ณ ลานเซียนหลาน
สาวใช้หลายคนกำลังถือกองเสื้อผ้ากองหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าเหนียนอีหลาน คอยให้นางเลือกสรร
“เปี่ยวเกอ [1] ชุดนี้เล่า? ท่านอ๋องมู่จะชอบหรือไม่?” เหนียนอีหลานไม่สามารถยับยั้งความตื่นเต้นในใจเอาไว้ได้เมื่อนึกถึงจ้าวอี้และนางไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าสีหน้าของบุรุษที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย
หนานกงจื้อค่อยๆ จิบชา เขาไม่มีความคิดที่จะหันไปมองเสื้อผ้าที่เหนียนอีหลานเลือกแม้แต่นิด “จ้าวอี้ทำให้เ้าใส่ใจได้มากถึงเพียงนี้เลยหรือ? อย่าลืมเสียเล่าว่าวันนี้เป็วันงานสมรสที่สำคัญของเหนียนเฉิงเ้าที่เป็น้องสาว จะครุ่นคิดถึงแต่บุรุษผู้หนึ่งได้อย่างไร?”
คำพูดนี้เห็นได้ชัดว่าแฝงนัยหึงหวงอยู่เล็กน้อย ทว่าจิตใจของเหนียนอีหลานจดจ่ออยู่แต่มู่อ๋องจ้าวอี้จึงไม่แม้แต่จะสังเกตเห็นสักนิด “ก็เพราะเป็งานสมรสที่สำคัญของท่านพี่ที่ท่านอ๋องมู่จะเสด็จมาจวนเหนียนน่ะสิมิเช่นนั้น จะมีโอกาสได้เจอเขาที่ใดได้อีก?”
แม้นท่านอ๋องมู่จะมีมิตรสหายมากมายกว้างขวาง แต่ทั้งหมดนั้นล้วนเป็คุณชายอายุน้อยแม้เหนียนเฉิงและมู่อ๋องจะมีอายุเท่ากัน แต่เหนียนเฉิงทั้งวันเอาแต่มั่วสุมกับเหล่าเพื่อนเสเพลจะไปเข้าตาของท่านอ๋องมู่ได้เยี่ยงไร?
เมื่อคิดถึงเื่นี้ ในใจเหนียนอีหลานก็อดจะตำหนิพี่ชายไม่ได้เื่ผู้นี้ของตนไม่ได้หากเขาคบค้าสมาคมกับท่านอ๋องมู่ เช่นนั้นนางก็จะมีโอกาสเข้าตาบุรุษผู้นั้นมากกว่านี้มิใช่หรือ?
เพราะฉะนั้น โอกาสในวันนี้จึงหายากมาก นางจะต้องทำให้ท่านอ๋องมู่จดจำตัวเองให้ได้...
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจเหนียนอีหลานก็ยิ่งตั้งตารอ นางโยนเสื้อผ้าที่ไม่ได้ดั่งใจในมือทิ้งและตั้งใจเลือกต่อ
“แล้วตัวนี้เล่า? สีฟ้าอ่อน...จำได้ว่าในพิธีบรรลุความเป็ผู้ใหญ่ครั้งก่อนท่านอ๋องมู่สวมเสื้อคลุมสีนี้...หรือบางทีเขาจะชอบสีนี้...”เหนียนอีหลานหยิบชุดขึ้นมา พินิจพิจารณาอย่างละเอียด ลังเลอยู่ชั่วครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจออกมาอย่างพึงพอใจว่า“เช่นนั้นก็เป็ชุดนี้แล้วกัน ท่านอ๋องมู่จะต้องชื่นชอบเป็แน่”
เหนียนอีหลานนำเสื้อผ้ามาเทียบตรงหน้าอก เผยโฉมหน้า ท่วงท่าสวยหยาดเยิ้มมีเสน่ห์ของหญิงสาว นางสั่งเหล่าสาวใช้ให้นำเสื้อผ้าที่เหลือออกไป เหลือไว้แค่สาวใช้เข้ามาในฉากกั้นแต่งตัวให้นางคนเดียว
หน้าฉากกั้น
หนานกงจื้อที่จิบชาอยู่สายตาของเขาจ้องมองเงาร่างหลังฉากกั้นอย่างสบายอกสบายใจ มองไม่ออกเลยว่าเขากำลังคิดอันใดอยู่
ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ยามที่เหนียนอีหลานออกมาจากฉากกั้น ดวงตาของหนานกงจื้อก็เปล่งประกายแวววาวขึ้นมาทันทีอีหลานนาง...
