บทที่ 40 คุณปู่เซียวมีคำเชิญ
ในนาทีที่ได้เห็นหลี่เจียอี๋ เย่จื่อเฉินก็เข้าใจเื่ทั้งหมด
มิน่าล่ะเด็กหนุ่มคนนี้ถึงได้มาพ่นสีใส่รถของเขา โดยที่ไม่ได้รู้จักเขา
ดูท่าแล้วเขาน่าจะเป็คนของโรงแรมจินชุน น่าจะจำทะเบียนรถของเขาได้จากกล้องวงจรปิด
อย่างเดียวที่ยังไม่เข้าใจก็คือ เขาไปรังแกหลี่เจียอี๋ยังไง?
"เจียอี๋ เธอไม่ต้องมากระชากพี่เลยนะ พี่จะทำให้ไอ้คนหน้าเนื้อใจเสือคนนี้ต้องชดใช้"
หลี่ฉวงออกแรงผลักจนหลี่เจียอี๋ล้มลงไปกับพื้น
เย่จื่อเฉินรีบวิ่งเข้าไปพยุงเธอให้ลุกขึ้นมา แล้วหันไปขมวดคิ้วใส่หลี่ฉวง
"มีปัญหาอะไรก็มาเคลียร์ที่ฉัน นายจะไปลงที่ผู้หญิงทำไม?"
"ปล่อยฉัน"
หลี่เจียอี๋ขมวดคิ้วมุ่น เย่จื่อเฉินปล่อยมือออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
ทันใดนั้นหลี่ฉวงเองก็วิ่งเข้าประกบข้างหลี่เจียอี๋ด้วยเช่นกันพร้อมกับเอ่ยถามอย่างเป็ห่วง แต่หลี่เจียอี๋กลับเพียงแค่ส่ายหน้าให้ แล้วส่งสายตาว่าให้ขึ้นรถ
"เจียอี๋ เขาทำกับเธอขนาดนั้น ทำไมเธอถึงยังทำดีกับเขาแบบนี้อีก"
"เดี๋ยวนะ..."
เย่จื่อเฉินยกมือขึ้นขัดคำพูดของหลี่ฉวง
"ฉันไม่ค่อยเข้าใจที่นายพูด ฉันทำอะไรหลี่เจียอี๋งั้นเหรอ? อยู่ดีๆ นายก็มาถือโทรโข่งะโด่าฉันปาวๆ แถมตอนนี้นายก็ยังมาบอกว่าฉันทำอะไรหลี่เจียอี๋อีก... ฉันทำอะไรให้เธองั้นเหรอ?"
"นายทำอะไรไว้นายรู้ดีอยู่แก่ใจ" หลี่ฉวงด่าลอดไรฟัน "ผู้ชายสารเลว"
"ฉัน..."
เย่จื่อเฉินงงจริงๆ เขาไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ถ้าเขาทำอะไรจริงๆ เขาไม่มีทางบอกปัดแน่นอน แต่นี่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย แล้วทำไมเขาต้องมารับผิด?
"หลี่เจียอี๋ เธอพูดมาสิว่าฉันไปทำอะไรเธอ?"
เพียะ!
ฝ่ามือหนึ่งตบเข้ามาที่ใบหน้าของเย่จื่อเฉิน
"เย่จื่อ"
รูมเมทสามสี่คนมากันรายล้อมเข้ามา นักศึกษาที่มามุงดูก็พากันอุทานออกมา
เย่จื่อเฉินยกมือขึ้นห้ามพวกเขา เลียมุมปากแล้วหันไปพูดกับหลี่เจียอี๋
"หลี่เจียอี๋ ตบฉันก็ต้องมีเหตุผลนะ เมื่อวานนี้ฉันช่วยเธอไว้ แล้วที่เธอทำอยู่ตอนนี้มันหมายความว่าไง?"
"เย่จื่อเฉิน ถือว่าฉันมองนายผิดไปก็แล้วกัน ฉันไม่ได้ขอร้องให้นายมารับผิดชอบฉัน นายไม่ต้องหลบขนาดนี้ก็ได้นะ"
"ฉันหลบอะไร?"
"ถือว่าฉันมองนายผิดไป เย่จื่อเฉิน ฉันเกลียดนาย"
กระชากหลี่ฉวงขึ้นแท็กซี่ไป ส่วนเย่จื่อเฉินก็ยืนนิ่งอยู่กับที่เหมือนกับท่อนไม้ มองรถแท็กซี่ที่ขับหายไปจากสายตาของเขาอย่างอึ้งๆ
สรุปว่าฉันทำอะไรเนี่ย?
"เย่จื่อ เกิดอะไรขึ้น?" คังเผิงปรี่เข้ามา ทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็น
"ฉันยังไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น นายมาถามฉันแล้วฉันต้องตอบยังไง?"
