หยิ่นยวี๋โม่นอนหลับไปทั้งน้ำตาหนึ่งวันเต็มๆขนาดแม่บ้านโจวมาเคาะประตูก็ไม่ได้ยิน จริงๆแล้วเธอคิดจะไม่ให้มู่อี้หานเข้ามาในห้องเสียด้วยซ้ำ แต่ว่า เมื่อเธอตื่นขึ้น กลับไม่มีวี่แววของชายหนุ่มแต่อย่างใด
เธอโง่อีกแล้ว อย่างไรเสียเขาไม่กลับมาหรอก! หล่อนแค่ย้ายจากคฤหาสน์ตระกูลหยิ่นมาอยู่ที่คฤหาสน์หลังใหม่ก็เท่านั้นแต่ว่าเธอก็ไม่อาจหนีจากกรงที่ขังหัวใจของตัวเองได้โดยเฉพาะหลายปีมานี่กับมู่อี้หาน ยิ่งใกล้กัน ยิ่งทำให้ยิ่งหวั่นไหว และยิ่งพันธนาการตัวเธอจนไร้ทางหนีไปไหนได้อีก
เมื่อหยิ่นยวี๋โม่เดินไปเปิดประตูเธอเห็นแม่บ้านโจวยืนกระวนกระวายอยู่หน้าประตู “แม่บ้านโจว”
“คุณหนู ไม่เป็ไรนะคะ?” แม่บ้านโจวกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเธออีกเมื่อคืนเธอก็เพิ่งมีไข้
“ฉันไม่เป็ไรค่ะ” หยิ่นยวี๋โม่ส่ายหน้าเธอเดินไปนั่งที่โซฟา ในคฤหาสน์แสนโออ่า มันทั้งกว้าง โล่ง และเงียบไปหมด แต่จู่ๆเสียงโทรศัพท์ในคฤหาสน์ก็ดังขึ้น เธอรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล”
“คุณหนู ดิฉันโจวลี่ฉีค่ะ” เธอไม่คิดว่าโจวลี่ฉีจะกล้าโทรเข้ามาในคฤหาสน์แห่งนี้คิดจะมาแสดงตัว หรือจะทำอะไรกันแน่? หยิ่นยวี๋โม่ไม่ตอบอะไร เสียงนี้มันคุ้นหูเธอเหลือเกินแต่ทำไมเธอฟังไม่ออกกันนะ?
“เลขาโจว คุณโทรหาฉัน ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรคะ?” หยิ่นยวี๋โม่ตอบไปเรียบๆ
โจวลี่ฉีเรียกเธอว่าคุณหนูหล่อนไม่เคยคิดว่าเธอเป็ภรรยาของมู่อี้หาน หยิ่นยวี๋โม่เป็แค่ลูกสาวของเ้าสัวตระกูลหยิ่นเท่านั้นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับมู่อี้หานทั้งสิ้น
“ท่านประธานและดิฉันจะไปทำงานต่างประเทศ อีกประมาณครึ่งชั่วโมงจะถึงคฤหาสน์คุณช่วยเก็บกระเป๋าของท่านประธานไว้ให้ด้วยก็แล้วกันค่ะ!” โจวลี่ฉีกดดันเธอผ่านโทรศัพท์ หยิ่นยวี๋โม่มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปทันที
เธอไม่ได้ตอบโต้อะไรทำเพียงแค่วางหูโทรศัพท์ และทรุดตัวลงบนโซฟา ใบหน้าของเธอขาวซีดแม่บ้านโจวออกมาจากห้องครัวพร้อมกับน้ำผลไม้แก้วหนึ่ง “คุณหนู เมื่อกี้คุณผู้ชายโทรมาใช่ไหมคะ?”
“ช่างเถอะ!” หยิ่นยวี๋โม่รับน้ำผลไม้จากแม่บ้านโจวนั่นก็แค่การโทรมาแทนเขาเท่านั้น
โจวลี่ฉีเป็เลขามาโดยตลอดเมื่อก่อนเธอก็เป็เลขาของเ้าสัวตระกูลหยิ่น มาตอนนี้เธอก็เป็เลขาของมู่อี้หานบางที พวกเขาอาจจะมีความสัมพันธ์กันมานานแล้วก็ได้?
ก็แค่เก็บซ่อนเอาไว้ไม่ให้ใครรู้แววตาของหยิ่นยวี๋โม่หม่นหมอง ความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ เขาทำเป็มองไม่เห็นและทำทุกวิธีเพื่อดูถูกมัน
สิ่งที่เขาทำไม่มีความรักเลยแม้แต่น้อย แต่เธอกลับรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบใจและกลายเป็ความเกลียดชังในท้ายที่สุดใช่มันคือความเกลียด!