เดิมทีอีหลานเองก็เป็คนหน้าตางดงามการแต่งกายที่เขาเห็นเมื่อก่อนล้วนเป็การแต่งกายแบบเด็กสาวที่ยังไม่เติบโตเป็หญิงสาวทว่ายามนี้เส้นผมบางส่วนถูกม้วนขึ้น บางส่วนประดับด้วยหยกและไข่มุกเข้าคู่กับชุดสีฟ้าอ่อน ถอดความเป็ธิดาตัวน้อย เพิ่มเสน่ห์ความเป็ผู้หญิงเต็มตัว
หนานกงจื้อมองด้วยสายตาเหม่อลอย ตอนนั้นเองที่เขาตระหนักได้ถึงข้อเท็จจริงเื่หนึ่งได้อย่างสุดซึ่ง
เปี่ยวเม่ย [2] ของเขาได้เติบโตขึ้นแล้วมิใช่เด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ อีกต่อไป ทว่าเป็สตรีเต็มตัวไปแล้ว!
“งดงามหรือไม่?” เหนียนอีหลานหมุนตัวหนึ่งรอบที่ด้านหน้าหนานกงจื้อจากท่าทีตอบสนองของหนานกงจื้อ นางก็เข้าใจแล้วว่า ตนเองงดงามจนทำให้คนต้านทานไม่ไหว
“งดงาม” หนานกงจื้อพึมพำ ลุกขึ้นเข้าไปข้างหน้าเหนียนอีหลานกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าเหนียนอีหลานกลับเอ่ยปากขึ้นก่อนว่า “เช่นนั้นเ้าว่า ท่านอ๋องมู่จะโปรดปรานหรือไม่?”
เหนียนอีหลานตั้งตารอคอยหนานกงจื้อกลับรู้สึกประหนึ่งถูกน้ำเย็นสาดใส่ ท่านอ๋องมู่...
ในใจนางมีเพียงมู่อ๋องจ้าวอี้หรือ?
“เปี่ยวเกอ ท่านอ๋องมู่จะชอบหรือไม่?” เหนียนอีหลานซักไซ้ไล่ถามอีกครั้ง สีหน้าท่าทางเริ่มประหม่ากังวล
“ชอบ ต้องชอบเป็แน่ เปี่ยวเม่ยงดงามเช่นนี้ผู้ใดเห็นล้วนต้องชอบแน่นอน” หนานกงจื้อระงับความเศร้าในใจ ใบหน้าแย้มยิ้มชื่นบานมองดูเหนียนอีหลานอย่างตั้งใจ
“เช่นนั้นก็ดี ท่านอ๋องมู่ชอบก็ดี” เหนียนสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่งยามนี้นาง้าไปปรากฏตัวต่อหน้าจ้าวอี้ให้เร็วขึ้นอีกสักหน่อย ทำให้เขามองเห็นความงดงามของตน
ในขณะนั้นฟางเหอรีบเร่งเดินเข้ามา ดวงตาเหนียนอีหลานเปล่งประกายเร่งรีบเข้าไปหาทันที “เป็เช่นไร? ท่านอ๋องมู่มาถึงแล้วใช่หรือไม่?”
“ถึงแล้ว ถึงแล้ว คุณหนู ท่านอ๋องมู่มาถึงแล้วเ้าค่ะ”ฟางเหอกระหืดกระหอบตอบคำ
“เยี่ยมเลย เขาผู้นั่นเล่า? อยู่ที่ไหน?” เหนียนอีหลานมีสีหน้าตื่นเต้น
ฟางเหอราวกับนึกอะไรบางอย่างได้สีหน้าผิดปกติไม่เป็ธรรมชาติเล็กน้อย“ท่านอ๋องมู่ดูเหมือนว่าจะมุ่งไปทางเก๋งริมน้ำที่ลานด้านหลังแล้วเ้าค่ะทว่า...”
จิตใจของเหนียนอีหลานมีแต่มู่อ๋องจ้าวอี้ ไม่รอให้ฟางเหอพูดจบนางก็ยกกระโปรง เร่งรีบออกจากห้องไป
“คุณหนู...” ฟางเหอนึกถึงคำพูดที่ยังพูดไม่จบ สีหน้าก็ยิ่งกังวลเร่งรีบตามไปทันที...
คนที่เหลือภายในห้องพากันสับสน รวมถึงหนานกงจื้อที่ไม่ได้รับการสนใจอย่างสิ้นเชิงสีหน้าเขามืดมนเป็อย่างยิ่ง ไม่นานก็ออกจากห้องไป
ลานหลังจวนเหนียน ณ เก๋งริมน้ำหลานถิง ต้นหลิวแผ่กิ่งก้านให้ร่มเงา
“มองดูนี่สิ ที่นี่งดงามมาก ทัศนียภาพไร้ขอบเขต เงียบสงบสวยงาม”จ้าวอี้ลากเหนียนยวี่มาตลอดทาง จนถึงที่นี่ก็หยุด และหันมามองตาเหนียนยวี่“เป็เช่นไร? ดีกว่าที่ที่เสียงดังจ้อกแจ้กจอแจเมื่อกี้เยอะเลยใช่หรือไม่?”
