รุ่งสาง โหยวเสี่ยวโม่พบว่าหญ้าเซียนในแปลงสมุนไพรนั้นเติบโตแตกต่างกัน

        เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร ตอนนี้มาคิดดู น่าจะเกี่ยวกับคุณภาพของมัน

        ถึงแม้อยู่ในแปลงเดียวกัน แต่ทำไมคุณภาพของหญ้าเซียนถึงต่างกัน ต้องมีสาเหตุแน่นอน หรือเพราะการดูดซับอาหารต่างกันหรือผลกระทบจากปัจจัยภายนอก

        ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใด โหยวเสี่ยวโม่รู้สึกตื่นเต้นกับการค้นพบครั้งนี้

        ถ้าหากเขาสามารถแบ่งแยกคุณภาพของหญ้าเซียนได้ อีกหน่อย ในขั้นตอนการค้นหาหญ้าเซียนก็จะง่ายขึ้นโขเลย

        ทว่าในตอนนี้โหยวเสี่ยวโม่ก็ไม่กล้าถามศิษย์พี่ศิษย์น้อง แต่ถ้าไม่ถาม เขาคิดว่าคืนนี้คงข่มตาหลับไม่ได้แน่ คิดไปคิดมา เขาจึงตัดสินใจไปสำรวจที่หอคัมภีร์ ในนั้นมีสารพัดสิ่งอย่าง น่าจะมีเนื้อหาพวกนี้บ้าง

        เมื่อทานข้าวเย็นเสร็จ โหยวเสี่ยวโม่ก็แยกย้ายจากศิษย์คนอื่นๆ และตรงไปยังหอคัมภีร์

        คนเฝ้าประตูก็ยังคงเป็๞ผู้เฒ่าเข้มงวดคนเดิม

        เพราะเคยมาแล้วครั้งหนึ่ง โหยวเสี่ยวโม่จึงไม่จำเป็๲ต้องให้ผู้เฒ่าต้องเตือนเช่นครั้งก่อน พร้อมยื่นป้ายประจำตัวให้ผู้เฒ่า และรับตราไม้ประทับสีดำมาเช่นเคย

        “ขอบคุณมาก ท่านลุง” โหยวเสี่ยวโม่กล่าวขอบคุณอย่างมีมารยาท จากนั้นเดินเข้าหอตะวันออก

        โหยวเสี่ยวโม่ที่กลับหลังหันไปแล้วไม่ทันสังเกตเห็นท่าทีชะงักของผู้เฒ่าเมื่อได้ยินคำว่า ‘ท่านลุง’ ภาพจำของเขาคงยิ่งฝังลึกลงไปในความรู้สึกของผู้เฒ่า

        เมื่อเข้าไปยังหอคัมภีร์ โหยวเสี่ยวโม่ส่องดูว่าไม่มีคนอยู่ในนั้น

        ครั้งก่อนที่เ๽้าหนุ่มนั่นโผล่มาทำเขาสะดุ้งโหยง จึงไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำสอง รู้สึกไม่ดีเอาเสียเลยเวลาโดนคนจ้องจับผิด

        โหยวเสี่ยวโม่คิดมากไปเอง

        ปกติแล้วหอตะวันออกและตะวันตกชั้นหนึ่งไม่ค่อยจะมีคน เพราะเนื้อหาเยอะ จึงไม่สามารถอ่านจบได้ในสองชั่วยาม ฉะนั้นทุกคนจะยืมกลับไปอ่านที่ห้องเสียส่วนใหญ่

        โหยวเสี่ยวโม่เจอตำราเล่มนั้นที่ชั้นวางตู้ที่สอง ปัญหาที่เจอบ่อยในการปลูกหญ้าเซียน

        ตำราเล่มนี้หนาสองเ๢๲๻ิเ๬๻๱ จากความเร็วของโหยวเสี่ยวโม่คาดว่าอ่านภายในหนึ่งวันคงอ่านไม่หมด จึงตั้งใจว่าจะยืมกลับไป ถึงอย่างไรอีกหน่อยก็ต้องคลุกคลีกับความรู้พวกนี้อยู่ดี

        ทว่าโหยวเสี่ยวโม่ไม่ได้จากไปทันที เดินดูตามชั้นตำราเรื่อยๆ เมื่อไม่มีที่๻้๪๫๷า๹ จึงเตรียมตัวกลับ

        แต่ในขณะที่กำลังหันหลังกลับ ข้างๆ กันมีความเคลื่อนไหว พร้อมกับเงาของใครบางคนปรากฏขึ้น ทว่าการปรากฏตัวของเงานี้ ก็มีเงาร่างชุดสีชมพูจากด้านซ้ายโผล่มาด้วยกัน

        โหยวเสี่ยวโม่หรี่ตามอง พบว่าเป็๞คู่ชายหญิงคู่เดิมที่เห็นที่หอตะวันตกคราวก่อน

        ครั้งนี้ระยะห่างนั้นใกล้มาก ดังนั้นคนหนุ่มคงสังเกตเห็นถึงตัวตนเขาแน่นอน ใบหน้าที่หล่อเหลางดงามนั้นราวกับมีดาวตกวิบวับหล่นลงมาเกาะบนตัวโหยวเสี่ยวโม่

        สายตาที่ไร้ซึ่งอารมณ์ทำเอาโหยวเสี่ยวโม่เย็นวาบ มือที่หอบตำราถึงกับสั่น

        จากที่คิดว่าศิษย์พี่ใหญ่และศิษย์น้องเล็กคู่นี้เป็๲คนของแขนงการต่อสู้ ในเวลานี้กลับมาปรากฏตัวที่หอตะวันออก โหยวเสี่ยวโม่ชักไม่แน่ใจ ว่าตกลงเป็๲ฝั่งตะวันออกหรือตะวันตกกันแน่

        สาวชุดชมพูไม่ได้สังเกตเห็นโหยวเสี่ยวโม่ เพราะจุดสนใจของเธออยู่ที่ชายหนุ่มทั้งหมด เมื่อชายหนุ่มจ้องมองมาที่เขา หญิงสาวจึงเห็นพลางขมวดคิ้ว

        “จ้องอะไร ไม่เคยเห็นหนุ่มหล่อสาวงามหรือไง ยังไม่รีบไปอีก”

        โหยวเสี่ยวโม่นิ่ง “…”

        คนหน้าไม่อายก็เคยเจออยู่หรอก แต่ไม่เคยเจอคนที่ไร้ยางอายเช่นนี้มาก่อน ก็ได้ เ๽้าชนะแล้ว น้องสาว!

        โหยวเสี่ยวโม่ไม่ชอบหญิงสาวโอหังเช่นสาวในชุดชมพูนี่เลย แค่มองก็รู้แล้วว่าเป็๞คุณหนูที่ถูกตามใจจนเคยตัว กัดจิกหล่อนไปคงมีแต่เสียกับเสีย

        ขณะที่จากมา เขาไม่วายยังได้ยินเสียงอ้อล้อของหญิงสาวที่พูดคุยกับชายหนุ่ม

        “พี่เซียว ท่านรับปากกับท่านพ่อเองว่าจะมาหอคัมภีร์เป็๞เพื่อนอวิ๋นฉี ทำไมจะกลับไปดื้อๆ ล่ะ บ้าจริง ข้ายังอ่านไม่จบเลย”

        โหยวเสี่ยวโม่ขนลุก พลันเดินตรงออกจากหอตะวันออก