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงโจวลี่ฉีปรากฏตัวขึ้นที่คฤหาสน์ “คุณหนู ฉันมาช่วยท่านประธานเก็บกระเป๋า”หล่อนเดินมานั่งที่โซฟา และเริ่มเปิดฉากสนทนากับหยิ่นยวี๋โม่โดยไม่ถือว่าตนเป็คนนอกอีกต่อไป
หยิ่นยวี๋โม่หยิบหนังสือขึ้นมาเล่มหนึ่งและเปิดอ่านมันอย่างสบายใจ ไม่ได้สนใจผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอแม้แต่น้อย จุดประสงค์ของโจวลี่ฉีชัดเจนเธอแค่้ามาประกาศความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับมู่อี้หาน หล่อนมาแค่นี้เพื่อที่จะแสดงตัวเท่านั้นหรือ?
“แม่บ้านโจว ช่วยอี้หานเก็บเสื้อผ้าหน่อยสิ เขาต้องไปทำงานต่างประเทศ” หยิ่นยวี๋โม่ไม่อยากทำหน้าที่ภรรยาที่เก็บเสื้อผ้าให้สามีพวกเขาไปทำงานต่างประเทศ ก็คงไม่ต่างกับการทำงานล่วงเวลานั่นแหละ ช่างน่ารังเกียจเกินทน
แม่บ้านโจวเดินขึ้นบันไดไปห้องรับแขกที่ใหญ่โตโอ่อ่า เหลือเพียงพวกเธอแค่สองคน “เลขาโจว คุณเป็แค่เลขา แต่ฉันเป็ภรรยาของเขา”
หยิ่นยวี๋โม่มองเลขาโจวใบหน้าของหล่อนเรียบเฉย จนดูไม่ออกว่าในใจของหล่อนกำลังร้อนรนไหนมีเพียงหล่อนเท่านั้นที่รู้ การเผชิญหน้ากับโจวลี่ฉี เธอจะต้องทำจิตใจให้แข็งแกร่ง
“คุณหนู เพราะคุณหนูเป็คุณหนูตระกูลหยิ่น คุณถึงได้แต่งงานกับหานคุณรู้อยู่แก่ใจ ว่างานแต่งงานนั่น คุณก็แค่สลับตัวจนได้กลายเป็เ้าสาวคนใหม่ เป็แค่ตัวแทนของน้องสาวหยิ่นยวี๋ซินเขาไม่ได้รักคุณ!” คำพูดของโจวลี่ฉีราวกับเอามีดแทงเข้ากลางใจเธอภายในใจของเธอกำลังร้องไห้
หยิ่นยวี๋โม่กำมือแน่นจนมือขาวซีด “แล้วมันยังไงละ? สุดท้ายฉันก็ได้แต่งงานกับเขา”ด้วยความรักของเธอดังนั้นเธอจึงยอมที่จะเป็ตัวแทนของน้องสาว แต่งงานกับเขา ในทางกลับกัน ก็ได้กลายเป็ความเ็ปแบบไร้ที่สิ้นสุด
“คุณแต่งงานกับเขา แต่คืนวันแต่งงาน เขาได้อยู่กับคุณหรือเปล่า? แต่งงานกันนานขนาดนี้มีวันไหนบ้างที่เขาเลิกงานแล้วกลับมาอยู่กับคุณ ส่วนเื่วันนั้นคุณคงเข้าใจดีแล้ว ใช่ไหม?” โจวลี่ฉีแค่หยั่งเชิงดูเท่านั้น
หยิ่นยวี๋โม่เป็เพียงคนที่เ้าสัวตระกูลหยิ่นปกป้องไว้ให้อยู่คฤหาสน์เธอไม่เคยเข้าใจโลกภายนอก ไม่เหมือนกับหล่อน โจวลี่ฉีั้แ่เล็กจนเติบใหญ่หล่อนพึ่งตัวเองมาโดยตลอด ั้แ่วันที่หล่อนเข้ามาหยิ่นซื่อกรุ๊ปหล่อนก็อาศัยความพยายามของตนเองเป็เลขาั้แ่ยังเด็กจนกระทั่งได้เป็เลขาของฝ่ายบริหาร หล่อนทุ่มเทไปเท่าไหร่ หยิ่นยวี๋โม่จะมารู้ได้อย่างไร?