เหนียนยวี่ขมวดคิ้ว มองตาอันเจิดจ้าของจ้าวอี้ที่แฝงไปด้วยรอยยิ้มคู่นั้นหลุบมองข้อมือตัวเองที่จ้าวอี้จับอยู่ ระหว่างทางเมื่อครู่นี้นางอยากจะดึงมือให้หลุดจากจ้าวอี้หลายครั้งทว่าไม่มีครั้งไหนที่สำเร็จ ยามนี้...เหนียนยวี่ลองดึงออกมาอีกครั้งทว่ามือนั้นก็ยังคงไม่ขยับประหนึ่งูเาลูกโต
จ้าวอี้คนผู้นี้... ดูเหมือนจะเป็คนที่มีความสามารถด้านการประพันธ์ผู้หนึ่งคาดไม่ถึงว่าเขาจะมีพละกำลังมากถึงเพียงนี้
“ท่านอ๋องมู่ ปล่อยมือท่านออกได้หรือไม่?” เหนียนยวี่เห็นว่าดึงอย่างไรก็ทำให้หลุดไม่ได้ จึงทำได้เพียงแค่เอ่ยปากเขาจับนางไว้เช่นนี้ หากถูกคนเห็นเข้า เกรงว่าจะทำให้เกิดปัญหามากมายได้นางไม่ได้ลืมว่าจวนเหนียนมีคนผู้หนึ่งที่คิดถึงแต่เพียงมู่อ๋องจ้าวอี้!
จ้าวอี้มึนงงเล็กน้อย ชั่วขณะก็หัวเราะขึ้นมาเสียงดัง “ได้ข้าปล่อย...”
ขณะที่พูด จ้าวอี้ก็ปล่อยมือนางจริงๆเหนียนยวี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทว่าชั่ววินาทีถัดมา จ้าวอี้กลับตวัดแขนยาวข้างหนึ่งโอบคอนางจากด้านข้างทันที
“ท่านอ๋องมู่...” เหนียนยวี่จับแขนของจ้าวอี้แน่นหากเปลี่ยนเป็คนอื่น นางคงโยนเขาไปนานแล้ว ทว่าคนผู้นี้คือมู่อ๋องนางไม่กังวลก็คงไม่ได้
“เ้ากลัวอะไร?” จ้าวอี้เลิกคิ้วยิ้มเล็กน้อยทันใดนั้นความคิดชั่วร้ายก็บังเกิด ท่าทางที่กอดคอนาง จึงยิ่งดึงแขนเข้ามาย่นระยะห่างระหว่างคนสองคนเพิ่มความคลุมเครือไม่น้อย
“ชายหญิงที่ยังมิได้แต่งงานกัน ท่านอ๋องมู่โปรดระมัดระวังคำพูดและการกระทำด้วยเพคะ”เหนียนยวี่ยกยิ้มมุมปาก รู้สึกได้ว่าจ้าวอี้จงใจล้อเลียนนาง มู่อ๋องผู้นี้เขารู้สึกว่าการกระทำเช่นนี้มันช่างน่าสนุก ทว่าสำหรับนางแล้วนี่กลับทำให้นางเดือดร้อนได้
“ระมัดระวังคำพูดและการกระทำหรือ? เ้าเป็คนแรกที่บอกให้เปิ่นหวางระวังคำพูดและการกระทำตนเองทว่าเ้าพูดว่าชายหญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานใช่หรือไม่? เ้าเองก็มิใช่ว่าเคยเป็บุรุษมาก่อนสนใจขนบธรรมเนียมพิธีเ่าั้ด้วยหรือ? เ้ายามนี้จะทำตัวเป็ตัวของเ้าหรือเด็กหนุ่มคนนั้นล้วนย่อมได้ทั้งนั้น”จ้าวอี้กล่าวแฝงความนัยบางอย่าง สำหรับสตรีที่เคยทำตัวเฉกเช่นบุรุษมาถึงสิบห้าปีผู้นี้ทำให้เขาเกิดความรู้สึกสนใจ และไม่รู้ว่าเป็เพราะเหตุใดเขาถึงได้รู้สึกอยากจะใกล้ชิดนางอย่างน่าประหลาด
เหนียนยวี่หัวเราะแห้งๆ “เช่นนั้นท่านอ๋องมู่ได้โปรดปล่อยหม่อมฉันก่อนเถิดเพคะ ท่านอ๋องทรงรัดคอเหนียนยวี่ไว้เช่นนี้ เหนียนยวี่แค่กลัวว่าจะหายใจไม่ออกเพคะ”
