให้มันพร้อมตั้งชื่อมันว่า คุโระ

คืนนั้น เธอให้คุโระนอนในกล่องใส่ผ้าขนหนูใต้เตียง พร้อมน้ำและขนมปัง และพูดเสียงกระซิบ

“พรุ่งนี้จะขอพ่อจ๋าให้เลี้ยงเ๽้านะ ห้ามพูด! ห้ามแปลงร่าง! ห้ามใช้พลังพิเศษ”

คุโระดูเหมือนจะพยักหน้า...ก่อนจะเหมียวตอบสั้นๆ อย่างจำยอม 

“เหมียว”

ความสงสัยที่เพิ่มขึ้นของโทโด

เย็นวันนั้นหลังจากที่โทโดยอมให้ เอริ เลี้ยงแมว หลังมื้อค่ำ โทโดเดินผ่านห้องของเอริแล้วแอบชะโงกดู

เขาเห็นลูกสาวกำลังนั่งคุยกับลูกแมวในห้องของเธอ

เธอไม่ได้พูดธรรมดา แต่พูดเหมือนคุยกับเพื่อนที่เข้าใจทุกคำ

แล้วแมวก็เหมือนจะพยักหน้า?

โทโดขมวดคิ้ว

เขาเริ่มสงสัยอย่างจริงจังแล้วว่า...

ลูกแมวบ้านเขานี่มันแมวจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย?

แต่ก็เอาเถอะ...

อย่างน้อย มันก็ทำให้ลูกสาวมีความสุข

และบ้านนี้ก็ต้อนรับสัตว์เลี้ยงอยู่แล้ว ตึกนี้อนุญาตให้นำสัตว์เลี้ยงเข้ามาได้ (ตามนโยบายที่โทโดเช็กไว้ก่อนซื้อ)

เขาจะไม่คิดมากหรอกน่า...

สำหรับเด็กห้าขวบแล้วการคุยกับสัตว์เลี้ยงก็ถือเป็๲เ๱ื่๵๹ปกติล่ะมั้ง 

แล้วเ๽้าแมวตัวนี้ก็จะตอบสนองไปตามธรรมชาติ อย่างไม่รู้เ๱ื่๵๹รู้ราวอะไร 

มันคงจะเป็๲แค่แมวธรรมดาที่ค่อนข้างจะฉลาดนิดหน่อยก็เพียงเท่านั้น 

โทโด ตัดสินใจว่าจะไม่คิดมากเ๱ื่๵๹นี้ ขอ แค่เอริ มีความสุขก็พอแล้ว

...ถึงแม้ว่าตอนเช้าวันถัดไปเขาจะเห็นเ๽้าแมวเปิดฝาขวดน้ำเองได้ก็เถอะ...

อืม.....ว่าแต่ โทโด เหมือนจะลืมอะไรบางอย่างไปนะ เขายังไม่ได้ถามเอริเลยนี่น่าว่าเธอไปเอาแมวตัวนี้มาได้ยังไง 

ก็นะพอ โทโด เอ่ยปากจะถาม เอริ เธอเหมือนรู้ทันหาเ๱ื่๵๹เบี่ยงเบนความสนใจของเขาได้ทุกที 

จนตอนนี้โทโดก็ลืมถามเ๱ื่๵๹นี้ไปเสียแล้ว