เมื่อเห็นหยิ่นยวี๋โม่มันทำให้หล่อนรู้สึกว่าโลกนี้ช่างไม่มีความยุติธรรม หล่อนก็รักมู่อี้หานมากเช่นกันแต่ก็แต่งงานกับมู่อี้หานไม่ได้ เพียงเพราะหล่อนไม่ได้มีพื้นเพครอบครัวที่ดีอย่างหยิ่นยวี๋โม่
“คุณ...” หยิ่นยวี๋โม่มองเลขาโจวความสัมพันธ์ของหล่อนและมู่อี้หานคงแน่นแฟ้นไม่เบาแล้วมันเกิดขึ้นั้แ่เมื่อไหร่?
“คุณไม่แปลกใจเลยเหรอคะ? คุณหนูตระกูลหยิ่น คืนวันแต่งงานของคุณ สามีของคุณเขากลับมาอยู่กับฉันอยู่กับฉันทั้งคืน!” โจวลี่ฉีมองเห็นใบหน้าซีดเผือดของหยิ่นยวี๋โม่ตัวของเธอเริ่มสั่น ภายในใจของหล่อนตอนนี้เต็มไปด้วยความสะใจ
“คุณรักเขา แต่เขาก็ไม่ได้รักคุณ คุณถึงกับขนาดยอมสลับตัวกับน้องสาวแต่เขาไม่ยอมแตะเนื้อต้องตัวคุณเลยแม้แต่ครั้งเดียว” คำพูดแต่ละคำของโจวลี่ฉี มันคือเข็มที่ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของเธอ
หยิ่นยวี๋โม่เม้มริมฝีปากแน่น “ยังไงก็แล้วแต่ ฉันก็คือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา”
เธอจะรักษาสถานภาพนี้ไว้เพราะเธอคือคนที่อยากจะแต่งงาน บางทีถึงแม้ว่าจะไม่อาจทำให้เขาหันกลับมารักเธอเหมือนที่เธอรักเขาได้ แต่ทว่าเธอก็ยังยินดีรับมันไว้
ตอนนี้เธอก็เหมือนกับผีเสื้อทะยานเข้าหากองไฟไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น ไม่ห่วงกระทั่งชีวิตของตัวเอง
“แน่นอน คุณคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่เขาก็ไม่ได้รักคุณที่เขายอมแตะเนื้อต้องตัวคุณ คงเป็เพราะเขาเวทนาคุณเท่านั้น” โจวลี่ฉีแสยะยิ้มให้หยิ่นยวี๋โม่ ในเมื่อหล่อนไม่ได้มู่อี้หาน หล่อนไม่มีทางที่จะปล่อยให้หยิ่นยวี๋โม่ได้เขาไปง่ายๆเช่นกัน
แม่บ้านโจวนำกระเป๋าเดินทางลงมาทั้งคู่จึงหยุดการสนทนา โจวลี่ฉียิ้มให้เธอแล้วเดินจากไป มันไม่ใช่รอยยิ้มที่เป็มิตรแต่มันเป็ความสะใจที่แผนการของหล่อนสำเร็จ
หยิ่นยวี๋โม่ยืนอยู่ระเบียงชั้นสองเหม่อมองออกไปเรื่อยๆ ภายในใจของเธอสั่นสะท้าน แม้จะเป็อากาศของเดือนมิถุนายน ทว่ากลับทำให้เธอหนาวจับใจเวทนา? บางทีโจวลี่ฉีอาจพูดถูกเขาอาจแค่เวทนาเธอจริงๆ ถ้าวันนั้นไม่มีเื่ของโจวลี่ฉีกับเขาถ้าวันนั้นเธอไม่ได้เป็ไข้จนต้องนอนโรงพยาบาลทั้งคืน เขาคงไม่แตะต้องเธอเสียด้วยซ้ำ
แต่เื่ก็มาถึงขั้นนี้แล้วเธอจะเป็อย่างไรต่อไป? จะร้องไห้หรือจะทะเลาะกัน? เขาก็ยิ่งไม่สนใจ สิ่งที่เธอพอจะทำได้ คือใช้ความรักของเธอเหนี่ยวรั้งการแต่งงานในครั้งนี้ เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำมันอีกนานเท่าไหร่ แต่ทว่า สิบปีที่ผ่านมาของเธอ มันผ่านไปแล้วใช่ไหม? เธอมีแต่เขาอยู่เต็มหัวใจ ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ได้รัก แต่เธอก็ไม่มีวันยอมปล่อยมือจากเขาไปเด็ดขาด!