จ้าวอี้ขมวดคิ้ว คิดดูก็เป็เช่นนั้นจริงจึงเอาแขนลงอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก เหนียนยวี่เป็อิสระแล้ว ครานี้ได้เรียนรู้จากบทเรียนก่อนหน้านี้แล้วนางจึงหมุนตัวหนีอย่างสุดความสามารถ หันเผชิญหน้ากับจ้าวอี้ และก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวเล็ก
จ้าวอี้มองตานาง แล้วกลอกตา "ข้าไม่จับเ้ากินหรอก"
เหนียนยวี่แอบคิดในใจ แม้เขาจะไม่กินนาง นางก็ไม่กล้าใกล้ชิดเขามากเกินไปหรอก
มู่อ๋องผู้สง่าผ่าเผย สายตานับไม่ถ้วนจับจ้องทุกการเคลื่อนไหว หากเดินใกล้ชิดเขามากเกินไปหรือคุยโวโอ้อวดมากเกินไป สำหรับนาง มันจะส่งผลให้เื่ที่นาง้าไม่ราบรื่น
วันนี้ผู้คนในจวนเหนียนมีมากหน้าหลายตาเื่ที่นางไม่ควรทำที่สุดคือการอยู่ด้วยกันกับเขาสองต่อสอง
ทว่าเห็นได้ชัดว่าจ้าวอี้ไม่ยอมปล่อยนางไปเช่นนี้เขาหาที่นั่งใต้ต้นหลิวเจอแล้วก็เข้าไปนั่งเอนหลังพิงต้นไม้อย่างไม่บอกไม่กล่าวอะไรสักคำพับขาทำตัวตามสบายราวกับวางแผนว่า้าจะรออยู่ที่นี่ เหลือบมองร่างบางที่เตรียมป้องกันตัว"เ้ามานั่งข้างข้าสิ"
หลังพูดจบ ก็แสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย และกล่าวเสริมว่า"นี่เป็ประสงค์ของเปิ่นหวาง ไม่อนุญาตให้ขัด"
เหนียนยวี่มุมปากกระตุก จ้าวอี้มีชื่อเสียงในด้านความสบายๆ ง่ายๆและมักทำตามอำเภอใจ แม้จะเป็ชาติก่อน นางเองก็ไม่เคยรู้เลยว่าท่านอ๋องมู่ผู้นี้จะมี่เวลาที่ไร้เหตุผลเสเพลเช่นนี้ด้วย!
ไม่อนุญาตให้ขัดพระประสงค์งั้นหรือ?
นางไม่สามารถขัดพระประสงค์ได้จริงๆ เหนียนยวี่สูดลมหายใจลึกในเมื่อมิสามารถขัดพระประสงค์ได้ เช่นนั้นก็ถือโอกาสนี้ละทิ้งความกังวลไปเสีย นางเดินไปนั่งข้างจ้าวอี้
ทั้งสองนั่งเงียบๆ เช่นนี้ จ้าวอี้ไม่พูด เหนียนยวี่เองก็เงียบปากไม่พูดไม่จาเช่นกัน
ทว่าภาพเช่นนี้กลับอยู่ในสายตาคนบางคนที่อยู่ไม่ไกลนัก ช่างยั่วโทสะเป็อย่างยิ่ง
ในสายตาเหนียนอีหลาน นางเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้นางไม่คาดคิดเลยว่าเหนียนยวี่จะอยู่ด้วยกันกับท่านอ๋องมู่
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" เหนียนอีหลานที่ตื่นเต้นเมื่อครู่นี้ ยามนี้กลับถูกโทสะพัดพาเข้ามาแทนที่
ฟางเหอรู้สึกได้ถึงความไม่สบายใจของเหนียนอีหลาน นางกล่าวอย่างเร่งรีบว่า"เมื่อครู่นี้บ่าวก็้าจะบอกแล้วเ้าค่ะ ทว่าคุณหนูเร่งรีบเกินไป..."
ฟางเหอพูดถึงตรงนี้ เหนียนอีหลานที่ดูเหมือนจะเหลือทนแล้วจึงจ้องฟางเหอด้วยสายตาดุดันฟางเหอรู้สึกตัวก็มิกล้าเอ่ยเอื้อนอะไรที่เกินจำเป็ออกมาอีก"เมื่อครู่นี้ท่านอ๋องมู่พอเข้ามาถึงจวนเหนียนของเราแล้ว ก็เจอเข้ากับคุณหนูสองและลากคุณหนูสองอออกไปเ้าค่ะ..."
เชิงอรรถ
[1] เปี่ยวเกอ หมายถึง ญาติผู้พี่เพศชาย
[2] เปี่ยวเม่ย หมายถึง ญาติผู้น้องเพศหญิง