เหตุการณ์เมื่อครู่นี้ทำให้เย่จื่อเฉินมึนงงจริงๆ ตอนเช้ามาหลี่เจียอี๋คำพูดที่หลี่เจียอี๋พูดกับเขาดูแปลกๆ
เขาเข้าใจว่าฝ่ายหญิงเป็ประจำเดือนก็เลยอารมณ์ไม่ดี
แต่ให้ตายสิ เที่ยงวันนี้ดันวิ่งโร่มาที่มหาลัยแล้วก็มาพูดจาแปลกๆ อีก
มันอะไรกันเนี่ย!
"เดี๋ยวนะ เย่จื่อ บ้านนายทำอะไรกันแน่เนี่ย ปอร์เช่918 คันนั้นเป็ของนายเหรอ?"
"อย่ามาเซ้าซี้!"
เย่จื่อเฉินด่าแล้วปรายตามองปอร์เช่คันนั้นที่โดนพ่นสีใส่จนดูไม่ได้ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเซียวไห่ หลังจากที่บอกให้เขามายกรถไปแล้วก็เดินกลับเข้าหอไปด้วยความโมโห
"พวกนายไปไหนมา? กำลังคิดว่าจะไปหาพวกนายอยู่พอดี มหาลัยมีข่าวใหญ่แล้ว ประธานสภานักศึกษาฟู่เฉิงิใส่กางเกงในตัวเดียวไปโผล่อยู่ในสวนข้างมหาลัยตอนเช้า ตอนนี้กระทู้นี้เป็กระทู้เก่าไปแล้ว"
เพิ่งกลับเข้ามาในห้อง จางรุ่ยผู้ร่าเริงก็ถือโทรศัพท์พร้อมกับเริ่มนินทา
เย่จื่อเฉินที่ได้ยินก็เบ้ปาก ถ้าข่าวมาเร็วกว่านี้สักหน่อย เขาก็อาจจะพอใจกับแผนการของตัวเองอยู่บ้างก็ได้
แต่ตอนนี้...
"ไม่ต้องดูแล้ว อีกเดี๋ยวมหาลัยก็เปลี่ยนกระทู้แล้ว"
คังเผิงเหลือบมองเล็กน้อยแล้วก็โยนโทรศัพท์กลับคืนไป จางรุ่ยมองเขาด้วยสีหน้ามึนงง จูอิ๋นไป่ไหวไหล่พูดอยู่ข้างๆ
"อีกเดี๋ยวเ้าห้าก็จะได้ขึ้นเทรนด์อีกครั้งแล้ว"
"เกิดอะไรขึ้นอีก เกิดอะไรขึ้น?"
สำหรับเื่ซุบซิบนินทา จางรุ่ยถือว่าเป็คนที่กระตือรือร้นที่สุดในห้องเลย
เขาวิ่งเท้าเปล่ามายืนข้างเย่จื่อเฉิน เย่จื่อเฉินยกเท้าขึ้นถีบเขาไปพร้อมกับด่าลั่น
"ไสหัวไป"
...
"ขอโทษจริงๆ นะครับพี่ไห่ รถที่พี่เพิ่งให้ผมมากลายเป็แบบนี้ไปเสียแล้ว"
เย่จื่อเฉินก้มหน้าลงด้วยสีหน้าเศร้าเสียใจ เซียวไห่ตบบ่าเขาเล็กน้อยอย่างไม่ได้ถือสาหาความ แล้วพูดกลั้วหัวเราะ
"คนที่นายมีปัญหาด้วยก็ไม่ใช่น้อยๆ หน้าเนื้อใจเสือ ดูจากที่พ่นแล้วนายคงไปทำเื่อะไรให้ใครเกลียดมาอีกแล้วล่ะสิ"
"อีกแล้วอะไรเล่า?" เย่จื่อเฉินเบ้ปากหมดคำพูด เซียวไห่ก็ยิ้มร่าก่อนจะพูดขึ้นหลังจากทำมือเป็เชิงบอกให้เอารถไป "เดี๋ยวพี่ไห่คนนี้ออกหน้าจัดการแทนนายเองดีไหม"
"พี่ไม่ต้องเลย ไม่ใช่เื่ใหญ่ขนาดนั้น"
ถ้าเซียวไห่พูดว่าเขาจะออกหน้าจัดการแทนให้แล้วละก็ นั่นแปลว่าคนคนนั้นจะต้องชะตาขาดแน่นอน
ที่หลี่ฉวงพ่นสีใส่รถก็เพื่อหลี่เจียอี๋ ส่วนเื่ระหว่างเย่จื่อเฉินกับหลี่เจียอี๋นั้น เขาคิดว่ามันจะต้องมีบางอย่างที่เข้าใจผิด
แต่คิดอยู่ตั้งนานก็ยังคิดไม่ออกว่ามันเข้าใจผิดที่ตรงไหน
"โอเค ตามใจนาย นายว่าไม่ก็ไม่" เซียวไห่โอบไหล่เย่จื่อเฉิน แล้วพูด "ความจริงแล้วที่ฉันมาหานายก็เพราะว่ามีธุระ"
"ผมรู้อยู่แล้ว ถ้าแค่เื่ลากรถยังต้องให้ท่านประธานไห่มาด้วยตัวเองมันก็ดูจะเกินไปหน่อย" เย่จื่อเฉินกลอกตาทำท่าว่าเขาเดาออกตั้งนานแล้ว
เซียวไห่ที่ได้ยินก็หัวเราะร่า แล้วพูด "รู้อยู่แล้วว่าปิดบังนายไม่ได้หรอก ที่ฉันมาก็เพราะว่าอยากจะมาเชิญนายไปที่บ้าน"
"ไม่ไป" เย่จื่อเฉินส่ายหน้า
"ไม่ไว้หน้าพี่ไห่คนนี้เลยใช่ไหม?" เซียวไห่แสดงท่าทางเหมือนโกรธ แล้วพูด "อีกอย่างก็ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวที่้าเชิญนาย แต่คุณปู่ของพวกฉันก็อยากจะขอบคุณนายต่อหน้าด้วย"
"คุณปู่หายป่วยแล้วเหรอครับ?"
เย่จื่อเฉินเลิกคิ้ว คิดไม่ถึงเลยว่ายาวิเศษนี้มันจะได้ผลจริงๆ ต่อไปนี้ต้องกักตุนเอาไว้เยอะๆ เสียแล้ว ถ้าวันไหนตัวเองป่วยหนักอาจจะสามารถช่วยชีวิตตัวเองเอาไว้ได้
"จะบอกว่าหายดีแล้วก็ไม่ได้หรอก แต่ก็เกือบจะหายดีแล้ว"
หน้าตาของเซียวไห่เต็มไปด้วยความดีใจ คุณปู่หายป่วยนับว่าเป็เื่ที่น่ายินดีมากสำหรับตระกูลเซียว
ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ ภาระที่อยู่บนบ่าของเขาก็เบาลงไปได้บ้าง
ถึงเย่จื่อเฉินจะเรียกเขาว่าพี่ไห่ แต่ความจริงแล้วอายุของเขาก็ไม่ได้มากไปกว่าเย่จื่อเฉินสักเท่าไร เขาเพิ่งจะอายุยี่สิบสี่ปีเท่านั้น
อายุแค่ยี่สิบสี่ปีก็ต้องขึ้นมาบริหารธุรกิจที่ใหญ่ขนาดนี้แล้ว แถมยังต้องมารับ่ต่อใน่ที่เกิดวิกฤติอีก
ความกดดันมันก็ย่อมมากเป็ธรรมดา
"เสี่ยวเย่ นายไปเถอะนะ คุณปู่ท่านสั่งมาว่ายังไงก็ต้องเจอนายให้ได้ ถ้านายไม่ไปพี่ไห่คนนี้ก็จะลำบากใจ"
เซียวไห่ทำท่าทางขอร้อง เย่จื่อเฉินครุ่นคิดแล้วจึงเลิกคิ้วพูด
"ตอนบ่ายผมมีเรียน"
"โดดก็จบแล้วไม่ใช่หรือไง ตอนที่พี่ไห่คนนี้เรียนอยู่ก็โดดเรียนตั้งหลายครั้ง นี่ไม่ใช่เหตุผลที่นายจะบอกปัดนะ"
"ตอนเย็นผมมีธุระ"
"ธุระอะไร?"
"พี่จะมายุ่งกับธุระของผมทำไม" เย่จื่อเฉินกลอกตามอง ที่เขาพูดทั้งหมดนี้คือโกหกทั้งนั้น แล้วในตอนนี้ก็ไม่สามารถหาเหตุผลที่ฟังขึ้นได้แล้วด้วย
"ถ้าไม่บอกก็แปลว่าไม่มีธุระ นายอย่ามาตีหน้ามึนกับฉันหน่อยเลย นายต้องไป ต่อให้ไม่อยากไปก็ต้องไป"
สิ้นเสียง เซียวไห่ก็จับเย่จื่อเฉินโยนเข้าไปในรถของเขา
เย่จื่อเฉินตบกระจกรถแล้วหันหน้าะโไปด้านนอก
"ช่วยด้วย ผมโดนลักพาตัว!"
เซียวไห่ยิ้มขำ แล้วหันไปสั่งคนขับรถ
"ออกรถ กลับตระกูลเซียว!"
